Η Μαρία Περδίκη μας συστήνεται ως Jammaroots γιατί εκφράζεται καλύτερα μέσα από την reggae μουσική. Γεννημένη στην Αθήνα, φέρνει την τζαμαϊκανή αύρα στην Ελλάδα εκπροσωπώντας την reggae σκηνή στην χώρα μας.

Πώς προέκυψε το καλλιτεχνικό σου όνο­μα Jammaroots;

Το Jammaroots προέκυψε το 2007 στην προ­σπάθειά μου να βρω ένα καλλιτεχνικό όνομα για να φτιάξω μια διαδικτυακή μουσική σε­λίδα στο μακρινό πια Myspace. Προέρχεται από την λέξη jam -όρος της αγγλικής αργκό για τον μουσικό αυτοσχεδιασμό τον οποίο λα­τρεύω- το ma από το Μαρία που είναι το όνο­μά μου και το roots που στα αγγλικά σημαίνει ρίζες, μια λέξη διπλής σημασίας για εμένα καθώς είμαι φαν της roots reggae μουσικής, αλλά και γιατί προέρχομαι από μουσική οι­κογένεια, όπου ο μουσικός αυτοσχεδιασμός ήταν σαν δεύτερη φύση! Κάπου μέσα στο μυαλό μου έχω ότι οι ρίζες μου είναι… μουσι­κός αυτοσχεδιασμός.

Ποια ταυτότητα δίνεις στον εαυτό σου; Τραγουδίστρια, μουσικός ή συνθέτης;

Πάντα με δυσκολεύει αυτή η ερώτηση γιατί δεν μου αρέσει να βάζω ταυτότητες. Είμαι ένας ελεύθερος άνθρωπος και κάνω αυτό που νιώθω. Έτσι και με την μουσική. Τη μια στιγ­μή πιάνω τις μπακέτες μου και παίζω ντραμς, την άλλη στιγμή πιάνω την κιθάρα μου και γράφω τραγούδια! Παρ’ όλο που επαγγελμα­τικά βρίσκομαι πια περισσότερο on stage με ένα μικρόφωνο και τραγουδάω, στην καθημε­ρινότητά μου συνεχίζω να έχω μια εναλλαγή μεταξύ των τριών ρόλων. Αν τελικά έπρεπε να δώσω μια ταυτότητα θα έλεγα μουσικός/ τραγουδοποιός.

Τα τραγούδια σου έχουν αγγλικό στίχο. Θα μπορούσε η reggae να έχει ελληνι­κούς στίχους;

Φυσικά και θα μπορούσε η reggae να έχει ελληνικούς στίχους, όπως ήδη έχουν τραγου­δήσει διάφοροι καλλιτέχνες του χώρου, μόνο που δεν θα ήμουν ανάμεσά τους. Αγαπάω την ελληνική γλώσσα για να εκφράζομαι λεκτικά καθώς είναι η μητρική μου και διαθέτει πλού­σιο λεξιλόγιο. Όμως, όσον αφορά την έκφρασή μου τραγουδιστικά δεν με αντιπροσωπεύει. Οι λέξεις ηχούν διαφορετικά στην κάθε γλώσσα, στο κάθε μουσικό είδος και σου βγάζουν δι­αφορετικό συναίσθημα. Επίσης νιώθω την ανάγκη να τραγουδάω σε μια γλώσσα που θα με κάνει κατανοητή -όσο αυτό είναι εφικτό- από όλους τους ανθρώπους του πλανήτη.

Ποια ήταν η πρώτη φορά που θυμάσαι να τραγούδησες μπροστά σε κόσμο;

Στο δημοτικό ήμουν στην χορωδία του σχο­λείου και είχαμε τραγουδήσει μπροστά σε κό­σμο. Αυτό που μου έχει μείνει περισσότερο ως ανάμνηση ήταν μια σχολική συναυλία που εί­χαμε οργανώσει στο γυμνάσιο και ενώ ήμουν η ντράμερ της μπάντας με σηκώσανε να πω ένα τραγούδι!

Πότε έβγαλες τον πρώτο σου δίσκο; Ποιες συνεργασίες μετράς μέχρι στιγμής στο ενεργητικό σου;

Η πρώτη μου δισκογραφία δεν ήταν ως Jammaroots με την ιδιότητα που έχω σήμε­ρα, αλλά ως μπασίστρια σε ηλικία 19 χρόνων. Συγκεκριμένα, στο προσωπικό album του Άκη Περδίκη ‘’Το Φρόνιμο Παίδι’’ κι έπειτα ακολούθησαν κι άλλα E.P.’s. Επίσης έχω πολ­λές live και studio συνεργασίες στο ενεργη­τικό μου ως ντράμερ. Αλλά ως Jammaroots, studio συνεργασίες που αξίζει να αναφέρω ειναι οι: Palov-A. Angelides, Timewarp Inc, Teeth ’n’ Tongue Jam (SWI/GR), Stefanatty (O.D.F.), D’Al Senio, Pablo Raster (ITA) και μια ιδιαίτερη συνεργασία με τον σκηνοθέτη Δημήτρη Μπαβέλα και τον συνθέτη Γιώργο Μπουσούνη για το soundtrack της ταινίας ‘’ Η Αναζήτηση της Λώρα Ντουράντ’’. Μερικά από τα ονόματα που έχω μοιραστεί το stage σε live είναι: ‘’The Wailers’’, ‘’Horace Andy with Dub Asante band & Matic Horns’’, ‘’Earl ‘china’ Smith’’, ‘’Soul Jazz Orchestra’’ και ‘’Alborosie’’.

Ποιο reggae τραγούδι θα ταίριαζε στην Αθήνα και στην περίοδο που διανύουμε;

We And Dem του Bob Marley.

Ποια η γνώμη σου για τις συναυλίες που ακυρώνονται εν μέσω πανδημίας; Πώς το αντιμετωπίζεις και τι συζητάς με τους καλλιτέχνες συναδέλφους σου;

Από την μια θεωρώ αναγκαίο κακό την όποια ακύρωση λόγω πανδημίας, από την άλλη βλέπω την αδικία που επικρατεί στον χώρο με την αντιμετώπιση της κατάστασης. Άνερ­γοι καλλιτέχνες, άδειοι συναυλιακοί χώροι και όχι μόνον… σε ένα κράτος βέβαια που ανέκα­θεν δεν μας στήριζε και πολύ. Πιστεύω πως με σωστή μέριμνα μπορούν να λειτουργή­σουν οι συναυλιακοί χώροι, ώστε ακροατήριο και μουσικοί να γεμίσουν χαμόγελα πίσω από τις μάσκες… αλλά νομίζω πως δεν το θέλουν αυτό. Πιστεύω πως επικρατεί μια παράνοια με την αντιμετώπιση του ιού και ο κόσμος δεν ξέρει πως να λειτουργήσει. Μας έχουν μπερδέψει και κατά την ταπεινή μου άποψη δεν μας λένε όλη την αλήθεια.

Παρ’ όλα αυτά αν θες να έχεις υγεία δεν είναι μόνον το σώμα αλλά και η ψυχή! Η καλλιέργεια του πνεύμα­τος και η ψυχαγωγία είναι άκρως απαραίτη­τα για την επιβίωση. Έτσι, προσπαθώ να το αντιμετωπίζω με μουσική διάθεση, με studio δουλειά από το σπίτι κυρίως και πολύ υπο­μονή. Σίγουρα μου/μας έχει λείψει μια καλή συναυλία, ένα καλό φεστιβάλ, όπου ο κόσμος θα ενωθεί χωρίς φόβο και θα γεμίσει θετικές δονήσεις. Πιστεύω στην έκφραση μέσω της τέχνης σε κάθε μορφή, όσο μπορεί ο καθένας να δημιουργεί και όλο αυτό θα περάσει πιο ανώδυνα.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου; Ετοι­μάζεις κάποιο δίσκο;

Μόλις κυκλοφόρησε το ‘’Where Are We Going’’ από τον Ιταλό μουσικό παραγωγό Pablo Raster με την συμμετοχή μου στους στίχους και στα φωνητικά. Είναι ένα από τα κομμάτια του εορταστικού dub album ‘’Venti’’ για τα 20 χρόνια της μουσικής του καριέρας με πολλές ενδιαφέρουσες συμμετοχές. Μπο­ρείτε να το ακούσετε στις ψηφιακές πλατφόρ­μες. Παράλληλα έχω διάφορα σχέδια για συ­νεργασίες και δισκογραφικά, αλλά λόγω των πρωτόγνωρων συνθηκών που ζούμε μένει να δούμε τι θα μπορέσει να υλοποιηθεί. Απ’ την άλλη δεν είναι εποχή για σχέδια, πάμε μέρα με την μέρα. Το μόνο σίγουρο είναι πως κά­που θα αυτοσχεδιάζω!

Ποια είδη μουσικής σε ελκύουν και ποια δεν σου αρέσουν;

Με ελκύει ό, τι με γκρουβάρει σωματικά ή εγκεφαλικά και ό, τι μπορεί να με ανατρι­χιάσει, να με δονήσει και να με εμπνεύσει χωρίς να βάλω ‘’ταμπέλες’’ σε μουσικά είδη και καλλιτέχνες. Έτσι κι αλλιώς ζούμε σε μια εποχή όπου όλα τα είδη ‘’παντρεύονται’’. Δεν μου αρέσουν καθόλου όμως τα ψευτο-pop, τα σκυλάδικα και γενικά οι μουσικές που είναι κακές αντιγραφές άλλων καλλιτεχνών με συ­χνότητες πέραν του όρου μουσική!

Έχεις πάει Τζαμάικα; Πιστεύω είναι το όνειρο κάθε τραγουδιστή reggae.

Δυστυχώς δεν έχω βρεθεί στην Τζαμάικα αν και το ήθελα από μικρή, πριν καν ασχοληθώ με την reggae. Είναι πολλοί οι λόγοι για τους οποίους μπορεί κάποιος να ήθελε να βρεθεί στο όμορφο τροπικό νησί, όμως εγώ δεν είμαι ο τύπος που θα πάει Τζαμάικα μόνο και μόνο επειδή τραγουδάω reggae (χεχε), θα μπορού­σα να πάω έτσι κι αλλιώς! Όσο για την reggae σκηνή ευτυχώς έχει έντονη παρουσία και σε πιο κοντινούς για μας προορισμούς, σε χώρες όπως Αγγλία, Γαλλία.

Τέσσερις στίχους που μας αφιερώνεις;

‘’There’s no political solution to avoid the revolution

The system is like human pollution

Spreading like a virus on society

We can’t live like this in all eternity’’

(στίχοι από το ‘’Restart’’ – Timewarp feat. Jammaroots