Είναι τραγικό!
Να έχεις φραγκάκια, να ’χεις τον τρόπο σου δηλαδής. Να ’χεις τα κληρονομημένα, να ‘χεις και τα φρέσκα. Να ’χεις και τις άκρες σου, να ’χεις και τα μαύρα σου. Να παίρνεις και δουλίτσες για να χτυπάς κάνα 300αρι τον μήνα οφ δι ρεκορντ. Τσούκου από δω, τσούκου από κει, να τα τα δυο χιλιαρικάκια τον μηνα. Και άμα λάχει και είσαι και από τους εκπαιδευτικός που ασκείς την παρανομία των ιδιαίτερων χωρίς απόδειξη, τα τρία τα φτάνεις ανέτως. (Βέβαια να μην ξεχάσεις να καταγγείλεις την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, σουπιά, ε σουπιά!) Αυτό τραγικό δεν είναι, και καλοφάγωτα, και υγεία να ’χεις κι εσύ και οι δικοί σου.
Το τραγικό είναι όταν είσαι και κατά φαντασία επαναστάτης. Όταν κουνάς το δάχτυλο στο πόπολο και όταν περνιέσαι για προλέτ! Με τρία και τέσσερα ταξίδια τον χρόνο στα εξωτερικά (και να τα ποστάρεις βρε έρμε και στα σόσιαλ). Με το να στέλνεις το παιδί σου στα προχώ-εναλλακτικά εκπαιδευτήρια. Με τρεις τέσσερις εξόδους την εβδομάδα σε στέκια και φασέικα κόλπα. Στον πυρήνα καταγγέλλεις τον καπιταλισμό και τους κυρ-Παντελήδες. Χτυπάς και το πόδι σε καμιά διαδήλωση, μαθαίνεις και τσιτάτα του Τσε για να ρίξεις κάνα γκομενάκι. Ώπα η επανάσταση, που έλεγε κι ένας παλαιός.
Πλούσιος δεν είσαι, ένας μικροαστός είσαι, τις πιο πολλές φορές άμαθος και απαίδευτος, που την επανάσταση την έχεις για ρεκλάμα και καμώματα. Και όταν τη δεις μπροστά σου, την επανάσταση εννοώ, θα είσαι από τους πρώτους που θα φρικάρεις μαζί της. Υπήρξαν πλούσιοι που αφιερώθηκαν στην ιδέα. Ψάξε τι κάναν, πώς χειρίστηκαν την αντίθεση.
Αλλά πού να βρεις χρόνο τώρα…
