Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν αστειευόμενος γύρω από τη θεωρία της σχετικότητας είπε: «Ακούμπα τα χέρια σου σε μια καυτή θερμάστρα για ένα λεπτό και θα σου φανεί σαν αιώνας. Ακούμπησε ένα καυτό κορίτσι για μια ώρα και θα σου φανεί ότι πέρασε μόνο ένα λεπτό. Αυτό είναι η σχετικότητα.»

Ωραία τα είπε ο Εβραίος ευρέως σοφός. Αλλά κι ο λαίμαργος χοντρός σοφός, συμπληρώνει εμμέσως πλην σαφώς: Yπάρχει κι ένα άλλο μικρό επίσης χρονικό διάστημα (από πέντε λεπτά μέχρι και μία ώρα κατά περίπτωση) που σου φαίνεται αιώνας. Όταν αργεί το φαΐ στην ταβέρνα! Σε ώρα αιχμής που δεν πέφτει καρφίτσα, Που τρέχουν όλοι και δε φτάνουν. Είναι εκείνο το βασανιστικό μεσοδιάστημα ανάμεσα στην ώρα που θα κάτσεις και θα παραγγείλεις, μέχρι την στιγμή που επιτέλους θα φας. Πραγματικό κινέζικο βασανιστήριο.

Τα νεύρα τσατάλια. Τρως τα νύχια σου από ανυπομονησία. Κοιτάς τους άλλους γύρω σου να καταβροχθίζουν τα παϊδάκια, τα λουκάνικα, τα μπιφτέκια, τις μπριζόλες, τα τηγανητά κολοκυθάκια, τις μελιτζάνες, τις πατάτες, τις φέτες, τα τζατζίκια και σου έρχεται να κάνεις ντου! Να ορμήξεις και να τους πάρεις τη μπουκιά από το στόμα. Εκνευρίζεσαι με τους πάντες και τα πάντα. Σου φταίνε όλα. Στριφογυρνάς στην καρέκλα. Σκίζεις με τα δάχτυλα το χάρτινο τραπεζομάντιλο. Τσακίζεις μια-μια τις οδοντογλυφίδες. Αδειάζεις το αλάτι και το πιπέρι. Κουνάς νευρικά το πόδι. Εναλλάξ. Μία το αριστερό και μία το δεξί. Δαγκώνεις τα δάχτυλα. Στριφογυρίζεις μια τούφα απ’ τα μαλλιά σου. Καταπίνεις το σάλιο σου. Ώσπου ξαφνικά σε επισκέπτεται η έμπνευση. Βγάζεις απ’ το τσεπάκι το μολύβι με γόμα που έχεις πάντα μαζί και μαγειρεύεις στο τραπεζομάντιλο τα πιο νόστιμα τετράστιχα του κόσμου:

Όταν αργεί το φαΐ στην ταβέρνα
γίνομαι λύκος, αρκούδα και σμέρνα.
Θέλω να κάνω όσους τρων δίπλα
φέτες και μασουλάω τις χαρτοπετσέτες. *

Όταν αργεί το φαΐ στην ταβέρνα
σαν το κουνέλι θα πνίξω στη στέρνα
τον ταβερνιάρη που όρθιος κοιμάται
κι ούτε να φέρει ψωμί δε θυμάται.

Όταν αργεί το φαΐ στην ταβέρνα
κι η σερβιτόρα το παίζει μοντέρνα
ενώ σερφάρει με το κινητό της
με το πιρούνι θα φάω το γοφό της.

Όταν αργεί το φαΐ στην ταβέρνα
θέλω να λιώσω κάτω απ’ τη φτέρνα
το σερβιτόρο που αργεί να τα φέρει
κι έχει ο αχρείος στην τσέπη το χέρι.

Όταν αργεί το φαΐ στην ταβέρνα
στην καρέκλα γυρνάω σα λατέρνα
κι άντε να δούμε αν αργήσει το ρίφι
ποιος θα πληρώσει στο τέλος τη νύφη!

*Το πρώτο κουπλέ είναι του Αύγουστου Κορτώ