ΔΙΚΑΙΩΜΑ

1. Κι ήτανε λέει μια πόλη γεμάτη από εμάς που κανείς μας δεν γνώριζε κανέναν. Και όλοι μέσα από τα κλειστά μας αεροστεγώς σπίτια ερχόμασταν σε επαφή με άλλους χωρίς να τους συναντάμε ποτέ. Άνθρωποι που μπορεί να μένανε δίπλα – δίπλα δεν είχανε κοιταχτεί ποτέ από κοντά. Δεν είχαν αγγιχτεί. Τα νέα βρέφη ερχόντουσαν στον κόσμο μέσα από σωλήνες σπέρματος. Έρωτα δεν κάναμε μόνο αυνανιζόμασταν, κι όταν θέλαμε να κάνουμε οικογένεια αυτή ήταν εικονική. Το κακό του ανθρώπου ήταν ο άνθρωπος. Πολλά χρόνια ζούσαμε έτσι. Πριν γεννηθώ εγώ. Και ήμουνα λέει δεκανέα χρονών κι είχα περάσει στο Πανεπιστήμιο και μέσα από τρισδιάστατες οθόνες παρακολουθούσα όλα μου τα μαθήματα. Και η διασκέδασή μας ήταν να βγαίνουμε ένας – ένας μέσα από το σπίτι του βόλτα στον Κυβερνοχώρο. Ή να πηγαίνουμε ψηφιακές διακοπές στα λιγοστά μέρη της Γης που ακόμα υπήρχε δια ζώσης επαφή. Ένα από αυτά στην Ευρώπη ήταν η Παλαιά Ελλάδα – τώρα Διαμέρισμα SDF a=Acropol. Τα παράθυρά μας στον κόσμο ήτανε οι Οθόνες και τα Τζάμια των Κτηρίων που μας φιλοξενούσαν. Και όταν αρρωσταίναμε, νοσηλευόμασταν στην ατομική του Κλινική, ο καθένας μας εντός του οίκου του με νοσηλεία υψίστης ασφαλείας. Πεθαίναμε μόνοι όπως ζήσαμε και κηδευόμασταν σε θυρίδες.

2. Πετάχτηκα από το όνειρο την στιγμή που την γνώριζα, ως συνήθως. Εννοείται δεν ήμουν δεκαεννέα αλλά εξήντα κάτι, κι εννοείται επίσης πως αυτός ο ίδιος εφιάλτης που έφευγε και ξαναρχόταν, με βασάνιζε για μια ολόκληρη τριετία μετά την ανακάλυψη του εμβολίου. Ο τρόπος να την γνωρίσω ήταν σχεδόν πάντα παρόμοιος: με παρακολουθούσε από το απέναντι κτήριο. Ήταν δεν ήταν στην ηλικία μου. Εγώ στεκόμουν στο Παράθυρο όρθιος, νύχτα και κοιτούσα από τον 38ο όροφο έξω την πολύφωτη πόλη. Μετά άνοιγα το Παράθυρο. Και τότε κι εκείνη άνοιγε το δικό της από απέναντι και μου φώναζε. “Αν θέλετε κι εσείς να πέσετε, θα μου δώσετε θάρρος να το κάνω κι εγώ; Απλά να μου το πείτε και βουτάμε μαζί.” Εκείνη ήταν λίγο πιο χαμηλά στον 26ο. Αλλά από αυτό το ύψος τα αποτελέσματα θα ήταν εγγυημένα. Όχι δεν είχα σκεφτεί ποτέ να αυτοκτονήσω πριν την γνωρίσω. Αλλά η επαφή με τον κρύο αέρα της νύχτας και η φωνή της μου έκαναν την πιθανότητα του τέλους οικεία. Οπότε της έδινα σήμα, έκανα το σταυρό μου όπως κι εκείνη έπαιρνα φόρα και με τα μάτια μου καρφωμένα επάνω στα δικά της που με κοιτούσαν έτρεχα και… ξυπνούσα ακριβώς πριν βρεθώ στον αέρα, μαζί της.

3. Δίπλα μου η Οθόνη της Μονάδας μου ανοιχτή. Κάθιδρος πήγαινα στο παράθυρο σχεδόν κάθε βράδυ. Μόνο που απόψε πήγα πρώτα στο ντους. Είναι μια ζεστή νύχτα. Χρειαζόμουν νερό να κυλήσει πάνω μου. Ντύθηκα ελαφρά μετά κι έβαλα ένα ποτήρι με γάλα. Πλησίασα στο Παράθυρο μηχανικά σχεδόν. Και πριν πιω την πρώτη γουλιά, ένοιωσα δύο μάτια καρφωμένα πάνω μου. Γύρισα το κεφάλι προς το σημείο που κοιτάζω στο όνειρο. Μια γυναίκα γύρω στα εξήντα όπως κι εγώ, στεκόταν εκεί απέναντι, με ανοιχτό το παράθυρό της. Θα μπορούσε να είναι και η γυναίκα του ονείρου μου, σαράντα χρόνια μετά. Αισθάνθηκα έκπληξη όταν την άκουσα να μου φωνάζει από απέναντι: “Νομίζω πως βλέπουμε το ίδιο όνειρο. Πάντα ξυπνάτε περίπου τέτοια ώρα, όπως κι εγώ. Σας έχω ξαναδεί”. Ήθελα πολύ να της απαντήσω αλλά ούτε στον ύπνο μου, ούτε στον ξύπνιο μου τα πηγαίνω καλά με τα προφορικά. Πήρα όμως μια λευκή σελίδα και σημείωσα μιαν ερώτηση με παχύ μαύρο μαρκαδόρο και κεφαλαία: “ΑΝ ΠΕΣΩ, ΘΑ ΠΕΣΕΤΕ;” Όταν το διάβασε έβαλε τα γέλια. Μου έγραψε: “ΟΧΙ, ΦΥΣΙΚΑ!”

Μάλλον της φάνηκα γελοίος. Πριν πάω να ξαπλώσω πάλι σκέφτηκα: Πόσο άδικα είναι όλα. Η ζωή μπορεί να έχει δικαίωμα στο Όνειρο. Τα όνειρα όμως δεν έχουνε δικαιώματα στην ζωή. Ποτέ. Της κούνησα το χέρι κι εκείνη σήκωσε το δικό της και με χαιρέτησε, γελώντας.

Γελούσε όμορφα. Στον ύπνο μου δεν την είδα ποτέ να γελάει.