13 Φλεβάρη σήμερα και σκεφτήκαμε ότι η ερωτική/ρομαντική λογοτεχνία ταιριάζει στις παραμονές του Αγίου Βαλεντίνου, γι’ αυτό μιλήσαμε με τέσσερις γυναίκες συγγραφείς των εκδόσεων BELL.

Οι γυναίκες αυτές πιάνουν στυλό, πληκτρολόγια, οθόνες, μελάνια και χαρτιά και με οχήματα το πάθος και τη φαντασία τους ρίχνονται στη μάχη του χάρτινου έρωτα μέσα από τις σελίδες των ρομαντικών μυθιστορημάτων τους τα οποία συνεχίζουν να συναρπάζουν το φανατικό κοινό του είδους, και όχι μόνο.

Οφηλία

Ποιο ήταν το πρώτο σου ερωτικο-ρομαντικό κείμενο;

Δεν θα γυρίσω αρκετά πίσω, ξέρετε στην κλισέ εποχή της εφηβείας όπου τα ερωτικο-ρομαντικά κείμενα ξεπηδούσαν μέσα από κάτι περίεργες εξισώσεις (που ποτέ δεν θέλησα να κατανοήσω), αλλά θα σας μιλήσω για εκείνο το πρώτο δικό μου κείμενο, με τη δική μου φωνή, τη δική μου γλώσσα, το οποίο γράφτηκε στα φοιτητικά μου χρόνια και ήταν η ιστορία του Πέτρου και της Ελπίδας.
Δυστοπική Αθήνα, καβαλάρηδες με αντιασφυξιογόνες μάσκες στα πρόσωπά τους, ένα περίεργο καθεστώς το οποίο κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος να βιώσει και μέσα σε όλο αυτό τον εφιάλτη, ξεσπάει η απόλυτη αναρχία και η αναγκαία επανάσταση μέσω μιας σφαίρας που κάποιος θα μπορούσε να την παρομοιάσει με ένα από τα βέλη που έχει στις πλάτες του ο θεός Έρωτας!

Στέλνεις/Έστελνες ερωτικά γράμματα; Δέχεσαι/Δεχόσουνα; Τα φυλάς;

Δεκαέξι χρόνια πριν, ένα καλοκαίρι στη Χαλκιδική, καθισμένοι ο ένας απέναντι από τον άλλον, γράφαμε σε χαρτί όσα ίσως φοβόμασταν να πούμε φωναχτά. Τα ανταλλάσσαμε, τα διαβάζαμε, καταλαβαίναμε τους λόγους που μας έφεραν κοντά και τώρα δεκαέξι χρόνια μετά τα φυλάω σε ένα κουτί με τις πολυτιμότερες αναμνήσεις μου. Πλέον, τα ερωτικά μας γράμματα έχουν γίνει μικρά σημειώματα στο ψυγείο, που όταν τα διαβάσει κανείς θα βρει επάνω τους λίγη καθημερινότητα, λίγη ποίηση, λίγο θέατρο και λίγα «σ’ αγαπώ».

Αν η Αθήνα γινόταν ρομαντικό μυθιστόρημα τι τίτλο θα είχε;

Ἀγνώστῳ θεῷ
Επιγραφή, στον βωμό που είχαν ανεγείρει οι αρχαίοι Αθηναίοι, τον οποίο είχαν αφιερώσει στον Άγνωστο Θεό. Σε εκείνον που λάτρευαν και ας μην τον γνώριζαν!

Υπάρχει έρωτας στους δρόμους της πόλης;

Για όσο θα υπάρχουν πατημασιές στους δρόμους της, θα υπάρχει και έρωτας. Θα υπάρχουν βλέμματα και θα υπάρχουν κρυφά χαμογελάκια μέσα στο μετρό ή μέσα σε δυο αμάξια στην λεωφόρο Κηφισιάς ένα βαρετό απόγευμα Δευτέρας. Θα υπάρχουν πρώτα ραντεβού και θα υπάρχουν ραντεβού μετά από δεκαέξι χρόνια κάπου εκεί ψηλά στην Πλάκα. Θα υπάρχει ένα μπολάκι παγωτό που θα μοιράζεται με ένα κουτάλι και θα υπάρχει και μια ολιγόλεπτη στάση μπροστά από κάποιον μουσικό του δρόμου που θα παίζει ένα κομμάτι δικό τους. Θα υπάρχει το «Θέλω να σε δω», το «Πρέπει να σε δω», το «Δεν αντέχω να μη σε δω» και ο κάθε δρόμος της πόλης, η κάθε λεωφόρος της, θα μικραίνει… Και κάθε της φανάρι θα αντικαθίσταται από έναν βωμό, αφιερωμένο στον Γνωστό-Άγνωστο Θεό!

Γεωργία Κακαλοπούλου

Πες μας λίγα λόγια για το καινούριο σου ρομαντικό μυθιστόρημα Η εποχή των μυστικών που θα κυκλοφορήσει σύντομα από τη σειρά Silk των εκδόσεων BELL.

Η Εποχή των Μυστικών… το βιβλίο μου κρύβει μεγάλα διλλήματα στο περιεχόμενο κι αποτελεί κατά βάση ένα αισθηματικό μυθιστόρημα με προεκτάσεις αστυνομικού. Η πρωταγωνίστρια, η Κοραλία Μάρκου είναι μια γυναίκα της εποχής μας που κρατάει σαν σημαία την ακεραιότητά της, μένει μακριά από περιστασιακές σχέσεις και δυσκολεύεται να πιστέψει στον έρωτα εξαιτίας ενός τραυματικού παρελθόντος και των δύσκολων εμπειριών που την έχουν τραυματίσει από τα παιδικά της χρόνια ακόμη. Είναι μια γυναίκα φοβερά ειλικρινής και διχάζεται αρκετά όταν ο καλύτερός της φίλος, ο Αλέξανδρος Κρητικός, της ζητά να προχωρήσουν οι δυο τους σ’ έναν ψεύτικο γάμο ώστε να τον βοηθήσει να πάρει την κληρονομιά που του άφησε ο ιδιότροπος νονός του. Η Κοραλία αναγκάζεται τελικά να δεχτεί την τρελή ιδέα του, προχωρώντας σε έναν λευκό γάμο μαζί του και σαν έσχατη λύση των πράξεων και του μεγάλου τους μυστικού, καταφεύγει στο ιδιωτικό νησί της οικογένειας Κρητικού, σε μια προσπάθεια να αποφύγει να πει άλλα ψέματα στους ανθρώπους που αγαπάει.
Ο Φίλιππος Κρητικός, αδερφός του Αλέξανδρου, ένας άντρας θωρακισμένος πίσω από τον δυναμισμό, τις προκαταλήψεις και τα τρομερά βάρη του πρωτότοκου μιας από τις πιο πλούσιες και φημισμένες οικογένειες της χώρας, καταφεύγει στο νησί του κυνηγημένος από μια ομάδα τρομοκρατών, για να προφυλάξει τη ζωή του που βρίσκεται σε κίνδυνο, τις επιχειρήσεις και το καλό τους όνομα αλλά κυρίως… τους αγαπημένους του, ώσπου η αστυνομία να κάνει τη δουλειά της.
Οι δυο αυτοί άνθρωποι, δυο στιβαρές και έντονες προσωπικότητες, θα παίξουν ένα παιχνίδι πόκερ για γερά νεύρα με μεγαλύτερο χαρτί τα μυστικά τους. Θα αμφισβητήσουν ο ένας τον άλλον, θα συγκρουστούν, θα πονέσουν, θα διαβούν πολλές εποχές μαζί και χώρια, θα διχαστούν, θα φτάσουν στα άκρα.
Τις υπόλοιπες εποχές, σας αφήνω να τις ανακαλύψετε μόνοι σας.

Πώς απαντάς στην κριτική που κάνουν ορισμένοι πως αυτό το είδος λογοτεχνίας δεν είναι «υψηλό»;

Ποτέ δεν κατάλαβα για ποιο λόγο στην Ελλάδα θα πρέπει κανείς να απολογείται συνέχεια για την αισθηματική λογοτεχνία και να δικαιολογείται, είτε γιατί γράφει, είτε γιατί διαβάζει αυτό το είδος. Κυρίως όταν στο εξωτερικό αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο, ισάξιο οποιουδήποτε άλλου είδους και όταν οι έλληνες είναι αναγνωστικά ανεπαρκής και υστερούν τραγικά σε σχέση με τους πολίτες όλων των αναπτυγμένων χωρών του εξωτερικού σε όλα τα είδη λογοτεχνίας.
Θα ήταν επίσης τρομερά υπεροπτικό να υποτιμούμε την επιλογή χιλιάδων γυναικών στην Ελλάδα και εκατομμυρίων γυναικών παγκοσμίως να αναγιγνώσκουν αισθηματική λογοτεχνία, υποτιμώντας τις ίδιες και τα γούστα τους. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας… Τα μεγαλύτερα και ωραιότερα συγγραφικά έργα γράφτηκαν για έναν δυνατό έρωτα και τα περισσότερα κοινωνικά ή και ιστορικά μυθιστορήματα στέκονται καλύτερα όταν περιέχουν στις σελίδες τους έρωτα ή αγάπη – κοινά και συνδεδεμένα συναισθήματα. Και δίνω κατάθεση των λόγων μου όχι μόνο ως αναγνώστρια αλλά κι ως συγγραφέας η ίδια.
Το κακό δεν βρίσκεται στην αισθηματική λογοτεχνία εφόσον υπάρχουν βιβλία αριστουργήματα του είδους όπως και βιβλία τραγικά άλλων ειδών λογοτεχνίας. Το κακό συναντάτε στην ανασφάλεια του Έλληνα απέναντι στο πεδίο των γνώσεων και της αυτοεκτίμησής του. Ένα βιβλίο αισθηματικής λογοτεχνίας είναι όπως μια ταινία του είδους, με τη διαφορά πως το ένα βοηθά το μυαλό να λειτουργήσει καλύτερα ενώ το άλλο παρέχει έτοιμες εικόνες και συναισθήματα. Δεν ακούω συχνά να κατακρίνουν τον κινηματογράφο του αισθηματικού, αλλά το κάνουν με ευκολία για τη λογοτεχνία αυτού του είδους.

Όταν γράφετε έχετε στο μυαλό σας ότι απευθύνεστε σε άντρες, γυναίκες ή και τα δυο;

Ποτέ δεν ασχολούμαι με το αναγνωστικό κοινό όταν συγγράφω. Ο ρόλος του δημιουργού δεν είναι να επιλέγει το κοινό στο οποίο απευθύνεται, αλλά τους ήρωες, το περιεχόμενο, τη δράση, τις καταστάσεις, τον τόπο και τον χρόνο της ιστορίας τους. Αν επιλέγεις το κοινό έχεις χάσει το στοίχημα με τη δημιουργία, με τη μούσα, με τον ρόλο σου ως συγγραφέας.
Το κοινό αποφασίζει μόνο του –διαβάζοντας ένα βιβλίο– για το αν του αρέσει ή αν του ταιριάζει αυτό, ανεξαρτήτως χρώματος, φύλου ή οποιουδήποτε άλλου ρατσιστικού διαχωρισμού δια μέσω των αναγνωστών. Θα μπορούσα μονάχα να προσδιορίσω το ηλικιακό εύρος σε περίπτωση που ένα βιβλίο είναι πιο ιδιαίτερο σε κάποιες σκηνές, είτε αυτές είναι ερωτικές είτε βίαιες, αλλά σε αυτό το συγκεκριμένο μυθιστόρημα, δεν πιστεύω πως υπάρχει κάτι ακραίο. Το αφήνω αυτό στην κρίση των γονέων.

Αν η Αθήνα γινόταν ρομαντικό μυθιστόρημα τι τίτλο θα είχε;

Το αστέρι του Νότου.

Έλενα Αντωνίου

Τι σημαίνει για σένα ρομαντική λογοτεχνία;

Θα έλεγα ότι για εμένα η ρομαντική λογοτεχνία είναι ανάγκη, είναι ανάσα. Δεν είναι μόνο ότι αποτελεί αγαπημένο είδος και ως προς την ανάγνωση και ως προς τη συγγραφή, αλλά αγγίζει την ψυχή μου, με γεμίζει συναισθήματα, φαντασία, δύναμη, έμπνευση, εμπειρίες. Είναι δύσκολο και σκληρό στη σύγχρονη πραγματικότητα να έχεις τη δύναμη να καλλιεργείς το συναίσθημα και να το αναζητάς, όταν οι περισσότεροι το απαρνούνται και το θάβουν ως ένδειξη αδυναμίας.

Ένα τέτοιο έργο που σε έχει σημαδέψει;

Δύο θα έλεγα ότι είναι τα χαρακτηριστικά έργα αισθηματικής λογοτεχνίας που με σημάδεψαν και αυτά είναι τα Ανεμοδαρμένα ύψη της Emily Bronte και το Περηφάνια και προκατάληψη της Jane Austen.

Αν η Αθήνα γινόταν ρομαντικό μυθιστόρημα τι τίτλο θα είχε;

Κάτω από τα φώτα της πόλης.

Ποιο είναι το πιο ερωτικό σημείο της Αθήνας;

Είναι πολύ δύσκολο να αποφασίσω, αλλά θα έλεγα το κέντρο της Αθήνας και ίσως λίγο περισσότερο η περιοχή του Ψυρρή. Επίσης, ξεχωριστή ομορφιά και… ερωτική αύρα κρύβουν ο Λυκαβηττός και η Πλάκα.

Carmella

Βάλε ποσοστά, όσον αφορά την έμπνευσή σου: Φαντασία / Προσωπικές εμπειρίες / Ακούσματα ιστοριών

Κανένα ποσοστό δεν είναι αρκετό για την φαντασία μου. Πάντα έγγραφα ποίηση, στίχους για τραγούδια και μυθιστορήματα. Μέχρι σήμερα έχω γράψει δεκατέσσερα βιβλία και ποτέ δεν ένιωσα στείρα από ιδέες. Αντίθετα τα ερεθίσματα από κάτι απειροελάχιστο που αντίκριζα, με ωθούσαν στο να ολοκληρώσω μια ιστορία, και να την αποτυπώσω σε λευκές σελίδες.

Πάντα αστυνομική πλοκή, μεταφυσικά θέματα και τώρα πρόσφατα μια μεταστροφή στο ρομαντισμό. Μια έννοια που δύσκολα θα μπορούσα να πω ότι με καθορίζει. Παρ’ όλα αυτά βρήκα τρόπο να μπλέξω σκληρές περιπέτειες με μεγάλες αγάπες και να τις υπογράψω με τη συγγραφική μου ταυτότητα. Οι ήρωές μου είναι έντονοι και βγαλμένοι από δύσκολες καταστάσεις. Γενικά δεν θα μπορούσα να γράφω μυθιστορήματα που δεν έχουν ίντριγκα ή πλοκή. Ίσως επηρεασμένη από τα σενάριά μου να βλέπω τον ρομαντισμό με άλλο μάτι.

Περίγραψέ μας ένα ωραίο σκηνικό για τη μέρα του Αγ. Βαλεντίνου, το οποίο να περιλαμβάνει ένα ρομαντικό μυθιστόρημα.

Σκηνικό για τον Άγιο Βαλεντίνο; Είμαι της γνώμης πως αν δεν ερωτευτείς πρώτα εσύ τον εαυτό σου κανένας δεν θα σε ερωτευτεί με τον τρόπο που σου αξίζει. Κι αυτός ο κανόνας για μένα είναι κάθετος και ιερός για την προσωπικότητά μου. Οπότε η συγκεκριμένη μέρα θα μπορούσε να είναι η οποιαδήποτε αρκεί να έχεις το σωστό άτομο να σου κρατάει απλά το χέρι, να μοιράζεται τις σιωπές σου και τα ευαίσθητα γεμίσματα της ψυχής σου.

Αν η Αθήνα γινόταν ρομαντικό μυθιστόρημα τι τίτλο θα είχε;

«Τα απόκρυφα της Μεσσαλίνας». Πολλά απόκρυφα άλλωστε στον τόπο μας που είναι διάχυτος από ενέργειες και μυστικά που σέρνονται σε κάθε γωνιά.

Πρώτες αντιδράσεις όταν λες ότι γράφεις ρομαντικά μυθιστορήματα.

Δεν μπορώ να καταλάβω την ερώτηση και την ταμπέλα. Το μυθιστόρημα είναι μυθιστόρημα. Έχω γράψει άλλα τόσα βιβλία μεταφυσικά όπως και αστυνομικά. Καμιά ταμπέλα δεν μου αρμόζει και καμία δεν με καθορίζει. Μάλιστα πρόσφατα δημιούργησα μια πλατφόρμα Carmelas books.com  όπου συγγραφείς μπορούν να εκδώσουν τα συγγράμματά τους. Τόλμησα και έγραψα, και φυσικά υπέγραψα, ένα άκρως «τολμηρό» και «αισθησιακό» μυθιστόρημα με τίτλο ΑΒΑΤΟ, με έντονες ερωτικές σκηνές, όπου βρίσκομαι ήδη σε συζητήσεις με την ΑΜΑΖΟΝ για μεταφορά στη μεγάλη οθόνη. Ο συγγραφέας ό,τι και να γράφει είναι κατάθεση ψυχής και στην ψυχή δεν βάζεις ταμπέλες. Οι αναγνώστες που με παρακολουθούν χρόνια ξέρουν ότι κάθε φορά που θα κυκλοφορήσει ένα βιβλίο μου και θα φτάσει στα χέρια τους θα βρουν κάτι διαφορετικό. Άλλωστε αυτή δεν είναι η ουσία;