Φοβάμαι το όμοιο. Δε βρίσκω κανέναν ενδιαφέρον στο  μη διαφορετικό. Φοβάμαι τους ανθρώπους που συμφωνούν σε όλα. Τους ανθρώπους που μιλούν χαμηλόφωνα. Εκείνους που δηλώνουν πολέμιοι της διάκρισης και πρώτοι λογοκρίνουν το διαφορετικό. Το ανατολικό ή δυτικό. Τον βορρά ή τον  νότο. 

Εκείνους που δεν τους απασχολεί να μοιραστούν την γνώμη τους με τους διαφωνούντες -σαν να είναι άξιοι της μοίρας τους να μην ακούσουν τον θησαυρό που κρύβεις στην άρθρωσή σου. Την απαξίωση. Φοβάμαι εκείνους που δεν τους απασχολεί η ουσία της διαλεκτικής μα τους απασχολεί διακαώς να μεταπείσουν τον άλλον, να υπερισχύσει η γνώμη τους. Αυτούς που θέλουν να σου/ μου αλλάξουν τα μυαλά.

Όμοια λόγια, όμοιες σκέψεις. Κι εγώ, κι εγώ, κι εγώ. Όμοιες μουσικές. Κι εγώ, κι εγώ, κι εγώ. Σου λέω είμαι ομοιοφοβική. Βούτηξε το εγώ μας μέσα στην ταύτιση. Ούτε φίλτρα, ούτε κανάλια. Μέχρι κι η ίδια τρίχα μάς σηκώνεται. 

Η ωμότης της ομοιότης. Γιατί αν με εγκλωβίσεις στο όμοιο κι αν εγώ αύριο αλλάξω γνώμη θα καταργηθεί με μιας αυτός ο καθρέφτης που έστησες για να βρεις τον εαυτό σου μέσω εμού. Η αυτο-επιβεβαίωση μας ότι επιλέξαμε σωστά. Εμείς απέναντι στους άλλους. Εμείς οι όμοιοι. Ποτέ μας ώριμοι. Γι’ αυτό σου λέω

Φοβάμαι τους ανθρώπους που παλεύουν για την ατομική τους ελευθερία καταργώντας την ανάγκη της συλλογικής ελευθερίας. Αυτούς που φοβούνται να αγαπούν ό,τι διαφέρει, σαν να ΄ναι διαβρωτικό υλικό. Εκείνους που η σιωπή τους κάνει εκκωφαντικό θόρυβο. Τους ανθρώπους που γράφουν πλήρως ορθογραφημένα αλλά δεν τους νοιάζει πού βάζουν την τελεία στην ψυχή του άλλου. Αυτούς πού γεμάτοι τρύπες από τις σφαίρες μόλις τις αφαίρεσαν από το κορμί τους, τις χρησιμοποίησαν για να λαβώσουν άλλους. 

Εκείνους που διαχωρίζουν. Που απομακρύνονται από την  φύση. Ένα δέντρο είναι απλά ένα δέντρο κι ένα λουλούδι είναι απλά ένα λουλούδι. Η πρόθεση μας αλλάζει. Θέλω να κόψω αυτό το λουλούδι. Θέλω να δώσω  ζωή σε αυτό το λουλούδι και κλαδεύω το ξηρό κομμάτι του κλαδιού, φροντίζω για το φύλλωμα του. Κι ένα μικρό πουλάκι ήρθε και στάθηκε σιμά. Όλα διαφορετικά κι όλα όμορφα.

Μέσα στην ένδεια της αγάπης με φιμωμένα  στόματα. Τα σώματα μας πόνεσαν και πονάνε. Σου γράφω τώρα κι έχω ανάγκη να στο πω. Είμαστε ίσοι, μα διαφορετικοί. Παράξενοι, γελαστοί, βροντόφωνοι, αυτοαναιρούμενοι, λεξιπλάστες ή λεξικλέφτες,  θρησκόληπτοι πιστοί ή αθεϊοφοβούμενοι, εραστές ή ερώμενοι…

Μα μου αρκεί να είσαι διαφορετικός. Απ’ όλον τον κόσμο. Από εμένα. Γιατί είσαι μοναδικός άνθρωπε. Κι ίσως μοιάζουμε κάπου στα σημεία μα πιο πολύ διαφέρουμε. Αίρομαι δίπλα σου γιατί ερώμαι. Και έτσι με αποδέχομαι. Κάποτε είπαν “μυστήριο τρένο” μα δεν “φτουρούσαν” να μπουν στο βαγόνι. Πες ό,τι θες. Ο,τι πιστεύεις υποστήριξε το. Σήμερα μπορεί να αντισταθώ μα αύριο ίσως σου μοιάσω. Όπως τα δέντρα που με τον χρόνο γέρνει δίπλα το ένα στ’ άλλο.

Μπάτης  ή Σιρόκος. Κι η διαφορετικότητα μας να μας συμπληρώνει… 

Ένα μόνο θέλω να έχουμε όμοιο, ίδιο να είναι μόνο τούτο. 

Ο προορισμός: Η ελευθερία!