Η ξαφνική εξάπλωση του νέου κορονοϊού και η ανακήρυξη του σε πανδημία μάς έφερε αντιμέτωπους με αρκετά ερωτηματικά. Συν τω χρόνω, η κυβέρνηση λαμβάνει τα ανάλογα μέτρα- εκείνα που κρίνει απαραίτητα για την προφύλαξη μας- και που, όπως φάνηκε, συγκράτησαν την εξάπλωση του ιού. Ωστόσο, παρέμειναν αρκετές ομάδες για τις οποίες (μες στη φούρια της να το πω;) δεν είχε υπολογίσει. Ομάδες που ζουν σε συνωστισμό.
Αυτές οι ομάδες που, με τα δεδομένα που έχουμε και τα όσα μας λένε για να ξέρουμε, αποτελούν κινητή βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Ποιες είναι αυτές; Οι πρόσφυγες, οι φαντάροι, οι κρατούμενο/ες σε σωφρονιστικά καταστήματα. (Τα μοναστήρια δεν τα βάζω, χαίρουν άλλης περιποίησης και φροντίδας εκ των έσω)
Κατανοώ, ότι ενδιαφέρεστε κυρίως για τους φαντάρους, λίγο λιγότερο για τους πρόσφυγες (ούτε καρφάκι σκουριασμένο δε μας καίγεται για την ακρίβεια), και έπειτα για τους φυλακισμένους. Ακούστε όμως πώς έχει η ιστορία. Ούτε το να γίνεις πρόσφυγας είναι μακριά, ούτε φυλακισμένος (μπορεί δηλαδή και φαντάρος να ξαναγίνεις με μία επίταξη) και τότε θα σε νοιάξει πολύ. Βέβαια έχει κι αυτό τη βάση του κι ας μην υποκρινόμαστε, ο καθένας από εμάς το βιός του σκέφτεται.. Αλλά όταν μια στάλα σκεφτούμε τον άλλον, το ξέρετε ότι εμείς οι ίδιοι κάνουμε θαύματα!
Κάποιοι μίλησαν από την αρχή και εξέφρασαν την ανησυχία τους σχετικά με τον κίνδυνο εξάπλωσης κορονοϊού στα σωφρονιστικά* καταστήματα. Πρότειναν την αποφυλάκιση ενός αριθμού φυλακισμένων, προκειμένου να αποσυμφορηθούν οι φυλακές και να μειωθεί ο κίνδυνος και για τους κρατούμενους και για τους υπαλλήλους των.
Εις ώτα μη ακουόντων
Εχθές λοιπόν διαβάζουμε ένα ρεπορτάζ από το δικαστικό blog της Μαίρης Μπενέα το οποίο αναφέρεται στον θάνατο μίας κρατούμενης, ενδεχομένως από κορονοϊό (πράγμα το οποίο έσπευσαν να αμφισβητήσουν ή και να το αρνηθούν. Σοφία Νικολάου, Γραμματέας Αντιεγκληματικής Πολιτικής).
Σε κάθε περίπτωση, εμείς δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε την αλήθεια. Αυτό όμως που είμαστε σε θέση να καταλάβουμε είναι ότι το σωφρονιστικό μας σύστημα είναι πιο χυδαίο και βάρβαρο από το ίδιο το έγκλημα. Και προσέξτε. Στις φυλακές δεν είναι μόνο οι κακοί. Είναι άνθρωποι που διέπραξαν κάποιο αδίκημα – και κάποιοι που βρίσκονται αδίκως εκεί (γιατί δεν έχουν γερό δόντι και καλό δικηγόρο μεταξύ μας)- για το οποίο το δικαστήριο έχει αποφανθεί την διάρκεια της ποινής, δηλαδή της τιμωρίας.
Δε νομίζω να λέει ο δικαστής: «ποινή φυλάκισης τέσσερα έτη, με βασανιστήρια, προσβολή, σε περίπτωση συμπτωμάτων και πιθανής ανάγκης για ιατρική περίθαλψη αφήστε τον να πεθάνει», ούτε νομίζω ότι η δικαιοσύνη που θέλουμε και αξίζουμε είναι αυτή, ούτε αυτό το σωφρονιστικό σύστημα.
Βέβαια, είναι μεγάλη συζήτηση να την ανοίξουμε πώς το κράτος χρησιμοποιεί ακόμα και του έννομους πολίτες του (ανθρωποφύλακες, αστυνομικούς κτλ.) και θέτει και τις δικές τους ζωές σε κίνδυνο, γιατί απλά τους βλέπει ακριβώς με την ίδια ματιά που βλέπει και τους φυλακισμένους ανθρώπους… σαν αναλώσιμα.
Κι είναι μεγάλη κουβέντα να την ανοίξουμε πώς στις γυναικείες φυλακές δεν κουνιέται ρουθούνι και δεν μεταβαίνει γιατρός ή δεν μεταφέρεται η κρατούμενη στο κάποιο κέντρο υγείας, την ώρα που στο αστυνομικό ρεπορτάζ έχουμε δει να το σκάνε βαρυποινίτες από νοσοκομεία ή με ελικόπτερα.
Μεγάλες συζητήσεις..
Παραθέτουμε εδώ για λίγο παραπάνω προβληματισμό.
*σωφρονισμός ο [sofronizmós] Ο17 : βελτίωση της διαγωγής ενός ατόμου που έχει διαπράξει κάποιο αδίκημα, με επιβολή κάποιας ποινής και συνήθ. με στέρηση της ελευθερίας του: Σκοπός της φυλάκισης είναι ο ~ του εγκληματία.
ή σωφρονίζω < αρχαία ελληνική σωφρονίζω < σώφρων: συνετίζω κάποιον που έχει διαπράξει ένα αδίκημα ή παράπτωμα, επιβάλλοντάς του ποινές ή με άλλα μέσα. (Δεν εννοεί βία, φαντάζομαι…)
