Βάλτε τα Λουλούδια στη Ζωή σας ή «Το Μανιφέστο της Δημιουργίας»

«Χειρότερος δεν μπορούσε να είναι τούτος ο Δεκέμβρης», συλλογίζομαι, καθώς τελειώνω τον πρωινό καφέ. Μπροστά μου συνταγές για εδέσματα υπόσχονται «να καταπλήξουν τους καλεσμένους σας», αγχώνοντάς με με την πολυπλοκότητά τους. Στο σαλόνι, τα στολίδια των ημερών στοιβαγμένα, αναμένουν να πάρουν τη θέση τους στον διάκοσμο. Αρκετά!

Ένα κλαρί που χτυπιέται επίμονα στο τζάμι με τον αέρα με καλεί να ρίξω μιά ματιά «στη Φύση γύρω». Μουντό το τοπίο, βαρύ. Κατεβαίνω, μια και δυο, στο Κηπάκι… έτσι για να ξεφύγω από τα τετριμμένα, από τις «επιβεβλημένες υποχρεώσεις».

Ξεμπέρδεψα από χθες με το βοτάνισμα, την αντιπαγετική προστασία, λιπάνσεις, φυτεύσεις και τη συγκομιδή των καρπών. Τώρα θα παίξω, θα διασκεδάσω και θα σκεφτώ θετικά — το οφείλω στον εαυτό μου!

Χαζεύω τα ολάνθιστα κυκλάμινα, τα χρυσάνθεμα, τις αμαρυλλίδες, τους νάρκισσους, τους υάκινθους και μεθώ από την ευωδιαστή τους ανάσα. Θυμάμαι τις ευχάριστες ώρες που πέρασα φυτεύοντας και φροντίζοντας τους πολύχρωμους φίλους μου, τη χαρούμενη αγωνία μέχρι να αντικρίσω το πρώτο βλαστάρι τους, την ευγνωμοσύνη στα πρόσωπα όσων τα δέχτηκαν ως δώρα. Πόσα και πόσα βάσανα έθαψα στο χώμα τη χρονιά που πέρασε κι αυτά μεταμορφώθηκαν σε πανέμορφες υπάρξεις! Έτσι… από φιλότιμο… για να μου θυμίζουν ότι ο ευγενής κόπος αμείβεται το ίδιο ευγενικά και πλουσιοπάροχα.

Σαν από θαύμα, η ψυχή μου γαληνεύει, η κόπωση εξανεμίζεται — το ίδιο και το άγχος. Έχουν δίκιο, εν τέλει, οι ειδικοί που μελέτησα. «[…] Τα λουλούδια ελαττώνουν την κόπωση, μειώνουν την ένταση, ελαχιστοποιούν τα άγχη, βελτιώνουν τη διάθεση […]». Ιδού εγώ — που μέχρι και ο πονοκέφαλος των τελευταίων ημερών με άφησε, ξορκισμένος από το άρωμα του γιασεμιού.
Διαλέγω τα εργαλεία μου και τολμώ να κόψω μερικά. Προσθέτω πρασινάδες, μυρτιές, κλαδιά από λεμονοκυπάρισσο, κορφές από πεύκο, από έλατο, από κουμαριές και φτιάχνω μπουκέτα απλά, φυσικά, συνδυάζοντας χρώματα και σχήματα. Πόσο θα χαλαρώσουν οι αγαπημένοι μου σε έναν χώρο γεμάτο από τα δώρα της Γης!

Μόνη η σκέψη αυτή με γεμίζει έμπνευση, φωτίζει τη σκέψη μου. Εμπρός λοιπόν: Τοποθετώ λευκά σπαθίφυλλα, πορφυρά ανθούρια σε φωτεινά σημεία στο σαλόνι –σπουδαίοι απορροφητές ρύπων– και τα μπουκέτα μου στα ανθοδοχεία. Ο χώρος φωτίζεται, λάμπει! Τολμώ να μεταφέρω στο σαλόνι το ολοζώντανο κυπαρισσάκι, φυτεμένο σε γλάστρα, που θα στολίσω φέτος και στο εξής με στολίδια φυσικά, χειροποίητα, φτιαγμένα από άχυρο, από μήλα, πορτοκάλια και καρύδια — από ιδέες…ένα σωρό. Πολύ προτιμότερο από το κομμένο ελατάκι ή το πλαστικό «δέντρο» — άχρουν, άοσμον και άγευστον. Όσο για τα πλαστικά παιχνίδια‧ ανακύκλωση τώρα!

Προσθέτω μερικές πινελιές από εορταστικά αλεξανδρινά (μα για πότε άλλαξε όψη ο χώρος;) και στέκομαι να
καμαρώσω. Δεν άλλαξε μόνο ο χώρος όψη — άλλαξα κι εγώ. Κάτι η άσκηση στον καθαρό αέρα, κάτι η χαρά της δημιουργίας, η επαφή με τη Φύση, ήρθε και ξαστέρωσε το κατηφές
ύφος — μόνιμο «στολίδι» του προσώπου μου εσχάτως.

Όσο για τα εδέσματα των ημερών, θα χρησιμοποιήσω τα δώρα του κήπου μου (όσο αυτό γίνεται), εξοικονομώντας χρόνο και χρήμα στις θαυμάσιες συνταγές των γυναικών της οικογένειας. Όταν συνειδητοποιείς ότι είσαι φύσει Δημιουργός, δεν έχεις ανάγκη ούτε από επίδειξη ούτε από επαίνους και, το σπουδαιότερο, επενδύεις σε αξίες διαρκείας — όχι σε εφήμερες απολαύσεις. Το σπίτι θα μοσχομυρίσει Ζωντάνια και Ομορφιά!