Είναι το Lung και αναπνέει μουσικά

Το Lung είναι ένα μουσικό fanzine, που επιμένει να κινείται χάρτινο, ανεξάρτητο και αυτοοργανωμένο.

Μιλήσαμε με τα πρόσωπα πίσω από το έντυπο για να ξεκλειδώσουμε κάποιες λεπτομέρειες για το συναρπαστικό αυτό εγχείρημα. Η αγάπη των ανθρώπων αυτών για το Lung σε κάνει να θέλεις να μπεις στην ομάδα τους ή το λιγότερο να μαζέψεις όλα τα τεύχη που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι τώρα. Ψάξτε το, διαβάστε το, στηρίξτε το γιατί τέτοιες προσπάθειες πραγματικά αξίζουν.

Αρχικά, για να μάθει και ο κόσμος, όταν λέμε ανεξάρτητο μουσικό fanzine, τι εννοούμε;

Β.Μ.: Το Lung Fanzine είναι μία αυτοοργανωμένη προσπάθεια. Do It Yourself μέχρι το κόκαλο. Από το γραφιστικό, την επικοινωνία μέχρι τη διανομή όλα γίνονται από τα άτομα που απαρτίζουν την ομάδα του. Δεν υπάρχει από πίσω κάποιος όμιλος ή κάποιος εκδοτικός οίκος. Για να το πούμε πιο απλά, δεν υπάρχει κανένας που να μπορεί να μας πει τι εξώφυλλο να βάλουμε ή να μη βάλουμε, ποια κείμενα να γράψουμε ή να τα λογοκρίνει.

Τι σας γοητεύει σε αυτή τη διαδικασία;

Β.Μ.: Από το πρώτο τεύχος που βγήκε σχεδόν 4 χρόνια πριν μέχρι σήμερα, για να βγει κάθε τεύχος πραγματικά πέφτει πολλή και σκληρή δουλειά. Επικοινωνίες, ξενύχτια, τρεξίματα, άγχος για τα οικονομικά κτλ. Όμως, αυτό που μας γοητεύει και βασικά μας κρατά σε αυτό είναι το ότι σχεδόν 30 άτομα τη φορά, συγκεντρώνουν τις σκέψεις τους, την αγάπη τους για τη μουσική και τα πράγματα που θέλουν να μοιραστούν και όλα αυτά συγκεντρώνονται σε ένα «βιβλιαράκι» 100 περίπου σελίδων και ταξιδεύουν σε ολόκληρη την Ελλάδα (και όχι μόνο) για να συναντήσουν άλλους ανθρώπους που αγαπούν παρόμοια πράγματα. Αν πει κάποιος ότι αυτό γίνεται πολύ πιο εύκολα και με το ίντερνετ, δε θα διαφωνήσω, ωστόσο θα τον καλέσω να έρθει στο τυπογραφείο την ώρα που βγαίνει το Lung από τον «φούρνο».

Ν.Ζ.: Όντως, η ώρα που ανοίγει η πρώτη κούτα με τα φρεσκοτυπωμένα αντίτυπα είναι το πιο όμορφο μέρος της διαδικασίας. Η προσπάθεια τόσων εβδομάδων τελικά βρίσκει τον δρόμο της στο χαρτί. Ωστόσο αυτό που κρατάει την φλόγα αναμμένη είναι ότι οι αναγνώστες έχουν την ίδια λαχτάρα. Τα μηνύματα πριν από κάθε τεύχος, η προσμονή και οι προτάσεις τους.

M.K.: Ότι η οργανωτική και συντακτική ομάδα πίσω από το Lung δουλεύει με το ίδιο πάθος για την πραγματοποίηση ενός τελικού αποτελέσματος, αυτό είναι από μόνο του συναρπαστικό, ακόμη κι αν το Lung δεν είχε καμία ανταπόκριση στο αναγνωστικό κοινό. Προφανώς μας γεμίζει με αισιοδοξία πως το κοινό αυτό στηρίζει την προσπάθεια από τα πρώτα της βήματα και συνεχώς επεκτείνεται.

Χ.Δ.: Η ελευθερία που παρέχει ο ανεξάρτητος χαρακτήρας του Lung Fanzine. Ο κάθε συντάκτης που μπορεί να άκουσε ένα άλμπουμ που ένιωσε πως ήταν απίθανο μπορεί να μοιραστεί αυτή του την εμπειρία μέσα από τις σελίδες του έντυπου χωρίς να χρειαστεί να γίνει συμβούλιο αρχισυνταξίας για να βγει η ύλη βάσει οικονομικών συναλλαγών κτλ. Επίσης, το format είναι από μόνο του ακαταμάχητο, σήμερα που ο υλικός πολιτισμός οδεύει προς τη δύση του, ειδικά όταν μιλάμε για έντυπα, είναι συγκινητικό να κρατάς στα χέρια σου τυπωμένο το κείμενο που έγραψες και μαζί του τα κείμενα ανθρώπων που μοιράζονται την ίδια αγάπη με σένα.

Πώς δημιουργήθηκε το Lung, ποια τα πρόσωπα από πίσω και πού στοχεύει;

B.M.: Έχουμε ξαναπεί πως το Lung είναι παιδί της ανάγκης. Αρχικά της δικής μας να ξαναδούμε ένα μουσικό έντυπο που να κινείται αρκετά μακριά από τις mainstream τάσεις, αλλά και πολλών ακόμα άλλων όπως φάνηκε από το πρώτο μας κιόλας τεύχος. Η συντακτική ομάδα του Lung απαρτίζεται από 25 περίπου άτομα σταθερά εδώ και 3 χρόνια περίπου. Ουσιαστικά δεν υπάρχει κάποιος/α αρχισυντάκτης/κτρια ή κάποιος/α που να ορίζει την ύλη καθώς ο/η καθένας/μια από μας επιλέγει για το τι θέλει να γράψει. Φυσικά, καθώς υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που πρέπει να γίνουν για να υπάρχει το περιοδικό, κάποια άτομα αναλαμβάνουν περισσότερες αρμοδιότητες, χωρίς ωστόσο αυτό να περιορίζει οποιονδήποτε θέλει να αναλάβει περισσότερες πρωτοβουλίες. Στόχος του Lung θα μπορούσε να είναι να γίνει ένα σημείο αναφοράς για την εγχώρια σκηνή, να μπορέσει να κάνει γνωστότερα σχήματα και καλλιτέχνες που θεωρούμε ότι αξίζουν αλλά και να αναδείξει νέα.

Υπάρχουν αντίστοιχες προσπάθειες στην Ελλάδα; Έχετε κάποιο δίκτυο επικοινωνίας με ανάλογα εγχειρήματα της Ελλάδας και του εξωτερικού;

Χ.Δ.: Στη χώρα μας, η κουλτούρα των αυτοεκδόσεων aka fanzine κορυφώθηκε στα τέλη των ’70s και έφτασε μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Επίσης, παρατηρήθηκε μία αναγέννηση της underground Diy κουλτούρας στην Ελλάδα μέσα στα χρόνια της επονομαζόμενη οικονομικής κρίσης, με ένα κύμα δημιουργικών ανεξάρτητων εκδόσεων να κάνουν την εμφάνισή τους. Τη στιγμή που μιλάμε δεν υπάρχει κάποιο μουσικό fanzine που να ασχολείται με την εναλλακτική εγχώρια και διεθνή μουσική σκηνή ή τουλάχιστον δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μας. Η αλήθεια είναι πως θα θέλαμε να συμμετέχουμε σε εκθέσεις με fanzine κι ανεξάρτητες εκδόσεις, καθώς θα ήταν μια καλή ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα ανάλογα ανεξάρτητα εγχειρήματα, ωστόσο μέχρι στιγμής το τρέξιμο για το στήσιμο κάθε τεύχους και οι δουλειές από τις οποίες βιοποριζόμαστε δε μας αφήνουν πολλά χρονικά περιθώρια, οπότε η δικτύωση είναι μια κάπως αργή διαδικασία που ευελπιστούμε να έρθει στο προσκήνιο σύντομα. Παρόλα αυτά, η «εξωστρέφεια» είναι ανάμεσα στα ζητούμενα του Lung Fanzine καθώς δε θα πρέπει να ξεχνάμε πως ένα ανεξάρτητο μουσικό έντυπο θα πρέπει να συνδέεται αρχικά με την εγχώρια μουσική σκηνή κι όσα μουσικά συμβαίνουν εντός κι εκτός συνόρων κι έπειτα με εγχειρήματα αντίστοιχης ιδεολογικής κι αισθητικής κατεύθυνσης. Επίσης, όπως γνωρίζετε, το έντυπό μας βγαίνει στην ελληνική γλώσσα και αυτό μας περιορίζει κάπως εντός συνόρων.

Στην εποχή του διαδικτύου, πόσο εύκολο είναι να επιμένεις στις χάρτινες λέξεις;

Β.Μ.: Όχι και τόσο εύκολο είναι η αλήθεια. Παρόλα αυτά σε ένα κόσμο που η ζωή διαρκώς «μεταφέρεται» στην ψηφιακή διάσταση, υπάρχουν πολλές αντιστάσεις. Άνθρωποι που βρίσκουν πολύ περισσότερα στον πραγματικό κόσμο. Θέρμη και μεράκι ας πούμε.

Ν.Ζ.: Οι χάρτινες λέξεις είναι ο αναλογικός τρόπος διάσωσης της πληροφορίας. Είναι το φυσικό προϊόν που έχει μια τάση να επιστρέφει σε κάθε μορφή, μιας και το ψηφιακό μέσο είναι μεν εύκολο στην πρόσβαση, ωστόσο δεν γίνεται πραγματικά κτήμα σου.

Μ.Κ.: Το χαρτί έχει επίσης την ιδιότητα πως μπορεί δυνητικά να γίνει μέρος μίας βιβλιοθήκης, δηλαδή ενός σταθερού φυσικού σημείου αναφοράς που μπορείς να περνάς από μπροστά του καθημερινά και με μια ματιά να ανατρέχεις στα περιεχόμενά του, είτε από περιέργεια είτε από νοσταλγία, ακόμη κι αν δεν χρειάζεσαι την πληροφορία που θα σου δώσει.

Πότε νιώθετε εσείς ευχαριστημένοι και ικανοποιημένοι από αυτό που κάνετε;

Β.Μ.: Σίγουρα κάθε φορά που βγαίνει ένα καινούργιο τεύχος. Όταν κάποιος/α θα μας στείλει ένα μήνυμα που θα μας παροτρύνει να συνεχίσουμε ή όταν θα μας βρει σε ένα από τα live που διοργανώνουμε και θα μας χαμογελάσει. Επίσης, όταν μια σπουδαία μπάντα δεχτεί να πάρει μέρος στη συλλογή μας ή ένας εικαστικός εμπιστευτεί σε μας το έργο του για να «ντύσει» τη CD συλλογή μας. Γενικά υπάρχουν μπόλικες στιγμές ικανοποίησης.

Μ.Κ.: Όταν σε κάθε νέο τεύχος νιώθουμε πως δεν έχουμε, ούτε στο κατ’ ελάχιστο, υποχωρήσει από αυτά που πρεσβεύει το fanzine. Επίσης, η αποδοχή του αναγνωστικού κοινού δυναμώνει ακόμη περισσότερο τα φτερά μας.

Ποια «στιγμή» του περιοδικού σας έχει συγκινήσει περισσότερο;

Β.Μ.: Σίγουρα η κυκλοφορία του 13ου τεύχους, το οποίο ήταν συλλεκτικό, αφιερωμένο στα 90s, καθώς και το πιο μεγάλο τεύχος μέχρι τώρα. Σε αυτό είχαμε την τιμή να έχουμε στο εξώφυλλο της συλλογής μας ένα έργο του σπουδαίου Γιώργου Ρόρρη, να έχουμε σε αυτή σχήματα ιστορικά όπως οι Slint, οι Mogwai, ο Mark Lanegan κ.α. Επίσης να έχουμε κάποιους σημαντικούς guest συντάκτες όπως ο Χρήστος Δασκαλόπουλος, αλλά και να έχουμε στο (ένα από τα δυο) εξώφυλλά μας μια πολύ δυνατή φωτογραφία του Άρη Μεσσήνη από τον πόλεμο στην Ουκρανία (τις πρώτες μέρες του πολέμου) κατευθείαν από το μέτωπο, δίνοντας μας τη δυνατότητα να φωνάξουμε το δικό μας «Όχι στον πόλεμο».

Χ.Δ.: Το live με ελεύθερη είσοδο που διοργανώσαμε στο «Ρομάντσο» για να γιορτάσουμε τα τρία χρόνια ύπαρξης του Lung Fanzine. Ήταν μεγάλη μας τιμή που οι Closer έπαιξαν live μετά από αρκετά χρόνια απουσίας, επίσης οι Dark Rags και οι Mechanimal μας τίμησαν με τη θετική τους απάντηση στο κάλεσμά μας. Ακόμη, η προσέλευση του κόσμου μας γέμισε χαρά γιατί μπορέσαμε να το γιορτάσουμε μαζί με τους αναγνώστες κι επιπλέον να συστήσουμε το έντυπό μας και σε άλλους μουσικόφιλους. Επίσης η ομάδα του «Ρομάντσο» είδε πολύ θετικά την πρότασή μας και μας φιλοξένησε στο venue χωρίς δεύτερη σκέψη. Ευελπιστούμε να μας δοθεί το συντομότερο δυνατό η ευκαιρία να διοργανώσουμε κι άλλα, ανάλογα μουσικά events.

Ποιο είναι το feedback που παίρνετε από τον κόσμο;

Ν.Ζ.: Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, ο κόσμος είναι αυτός που διατηρεί το Lung ζωντανό. Οπότε δεν θα ήμασταν εδώ αν δεν υπήρχε η θερμή ανταπόκριση του κόσμου. Αυτό όμως που ξεχωρίζουμε μετά από τόσα τεύχη, είναι η κυκλοφορία του θεματικού 13ου τεύχους (ήταν αφιερωμένο στις 90s ανεξάρτητες κυκλοφορίες), όπου σχεδόν εξαντλήθηκε μέσα σε έναν μήνα. Σήμερα υπάρχουν ελάχιστα αντίτυπα.

Χ.Δ.: Το feedback του κόσμου είναι κάτι παραπάνω από θετικό. Λαμβάνουμε μηνύματα από ανθρώπους που περιμένουν κάθε φορά την κυκλοφορία του επόμενου τεύχους ή που ζητούν να τους στείλουμε όσα τεύχη δεν έχουν, μέχρι στιγμής, εξαντληθεί. Θυμάμαι χαρακτηρίστηκα μια βραδιά στην Επίδαυρο όπου έτυχε να συμπέσουμε σε μια παράσταση δύο συντάκτες του Lung και στην μπροστινή θέση βρέθηκε πάλι εντελώς τυχαία ένας τύπος που κρατούσε μια από τις τσάντες που είχαμε τυπώσει με το Logo μας. Όταν τελείωσε η παράσταση πιάσαμε την κουβέντα και μας έδωσε τα συγχαρητήριά του, λέγοντάς μας πως ζει στην Αγγλία και πως κατά τη διάρκεια των lockdown το Lung ήταν μια όμορφη συντροφιά για εκείνον. Εκείνη η στιγμή ήταν μια από τις ωραιότερες συμπτώσεις που μας επιβεβαίωνε κατά κάποιον τρόπο την αγάπη των αναγνωστών για το ανεξάρτητό μας έντυπο. Επίσης, το γεγονός πως κάθε μας τεύχος είτε εξαντλείται είτε μένουν μόνο λίγα αντίτυπα μόνο ευοίωνο και θετικό feedback μπορεί να είναι.

Πώς επιλέγετε την ύλη του κάθε τεύχους;

Ν.Ζ.: Όπως αναφέραμε και πιο πάνω, ο κάθε συντάκτης είναι ελεύθερος να κάνει όποια πρόταση θέλει για τα κείμενα του. Ωστόσο σχεδόν πάντα φροντίζουμε τα κείμενα να έχουν μια συνάφεια με την επικαιρότητα.

Ο μουσικός Τύπος της Ελλάδας έχει περάσει από τις εποχές του «Ποπ και Ροκ», του «Yellow box», του «Metal Hammer», του πιο πρόσφατου «Σονικ», του «Δίφωνου» και πολλών ακόμη. Πώς θα χαρακτηρίζατε σήμερα τα μουσικά περιοδικά της Ελλάδας, αλλά και γενικά την ενημέρωσή μας για τα μουσικά πράγματα (εγχώρια και μη, έντυπα και όχι);

Β.Μ.: Δυστυχώς η εποχή του Ποπ+Ροκ έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Στο κομμάτι μουσική θα έλεγα ότι οι περισσότερες προσπάθειες έχουν γίνει από fanzine που στηρίζονται στο μεράκι των ανθρώπων που τα φτιάχνουν παρά σε περιοδικά. Το έντυπο δεν τους παρέχει την απαραίτητη κερδοφορία και σίγουρα δεν προσφέρεται ιδιαίτερα για επενδύσεις. Βέβαια αυτό το βλέπουμε να συμβαίνει στα περισσότερα πράγματα που αφορούν τον πολιτισμό στην Ελλάδα. Αυτός ο τελευταίος είναι στη χώρα μας είτε κέρδος για συγκεκριμένους ανθρώπους είτε χόμπι για τους περισσότερους…

Χ.Δ.: Η ερώτησή σας μου έφερε στο μυαλό την ελληνική έκδοση του Rolling Stone που περιμέναμε με ενδιαφέρον και κυκλοφόρησε σχετικά πρόσφατα αλλά εν τέλει δεν κατόρθωσε να προσφέρει κάποια δυνατή συγκίνηση στους αναγνώστες. Το τελευταίο μουσικό έντυπο που θυμάμαι με ενθουσιασμό, το οποίο ήταν ανεξάρτητη έκδοση, ήταν το “Muzine” που έβγαζε ο κύριος Νεκτάριος Λαμπρόπουλος μεταξύ 2007 και 2010. Άρα πριν από περίπου δέκα χρόνια. Ακόμη, υπάρχουν τα λεγόμενα webzines που ασχολούνται με τη μουσική επικαιρότητα. Ωστόσο, αν εξαιρέσεις το mic.gr που απαρτίζεται από μουσικόφιλους συντάκτες, προσωπικά δε βλέπω πως θα μπορούσα να ανακαλύψω μουσικές μέσω αυτών καθώς η ύλη όσων γνωρίζω είναι κάπως περιορισμένη.

Ποια μουσικά έντυπα από Ελλάδα και εξωτερικό ξεχωρίζετε;

Β.Μ.: Από το εξωτερικό θα έλεγα το Wire.
Κ.Α.: Από το εξωτερικό το Uncut.

Ποιες είναι οι μπάντες που σας συγκινούν;

Κ.Α.: Οι Kyuss.

B.M.: Άπειρες. Ας γράψω μόνο τους Sonic Youth, Swans, Cure και Have A Nice Life για την οικονομία του χώρου.

Ν.Ζ.: Ποια να πρωτοαναφέρεις, Cult Of Luna, Isis, Tool και πολλές άλλες.

Μ.Κ. : Δεν υπάρχει απάντηση στην ερώτηση που να μην ξεπερνάει την ύλη πολλών τευχών. Ας περιοριστώ στους τελευταίους μήνες, για να μνημονεύσω τους Altin Gün, τη Silvana Estrada, τη Μαρίνα Σάττι, τους Turnstile και (διαχρονικά επίσης) τους Gathering και τους Porcupine Tree.

Χ.Δ.: Παραδοσιακά Nick Cave and the Bad Seeds, Einstürzende Neubauten, Λένα Πλάτωνος (χωρίς να είναι μπάντα), Cocteau Twins, Future Islands κ.α.

Πότε κυκλοφορεί το επόμενο τεύχος σας; Τι θα δούμε και τι θα διαβάσουμε σε αυτό;

Ν.Ζ.: Την στιγμή που θα διαβάζει κανείς αυτές τις γραμμές, το 15ο τεύχος μας θα βρίσκεται ήδη στα σημεία διανομής.

B.M.: Στο τεύχος θα βρείτε σχήματα που προτείνει το Lung και που έκαναν ντεμπούτο φέτος όπως οι Horsegirl που βρίσκονται στο εξώφυλλο μας ή οι King Hannah, Wet Leg, Deathcrash, Chat Pile. Αφιερώματα σε σχήματα όπως οι Built To Spill, οι Afghan Whigs και Interpol όπως και ένα αφιέρωμα στον Jason Kohnen. Από εκεί και πέρα υπάρχει μια πολύ ιδιαίτερη συνέντευξη στη Λένα Πλάτωνος, μια εξίσου ενδιαφέρουσα στον Paul Roland, στους δικούς μας Thee Holy Strangers και τον πολυπράγμονα Μαικ Πούγουνα, τους Crime & City Solution που τους περιμένουμε να έρθουν για live, τους Efterklang αλλά και τους Clamm που τους είδαμε και τους χαρήκαμε πρόσφατα. Φυσικά τις μόνιμες στήλες μας για σινεμά, βιβλίο, για την ανεξάρτητη ελληνική σκηνή και πολλά ακόμα άρθρα, παρουσιάσεις και δισκοκριτικες.

Κάθε πότε κυκλοφορείτε και πού σας βρίσκουμε;

Ν.Ζ.: Προσπαθούμε να έχουμε μια τακτική κυκλοφορία κάθε 3 μήνες, επειδή, όμως, είμαστε ένα fanzine, τα χρονικά όρια είναι εύκαμπτα ανάλογα με τις ανάγκες μας. Ως προς τα σημεία διανομής, αυτά είναι κυρίως μέρη όπου ακούγεται μουσική. Θα μας βρει κανείς στα περισσότερα δισκάδικα της Αθήνας και των προαστίων, σε κάποια επιλεγμένα μπαρ, ενώ τον τελευταίο χρόνο το Lung έχει βρει χώρο και σε βιβλιοπωλεία. Περισσότερες λεπτομέρειες μπορεί να βρει κανείς στην νέα μας ιστοσελίδα www.lungfanzine.gr.

ΕΔΩ μπορείτε να βρείτε κάποιες λεπτομέρειες για το καινούριο τεύχος