Τίποτα πιο βαρετό από τα επαναλαμβανόμενα κλισέ. Δεν υπάρχουν αδιέξοδα, δεν υπάρχουν αδιέξοδα, δεν υπάρχουν αδιέξοδα.

Και ο τοίχος πιέζει την μύτη μας αν δεν την έχει σπάσει κιόλας. Και έρχεται ο άλλος, χαριτωμένος και αποφασιστικά αισιόδοξος και σε χτυπά στη πλάτη παρήγορα, πράμα που πονά ακόμα περισσότερο την μύτη σου και σου λέει: “Δεν υπάρχουν αδιέξοδα”. Βέβαια συνήθως ο τύπος που τυγχάνει να ηγείται είναι πάντα ένα δυο βήματα μακρυά από τον τοίχο. Εσύ έχεις γίνει ένα μαζί του και νοιώθεις την σκληράδα του. Και σαν λαός είμαστε αθεράπευτα αισιόδοξοι, εξού και το έχει ο θεός που λέμε μαζί με το βοήθα Παναγιά μου στις δύσκολες στιγμές. Πολλές φορές αυτή η αισιοδοξία οδηγεί στο πνευματικό ραχάτι, στην νεοελληνική κουτουράδα, στην ραγιάδικη τεμπελιά. Είναι μια αισιοδοξία φυγόπονη, άνευρη και ηττημένη.

Λοιπόν, μερικές φορές υπάρχει αδιέξοδο και όσο και αν φαίνεται περίεργο ευτυχώς που υπάρχει αδιέξοδο. Γιατί όταν η κατάσταση είναι αδιέξοδη δεν αρκούν δύο τρεις φαεινές, μια δύο κινήσεις και μερικά συνθήματα για να βγεις στο ξέφωτο. Ενας μακρύς δρόμος, που τον διαβήκαμε σαν κοινωνία, σαν έθνος, σαν Πολιτική και Οικονομία έφτασε στο τέλος του. Και όταν λέμε Τέλος εννοούμε ντουβάρι, αδιέξοδο, γκρεμός. Ετελείωσε που έλεγε και ένας παλιός Καθηγητής και μετά από αυτό δεν κουνιόταν κανένας… Τώρα, αντί να υπάρχει αναστοχασμός και συμπεράσματα, οι πολιτικοί γίνονται τηλεπερσόνες και παίζουν σε διαφημίσεις, δεν ζητάνε ούτε μια συγνώμη για το αδιέξοδο, γίνονται πιο ύπουλοι περισσότερο από κάθε άλλη φορά και συνεχίζουν να μας λένε να πάμε μπροστά.

Λοιπόν, φίλοι μου υπάρχει αδιέξοδο, πιστέψτε το… Όλα όσα ξέρουμε, όλα όσα κάνουμε, όλα όσα σκεφτόμαστε δεν αρκούν, δεν φτάνουν για να μας βγάλουν από την δυσκολία. Ξέρουν ότι μερικοί θα ωρύονται και θα φωνάζουν… Αυτό είναι παραίτηση, είναι ηττοπάθεια, είναι δειλία. Χαχααχα! Δεν θα ’ταν καθόλου άσχημο μερικές χιλιάδες πολιτικών, στελεχών, καθοδηγητών, κρατικών υπαλλήλων, σοφών να παραιτούνταν και με μία ήττα παραμάσχαλα να πήγαιναν να φυτέψουν χαμομήλι και να το βλέπουν να μεγαλώνει…

Η χώρα βιώνει μια μεγάλη καταστροφή, οι άνθρωποί της γονατίζουν, ο τόπος μαραζώνει και μία μεγάλη μάχη θα δωθεί. Αλλά όποιος νομίζει ότι αυτή η μάχη είναι ανάμεσα στην αντιπολίτευση και την κυβέρνηση, ανάμεσα σε αυτό το κόμμα και το άλλο ή πολύ χειρότερα ανάμεσα στον κόσμο ή ανάμεσα στους Έλληνες και του μετανάστες κάνει μεγάλο λάθος… Όλα αυτά συντηρούν το αδιέξοδο. Το πολύ πολύ να γελάμε με την Ζωή που αλλάζει λάστιχα και τον Βαγγέλα που κάνει τον μάγκα. Να χειροκροτάμε το ανσάμπλ του Αλέξη και να ανατριχιάζουμε με τον Φύρερ. Ποια είναι η μάχη; Όσο και αν είναι παράξενο αυτή θα ανακαλυφθεί όταν παρραδεχτούμε το αδιέξοδο. Και όποιος σας πει ότι έχει την λύση είναι ο τοίχος που σας απορροφά…

Αφιέρωση πρώτη. Σε όλους τους φίλους αλλά και αγνώστους, νέους αλλά και μεγαλύτερους, που ξενιτεύονται και ψάχνουν διαφυγή σε άλλους τόπους.

Αφιέρωση δεύτερη. Στους ξένους που έρχονται στον τόπο μας διωγμένοι και κυνηγημένοι από την βία των όπλων και του χρήματος.

Αφιέρωση τρίτη. Στα αποδομητικά πουλιά που ετοιμάζονται ξανά για το ταξίδι τους, πιο ήρεμο και φυσιολογικό από τα παραπάνω…