Την σήμερον ημέρα, υπάρχουν πια τέσσερεις κατηγορίες ανθρώπων. Όσοι δουλεύουν και πληρώνονται (σπάνιο), όσοι δουλεύουν και δεν πληρώνονται (όχι πια σπάνιο), όσοι δε δουλεύουν αλλά τη βγάζουν με τα επιδόματα (ολοένα και περισσότεροι) και τέλος όσοι τη βγάζουν στα παγκάκια (ουκ ολίγοι).
Οι πρώτοι δεν το λένε ούτε του παπά. Οι δεύτεροι βρίζουν τη μοίρα τους. Οι τρίτοι είναι περιχαρείς και οι τελευταίοι απελπισμένοι.
Ένας απ’ τους περιχαρείς, μελωδικός και υπεραισιόδοξος, σκάρωσε ένα τραγουδάκι
για την καλή του:
Δεν υπήρχε κράτος μαντάμ
κι ήταν όλα γης Μαδιάμ
μα δε θέλω ν’ ακούσω πια λέξη
όλα εντάξει με Κούλη κι Αλέξη.
Αγαπούλα μου γλυκιά
η κυβέρνησις μας αγαπά
κάνε λίγο υπομονή
είναι φίλοι μας οι Γερμανοί.
Όταν πάρω το μέρισμα
θα σου πάρω διαμέρισμα.
Η καλή μας Εφορία
μας γεμίζει ευφορία
και θα τρώμε εκλεκτή πια τροφή
με του φόρου την επιστροφή.
Θα χορτάσουμε πούρα και ξύδια
στην Ευρώπη θα πάμε ταξίδια
επιδόματα πολλά
κι όλα ωραία και καλά.
Πήρα ΚΕΑ και μέρισμα
θα σου πάρω διαμέρισμα.
Με τούτα, με κείνα κι αυτά
υπάρχουνε πάλι λεφτά
μέσ’ τη νύχτα εικούσθη ένα μπαμ
και εγένετο φως στο τσακ μπαμ
στον αέρα εικούσθη ένα μπαμ
και υπάρχει πια κράτος μαντάμ!