Θυμάμαι χρόνια πριν, μια φίλη, καθηγήτρια ξένων γλωσσών που μου έκανε μαθήματα, γκρίνιαζε για την ασυνέπειά μου ως προς την εκπλήρωση των υποχρεώσεών μου, καθώς εγώ, σε ακατάλληλο χρόνο, αποφάσισα να φύγω διακοπές.
Μάλιστα, στην προσπάθειά μου να διασκεδάσω τις εντυπώσεις, κατά την ανταλλαγή των μηνυμάτων μας της είχα γράψει ότι «οι διακοπές, καλή μου Νινέτα, δεν είναι πολυτέλεια αλλά εντάσσονται στο πλαίσιο της απαραίτητης για την ψυχική μου υγεία αναψυχής». Είκοσι χρόνια σχεδόν αργότερα από το συγκεκριμένο περιστατικό, σκέφτομαι πως, ειδικά φέτος, οι διακοπές αποκτούν ένα περίπου ιαματικό χαρακτήρα και αποτελούν για τους περισσότερους από εμάς μια πραγματική αναγκαιότητα. Είναι γνωστές οι έρευνες που σημειώνουν την αξία των διακοπών για την ψυχική μας υγεία και κυρίως σε ότι έχει να κάνει με το άγχος, τη σωματική αντοχή, τα καρδιοαγγειακά, τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους της ζωής μας. Ενδεικτικά μόνο αναφέρω ότι πέραν του Ατλαντικού ενίοτε προτείνεται ρεπό μιας ημέρας από την εργασία για λόγους ψυχικής υγείας.
Η άνοιξη που προηγήθηκε ήταν για όλους τόσο παράξενα φορτισμένη, τόσο γεμάτη από σκέψεις και συναισθήματα που, όπως έδειξε και η έρευνα της ΗΠΖ, πολλοί από εμάς «ένιωσαν να φτάνουν στα όριά τους». Από την άλλη το καλοκαίρι ξεκίνησε περίεργα, καθυστερημένα, διστακτικά και έχω την αίσθηση ότι ουσιαστικά μας βρήκε απροετοίμαστους και πλησιάζουμε κιόλας στον Αύγουστο. Κάποιοι έχουν βρεθεί χωρίς δουλειά, κάποιοι προσπαθούν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα, κάποιοι άλλοι τρέχουν να προλάβουν να εξυπηρετήσουν συσσωρευμένα αιτήματα από το προηγούμενο διάστημα. Σε αυτή λοιπόν τη συγκυρία, ξεκίνησαν οι άδειες και όσοι έχουμε τη δυνατότητα να εκμεταλλευτούμε μερικές μέρες ξεκούρασης, αναζητούμε προορισμό.
