Μακριά από εμάς τα χαζοχαρούμενα “έλα μωρέ, δεν τρέχει τίποτα, όλα κόλπο είναι”. Μερικές φορές είναι σαν να προχωράς σε ναρκοπέδιο και κάποιοι να καμώνονται πως μαζεύουν χαμομήλι και συλλέγουν
πεταλούδες.
Η κοινωνία μας-με όλα τα κουσούρια, τα χούγια και τα καλά της-μπαίνει σε μία δύσκολη φάση και αυτό αφορά και τα γεγονότα στον Έβρο και το Αιγαίο, αλλά και την επιδημία με τον κορωνοϊό. Και σε αυτές τις φάσεις θα μετρηθούμε, ατομικά, κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά δηλαδή πολιτιστικά. Θα μετρηθούμε και θα βρεθούμε ικανοί, ανίκανοι και ό,τι άλλο αποφανθεί η ιστορία τέλος πάντων.
Μόνο μία επισήμανση. Δεν είμαστε αντικείμενα που μας πάνε από εδώ ή από εκεί. Δεν είμαστε και θεατές που απλά παρακολουθούν το θρίλερ ή την φαρσοκωμωδία και περιμένουν να δουν το τέλος. Πολλά θα κριθούν από το αν θα είμαστε υποκείμενα με άποψη, κριτήριο και λογική. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα υπάρχουν διαφωνίες και αντιθέσεις, ίσα ίσα.
Πάνω από όλα ,όμως, χρειάζεται να κρατήσουμε μακριά δύο τρία πράγματα.
Το πιο βασικό είναι ο φόβος (του φόβου) και ο πανικός. Ο πανικοβλημένος άνθρωπος δεν σκέφτεται και είναι επικίνδυνος για τον εαυτό του και για τους γύρω του.
Δεύτερο, ο ατομισμός που οδηγεί χιλιάδες από εμάς σε σούπερ μάρκετ, φαρμακεία κλπ κλπ, που σηκώνουν τα πάντα όλα για να γλυτώσουν από τι άραγε; (Αυτό με το σούπερ να το κοιτάξουμε κάποια στιγμή… Πόλεμος-μακαρόνια, σεισμός-μακαρόνια, γρίπη-μακαρόνια, τα χάλασα με την Λίτσα-μακαρόνια)
Το τρίτο είναι η βία και η επιθετικότητα απέναντι στον άλλον, στον διαφορετικό, στον διαφωνούντα.
Και μαύρη μέρα θα είναι αυτή που η βιαιότητα στο διαδίκτυο θα εξαπλωθεί στους δρόμους.
Η ζωή συνεχίζεται, με τα απρόσμενά της, τις στροφές της και τις εκπλήξεις της, ενίοτε δυσάρεστες. Κάνουμε σαν καλομαθημένα παιδάκια που στην πρώτη -σοβαρή- στραβή παρανοούν και τα κάνουν ρημαδιό.
Ας καταλαγιάσουμε τον θυμό, τον φόβο και την οργή. Θα δοκιμαστούμε τώρα, απλώς… όχι στα σαλόνια του νεξτ τοπ μόντελ και τις κουζίνες του μάστερ σεφ!
Ας θυμηθούμε όλοι μας δηλώσεις που έχουμε κάνει στο παρελθόν, ας αναλογιστούμε άλλες καταστάσεις που έχουν συμβεί, ας σκεφτούμε με την βοήθεια φίλων και συναδέλφων κάπως πιο ψύχραιμα και θα δούμε.
Ξέρω πως κάποιοι θα πουν πως μιλάω σαν την γιαγιά τους. Οκ, αλλά εκείνη η γιαγιά άντεξε κανά δυο πολέμους, κρίσεις, ξεριζωμούς, αρρώστιες, θανάτους…
Εμείς; Θα αντέξουμε;