Τι είναι η Πόλη; Κατά το γνωστό Τι είναι η Πατρίδα; Είναι οι γρατζουνισμένοι δρόμοι και τα βαριεστημένα φανάρια; Οι οξείες γωνίες των γκρίζων κτιρίων και τα πράσινα κάγκελα του Αβραμόπουλου;
Αν μιλάμε για Πόλη, μία είναι η κεντρική φιγούρα. Τους βρίσκεις όλες τις ώρες της ημέρας μέχρι αργά τη νύχτα, όλους τους μήνες του χρόνου, ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών.
Είναι τα παπάκια, αλλά όταν κάποιος τους προσφωνεί έτσι οι περισσότεροι από τους εργαζόμενους στα δίτροχα το θεωρούν υποτιμητικό, έως και προσβλητικό. Τους βλέπουμε κάθε στιγμή, σε στενάκια, σε λεωφόρους, σε πεζόδρομους, σε πλατείες. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν παντού και πάντα, σαν μία σύγχρονη αστική θεότητα που γνωρίζει όχι μόνο ένα γαμώστενο που δεν το ξέρει ούτε ο κανονικός θεός, αλλά πολύ περισσότερα.
Οι άνθρωποι αυτοί γνωρίζουν την πόλη με τις καταστάσεις της, τους ανθρώπους της, τις μεριές και τις καβάτζες της. Η ίδια η δουλειά τους έχει κάνει έξυπνους, πρακτικούς και ικανούς ανθρώπους.
Aυτοί οι άνθρωποι δεν υπάρχουν. Δεν θυμίζουν σε τίποτα τη βαριεστημένη κοπελίτσα που σερφάρει στο ίντερνετ και καμώνεται την πολυάσχολη μπροστά στο αφεντικό. Δεν θυμίζουν σε τίποτα τον δημοσιοσχεσίτη με το θαλασσί πουκάμισο και το μπεζ παντελόνι που σου χαμογελά βυθισμένος στην τυπικότητά του.
Τσαντίζονται όταν τους λένε παπάκια, όταν τους κλείνουν τον δρόμο, όταν οι μπάτσοι τούς καθυστερούν με ελέγχους, με τους ταρίφες που τους κοντράρουν. Τσαντίζονται με τους πελάτες που αργούν να φέρουν τα λεφτά και τα αφεντικά που πάντα ανακαλύπτουν ακόμα μία παραγγελία στο τέλος της βάρδιας.
Αυτοί οι άνθρωποi ξέρουν την πόλη, τα σκοτεινά και τα φωτεινά σημεία της. Μάλλον είναι η ίδια η πόλη. Ξέρουν τα χούγια της, τους ανθρώπους της και τις κακοτοπιές. Ξέρουν τον χρόνο, γιατί κάθε μέρα πλακώνονται μαζί του. Μετράνε λεπτά, παραδόσεις, χιλιόμετρα, βενζίνα, λεφτά.
Με αυτούς τους ανθρώπους συνεννοείσαι πιο εύκολα. Για τα ραντεβού, για την ώρα, για τη δουλειά, για τη σειρά των πραγμάτων, για το τι μέρα έχουμε σήμερα. Η ίδια η δουλειά τους έχει κάνει να μην είναι αερολόγοι, γενικόλογοι και αεριτζήδες. Το επάγγελμα δεν σηκώνει τέτοια χαρακτηριστικά.
Είναι ο Γιώργος, που καπνίζει πουράκι πάνω στο παπί. Ίσως το πιο παλιό κούριερ στην Αθήνα, που έχει φτάσει με το παπί στην Καβάλα, όχι για πελάτη αλλά για ρόουντ μούβι, και που θυμίζει Βέγγο στη γρηγοράδα και στις ατάκες του.
Είναι ο Γιάννος, που έμαθε να παλεύει από μικρός. Εδώ και χρόνια στην Αθήνα, ήρθε από την επαρχία και με ένα πέρασμα από Αγγλία, που τραβάει δουλειά χωρίς πολλά λόγια και φιοριτούρες.
Είναι ο Σταύρος, κοντά στα 50, που τα χιλιόμετρα τα οποία έχει γράψει, φτάνουν να πάει και να γυρίσει στη Κίνα, δύο και τρεις φορές. Που δουλεύει 10 και 12 ώρες πάνω στο βάσανο και την άλλη μέρα έρχεται κατάκοπος αλλά μάχιμος.
Τους σέβομαι, γιατί ξέρουν να δουλεύουν και λιώνουν… Και αυτά που παίρνουν είναι ελάχιστα γι’ αυτά που προσφέρουν. Τους γουστάρω, γιατί ξέρουν να λουφάρουν όταν πρέπει, να πειράζουν γκόμενες στον δρόμο με όμορφο τρόπο, να αποφεύγουν τα μπλόκα και τα αγροτικά 4χ4 στο Κολωνάκι. Να κρατάνε σε απόσταση τα αφεντικά με τη σοβαρότητά τους και όχι με μαγκιές.
Έχω την αίσθηση ότι τέτοιος κόσμος ξέρει να μετράει τη ζωή και τους ανθρώπους λες και είναι αποστάσεις και δρομολόγια.
Αν είστε:
-Πελάτες, να τους χαμογελάτε και να τους δίνετε φιλοδώρημα.
-Οδηγοί, να τους προσέχετε και να τους αφήνετε προτεραιότητα.
-ΔΙΑΣ, κάντε τα στραβά μάτια και αφήστε τους, γράψτε κανέναν κάγκουρα ή καμιά έμορφη με σμαρτάκι.
-Αφεντικά, μην τους τρέχετε, και να τους πληρώνετε όσο καλύτερα μπορείτε.
-Το ταίρι τους, μην τους γκρινιάζετε και, όταν μπαίνουν στο σπίτι, πάρτε τους αγκαλιά.
-Φίλοι τους, πείτε τους να προσέχουν και να φοράνε πάντα κράνος!
ΦΙΓΟΥΡΕΣ
- Οι φιγούρες είναι αμέτρητες, όπως αμέτρητα είναι τα χιλιόμετρα που καταπίνουν. Και βέβαια οι πιο πολλοί από εμάς δεν καταλαβαίνουμε το πόσο απαραίτητοι είναι για όλες τις εκφράσεις της ζωής.
- Από 16 έως και 60 χρονών, πιτσιρικάς που βγάζει χαρτζιλίκι σε γειτονικό σουβλατζίδικο μέχρι μεγαλωμένο που έχει λιώσει τους δρόμους και καμιά δεκαριά μηχανάκια.
- Από εργαζόμενο μεγάλης διαφημιστικής και εταιρίας ταχυμεταφορών, μέχρι τύπο που δουλεύει σε τρία διαφορετικά αφεντικά για να τα φέρει βόλτα.κού
- Από φρικιό χεβυμεταλλά συνδικαλισμένο, μέχρι αγροτόπαιδο από τα Τρίκαλα με καρώ πουκαμισάκι και ξυρισμένο κόντρα μέχρι εκεί που δεν πάει.
