Οι αναγνώστες που μας παρακολουθούν χρόνια ίσως να θυμούνται την ύπαρξη ενός Μάγου Ινδιάνου ο οποίος κατοικοεδρεύει στο Πεδίον του Άρεως. Ο μάγος αυτός τυγχάνει να είναι πολύ φίλος μας, αλλά και συμβουλάτοράς μας σε διάφορες στιγμές.

Η αλήθεια είναι πως είχα πολύ καιρό να τον επισκεφθώ μετά από μπούλινγκ ορθολογιστών γνωστών μου και με παραινέσεις του στυλ: «Γίνετε σοβαροί πια! Τι ακαταλαβίστικα γράφετε, πώς θα πάρετε έτσι χορηγίες; Ποιος μάγος στο Πεδίον ή αγγλιστί Mars Field». Προσπάθησαν να μας συνετίσουν και να μας προσγειώσουν στο «Μάρκετ» και στο «Οπίνιον».

Πλησίασα στο γνωστό μέρος με μία αμηχανία, αλλά και αγωνία για το αν θα τον βρω εκεί. Είδα τον καπνό από την πίπα του και ησύχασα. Με περίμενε και είχε στρώσει στη γνώριμή μου θέση το πορτοκαλοκόκκινο κιλίμι. Φορούσε μάσκα, είχε τα γνωστά φτερά, καθόταν οκλαδόν και χάιδευε το χαμομήλι που βρισκόταν μπροστά του.

Υποκλίθηκα ανεπαίσθητα και χαμογέλασα. Το ίδιο και αυτός. «Ψήλωσε ενάμιση πόντο από την τελευταία φορά που ήσουν εδώ», μου είπε. «Όλα τα πράγματα θέλουν το χρόνο τους, έτσι κι αυτό».
Εμένα πάλι μου φάνηκε το ίδιο, αλλά ντράπηκα να του το πω. Μάλλον το κατάλαβε.
«Σου έφερα τα τεύχη», του είπα.
«Τα ‘χω πάρει», απάντησε, «σας παρακολουθώ. Σαν χαμομήλι κι εσείς. Τι θες;», πρόσθεσε απότομα. Τα ‘κανε αυτά και στο παρελθόν, οπότε ηρέμησα γιατί αισθάνθηκα ότι δεν έχει αλλάξει κάτι.

«Είμαι σε ένα δωμάτιο και όλοι φωνάζουν, όλο και πιο δυνατά, υστερικά, ακατάληπτα. Τι να κάνω;».
«Ένα ερώτημα, τρεις επιλογές», είπε. «Τι έχεις σκεφτεί;» Ησύχασα ακόμα περισσότερο. Πάντα έτσι μιλούσε.
Του είπα:
«α. να φύγω,
β. να φωνάζω και εγώ,
γ. να κλείσω τα αυτιά μου».
«Ανόητε, θα σ’ ακολουθήσουν, θα χάσεις το στυλ σου, δεν θα ‘χεις επαφή με την πραγματικότητα.
Μίλα χαμηλόφωνα… αρκεί να πιστεύεις αυτό που λες».

«Κοίτα τον καημένο», ακούστηκε ο χίπστερ που κοίταζε εδώ και ώρα, «μιλάει μόνος του και χαϊδεύει
το χαμομήλι».
Με πήρε βίντεο για να το ανεβάσει στα social media.

ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΞΑΝΘΗΣ

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, γίνονται επεισόδια έξω από ένα Λύκειο στη Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης, ένα βίντεο δείχνει έναν βίαιο καυγά ανάμεσα σε νέες στον Βόλο, η ιντερνετική βία ανάμεσα σε εμβολιασμένους και μη χτυπάει κόκκινο, ενώ υπάρχει μία μεγάλη επιθετικότητα που φτάνει μέχρι και σε απειλές απέναντι στη Σοφία Μουτίδου, με αφορμή ένα βίντεο που ανέβασε.

Τα μυαλά των ανθρώπων θυμίζουν μία δασώδη περιοχή που έχει χρόνια να καθαριστεί. Μπάζα, πευκοβελόνες και πούσια, γυαλιά σπασμένα, μπιτόνια με βενζίνη, όλα στοιβαγμένα. Υπάρχει πολύ εύφλεκτο υλικό μέσα μας, συσσωρευμένο, που περιμένει ένα τυχαίο γεγονός για να αναφλεγεί. Σαν να είμαστε μέσα στο δάσος και να περιμένουμε τον καύσωνα που έρχεται οσονούπω, ενώ συγχρόνως συνεχίζουμε να παράγουμε καύσιμη ύλη. Η πυρκαγιά είναι επακόλουθο.

Θέλουμε να ευχαριστήσουμε όλους τους φίλους και φίλες από την Καισαριανή που συνέβαλαν με όλους τους τρόπους στο αφιέρωμα που φιλοξενεί το τεύχος που κρατάτε στα χέρια σας. Η εμπιστοσύνη που μας έδειξαν, το καλωσόρισμά τους, η αμεσότητα και η λαϊκότητα, μας δίνουν δύναμη να συνεχίσουμε να κινούμαστε με τον δικό μας τρόπο μέσα στην Πόλη. Να γνωρίζουμε πιο μικρές πόλεις, ανθρώπους και καταστάσεις.