Πάσχα στην πόλη vs Πάσχα στο χωριό

Το αιώνιο δίλημμα. Για κάποιους βέβαια δεν είναι καν δίλημμα. Για το Πάσχα στο χωριό κάποιος μπορεί να θυσιάσει και το νεφρό του, ενώ για τους φανατικούς της πόλης, το Πάσχα είναι μία όαση, αφού η Αθήνα δείχνει τις ομορφιές της, χωρίς πολυκοσμία, στο αποκορύφωμα της άνοιξης. Κάπου εκεί ανάμεσα, υπάρχουμε κι εμείς. Οι διχασμένοι.

ΠΟΛΗ

Η αστική βαβούρα ησυχάζει και οι αυθεντικοί αστοί –με την έννοια των «εραστών του άστεως»– απολαμβάνουν το βασικότερο όλων: την ησυχία που έχει επικρατήσει, αφού οι «άλλοι», οι εραστές της επαρχίας, έχουν περάσει την Ελευσίνα και τη Μαλακάσα με δόξα και τιμή.

Δεν θέλεις να νηστέψεις; Η πόλη είναι ανοιχτή για κάθε επιλογή. Τα σουβλατζίδικα βάζουν κάρβουνα τουλάχιστον μέχρι Μεγάλη Πέμπτη, μην πω και Μεγάλη Παρασκευή και θεωρηθώ υπερβολική. Άρα, κάνεις ό,τι θέλεις, χωρίς να δίνεις λογαριασμό πουθενά.

Αν αποφασίσεις να πας εκκλησία, θα πας ουσιαστικά εκκλησία. Επειδή δεν ξέρεις κανέναν, θα κάτσεις και θα ακούσεις όλους τους ύμνους. Θα βρεις και μια καρέκλα μην στέκεσαι όρθιος, αφού όπως προείπαμε, έχουν φύγει όλοι. Η κατάνυξη, λοιπόν, έρχεται χωρίς να σε αποσπούν εξωτερικοί παράγοντες.

Το Μεγάλο Σάββατο στην Ανάσταση έχεις την ευκαιρία να γνωρίσεις τον ωραίο/α γείτονα/γειτόνισσα που δεν είχες το θάρρος. Ενώ, εκεί που ανταλλάσσεται το φως, πετάς και ένα «πάμε κέντρο για ποτάκι μετά;».

Δεν χρειάζεται στην πόλη ούτε να ψήσεις αρνί, ούτε να φουρνίσεις. Κανένας δεν θα σου πει «καλά ρε, το Πάσχα τρώμε αρνί». Άσε με, χρυσέ μου. Εσένα τι σε νοιάζει; Μπορεί να γουστάρω Κυριακή του Πάσχα
να φάω καρμπονάρα. Λογαριασμό θα σου δώσω;

Η άνοιξη ξεπροβάλλει σε κάθε στενάκι της πόλης. Ο ήλιος κάνει την Ακρόπολη να μοιάζει ακόμα πιο όμορφη, ενώ οι νύχτες είναι γλυκιές, σαν να σου φωνάζουν: «Ανέβα στον Λυκαβηττό να απολαύσεις τη θέα».

ΧΩΡΙΟ

Φασαρία, ανταλλαγή ευχών, καλημέρες από τις αυλές, σαράντα νοματαίοι γύρω από ένα πλαστικό λευκό τραπέζι, που αράζουν στην πιο άνετη καρέκλα που έχει εφευρεθεί από καταβολής του κόσμου: την κλασική την πλαστική. Επιτέλους, το χωριό επιφυλάσσει αυτό που λέει και το όνομά του: ΜΑΖΙ!

Κρατάς το έθιμο της νηστείας. Και να μην ήθελες, έχεις τη γιαγιά/θεία/ξαδέρφη που, αν τολμήσεις να φας έστω και ένα βουτυρένιο κουλουράκι ή μια τσιμπιά τσουρέκι, αρχίζουν να σε ψέλνουν. Έτσι, περιορίζεις τις ορέξεις σου, κάνεις αποτοξίνωση από τα ζωικά λίπη και κρατάς άλλη μια συνήθεια ζωντανή.

Αν αποφασίσεις να πας εκκλησία, βλέπεις κάθε παλιό φίλο/συμμαθητή και λέτε τα νέα σας εν ώρα λειτουργίας ή την ώρα της περιφοράς του Επιταφίου. Οπότε, δεν καταλαβαίνεις τίποτα από τους ύμνους, αλλά μαθαίνεις όλα τα κουτσομπολιά, τα σωστά, τα άξια αναφοράς.

Μετά την Ανάσταση, πέφτεις με τα μούτρα στο παϊδάκι, αφού όλη την εβδομάδα έχεις λιμοκτονήσει από την πολλή φακή. Οπότε τρως, προθερμαίνεσαι για την επόμενη μέρα και πέφτεις φαρδύς πλατύς στον καναπέ.

Ω ρε γλέντια και κλαρίνα! Το αρνί ψήνεται και ξεροψήνεται, γείτονες πάνε κι έρχονται με μεζεδάκια, από τις 10 το πρωί η φάση είναι: κρέας-πατάτα-μπίρα και τούμπαλιν. Φτάνεις νύχτα, μεθυσμένος, χορτασμένος, πλήρης.

Η φύση είναι μαγεία. Τα λουλούδια μοσχοβολούν, η θάλασσα είναι ήρεμη και ο ήλιος λαμπυρίζει στην επιφάνειά της. Ώρα για ρομαντικές βόλτες και ανταλλαγές λουλουδιών.