Δεν είμαι Αθηναία. Ούτε γέννημα, ούτε θρέμμα, ούτε τίποτα.

Μεγάλωσα σε μια πόλη της επαρχίας –στη Θήβα συγκεκριμένα–, με όλες μου τις ανέσεις, τη μονοκατοικιάρα μας, τον κήπο μας, τις βόλτες μας κάθε τόσο στην Κηφισιά για ψώνια και φυσικά στο κέντρο της Αθήνας, μιας και η μαμά μου είχε παθολογικό έρωτα με τον Λαμπρόπουλο στην Ομόνοια!

Οπότε ούτε γέννημα, ούτε θρέμμα. Μόνο επισκέπτρια, για κάποια χρόνια!

Και ξέρεις κάτι; Ρε φίλε, δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που μπήκα στο πρώτο μου σπίτι εδώ στην Αθήνα· βγήκα στο μικρό του μπαλκονάκι –γιατί εντάξει γκαρσονιέρα ήταν, μη φανταστείς­– και κοίταξα απέναντί μου τον Υμηττό και τα φώτα της Αττικής οδού, και ένιωσα πιο γέννημα και πιο θρέμμα Αθηναία από όσο θα αισθανθούν ποτέ οι Καρυάτιδες! #nojoke 😂

Την αγαπώ ρε φίλε αυτή την πόλη. Τη γουστάρω. Τη νιώθω σώμα μου, πώς το λένε! Ξέρεις γιατί;
Φταίει μάλλον αυτός ο κίτρινος φωτισμός της, η αλήθεια της, η τάση που έχει να γίνεται κυνική και να σε ξεφτιλίζει στα ίσα. Στα ίσα λέμε! Δε μασάει η πόλη μας. Θα πέσεις; Θα σηκωθείς! Δεν έχει ενδιάμεσο στάδιο.

Επίσης χρωστάω και πολλά σε αυτή την πόλη. Όλες μου οι επιτυχίες, έχουν σαν φόντο τους τον κίτρινο φωτισμό της. Μικρές και μεγάλες.

Και μέσα σε μία από αυτές τις επιτυχίες λοιπόν, πριν ένα χρόνο περίπου, να σου και ένα μήνυμα από τον αγαπημένο Βασίλη Κιμούλη, υπεύθυνο επικοινωνίας των εκδόσεων Bell, όπου με ενημέρωνε πως η Σοφία Αργύρη θα επικοινωνούσε μαζί μου, για μια συνέντευξη με το περιοδικό «Η Πόλη Ζει». Περιττό να αναφέρω πως μόλις το διάβασα το μόνο που ήθελα να του απαντήσω πίσω ήταν το εξής: «Βασίλη μου, Η ΟΦΗΛΙΑ ΖΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΖΕΙ».

Έλα, πρώτη συνέντευξη ήταν αυτή, άρα δικαιολογημένος ο ενθουσιασμός. Πρώτη συνέντευξη με αφορμή την έκδοση του πρώτου μου βιβλίου, και μα τον Θεό σου μιλάω, όταν κράτησα το έντυπο στο χέρι μου, παίζει να ενθουσιάστηκα όσο είχα ενθουσιαστεί όταν κράτησα το βιβλίο μου για πρώτη φορά!

Πρώτη συνέντευξη τυπωμένη και ω ρε μάνα μου, ο κακός χαμός εδώ από τη δικιά σου! Έξαλλες χορογραφίες, κάνα δυο τσιρίδες, το «I fought the law» των Clash στη διαπασών –καθότι μόνο έτσι δείχνεις τον σωστό, τον τίμιο ενθουσιασμό, (στο σπίτι μου τουλάχιστον)– και φυσικά λίγες ψωνίστικες μόστρες, στο αγόρι μου, στη μαμά, στην κολλητή, στον αδερφό…#sadauthorhasenteredthechat 😂

Και εντάξει, αφού είδα τη συνέντευξη μου, για κάνα διωράκι ακόμα και ξεκαύλωσα, άρχισα να ξεφυλλίζω την Πόλη και με το χέρι στην καρδιά το παραδέχομαι πως ζήλεψα κάθε της φύλλο! Με την καλή έννοια πάντα! Με χτύπησε βαριά όμως, ρε φίλε, στην άλλη μου ιδιότητα, εκείνη της web designer και για να μην μακρηγορώ απλά έπεσα τ’ ανάσκελα με το design της και το γενικότερο aesthetic της. Έχω και το αγόρι μου εθισμένο στα κολλάζ, οπότε όπως καταλαβαίνεις, σαν τα λιγούρια το κοιτάζαμε το έντυπο. Ποιος θα πετσόκοβε τι και πρώτος, (αν και μεταξύ μας τη γλίτωσε το εντυπάκι και δεν πετσοκόφτηκε! Παίζει να τον απείλησα με χωρισμό!)

Έπειτα από μερικούς μήνες, τον περασμένο Νοέμβριο για να είμαστε ακριβείς, να σου πάλι ο Βασίλης και το μηνυματάκι του! Αυτή τη φορά με ενημέρωνε πως θα μιλούσα με τον Χρύσανθο Ξάνθη για ένα άρθρο που ήθελε εκείνος να ετοιμάσουμε ενόψει Χριστουγέννων για το περιοδικό.
Να σημειωθεί πως όταν ο Χρύσανθος τηλεφώνησε εκείνη τη μέρα, εγώ κοιμόμουν. ΞΕΚΑΘΑΡΑ πετάχτηκα και έβηξα να καθαρίσω τον λαιμό μου για να του μιλήσω του ανθρώπου.

Για κάποιον λόγο, αισθάνθηκα αμέσως οικεία μαζί του, και ας μην τον γνώριζα. Είναι με κάποιους ανθρώπους, ρε μανάρι μου, που ή το ‘χεις ή δεν το ‘χεις. Ε, λοιπόν, με τον Χρύσανθο το είχαμε από το πρώτο τηλεφώνημα! Και μπλα μπλα μπλα και έτσι και αλλιώς και «ένα δύο άρθρα θέλουμε Οφηλίτσα να μας ετοιμάσεις, από εκείνα τα δικά σου τα ερωτικά, γιατί να ξέρεις τον έχουμε διαβάσει τον Έκπτωτο και γουστάραμε τη φάση του και θέλουμε και τα άρθρα να είναι στο ίδιο mood».

— Βρε Χρύσανθέ μου είσαι σίγουρος; Να είμαστε τόσο ωμοί;
— Εννοείται! Δεν υπάρχει λογοκρισία στην Πόλη μας!

Εντάξει, κάπου εκεί, σε εκείνες τις λίγες λεξούλες, νομίζω πως με κέρδισε για πάντα η Πόλη!

Τα γράψαμε τα άρθρα, τυπώθηκαν –πλαισιωμένα από τα πιο γαμάτα design EVER– και τα έχω εδώ τώρα μπροστά μου στο γραφείο του σπιτιού μου, τα κοιτάζω, τα καμαρώνω, τα γουστάρω και νιώθω μια βαθιά σύνδεση με την Πόλη. Περίεργη σύνδεση. Ή το ’χεις, ή δεν το ’χεις!

Και εγώ με αυτή την πόλη που κάθε τόσο με φιλοξενεί στις σελίδες της, νομίζω πως το έχω!

Άκου λοιπόν τώρα πώς έχει το πράγμα… Μπορεί να μην έχω γνωρίσει ακόμα από κοντά τον Χρύσανθό μου, τη Σοφία μου ή την Ηλέκτρα μου (ναι «μου» γιατί εγώ δικούς μου σας νιώθω θέτε δε θέτε), μπορεί ακόμα να μην έχω καταφέρει να έρθω να σας δω στα γραφεία σας (ΚΑΛΑ ΘΑ ΠΑΕΙ ΑΥΤΟ), μπορεί να ήμουν με κόβιντ τον Δεκέμβρη σε εκείνο το πάρτι που με είχατε προσκαλέσει και να μην κατάφερα να έρθω να τα σπάσουμε, αλλά, ρε φίλοι μου, δεν ξέρω, νιώθω τυχερή που το ’χούμε! Τυχερή και μόνο που μπορώ να λέω σε κάθε γνωστό και φίλο για αυτό το γαμάτο έντυπο!

Και κάπου εδώ, θα μου επιτρέψετε να σηκώσω το ποτήρι μου με το γλυκό κρασάκι μου, να ανέβω πάνω στο γραφείο μου (μη πατάς το Mac μωρή), και να σας ευχηθώ για αυτά τα δέκα χρόνια που γεμίζετε την Πόλη με Πόλη, με την ελπίδα να μην σταματήσετε ποτέ να λέτε τις ιστορίες της!

Α ναι, και λίγα ευχαριστώ, και ας φανώ γραφική!

Ευχαριστώ, ρε Πόλη μου! Ευχαριστώ που κάνετε ένα κορίτσι από την επαρχία, να νιώθει κάθε φορά που σας κρατά στα χέρια της γέννημα θρέμμα, Καρυάτιδα!

Κλείνοντας, μαζί με τις ευχές και τα ευχαριστώ, γουστάρω να σας αφιερώσω και λίγους στίχους από ένα αγαπημένο κομμάτι που πάντα θα μου θυμίζει την Πόλη και την Πόλη!

Παιχνίδια στη μάχη
κι ο Τζι-Αι-Τζο μου
κοιτά πληγωμένος
τον κόλπο του τρόμου
του λείπει ένα πόδι
του λείπει μια ιδέα
του λείπει η ψυχή του
μα έχει παρέα….

ΜΑ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΑ!

(Ζακ Στεφάνου – Μικρό μου πόνυ)