Ο Θρήνος δεν αρκεί…

Τρεις νέοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στην Κυπαρισσία σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα.
Και ένας ακόμα χαροπαλεύει. Και μία κοινωνία, καθοδηγούμενη από τα δελτία ειδήσεων, θρηνεί.
Αν θέλει κάποιος να δει κατάματα την πραγματικότητα όμως το ζήτημα έχει και άλλες πλευρές. Και ας συγκλονίζει η βασική, δηλαδή αυτή του χαμού των τριών πιτσιρικάδων. Όποιος έχει ζήσει έστω και λίγο στην Επαρχία αλλά και σε συνοικίες της Αθήνας ξέρει πολύ καλά πως ανήλικοι οδηγούν όποτε και όπως θέλουν. Μέσα και έξω από τα χωριά, σε στενάκια και σε επαρχιακές οδούς. Και είναι δείγμα ανδρισμού, ενηλικίωσης και μαγκιάς.
Κάποιος όμως τα μαθαίνει, κάποιοι τους επιτρέπουν να το κάνουν, κάποιοι γνωρίζουν και δεν μιλούν. Είτε γιατί το κάνει και το δικό τους παιδί, είτε γιατί επικρατεί το νεοελληνικό “τι να πούμε εμείς τώρα”… Σε αυτές τις σκληρές ώρες μάλλον πρέπει να λέγονται οι σκληρές αλήθειες. Αλλιώς η θλίψη, η πίκρα και και το γαμώτο απλώς συντηρούν μία κατάσταση που αφαιρεί ζωές, στιγμές, ανθρώπους. Σε τελευταία ανάλυση οι γονείς έχουν μία τεράστια ευθύνη και όχι μόνο απέναντι στο παιδί τους. Αλλά και απέναντι στο κοινωνικό σύνολο.
Ένας πιτσιρικάς που έχει “μάθει’’ να οδηγεί στις ρούγγες του χωριού με τον πατέρα και τον θείο να καμαρώνει, είναι μία ωρολογιακή βόμβα τόσο για τον εαυτό του όσο και για τους γύρω του. Σε χωριό της Κρήτης περνάνε με παντιλίκια οι άγριοι της περιοχής. Σε επαρχιακό δρόμο στην Θεσπρωτία 16αρης πιωμένος με δικό του σμαρτάκι στουκάρει με μετωπική στο αντίθετο ρεύμα. Σε Δυτική συνοικία της Αθήνας 15αρης καβαλάει μηχανή και κάνει σούζες κάνοντας την μαγκιά του. Σε νησί 8χρονος οδηγεί γουρούνα και είναι η ατραξιόν της κεντρικής πλατείας.
Αντί να θλιβόμαστε με αυτήν την κατάσταση θλιβόμαστε με τους νεκρούς που προκαλεί αυτή η κατάσταση.
Ας αναπαυτούν τα τρία μικρά παιδιά που έκαναν οδυνηρό σκασιαρχείο από την ζωή. Οι μεγάλοι ας το πάρουμε αλλιώς…