Παλιά σου πέταγαν ένα “Κοίτα να γίνεις άνθρωπος” και κάπως ξεμπέρδευαν.
Βέβαια δεν μπορούσαν να σου εξηγήσουν τι ακριβώς εννοούσαν και έτσι κατέφευγαν στα παραδείγματα, στις παρομοιώσεις και σε ιστορίες. Στο τέλος έμενε κάτι στο μυαλό σου. Περισσότερο συμπυκνώνονταν στην έννοια της ανθρωπιάς. Και η κοινωνία παρά τις αντιθέσεις της, τις υποκρισίες και τις αδικίες της είχε να πατήσει πάνω σε έναν μέσο όρο που καθόριζε την ανθρωπιά, τους ηθικούς κανόνες, τα όρια.
Σήμερα τα πράγματα είναι πιο ζορισμένα. Ένας κορυφαίος επιστήμονας πριν λίγες δεκαετίες το ’χε πει… “Ζούμε στην εποχή των τέλειων μέσων και των συγκεχυμένων σκοπών”. Το άι φον 6, η τεχνολογική κορύφωση, το τέλειο μέσο από τη μία. Και από την άλλη ο συγκεχυμένος σκοπός ή αλλιώς ειπωμένο η προβληματική έως και αδύνατη επικοινωνία ανάμεσα μας. Για 4 δεκαετίες, από τα μέσα του ’70 και μετά, η κοινωνία μας είχε την άνεση να εξανθρωπιστεί ή να ψευτοεξανθρωπιστεί. Δεν υπήρχαν δραματικά γεγονότα, μεγάλες ανατροπές και τεράστιες αναταραχές. Ο εξανθρωπισμός κατέληξε να είναι ένας κώδικας συμπεριφοράς σε ποικίλες μορφές, καταναλωτισμού και δογματισμών. Μία κοινωνία του φαίνεσθαι, της κονόμας και της ατομικής ανέλιξης. Μαζί με μία καρικατούρα οικονομικής πλαστικής ανάπτυξης. Σήμερα μπαίνουμε σε σκοτάδια. Μαζί με την οικονομία καταρρέει συνολικά το πρότυπο, οι σταθερές και τα όρια. Και δοκιμαζόμαστε. Αγωνία, αβεβαιότητα, φόβος, ανασφάλεια όχι απλώς για το αύριο αλλά για το σήμερα, δημιουργούν μία νέα πραγματικότητα. Και αλήθεια τι μπορεί να σημαίνει το “κοίτα να γίνεις άνθρωπος” σε έναν νέο 18 χρονών όταν ήδη έχει αποδεχτεί την πραγματικότητα της ανεργίας και της αποχώρησης;
Η ίδια η ζωή έχει γίνει πολύ δύσκολη. Και αυθόρμητα αυτό που παράγει είναι περισσότερο κάτι απάνθρωπο, επιθετικό, ανασφαλές και βίαιο, παρά κάτι αισιόδοξο και συγκροτημένο. Μετασχηματιζόμαστε σιγά σιγά. Από άνθρωποι σε φιγούρες-κούκλες και μετά σε κλειστές ο-ντότητες, αποξενωμένες από την κοινωνία και τον ίδιο τους τον εαυτό. Που μοιάζουν όλο και περισσότερο μεταξύ τους, όπως οι κούκλες στο εξώφυλλο, αλλά που δεν αντέχουν ο ένας τον άλλον. Στην πραγματικότητα αυτό που έχουμε να αποφασίσουμε είναι εάν θα επιχειρήσουμε τον εξανθρωπισμό μας ή θα οδηγηθούμε σε μία κατάσταση ύπνωσης του μυαλού και επιθετικότητας. Αρχίζουμε και λειτουργούμε με αντανακλαστικό τρόπο. Με όλο λιγότερη λογική και ευφυΐα. Και συνηθίζουμε στην ωμότητα, την χυδαιότητα και την καταστροφή ανθρώπων και σχέσεων. Πλατεία Βικτωρίας, στοιβαγμένη δυστυχία. Ένα πνιγμένο παιδάκι απαθανατίζεται με σκηνοθεσία χολιγουντιανού επιπέδου. Κομμένα κεφάλια άπιστων. Μία βόμβα με εκατοντάδες νεκρούς. Ένας συνταξιούχος αυτοκτόνησε. Χάπενινγκ να κοιταζόμαστε στα μάτια. Σχέση διαδικτύου χιλιάδες μηνύματα. Μη μου πιάνεις το χέρι, φοβάμαι.
Το άι φον 7 πότε θα βγει;
Αφιέρωση πρώτη. Σε αυτούς που μπήκαν στη βουλή. Να προσέχουν τι ψηφίζουν και να μάθουν καλά την αγγλική γλώσσα, αν δεν την ξέρουν.
Αφιέρωση δεύτερη. Σε αυτούς που δεν μπήκαν στη Βουλή. Ας αναρωτηθούν γιατί ήθελαν τόσο πολύ να τα καταφέρουν;
Αφιέρωση τρίτη. Όχι άλλη δραματοποίηση. Δεν παίζουμε σε σίριαλ του ’80…
