«Athenee ο νέος κομψός πολυτελέστατος κινηματογράφος. Η τελευταία λέξις ανέσεων και τεχνικής» σημειωνόταν στη διαφήμιση που ανήγγειλε την λειτουργία του στον αθηναϊκό Τύπο το 1965.
Κάπως έτσι ενημερωθήκαμε για την επανέναρξη της λειτουργίας του Ατενέ στην οδό Λευκωσίας μετά από 18 χρόνια σιωπής. Κι όχι με όποια κι όποια ταινία. Αλλά με τη θρυλική «Συνοικία το Όνειρο», το νεορεαλιστικό κομψοτέχνημα του 1961 με πρωταγωνιστές τον Αλέκο Αλεξανδράκη και την Αλίκη Γεωργούλη, σε σκηνοθεσία Αλέκου Αλεξανδράκη, σενάριο του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη και του συγγραφέα Κώστα Κοτζιά και μουσική επένδυση του Μίκη Θεοδωράκη.
Πώς να μην ήμασταν εκεί; Εξάλλου, ανήκω στη γενιά των ‘90s και δεν είχα ποτέ ως τώρα την ευκαιρία να παρακολουθήσω σε θερινό σινεμά μια ελληνική ταινία, στις οποίες έχω και ιδιαίτερη αδυναμία. Και η «Συνοικία το Όνειρο» δεν είναι και μια ταινία που παίζεται συχνά από τα κανάλια. Ξεκίνησα από τις 19.00, καθώς και μόνο στη σκέψη ότι δεν θα έβρισκα θέση (η είσοδος ήταν ελεύθερη), με έπιανε απελπισία.
Περπάτησα την οδό Λευκωσίας από την αρχή της, εκεί που ξεκινάει στην πλατεία Αμερικής, εκεί που το σκηνικό αλλάζει ανά δέκα μέτρα. Μόλις έφτασα στην πλατεία, το Σινέ Ατενέ, φωτισμένο και γεμάτο κόσμο, με έκανε να πιστέψω ότι δεν πέρασε μια μέρα από την τελευταία φορά που πήγα (κάπου στις αρχές του 2000, λίγο πριν μπω στο Γυμνάσιο). Μέσα, όπως το θυμόμουν. Μια μικρή όαση ανάμεσα σε ψηλές, κυψελιώτικες (ή πατησιώτικες, όπως νομίζει ο καθένας) πολυκατοικίες, μυρωδιά βουτυρένιου ποπ κορν, άρωμα λουλουδιών. Περιμένοντας τη φίλη μου, παρατηρούσα τον κόσμο και κυρίως τις ηλικίες. Όλη η γκάμα. Τριαντάρηδες με ή χωρίς οικογένεια, παρέες ηλικιωμένων, έφηβοι, παιδιά, εικοσάρηδες. Χάρηκα γιατί φαίνεται ότι οι χώροι πολιτισμού, σε κάθε συνοικία ή χρονική περίοδο, τείνουν να γίνονται τοπόσημα, στέκια, σημεία ραντεβού. Κάποτε ήταν, γιατί όχι και τώρα; Όταν δύο κυρίες μου ζήτησαν να τις φωτογραφήσω, μου είπαν ότι θέλουν τη φωτογραφία γιατί έχουν μία ίδια από όταν ήταν έφηβες και ζούσαν (και τότε!) στη γειτονιά.
Κάπου εκεί έφτασε η φίλη με κουβερτάκι, καθώς το κρύο στην πόλη χθες ήταν τσουχτερό. Με μια μικρή εισαγωγή όπως αρμόζει σε τέτοιες βραδιές, ενημερωθήκαμε για την ανακαίνιση που πραγματοποιήθηκε με φροντίδα και σεβασμό στην ιστορία του. Με στόχο να λειτουργήσει ως πόλος που θα συμβάλλει στην επανένταξη της περιοχής στον πολιτιστικό χάρτη της πόλης, το «Athenee» σχεδιάζει το πρόγραμμα του για την επόμενη θερινή σεζόν με ταινίες α΄προβολής, κινηματογραφικά αφιερώματα, θεατρικές παραστάσεις για παιδιά, παρουσιάσεις βιβλίων κ.α. Αυτή η βραδιά ήταν μια υπενθύμιση. Οι χώροι ζωντανεύουν λόγω των ανθρώπων, όση ιστορία κι αν κουβαλούν. Και τι καλύτερο από το να κλείσει το καλοκαίρι με μια συμβολική βραδιά συγκέντρωσης;
Όταν έπεσαν οι τίτλοι αρχής, έπεσε και η ησυχία. Ιδιαίτερα φορτισμένη η ατμόσφαιρα, αφού η μουσική του Μίκη μπήκε μέσα μας. Όπως πάντα, αλλά μετά τον πρόσφατο χαμό του είναι ακόμη πιο έντονο αυτό το αίσθημα.
Η υπόθεση λίγο πολύ γνωστή: Μια φτωχογειτονιά της Αθήνας, ο Ασύρματος, είναι το κέντρο του κόσμου για τους ανθρώπους που ζουν εκεί και προσπαθούν με κάθε τρόπο να ξεφύγουν απ’ τη φτώχεια και την ανέχεια. Ένας άρτι αποφυλακισμένος νέος, ο Ρίκος (Αλέκος Αλεξανδράκης), προσπαθεί να βγάλει χρήματα, την ίδια στιγμή που η αγαπημένη του, η Στέφη (Αλίκη Γεωργούλη), βλέπει άλλους άνδρες και ο πατέρας της, ο Νεκροφόρας (Μάνος Κατράκης), προσπαθεί να συνεισφέρει στα οικονομικά της οικογένειας. Ο Ρίκος θα σκαρφιστεί μια δουλειά, αλλά θα ξοδέψει τα συγκεντρωμένα χρήματα πριν καταφέρει να τη βάλει σε εφαρμογή. Ως αποτέλεσμα ένας από τους «συνεταίρους» του (Αλέκος Πέτσος) θα αυτοκτονήσει, αφήνοντας στη μοίρα της τη γυναίκα του, την Ελένη (Αλέκα Παΐζη). Ο Ρίκος, η αγαπημένη του και ο αδερφός της, ηττημένοι και απογοητευμένοι εξαιτίας των προσδοκιών που δεν ευοδώθηκαν ποτέ, θα αναγκαστούν να συμβιβαστούν με την ωμή πραγματικότητα.
