Η Βερόνικα Αργέντζη μάς απασχόλησε θεατρικά το καλοκαίρι και το ίδιο θα κάνει και τον χειμώνα.

Με αφορμή την παράσταση του Χ. Χριστοφή το «Αίνιγμα του Χαμένου Θεού», όπου υποδύεται τη Θαΐδα, την εταίρα που σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές παρότρυνε τον Μέγα Αλέξανδρο να κάψουν την Περσέπολη για να εκδικηθεί τους Πέρσες που είχαν κάψει τον ναό της Αθηνάς, το 480 π.Χ., μιλήσαμε μαζί της τόσο για αυτή την παράσταση που θα βρίσκεται αυτό το Σαββατοκύριακο στους Δελφούς, όσο και για τις επόμενες που έρχονται: «Toulouse-Lautrec: Η φαντασία της αμαρτίας» και «ΑΝΑΤΟΛΙΑ».

Τι σας κέρδισε στο έργο του Χριστόφορου Χριστοφή «Το Αίνιγμα του Χαμένου Θεού» και ποια στοιχεία σας γοήτευσαν στο ρόλο;

Με έχει κερδίσει συνολικά το έργο του Χ. Χριστοφή, τόσο το συγγραφικό όσο και το σκηνοθετικό. Ο Χριστόφορος Χριστοφής από την νεότητά του έχει σημαντικές διακρίσεις στη χώρα μας και στο εξωτερικό ως σκηνοθέτης. Φέτος μάλιστα κατέκτησε, για το συνολικό δραματουργικό του έργο, το βραβείο «Κάρολος Κουν». Προσωπικά θεωρώ ευλογία για τον ηθοποιό να υποδύεται έναν από τους ήρωες των έργων του. Γνώστης της ιστορίας, με ιδιαίτερη γραφή και θεατρικούς μονολόγους που απολαμβάνεις να τους διαβάζεις και να τους ακούς. Ξεδιπλώνει ιστορικά σημαντικά γεγονότα καθώς την ίδια στιγμή τα μετακινεί στο σήμερα. Στο «Αίνιγμα του Χαμένου Θεού» παρουσιάζει τον Μέγα Αλέξανδρο, ο οποίος είναι σκηνικά απών, χωρίς να τον ωραιοποιεί. Μιλούν για αυτόν με τρόπο ανατρεπτικό, καθώς έρχεται το τέλος του, εκείνοι που τον ακολούθησαν, τον στήριξαν και τον πίστεψαν.
Η γοητεία της Θαΐδας βρίσκεται στην ίδια την ιστορία που έχει αφήσει πίσω της. Εκεί στους κήπους της Βαβυλώνας η Θαΐδα μονολογεί: Η τύχη αρχίζει να ξεδιπλώνεται αλλιώς… χαμόγελα αινιγματικά περιμένουν ερμηνεία, απώλειες απρόσμενες… δεν είμαστε και αθάνατοι…

Η Θαΐδα πέρα από την μόρφωση και την μαχητικότητά της χαρακτηρίζεται και από την πίστη της στους θεούς και στα έθιμα της εποχής της. Πόσο κοντά νιώθετε σε εκείνη;

Σε ό,τι αφορά την πίστη και την μαχητικότητα ταυτίζομαι απόλυτα. Μαχητικότητα μέχρι εκεί που δεν μετατρέπεται σε μανία και δεν έχει επιπτώσεις στους ανθρώπους γύρω μου. Η πίστη είναι εσωτερική ανάγκη, τρόπος συγκέντρωσης και αποφυγής των ακροτήτων μου.

Στη σύγχρονη Ελλάδα η γυναίκα συνεχίζει να βάλλεται από κοινωνικές ανισότητες. Ο μεγάλος αριθμός γυναικοκτονιών συγκλονίζει. To ελληνικό #MeToo έβγαλε στην επιφάνεια δεκάδες καταγγελίες από γυναίκες που βρέθηκαν στη θέση του θύματος μόνο και μόνο για το φύλο τους ή επειδή δίπλα τους βρέθηκαν άντρες με εξουσία που ήξεραν ότι ήταν δύσκολο να καταγγελθούν.

Είναι λεπτή η γραμμή και τόσο ευαίσθητο θέμα που δεν μπορώ να το αναλύσω σε μια απάντηση. Ιδανικά θα ήθελα και ως μητέρα ενός κοριτσιού η δικαιοσύνη να λειτουργεί χωρίς να χρειάζεται κανένα κίνημα. Ό,τι φωτίζεται και φέρνει την κάθαρση παρά το ψυχικό κόστος για τα θύματα, ανοίγει τον δρόμο της αλήθειας. Όταν η κοινωνία έχει να αντιμετωπίσει ανατροπές, εντάσεις και δυσκολίες οφείλει να είναι ενωμένη.

Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεστε με τον Χριστόφορο Χριστοφή ως σκηνοθέτη.

Ναι, είναι η πρώτη φορά και πραγματικά ένιωσα σαν να μην ήταν. Ο Χριστόφορος Χριστοφής αγαπάει, σέβεται και ασχολείται με τον κάθε ηθοποιό με τέτοιο τρόπο που βγάζει τον καλύτερο εαυτό του. Ακολουθώντας τον, είναι σίγουρο ότι έχεις πράξει σοφά.

Στο «Toulouse-Lautrec: Η φαντασία της αμαρτίας» του Χριστόφορου Χριστοφή συνεργάζεστε ξανά με τον Δήμο Αβδελιώδη μετά τη μεγάλη επιτυχία της «Ελένης » του Γιάννη Ρίτσου.

Μια εξαιρετική συνεύρεση του Δήμου Αβδελιώδη, του Χριστόφορου Χριστοφή και του Νίκου Ξανθούλη. Στο Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας» τον Νοέμβριο με το Θανάση Τσαλταμπάση στο ρόλο του Lautrec, ενός μεγάλου και ιδιαίτερου ζωγράφου. Υποδύομαι την μητέρα, την ερωμένη, την οικονόμο του. Οι πρόβες μας ξεκίνησαν τον Ιούνιο και η αίσθηση που έχω είναι ένας συγκλονιστικός Τσαλταμπάσης. Σε ό,τι με αφορά, είναι για μένα μια πρόκληση να συναντήσω τις γυναίκες της ζωής του με τρόπο τον οποίο με οδηγεί μοναδικά ο Δήμος Αβδελιώδης.

«ΑΝΑΤΟΛΙΑ», μια μουσικοθεατρική παράσταση του Χρήστου Παπαδόπουλου με τους σπουδαίους Mανώλη Μητσιά και Βιολέτα Ίκαρη. Εσείς στο ρόλο της αφηγήτριας, αλλά και στη συγγραφή του κειμένου. Τι ακριβώς πραγματεύεται το έργο και πώς γεννήθηκε το κείμενο της συγκεκριμένης μουσικοθεατρικής παράστασης;

Από παιδί θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφει. Πιο πολύ έγραφα παρά έπαιζα. Σιγά σιγά όσα κράταγα για τον εαυτό μου, θα γίνουν οικεία και σε άλλους. Η ιδέα του Χρήστου Παπαδόπουλου πήρε σάρκα και μορφή μέσα από τη δίκη μου συγγραφή χάριν της καταγωγής μου, των αφηγήσεων και των όσων έχω μελετήσει. Οι πηγές ήρθαν από παντού, η Ανατόλια, την οποία υποδύεται η Βιολέτα Ίκαρη συγκινητικά, μας ταξιδεύει μέσα από μοναδικές ενορχηστρώσεις, μουσικοσυνθεσεις και τραγούδια του Χρήστου Παπαδόπουλου στη ζωή της Σμύρνης πριν την καταστροφή της ως και το 1941. Πρόσφυγας πια στη νέα της πατρίδα στην Ελλάδα, στον Πειραιά, η Ανατόλια τραγουδίστρια έχει έναν και μόνο σκοπό, να ζήσει ελεύθερη με κάθε κόστος.

Η μουσική έπαιζε πάντα καθοριστικό ρόλο στη ζωή σας;

Η ζωή η ίδια είναι μουσική και η μουσική δίνει ζωή. Η πηγή είναι μια δεν ξεχωρίζω είδος συντονίζομαι με την ενέργεια και τις συχνότητες. Με την μουσική ερωτευόμαστε, ξορκίζουμε, χαιρόμαστε, κλαίμε, συντονιζόμαστε, ανατρέπουμε και ενωνόμαστε.

Έχετε μια πετυχημένη πορεία στο θέατρο αλλά και στην τηλεόραση. Τι σας κερδίζει περισσότερο; Ποια τα κριτήρια σας για να πείτε ναι σε μια τηλεοπτική πρόταση;

Με κερδίζει η ιδανική για μένα συνθήκη. Δε διαχωρίζω, ο ηθοποιός είναι ηθοποιός. Η ομάδα δηλαδή που θα πιστέψω ακόμη κι αν τελικά έχω κάνει λάθος, και αυτό έχει συμβεί φυσικά στο παρελθόν, ότι σέβεται εκτιμά και δεν υπονομεύει το έργο που της έχει δοθεί είναι αυτό που επίσης με κερδίζει.
Σημασία έχει το έργο και ο στόχος. Ο στόχος μου είναι τηλεοπτικά να δω τον εαυτό μου όπως εγώ είμαι σήμερα. Έτσι κι αλλιώς έχω ξεκινήσει από την τηλεόραση, την γνωρίζω ήταν για χρόνια η καθημερινότητα μου. Σε εποχές αθώες,δύσκολες και γοητευτικές ταυτόχρονα…

Μπορεί ένας καλλιτέχνης να επιβιώσει στη σημερινή σκληρή εποχή μόνο μέσα από το επάγγελμά του; Τι θα συμβουλεύατε ένα νέο παιδί που κάνει τα πρώτα του βήματα στο θέατρο;

Η εποχή είναι σκληρή όσον αφορά την επιβίωση, όχι μόνο για το επάγγελμα του ηθοποιού. Σε νέους που με ρωτούν συχνά λέω να αφουγκράζονται την ψυχή τους και να μην ξεχνούν συχνά να ακούσουν την εσωτερική ανάγκη η οποία τους κίνησε να γίνουν ηθοποιοί. Να μην συγκρίνουν τον εαυτό τους με άλλους. Τέλος, σε μια εποχή που τα σόσιαλ μίντια παίζουν ρόλο δυστυχώς ακόμη και για την επιλογή τους, θυμίζω πως πριν από αυτά και χωρίς αυτά έχουν υπάρξει ο Σαίξπηρ, η Μαρία Κάλλας ο Χατζιδάκις και αμέτρητα ιερά τέρατα, μόνο μέσα από το έργο τους.