Υπάρχουν κάποια γεγονότα που εισβάλουν στην ειδησεογραφία και αφορούν την καθημερινότητα. Συνήθως με αρνητικό χρωματισμό. Συνήθως περιμένουμε 2-3 ημέρες μέχρι να κατακάτσει η σκόνη και πληροφορηθούμε κάπως πιο αντικειμενικά το τι ακριβώς έχει συμβεί.

Πολλά sites στο βωμό της επισκεψιμότητας παρουσίασαν σαν βιαστή έναν πατέρα του ίδιου του του βρέφους. Σαν εγκληματικά αδιάφορους σαν γονείς για ένα ατύχημα στην θάλασσα. Σαν βασανιστή σκύλου έναν ηλικιωμένο στην Κρήτη. Μετά από λίγες μέρες ή και ώρες η αφήγηση αποκαλύπτεται προβληματική και η θεότητα της παραπληροφόρησης ψηλώνει ακόμα δύο πόντους.

Άλλες φορές χρειάζονται άμεσα αντανακλαστικά. Όπως στην περίπτωση της δολοφονίας του Ζακ. Όπως και τώρα, με τον ξυλοδαρμό του ελεγκτή. Δεν χρειάζεται να περιμένεις την ταυτοποίηση των δραστών. Μάλλον δεν πρέπει να περιμένεις. Μήπως θα γράψεις διαφορετικά εάν οι δύο νεαροί είναι από το κατηχητικό της Ενορίας της Αγίας Ελεούσας ή από την Θύρα 000 ή από την τάδε αντικρατική ομάδα ή απλά δύο κάγκουρες που δεν νιώθουν;

Ζούμε στην εποχή της διάχυτης βίας. Να το ερμηνεύουμε με βάση τον εγκλεισμό και την πίεση είναι σαν να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας. Η βία σαν ψυχαγωγία στα video games. Η βία στα τραγούδια που μιλούν για γκάνια και βιασμούς. Η βία στις τηλεοράσεις. Η βία στην οικογένεια. Αλλά πολύ περισσότερο η βία στους δρόμους, αλλά και στα social media. Σαν μια ταινία σπλάτερ, από αυτές τις κακόγουστες, τις Αμερικάνικες της δεκαετίας του ’90. Όλα αυτά προϋπήρχαν του κορωνοϊού.

Απέναντι υπάρχει ο φόβος. Μιας άνευρης κοινωνίας που εκλιπαρεί για ασφάλεια μη κατανοώντας το πως συνδέεται το φαινόμενο της βίας με την δική της απάθεια, με τις δικές της πνευματικές αναπηρίες. Yπάρχει η περίπτωση οι συμμορίες να γίνουν κράτος και το κράτος συμμορία; Γιατί εγώ έχω δει και αστυνομικούς να χτυπάνε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο κάποιον πεσμένο (και δεν με νοιάζει ποιος ήταν). Έχω δει χουλιγκάνους. Φασίστες. Και αναρχικούς… Αντροπαρέες. Μαφιόζους και μπράβους.

Η λύση θα βρίσκεται όσο ο μέσος ανθρωπάκος θα επιχειρεί να γίνει άνθρωπος και θα αρχίζει να παρεμβαίνει. Ατομικά και συλλογικά. Τέλος, καλό είναι τα ίδια τα ”συνάφια” να επιχειρήσουν την αυτοΐαση όσο είναι δυνατόν…