Ανάποδο υστερόγραφο: Όλοι μου λένε να γράψω κάτι καλοκαιρινό. Εγώ πάλι θα ήθελα να γράψω κάτι για την πνευματική οκνηρία πολλών διανοουμένων, για φασέικες αμερικανιές, για το πολίτικαλι κορέκτ που όλο και με τσιτώνει, για τα φοιτητ@ κ.λπ. Καταπιέζω τα θέλω μου (χρόνος υπάρχει) και μέσα από διάφορες «συμπτώσεις» και συμπτώσεις κατέληξα να δομήσω μια νέα οπτική με τίτλο:

Η θεωρία του κεφτέ

Δύσκολα θα βρεις άνθρωπο που να μην του αρέσουν τα κεφτεδάκια. Πρέπει ο άλλος να είναι στριμμένο άντερο ή να έχει ζήσει κάποια τραυματική εμπειρία με τα κρεατοσφαιρίδια. Ας τους αφήσουμε αυτούς λοιπόν στην άκρη. Τους κεφτέδες τους τρως είτε κόβοντάς τους στη μέση, είτε ολόκληρους αν η φόρμα που έχει προτιμηθεί από τον παραγωγό είναι η παραδοσιακή μικρή και ολοστρόγγυλη. Ενίοτε ο καταναλώνων κεφτέ μπορεί να τσιμπήσει και δυο μαζί μικρής φόρμας, χαρίζοντας την πραγματική απόλαυση στον ουρανίσκο του.
Ας πάρουμε την περίπτωση που έχοντας έναν κεφτέ απέναντί σου αρχίζεις να τον τεμαχίζεις, αρχικά στη μέση και στη συνέχεια κόβοντας ξανά και ξανά τον δύσμοιρο κεφτέ. Και συνεχίζεις το τεμάχισμα μέχρι να απομονώσεις ένα μικρό μικρό κομμάτι. Τώρα βάλτο στο στόμα σου. Δε θα ’χει γεύση. Δε θα σ’ αρέσει. Αυτό δεν είναι κεφτές.

Αυτή είναι η «Θεωρία του κεφτέ» που σας καλώ να την υιοθετήσετε σε αυτό που σας δίνει η ζωή. Η υπερανάλυση ανθρώπων, καταστάσεων, συμπεριφορών, η προσπάθεια ερμηνείας με σκοπό την παρέμβαση και τροποποίησης της πραγματικότητας, αυτή η μάστιγα της κομπιουτερίστικης δυτικής αντίληψης (να, πάλι ξεφεύγω…) μας στερεί γεύσεις, χυμούς, ποιότητες, ανεμελιά και αρμονία.
Φάτε κεφτεδάκια σαν άνθρωποι λοιπόν και καλή αντάμωση!

Υ.Γ. 1: Το να ζητάς συγνώμη είναι λυτρωτικό
Υ.Γ. 2: Ποτέ τόσοι λίγοι δεν έκαναν τόσα πολλά, ή κάπως έτσι…