Βάλε φωνή, άνοιξε το volume, δώσε ένταση! Έρχεται η μέρα! Έσσεται ήμαρ!

-Μα είναι ακόμα πρωί! Κάνεις λάθος. Είναι βράδυ, άγρια μεσάνυχτα. Δώσε μπάσα πριν μας προλάβει η αυγή. Το πρωί παρακοιμήθηκες, το μεσημέρι σώπασες, το απόγευμα αγνόησες.

-Μα θα ξυπνήσουμε τον κόσμο! Είσαι βαθιά νυχτωμένος. Ο κόσμος είναι ξύπνιος και περιμένει από σένα. Ο κόσμος είναι έτοιμος να υποκλιθεί στο κάλεσμά σου και να χορέψει στο ταψί σου.

-Μα είναι ήδη στο τέρμα! Και πάλι κάνεις λάθος. Ξεκίνα εσύ και θα το δεις να δυναμώνει. Βάλε φωνή και θα το δεις να απογειώνεται. Θα δεις να εξαπλώνεται, να διανύεται και να εκτείνεται…

Δεν είναι καιρός για στεναγμό. Είναι καιρός για ωρυγή και αλαλαγμό. Επικίνδυνος εκείνος που τα έχει όλα γραμμένα, γιατί έσσεται ήμαρ που θα αυξήσει την ένταση. Αποστολή μας δεν είναι να αφυπνίσουμε, ούτε να ξεσηκώσουμε. Αποστολή μας είναι να αυξήσουμε το volume. Χιπ χοπ, μπαλάντα, ρεμπέτικο ή ρέγγε δεν έχει σημασία. Χρέος μας είναι να ακουστεί η ρίμα και η σύνθεσή μας. Χρέος απέναντι στον μύχιο εαυτό μας, στην ύπαρξή μας, στην πολυπλοκότητά μας και στον μέγα αρχιτέκτονα. Ευθύνη μας να αντισταθούμε ενάντια στην μετριότητα, στην κατωτερότητα, στην μονοδιάστατη πραγματικότητα. Χρέος μας να εξεγερθούμε ενάντια στο πρόχειρο, στο απαίδευτο, στο βαρετό. Στο δήθεν και στο υποκριτικό. Στο φλατ επίπεδο και επαναληπτικό. Τιμή και υποχρέωση να αντιδράσουμε ενάντια στο θρασύ και το ανήθικο, στο υπερεκτιμημένο και άχρηστο, στο ακαμάτητο, στο αλέκιαστο και στο ανυπόφορα ανάλαφρο.

Χρέος μας δεν είναι να αλλάξουμε τον κόσμο. Κανένα άχρηστο σλόγκαν δεν θα ακούσεις από το στόμα μου. Κανένα θλιβερό δίδαγμα δεν θα βγει από τα χείλη μου. Μόνο παρότρυνση και προτροπή να δώσουμε επιτέλους λίγα μπάσα. Ποιά η ουσία να ζεις χωρίς να επεμβαίνεις; Ποιος είναι αυτός που προτιμά να είναι θεατής χωρίς να συμμετέχει; Πες μου για να τον βάλω να καθίσει πίσω πίσω στις κερκίδες. Γιατί δεν είμαι εδώ για να αφυπνίσω ούτε για να ψυχαγωγήσω. Είμαι εδώ να σου θυμίσω την ευθύνη. Ευθύνη και υποχρέωση προς τo μεγαλείο της ψυχής σου, προς την οξύνοια του πνεύματος σου, την τελειότητα που αφήνεις τόσο απερίσκεπτα να αναλωθεί προς το ασήμαντο. Καθώς το λέει ο Καζαντζάκης, “Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ θα φταίω.”

Αναρωτιέσαι αν είσαι έτοιμος. Ρωτάς αν είσαι ικανός. Η ίδια η ψυχή σου έχει να σου πει. Και φταις εσύ που έπαψες να την ακούς. Άνοιξε όσα βιβλία θες και απαντήσεις δεν θα πάρεις. Ρωτάς τον Αϊνστάιν, τον Νεύτωνα, τον Γαλιλαίο. Πετάς ατάκες από Τέσλα, Χώκινγκ και Σαγκάν. Και αναρωτιέσαι αν σου βγαίνει η εξίσωση. Κάνε μου τη χάρη και μην μου μιλάς για νόμους φυσικής γιατί θα σου αντιμιλήσω με νόμους μεταφυσικής. Θα σου μιλήσω με νόμους του “Γαμώ το δήθεν και το ψεύτικο φιλί σου”. Κανόνες και όρους του “Άντε χάσου ρε Ιούδα εσύ και τα αργύριά σου”. Αρχές και θεωρίες του “Εγώ θα προχωρήσω και θα σε αφήσω πίσω”. Μ’ αυτά τα επιχειρήματα λοιπόν…

Θα σε νικήσω. Θα σου συντρίψω λογάριθμους και εξισώσεις. Θα καταρρίψω τον μικρόκοσμό σου. Την χαμένη υπόληψή σου. Την περιορισμένη αντίληψή σου. Θα σε κερδίσω. Θα σου αριθμήσω τα περσινά όνειρά σου. Τα πισωγυρίσματα σου. Τα υπέρ και τα κατά σου. Θα σε κατακτήσω. Θα σε απογαλακτίσω. Θα σε κάνω να ομολογήσεις. Θα απαιτήσω να πάρεις τώρα θέση. Θα σε αναγκάσω να υψώσεις τη φωνή σου και να παραδεχτείς κι εσύ πως… ΄ΕΣΣΕΤΑΙ ΉΜΑΡ ΛΕΜΕ!