Γνωστός, αγαπητός, τηλεοπτικός, θεατρικός-πάνω απ’ όλα, όμως, ηθοποιός. Και γραφιάς, φυσικά. Αθηναίος, όχι όμως κατ’ ανάγκην αθηναιολάτρης. Σπιτίσιος και ταξιδιάρης, συγχρόνως. Απλός, προσιτός και πολύ, πολύ χαμογελαστός. Η συνάντηση μαζί του ήταν, ουσιαστικά, ένας κυριακάτικος, ηλιόλουστος καφές. Απλώς μαγνητοφωνούσαμε. Και γελούσαμε πολύ.

Ηράκλειο-Ηλιούπολη σημειώσατε 2 (Πού ζεις; Πώς ζεις; Τι ονειρευόσουν ως παιδί;)

Είμαι άνθρωπος που προσαρμόζομαι εύκολα όπου κι αν με βάλεις. Αν είναι να έχω δικαίωμα επιλογής, προτιμώ την ησυχία, καθώς δεν επιλέγω να βγαίνω και πάρα πολύ έξω. Η γειτονιά μου, η Ηλιούπολη έχει το καλό ότι βρίσκεται και κοντά και μακριά από το κέντρο. Γεννήθηκα στο Ηράκλειο της Κρήτης. Πάω αραιά και πού, δεν είναι ένας προορισμός που αισθάνομαι για διακοπές. Για τον ανιψιό και τις αδερφές μου πηγαίνω.

Πάντα ήθελα να γίνω ηθοποιός.  Δεν ήξερα, βέβαια, ως παιδί και τι ακριβώς σημαίνει αυτή η δουλειά. Νόμιζα ότι θα παίζω σε σκηνές τύπου φιλί Παπαμιχαήλ-Βουγιουκλάκη στην ψαραγορά και όλοι γύρω γύρω να χορεύουν-κάτι που μπορεί όντως να συμβεί. Απλά, κατάλαβα ότι αυτό το γύρισμα που έβλεπα μπορεί να έχει πάρει και γύρω στις οκτώ ώρες!

Μικρός, άκουγα πανκ, Beatles και γαλλική μουσική της δεκαετίας του 60. Διάβαζα επίσης, μου άρεσε…Δεν πήγα  να δώσω Πανελλαδικές, σπούδασα ηθοποιός, αν και υπήρξα ένας καλός, τριτοδεσμίτης μαθητής. Έφαγα τα μούτρα μου με τις εξετάσεις του Εθνικού, δεν πέρασα. Πέρασα, όμως, στις εξετάσεις του Υπουργείου Πολιτισμού, πήγα στη σχολή, αυτά. Από πιτσιρίκι, έπαιζα θέατρο. Δώδεκα χρονών ήμουν στην Αθήνα κι έπαιζα δήμους και σε ερασιτεχνικές ομάδες. Το 2003, όμως, διέκοψα κάποια στιγμή την σχολή και πήγα στο ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας στην παράσταση «Ελίζα» της Ξένιας Καλογεροπούλου.

Σωκράτη, εσύ, σούπερ σταρ και λοιπά περί TV (Θέατρο ή σήριαλ; Τι τύπος είναι ο Μπέζος; Ποιους θαυμάζεις; Μα, πώς μπήκες, επιτέλους, στην τηλεόραση;)

Ο ρόλος που ενσαρκώνω τώρα στο σήριαλ «Πέτα τη Φριτέζα» είναι ο Σωκράτης, ένας άνθρωπος με κινητικά θέματα, ο πιο ωραίος ρόλος που έχω κάνει ποτέ, νομίζω. Όταν τον δεις, ξεχνάς το πρόβλημά του: είναι καλόψυχος, αστείος, δυναμικός. Το διασκεδάζω τόσο πολύ και νομίζω και οι τηλεθεατές. Είναι μια δουλειά αυτό το σήριαλ που, κι αν μου πεις ότι θα γίνει για τα επόμενα πέντε χρόνια, θα χαρώ, γιατί ξέρω ότι δεν θα με κουράσει. Αν αγαπάς κάτι πολύ δεν κουράζεσαι. Επίσης, έχω γνωρίσει μέσα από την σειρά ανθρώπους του χώρου που θαυμάζω.

Αυτό που πρωτίστως εκτιμώ στους ανθρώπους της δουλειάς είναι η διάρκεια και η επιμονή-πώς, παρά τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες, έχουν παραμείνει και κάνουν καλή δουλειά. Η Μέλπω η Ζαρόκωστα, με την οποία παίζαμε και μαζί στον Αστέρα Ραχούλας, είναι ένας από αυτούς. Σου μιλάει και νομίζεις ότι μόλις βγήκε από την δραματική σχολή.

Δεκαεννιά χρονών είχα κάνει κάτι μικρά τηλεοπτικά περάσματα. Πρώτη μου ουσιαστική τηλεοπτική δουλειά ήταν τα Κλεμμένα Όνειρα. Από την πόρτα του γραψίματος νομίζω ότι μπήκα στην τηλεόραση ως ηθοποιός. Στο ελληνοκυπριακό σήριαλ «Όρκος Σιωπής» με την Κάτια Δανδουλάκη εργάστηκα ως κειμενογράφος και… το ένα έφερε το άλλο.

Μου φαίνεται πάντως πως θα με δυσκόλευε να γράψω τον ρόλο που ενσαρκώνω, αν και πιστεύω πως θα μπορούσα να αποστασιοποιηθώ-γιατί αυτό θέλει. Αυτό που θα έκανα θα ήταν να μου μίκραινα τον ρόλο (γέλια)

Όλα δουλειά είναι, συγκέντρωση, αφοσίωση. Μπορώ να πω ότι δεν πολυπιστεύω στο ταλέντο, τουλάχιστον στην δουλειά μου. Υπάρχουν περιπτώσεις ηθοποιών τους οποίους γνωρίζω, που μπορεί να μην ήταν τα πρώτα ταλέντα, όμως εργάστηκαν τόσο σκληρά που κατάφεραν να κάνουν ωραία πράγματα και να τα κάνουν καλά.

Όταν είσαι ηθοποιός, οι σπουδές δεν τελειώνουν ποτέ. Ας πούμε, τώρα, θέλω να κάνω τραγούδι. Έπειτα λέω ότι είμαι 37 χρονών, τώρα θα ξεκινήσω; Όμως, θα το κάνω, το έχω βάλει στόχο για φέτος.

Η ελληνική τηλεόραση έχει αρκετές παθογένειες. Πιστεύω ότι θα μπορούσαν να γίνουν καλύτερα πράγματα αν αφιέρωναν οι άνθρωποί της περισσότερο χρόνο στην προετοιμασία. Το κακό που εντοπίζω, δηλαδή, είναι ότι πολλά πράγματα είναι λίγο της τελευταίας στιγμής. Κι όμως, οι ηθοποιοί χρειαζόμαστε περισσότερες πρόβες, ας πούμε. Για τα δημοσιογραφικά της τηλεόρασης δεν θα ήθελα καν να μιλήσω.

Μπορεί να είσαι ένας πολύ καλός ηθοποιός στο θέατρο και στην τηλεόραση να μην είσαι, γιατί η δεύτερη απαιτεί μια ετοιμότητα. Εδώ και δεκαετίες ζούμε στην εποχή της εικόνας και αναγνωρίζω ότι σε αρκετές περιπτώσεις έχουν δοθεί ευκαιρίες σε νέα άτομα που μπορεί να μην είναι ό, τι λέμε «καλός ηθοποιός», αλλά, δυστυχώς ή ευτυχώς, δυστυχώς για μένα, ταιριάζει στα κριτήρια της εποχής, της επικαιρότητας. Είναι θέμα χρόνου, όμως, όποιος δεν κάνει καλά την δουλειά, να μην παραμένει για πολύ σε αυτήν.

Λίγο πριν τα τριάντα μου, με θυμάμαι να σκέφτομαι ότι ,αν δεν δω σύντομα πως κάτι γίνεται με αυτό που έχω σπουδάσει και με το όνειρό μου για την υποκριτική και ότι αν συνεχίσω να δουλεύω σέρβις ή να πουλάω παπούτσια, θα ήταν μια καλή ιδέα να αλλάξω πορεία και να φύγω ας πούμε για έξω. Τότε ήταν που βρήκα την πρώτη δουλειά στην τηλεόραση. Και αν όμως είχα φύγει ή εγκαταλείψει, ας πούμε, πάλι θα το έκανα, με όποιον τρόπο, γιατί είναι κάτι που αγαπάω.

Μια άλλη αλήθεια είναι ότι δεν γίνονται ανοιχτά casting και αρκετοί νέοι ηθοποιοί γκρινιάζουν δικαίως γι’ αυτό. Ζητούν τουλάχιστον την ευκαιρία να δείξουν αυτό που μπορούν να κάνουν. Κι αυτή η ευκαιρία, εδώ, στην Ελλάδα, δεν τους δίνεται εύκολα και συχνά. Δεν υπάρχει αξιοκρατία. Όλοι τα βρήκαμε πάρα πολύ σκούρα μέχρι να καταφέρουμε να μπούμε στην δουλειά και, μάλιστα, να πληρωνόμαστε και γι’ αυτήν.

Του χρόνου, θα παίξω στην παράσταση «Ράφτης Κυριών» με τον Γιάννη Μπέζο, ο οποίος έχει μεταφράσει και σκηνοθετήσει τα έργο του Ζωρζ Φεντώ και ο οποίος είναι ένας συνεργάτης που με κάνει να νιώθω ευλογημένος χαρούμενος. Είναι ένας εύκολος και δεκτικός συνεργάτης, στ’ αλήθεια. Τη μουσική θα κάνει ο Φοίβος Δεληβοριάς και είμαι ευτυχισμένος γι’ αυτό.

Μου αρέσει πολύ το θέατρο, δεν ξέρω αν θα πω ότι το προτιμώ από την τηλεόραση, είναι μια άλλη συνθήκη, μαγική. Έχω μυωπία στο μεταξύ και στις πρώτες παραστάσεις που έπαιζα δεν φορούσα φακούς επαφής. Όταν φόρεσα, μετά από παρότρυνση κάποιου σκηνοθέτη, είδα το φως το αληθινό! Και έβλεπα, πλέον, ανθρώπους που κοιτούσαν τη σκηνή με προσήλωση, άλλους που χασμιουριόνταν ή ξύνονταν… Άλλαξε αμέσως η σχέση μου με το κοινό. Είδα το κοινό!

Μαμά, ταξιδεύω, μαμά(Σκέφτεσαι να κάνεις παιδί; Πιστεύεις στην ζωή μετά θάνατον; Τι να κάνουμε οι άνθρωποι για να είμαστε ευτυχισμένοι;)

Δεν έχω σκεφτεί ακόμα να έχω ένα δικό μου παιδί, το θεωρώ πολύ μεγάλη ευθύνη. Θαυμάζω τους ανθρώπους που το κάνουνε, και μάλιστα σωστά, έχοντας οικονομικές δυσκολίες, κάνοντας δέκα δουλειές για να ζήσουν τα παιδιά τους. Τους θαυμάζω πολύ. Δεν θα ήθελα να έχω ένα παιδί αν ήξερα πως δεν μπορώ να του προσφέρω αυτά που θεωρώ πως θα έπρεπε να του προσφέρω. Βέβαια, ποτέ μην λες ποτέ. Ξέρεις πώς είναι η ζωή!

Κάτι που αγαπώ και θέλω σίγουρα να κάνω είναι ταξίδια. Θέλω να πάω Τόκυο, Νέα Υόρκη… Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα μεγαλώσω κάποια στιγμή και δεν θα έχω ταξιδέψει. Το να κάνω θέατρο και το να κάνω ταξίδια είναι στις προτεραιότητες. Προς το παρόν, πάντως, θα πάω Βαρκελώνη μες στο καλοκαίρι. Ύστερα, θα βρεθώ σε ένα ψαροχώρι στην Εύβοια που λέγεται Πετριές και μου αρέσει πάρα πολύ. Πηγαίνω εκεί τα τελευταία τρία χρόνια.

Το ταξίδι στην Ισπανία, πάντως, το κάνω δώρο στην μητέρα μου. Μου είχε κάνει κι αυτή ένα σπουδαίο δώρο όταν ήμουν παιδί: μου έκοψε όταν ήμουν παιδί στο Ηράκλειο ένα εισιτήριο (το να βγάλει εισιτήριο και για τον εαυτό της θα ήταν πολυτέλεια εκείνη την εποχή για τα οικονομικά μας) για μια παράσταση περίφημη Μις Πέπσυ, στην οποία πρωταγωνιστούσε η Αλίκη Βουγιουκλάκη, μαζί με τον Δάνη Κατρανίδη. Κάθισα στις μπροστινές σειρές και κυριολεκτικά συγκλονίστηκα, αποφάσισα ότι  αυτό το πράγμα που έβλεπα ήθελα να κάνω…

Δεν πιστεύω σε επόμενες και προηγούμενες ζωές. Πιστεύω ότι γεννιόμαστε από ένα σπερματοζωάριο και ότι μας τρώνε τα σκουλήκια. Για να είμαστε ευτυχισμένοι στο διάστημα της ζωής μας, που είναι σύντομο, πρέπει να τρώμε καλά (να πω ότι είμαι veganκαι αισθάνομαι ευεξία και ενέργεια όλη μέρα;), να κοιμόμαστε καλά και να έχουμε γύρω μας ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπάμε. Α, εκτός από ανθρώπους, ίσως και ζώα, ε; Πριν τρία χρόνια, βρήκα τον γάτο μου, τον Θρούμπη στα σκουπίδια και, πλέον, είναι ένα μέλος της οικογένειας, με τον οποίο μοιράζομαι συναισθήματα καθημερινά.  Όσο μπορούμε, γενικώς, να κάνουμε στην ζωή αυτά που θέλουμε-κι αν αυτό δεν μπορεί να συμβεί κάποιες φορές και αναγκαζόμαστε να κάνουμε στην ζωή μας κάτι άλλο, να έχουμε χρόνο, να φροντίζουμε να βρίσκουμε, για να κάνουμε λίγο κι από αυτό που θέλουμε.

Και να λέμε την αλήθεια. Το να λες την αλήθεια σου κερδίζει πάρα πολύ χρόνο.