Ο Krikor μεγάλωσε και ζει στην Αθήνα και είναι τρίτης γενιάς Αρμένιος. Αν και απόφοιτος Ιατρικών Εργαστηρίων αγαπά τη δημοσιογραφία και ασχολείται με αυτήν.  Κάπου εκεί στον πειραματισμό του, ήρθε ο OGAE Greece στη ζωή του και έκτοτε «ξεσπάει» εκεί, ως φαν και ο ίδιος της Eurovision…

Ποια ακριβώς είναι η δουλειά σου στο συγκεκριμένο site και πόσον καιρό ζωής μετράει ως ιστότοπος; 

Ο OGAE Greece ( http://ogaegreece.com/ ) διατηρεί ιστοσελίδα από το 2007. Mέχρι τότε, όλα τα νέα γράφονταν σε περιοδικό που τύπωνε αποκλειστικά για τα μέλη του το σωματείο. Το 2011, εγκαινιάσαμε το νέο layout με το site να παίρνει την μορφή που έχει σήμερα. Έχω τη τιμή, εκτός από αρθρογράφος εδώ και αρκετά χρόνια, να είμαι αρχισυντάκτης τον τελευταίο ενάμιση χρόνο.

Από πόσα άτομα αποτελείται η ομάδα σας και ποια είναι η έδρα σας;

Υπάρχει στο site μας η βασική ομάδα των αρθρογράφων η οποία απαρτίζεται από οχτώ άτομα την τρέχουσα περίοδο και υπάρχει και μία ομάδα μελών του σωματείου που βοηθάει με όποιον τρόπο μπορεί σε οτιδήποτε άλλο χρειαστεί (γραφικά, τεχνικά θέματα, κοινοποιήσεις των άρθρων στα social media μας). Είναι πολύ σημαντικό να αναφέρω ότι όλοι δουλεύουμε εθελοντικά και αφιλοκερδώς. Η αναγνώριση που έχει έρθει με τα χρόνια και η εμπιστοσύνη που δείχνουν στα άρθρα μας οι αναγνώστες της ιστοσελίδας μας είναι η καλύτερη «αμοιβή».  Η έδρα μας είναι στην Αθήνα. Γραφεία δεν υπάρχουν πλέον, ωστόσο την περίοδο 2005-2011 λειτουργούσε ένας χώρος (γραφείο) στο κέντρο της Αθήνας όπου φιλοξενείτο το αρχείο μας και αποτελούσε φυσικά σημείο συνάντησης των μελών μας. Εδώ και κάποιο καιρό, οργανώνουμε μία φορά το μήνα coffee meetings όπου συγκεντρωνόμαστε σε κάποιο από τα στέκια μας συζητώντας διάφορα θέματα που αφορούν στον διαγωνισμό και όχι μόνο, ενώ φυσικά βρισκόμαστε μέλη και μη, στις διάφορες εκδηλώσεις που διοργανώνουμε κατά τη διάρκεια του χρόνου.

Έβλεπες ανέκαθεν Eurovision; Με τι άλλο έχεις ασχοληθεί στη ζωή σου;

Η Eurovision μπήκε στη ζωή μου το 2001, όταν οι Antique χάρισαν στην Ελλάδα μας μία σπουδαία διάκριση. Μέχρι τότε, αγνοούσα πλήρως την ύπαρξη του θεσμού. Έκτοτε, βλέπω τον διαγωνισμό φανατικά, κάθε χρόνο.

Γιατί μάς παθιάζει τόσο ο συγκεκριμένος θεσμός; Τι πιστεύεις για την εξέλιξή του μέσα στον χρόνο; 

Πιστεύω πως οτιδήποτε έχει να κάνει με “διαγωνισμό” και “χώρες” παθιάζει τον κόσμο. Ποιος δεν θέλει να βλέπει τη χώρα του να διακρίνεται; Είτε αυτό έχει να κάνει με μουσική, είτε με αθλήματα, είτε με το οτιδήποτε.  Για τους fans, το πάθος κρατά όλο το χρόνο, ο απλός κόσμος είναι αυτός 
που παθιάζεται (έντονα όμως) το 3μερο του διαγωνισμού! Όσο και να  σνομπάρουν τον διαγωνισμό κατά τη διάρκεια όλου του χρόνου, στο τέλος, όλοι, ή τουλάχιστον οι περισσότερες και οι περισσότεροι, ασχολούνται με αυτόν επιθυμώντας φυσικά μια καλή θέση για τη συμμετοχή μας! Ο διαγωνισμός έχει εξελιχθεί τρομερά μέσα στα χρόνια που πέρασαν. Ξεκίνησε ως τηλεοπτικό πείραμα το 1956 και αυτό  συνεχίζει να είναι: ένα πείραμα της τεχνολογίας και της τηλεοπτικής κάλυψης. Εξ ου και οι συχνές αλλαγές και οι δοκιμασίες στις LED οθόνες, στα σκηνοθετικά πλάνα, στα εφέ… Στην ουσία, η μουσική δεν ήταν ποτέ ο πρωταγωνιστής του έργου που λέγεται “Eurovision”, κατά τη γνώμη μου. Παρόλα αυτά, έχουν περάσει από τον διαγωνισμό άπειρα διαμάντια- τραγούδια και έχουν “βαπτιστεί” σπουδαίοι καλλιτέχνες.

Φέτος, τι προβλέπεις;

Η Eurovision είναι ίσως το πιο απρόβλεπτο πράγμα στον κόσμο. Θα ήταν “ιεροσυλία” να προβλέψω κάτι…

Ποιες είναι οι συνήθεις απορίες ή επιθυμίες των fans;

Εξαρτάται την περίοδο. Κατά τον Δεκέμβρη/Ιανουάριο/Φεβρουάριο όλοι ρωτάνε για το τι θα αποφασίσει η ΕΡΤ να στείλει και πώς θα το στείλει. Μετά, ρωτάνε για λεπτομέρειες σχετικά με τις πρόβες και τις εμφανίσεις. Ύστερα, ειδικά τα τελευταία χρόνια, έρχεται η απορία “Τι έφταιξε”. (γέλια)

Πώς βλέπεις κάθε χρόνο τον διαγωνισμό; Έχεις κάποια “ρουτίνα”; Ας πούμε σπίτι, πίτσα, φίλοι κλπ; Τον έχεις δει ποτέ live; Να’ σαι, δηλαδή, από κάτω; 

Συνήθως σπίτι με φίλους και φαγητό. Για έναν fan υπάρχει το όριο των 4-5 ατόμων σε ένα μέρος για να δει τον διαγωνισμό, καθώς θέλει να επικρατεί η απόλυτη ησυχία. Έχω παρακολουθήσει τον διαγωνισμό από κοντά μόνο το 2006, όταν διοργανώσαμε εμείς τον θεσμό στην Αθήνα. Υπέροχο συναίσθημα, αλλά έχω “αποφασίσει” ότι προτιμώ να το βλέπω τηλεοπτικά τελικά!