Ζούμε σε μια πολύπλοκη κοινωνία. Εκατομμύρια πληροφορίες μας βομβαρδίζουν καθημερινά και είναι πάντα δύσκολο να ξεχωρίζεις “την ήρα από το σιτάρι”, και είναι όλο και πιο δύσκολο να δημιουργηθεί μια πειστική προσωπική γνώμη για τα περισσότερα γεγονότα που μας απασχολούν και να παράγουμε μια διεξοδική και πλήρη ανάλυση των φαινομένων που μας περιβάλλουν.
Εάν από την μια πλευρά τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα αποτελούν απειλή για την υγεία της ανθρωπότητας και για την ισορροπία της παγκόσμιας οικονομίας, από την άλλη πλευρά θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν να ταΐζουμε εκατομμύρια ανθρώπους.
Εάν η παγκόσμια αύξηση της κατά κεφαλήν κατανάλωσης κρέατος θα μπορούσε να αξιολογηθεί ως θετικό στοιχείο, από την άλλη πλευρά παραμένει μια από τις κύριες αιτίες της οικολογικής καταστροφής του πλανήτη.
Εάν η αυταρχική επιβολή ενός υποχρεωτικού εμβολίου θα μείωνε τον κίνδυνο επιδημίας, θα υπονόμευε ωστόσο τα θεμελιώδη και αδιαμφισβήτητα δικαιώματα της ελεύθερης επιλογής του ατόμου.
Εάν ευθανασία, άμβλωση κ.τ.λ. θα έπρεπε να είναι πρακτικές απόλυτα νόμιμες και επιτρεπτές, ωστόσο εγείρουν ηθικά ερωτήματα σχετικά με την αξία της ανθρώπινης ζωής , παραμένουν ζητήματα πολύ πολύπλοκα και δύσκολα να λυθούν.
Και θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε για πάντα.
Μπροστά σε αυτή την αδυναμία να σχηματίσεις μια άποψη συμπαγή και συνεπή, τα άτομα αισθάνονται εξαιρετικά καταθλιπτικά και αβοήθητα.
Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, που κατακλύζονται από το facebook και τα κοινωνικά δίκτυα, υπάρχει αποπροσωποποίηση του ατόμου ως φυσιολογικής οντότητας υπέρ του εικονικού avatar. Ο χρήστης συμπίπτει με το προφίλ του, οι πεποιθήσεις του καθιερώνονται εκ των προτέρων και όλη η επικοινωνία που ακολουθεί πρέπει να συμμορφώνεται με αυτό το προφίλ, διαφορετικά κινδυνεύει να χάσει την αξιοπιστία και την κοινωνική του γοητεία.
Σε αυτή την δύσκολη κατάσταση, έρχεται τότε να μας βοηθήσει η θαυματουργική συνταγή “politically correct”. Δεν πρόκειται για μια ιδεολογία, αλλά για έναν διαλεκτικό προσανατολισμό, έναν κώδικα ανάγνωσης που μας επιτρέπει να τηρούμε προκατασκευασμένες και κοινωνικά αποδεκτές απόψεις, χωρίς να κινδυνεύουμε να εκφράσουμε άβολους ισχυρισμούς ή να προκαλούμε ενοχλητικές κριτικές από το κοινωνικό περιβάλλον.
Το “politically correct” γίνεται έτσι ένας νέος τύπος συμμόρφωσης, ένας καινούριος κομφορμισμός που επιτρέπει στον καθένα να συνεχίσει να είναι αυτό που τον βολεύει, χωρίς όμως να το δηλώνει ρητά και φανερά. Μπορούμε δηλαδή να συνεχίσουμε να είμαστε ρατσιστές, ομοφοβικοί, σεξιστές, άδικοι, εθνικιστές, μίζεροι, εγωιστές κ.τ.λ. χωρίς να εκτιθέμεθα στην σωστή και δίκαιη αντίδραση των όσων ισχυρίζονται ότι η ορθότητα δεν πρέπει να είναι “political” αλλά μόνο “correct”..
Στην ανεξέλεγκτη υποκρισία της επικοινωνίας “social” θα ήταν ευχής έργο να θυμηθούμε ότι δεν φτάνει να μετατρέψουμε την λέξη “πράσινο” σε “green” για να δικαιολογήσουμε τα έργα με μεγάλες περιβαλλοντικές επιπτώσεις που εγκρίνονται καθημερινά.
Δεν φτάνει να μετατρέψουμε την λέξη “νέγρος” σε “αφροαμερικάνος” και να προχωράμε στο χτίσιμο τείχους στα σύνορα, Δεν φτάνει να ονομάζουμε την Φιλιππινέζα βοηθό “οικιακό συνεργάτη” αντί “καμαριέρα” και μετά να της αρνούμαστε εκείνα τα δικαιώματα που θα έπρεπε να είναι δεδομένα σε μια πολιτισμένη χώρα.
Δεν φτάνει να ονομάζουμε “κέντρα υποδοχής… ή φιλοξενία” τα “lager” όπου φυλακίζονται χιλιάδες μετανάστες που ψάχνουν καταφύγιο σε απάνθρωπες και μη βιώσιμες συνθήκες. Δεν φτάνει να ονομάζουμε “άτομο με ειδικές ανάγκες” τον “παράλυτο” και να συνεχίζουμε να του παρέχουμε αρχιτεκτονικά εμπόδια αφήνοντάς τον μόνο σε μια άδικη και αδικαιολόγητη μάχη για την καθημερινή επιβίωση.
Έμαθα ότι πριν κάποια χρόνια πρότειναν να μετατρέψουν την λέξη “history” σε “herstory” για να μην κινδυνεύουν να τροφοδοτήσουν την σεξιστική ουσία της αγγλικής γλώσσας. Θα ήταν καλά να θυμηθούν ότι το επίθεμα “his” προέρχεται από την λέξη ιστορία και δεν έχει καμία σχέση με την αρσενική προσωπική αντωνυμία στα αγγλικά.
