Γέλιο, συγκίνηση, θαλπωρή, ζεστασιά ήταν μόνο μερικά από τα συναισθήματα που νιώσαμε όταν είδαμε την παράσταση «Μικρές Κυρίες» στο θέατρο Αλάμπρα.

Οι «Μικρές Κυρίες», το αγαπημένο και διαχρονικό μυθιστόρημα της Louisa May Alcott, που έχει συντροφεύσει γενιές παιδιών και εφήβων, μεταφέρεται στη σκηνή σε διασκευή και σκηνοθεσία Αθηνάς Χατζηαθανασίου.

Ήδη από την πρώτη της κυκλοφορία το 1868 και μέχρι σήμερα, η ιστορία που ακολουθεί τις ζωές τεσσάρων αδελφών -της Μεγκ, της Τζο, της Μπεθ και της Έιμι- με φόντο τον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο, έχει κερδίσει τις καρδιές εκατομμυρίων αναγνωστών. Δεν παύει να μας υπενθυμίζει διαχρονικές και πανανθρώπινες αξίες, όπως η ανεξαρτησία, η φιλία, η αγάπη, η αλληλεγγύη, ιδωμένες μέσα από το πέρασμα από την εφηβεία στην ενηλικίωση, εκεί που η ταυτότητα του καθενός ορίζεται από τις επιλογές του.

Η ματαιόδοξη Μεγκ απαρνείται κάθε καταξίωση για την αληθινή αγάπη, η Έιμυ που αγαπά κάθε τι υλικο, μέσα από τη δική της διαδρομή, συνειδητοποιεί τι είναι τελικά σημαντικό, η δοτική Μπεθ γίνεται παράδειγμα αλληλεγγύης και η επαναστάτρια Τζο, σαν άλλη Βιρτζίνια Γουλφ, αντιστέκεται στα βάρη που της φορτώνει η κοινωνία και γίνεται συγγραφέας και σύμβολο ανεξαρτησίας. Τα πρόσωπα της ιστορίας, η μητέρα, ο Λώρυ, ο κ. Μπρουκ, ο κ. Λώρενς, η θεία Μαρτς και άλλοι, ξεπηδούν από τις σελίδες της Louisa May Alcott κι έτσι οι “Μικρές Κυρίες” προχωρούν χέρι-χέρι με τους “Μικρούς Κυρίους” αλλά και με “μεγάλους” συνοδοιπόρους που, άλλοτε με καλοσύνη και γενναιοδωρία και άλλοτε με αυστηρότητα, τους καθοδηγούν στη διαδρομή της ζωής.

Κοστούμια εποχής και ευρηματικά σκηνικά, ένα έντονο μουσικό τοπίο με πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις από τον Αντρέα Αναγνωστόπουλο και σύγχρονες διασκευές, ενορχηστρώσεις και ηχοτοπία από το συγκρότημα Incirrina, ιδιαίτερη κινησιολογία, χορογραφίες και ατμοσφαιρικοί φωτισμοί: είναι μόνο μερικά από όσα πρόκειται να σας εκπλήξουν στην αναβίωση της ιστορίας των παιδικών μας χρόνων, που πρόκειται να σας κερδίσει ξανά με την αυθεντικότητα και την αμεσότητά της. Ένας θίασος από επτά ταλαντούχους ηθοποιούς που τα δίνουν όλα επί σκηνής, ανάγλυφα ζωντανεύει το παρελθόν, σε μια παράσταση με μπόλικες δόσεις χιούμορ, έντονη τρυφερότητα και αμέριστη αισιοδοξία για την ίδια τη ζωή.

Εμείς μιλήσαμε με τους Κυρίους της παράστασης, Γιώργο Λιάκο και Κωνσταντίνο Ρόδη, που μας εισάγουν στον μαγικό κόσμο των «Μικρών Κυριών».

«Μικρές Κυρίες» της Λουίζα Μέι Άλκοτ στο θέατρο Αλάμπρα. Μιλήστε μου πρωτίστως για το έργο και αν το γνωρίζατε πριν ξεκινήσετε τις πρόβες. Είχατε κάποια ιδιαίτερη σχέση με αυτό;

Γιώργος Λιάκος: Οι «Μικρές Κυρίες» είναι ένα υπέροχο έργο που πρέπει όλοι ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου να διαβάσουν. Εγώ το γνώριζα από πολύ πολύ µικρός. Αισθάνοµαι τυχερός που µεγάλωσα µε αυτό και ευγνώµων στη µητέρα µου που µας το έµαθε, σε µένα και στα αδέρφια µου. Από τα πρώτα Χριστούγεννα που θυµάµαι ως παιδί, σε ένα σπίτι πάντα στολισµένο παραµυθένια, οι «Μικρές Κυρίες» δεν έλειπαν από το πρόγραµµα των εορτών. Για χρόνια υπήρχε η στιγµή που, κάποιο µεσηµέρι θα βρισκόµασταν όλη η οικογένεια στο σαλόνι µε αναµµένο το τζάκι και θα βλέπαµε την ταινία, παρέα. Κι όταν τελείωνε, σκουπίζαµε τα δάκρυά µας χωρίς να σχολιάσουµε κάτι φωναχτά. Μιλούσαµε βουβά µε τα µάτια, νιώθαµε ο ένας τον άλλον. Οι «Μικρές Κυρίες» είναι η Οικογένεια.

Κωνσταντίνος Ρόδης: Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είχα διαβάσει το μυθιστόρημα, είχα δει όμως την ταινία, η οποία ήταν πολύ χαριτωμένη και τρυφερή. Ούτε όταν μου έγινε η πρόταση να είμαι στην παράσταση διάβασα το μυθιστόρημα γιατί ήθελα στην διαδικασία των προβών να είμαι «άγραφο χαρτί», να μπορέσω να δημιουργήσω τον ρόλο μέσα από αυτό που μου έβγαινε εκείνη τη στιγμή χωρίς να έχω πολλές πληροφορίες. Το βιβλίο το διάβασα τελικά μετά την πρεμιέρα μας και μου άρεσε πολύ.

Μόλις 7 ηθοποιοί για να ξετυλίξουν την ιστορία των Μικρών Κυριών που πάνε χέρι χέρι με τους Μικρούς Κυρίους. Πόσο δύσκολο ήταν το εγχείρημα;

Κ.Ρ.: Θεωρώ ότι καμία μεταφορά μυθιστορήματος στο θέατρο δεν είναι εύκολο εγχείρημα. Προσπαθήσαμε όλοι οι ηθοποιοί, αλλά και οι υπόλοιποι συντελεστές, κάτω από τη διεύθυνση της Αθηνάς Χατζηαθανασίου να ζωντανέψουμε το μυθιστόρημα, όπως το οραματίστηκε η ίδια.

Γ.Λ. Δεν αντιµετώπισα δυσκολίες. Είχα να κάνω µε ένα έργο που λατρεύω και µε µια οµάδα συνεργατών που αποδείχθηκαν υπέροχοι. Αν γυρίσω για λίγο στην περίοδο των προβών, αυτό που θυµάµαι ήταν να χαµογελώ και να περιµένω την επόµενη µέρα να ξαναπάω για πρόβα. Αυτό σηµαίνει πολλά. Έχοντας λοιπόν ένα υπέροχο κλίµα µεταξύ µας, αλλά και µε την εξαιρετική δουλειά που έκανε η Αθηνά, τόσο µεταφέροντας το βιβλίο στη σκηνή, όσο και υποδεικνύοντάς µας τη συγκεκριµένη υποκριτική διαδροµή, όχι, δεν υπήρξε καµιά δυσκολία.

Πόσο διαχρονικά είναι τα μηνύματα του έργου της Άλκοτ ώστε να αποτελεί ενδιαφέρον έργο και για το σήμερα;

Γ.Λ.: ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΑΤΑ. Το έργο αυτό για µένα είναι ένα µανιφέστο αξιών. Εµπεριέχει όλα εκείνα τα συστατικά, όλα εκείνα τα ερεθίσµατα που θα ‘πρεπε να έχει διαθέσιµα στην αρχή της ζωής του ένας άνθρωπος. Προσέξτε, δε λέω “ένα κορίτσι” αλλά “ένας άνθρωπος”. Μπορεί ο τίτλος του έργου να αναφέρεται στη γυναικεία φύση, οι αξίες όµως και τα θέµατα που ξεδιπλώνονται – οικογενειακές αξίες, φιλία, σεβασµός, αγάπη, κατανόηση, έρωτας, αγώνας, συντροφικότητα, ευαισθησία, αλληλεγγύη και πολλά ακόµα – δεν είναι µόνο για κορίτσια, είναι και για αγόρια. Είναι για όλους τους ανθρώπους. Όλα αυτά σήµερα φαντάζουν πιο σηµαντικά από ποτέ, εφόσον ζούµε στην εποχή της απόλυτης κρίσης των αξιών.

Κ.Ρ. Αυτά τα έργα που έχουν χαρακτηριστεί ως κλασικά δεν μπορούν να μην έχουν διαχρονικά μηνύματα. Αυτό είναι που τα καθιστά κλασικά. Το ότι μέσα από την αλήθεια τους μιλάνε στις ψυχές των ανθρώπων ανεξάρτητα από την χρονική περίοδο ή τον τόπο που διαδραματίζονται.

Μιλήστε μου για τους ρόλους σας – ακόμη και για τον παπαγάλο κ. Ρόδη!

Κ.Ρ. Υποδύομαι τον Λώρυ, ένα νεαρό γόνο καλής οικογενείας, ο οποίος ζει μαζί με τον παππού του σε ένα τεράστιο σπίτι. Έχει χάσει τους γονείς και την αδερφή του και αισθάνεται μοναξιά. Νιώθει να ασφυκτιά σε αυτό το περιβάλλον. Μέχρι που γνωρίζει την Τζο, η οποία είναι ουσιαστικά το alter ego του, είναι όσα θα ήθελε εκείνος να είναι. Την ερωτεύεται, γίνεται ο καλύτερος φίλος της, την αγαπάει ειλικρινά μέχρι που της το εξομολογείται και εκεί ανατρέπονται όλα. Είναι ένας φυσιολογικός άνθρωπος, που οι συνθήκες τον ανάγκασαν να ωριμάσει νωρίς, με μια δυσκολία στην επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους, είναι κλειστός χαρακτήρας.

Όσο για τον παπαγάλο της θείας Μαρτς είναι μορφή. Δεν ήταν να κάνω τον παπαγάλο, εγώ για τον Λώρυ πήγα. Έγινε τυχαία σε μια από τις πρώτες αναγνώσεις που μου λέει η Αθηνά διάβασε και τον παπαγάλο και μόλις έγινε η ανάγνωση μου λέει είσαι ο παπαγάλος Πόλυ. Είχαν ξεκαρδιστεί όλοι στα γέλια. Αυτό όμως είχε και μια δυσκολία ερμηνευτικά καθώς από παπαγάλος γίνομαι Λώρυ και το αντίστροφο μέσα σε δευτερόλεπτα. Αλλά περισσότερα δεν μπορώ να αποκαλύψω.

Γ.Λ. Στο έργο κάνω δύο διαφορετικούς ρόλους. Από τη µια θα µε δείτε ως έναν παράξενο αυστηρό εκδότη, να γίνοµαι δυσάρεστος κάθε φορά που µου φέρνει τα γραπτά της η Τζόζεφιν Μαρτς. Από την άλλη θα µε δείτε ως κύριο Μπρουκ, τρυφερό, ευαίσθητο και ροµαντικό, να προσπαθώ να κερδίσω την καρδιά της Μάργκαρετ Μαρτς. Στον εκδότη αγαπώ την ειλικρίνεια και την ευθύτητά του. Δε φοβάται να γίνει δυσάρεστος λέγοντας την αλήθεια, την αλήθεια που κάποιος άλλος δεν θέλει να ακούσει. Μεγάλο πράγµα και σχολείο για όλους, στην καθηµερινότητά µας. Στον κύριο Μπρουκ αγαπώ την ευαισθησία και τον ροµαντισµό του, στοιχεία που δεν έχουν αλλοτριωθεί, ή εξαφανιστεί µε τα χρόνια. Τα κρατά σαν φυλαχτό.

Οι «Μικρές Κυρίες» είναι η Οικογένεια.

Τι χαρακτηριστικά αγαπήσατε περισσότερο σε αυτούς;

Κ.Ρ. Όλα. Αν δεν αγαπήσω, δεν κατανοήσω και δεν δικαιολογήσω τον ρόλο μου , δεν θα μπορέσω να τον αποδώσω και με αλήθεια και ειλικρίνεια.

Τι σας αρέσει εσάς περισσότερο στην παράσταση;

Κ.Ρ. Οι έξυπνες και γρήγορες εναλλαγές των σκηνών.

Γ.Λ. Το ότι είµαι κοµµάτι της συγκεκριµένης δουλειάς µε κάνει χαρούµενο και περήφανο. Γι’αυτό και µου αρέσει κάθε στιγµή της παράστασης. Ακόµα κι όταν δεν είµαι στη σκηνή και κάθοµαι, χαζεύοντας τα υπόλοιπα παιδιά που βρίσκονται εκεί.

Ποιο είναι το πιο ωραίο σχόλιο που έχετε ακούσει από θεατή μέχρι τώρα; Γενικώς ποια είναι η ανταπόκριση;

Κ.Ρ. Η ανταπόκριση είναι πάρα πολύ θετική και αυτό που με χαροποιεί ιδιαίτερα είναι ότι έρχονται πολλά αγόρια που τους αρέσει το έργο και ταυτίζονται, ενώ αρχικά σκέφτονταν ότι το έργο απευθύνεται μόνο σε κορίτσια. Είναι ένα έργο που απευθύνεται σε όλους τους θεατές ανεξάρτητα από την ηλικία ή το φύλο, αυτό είναι το πιο όμορφο σχόλιο.

Γ.Λ. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ακούσει συγκεκριµένα σχόλια, πέρα από το ότι τους πήραµε µαζί σε αυτό το ταξίδι µας και ότι φεύγουν συγκινηµένοι. Σε ένα όµως έχω σταθεί, που δεν είναι ακριβώς σχόλιο αλλά το θυµάµαι και γελάω: µετά το τέλος µιας παράστασης ήρθε στο καµαρίνι µας ο Κωνσταντίνος και µου είπε ότι ρώτησε ένα κοριτσάκι ποιος ήταν ο αγαπηµένος της ρόλος κι εκείνη του απάντησε «ο ψηλός µε το µουστάκι». Ακόµα γελάω.

Αυτά τα έργα που έχουν χαρακτηριστεί ως κλασικά δεν μπορούν να μην έχουν διαχρονικά μηνύματα. Αυτό είναι που τα καθιστά κλασικά. Το ότι μέσα από την αλήθεια τους μιλάνε στις ψυχές των ανθρώπων ανεξάρτητα από την χρονική περίοδο ή τον τόπο που διαδραματίζονται.

Τι εύχεστε για το μέλλον των ηρώων σας; Καθώς στο τέλος της παράστασης γίνεται ξεκάθαρο ότι η ιστορία τώρα αρχίζει!

Κ.Ρ. Κάτι που εύχομαι σε όλους…. Να μην σταματάμε να ονειρευόμαστε!

Γ.Λ. Τους εύχοµαι να µη σταµατήσουν να ονειρεύονται και να αγωνίζονται, έτσι ώστε να δούµε τη συνέχειά τους στις “Μικρές Κυρίες 2”.

Έχετε κάποια χριστουγεννιάτικη ανάμνηση που θα θέλατε να μοιραστείτε;

Κ.Ρ. Όχι κάποια ιδιαίτερη. Γενικά αυτό που μου αρέσει στις γιορτές είναι να είμαι με την οικογένεια και με φίλους στο σπίτι και φυσικά να παίζω στο θέατρο. Λατρεύω τις γιορτές να έχω παράσταση και ειδικά τώρα που οι «Μικρές Κυρίες» διαδραματίζονται Χριστούγεννα.

Γ.Λ. Από χριστουγεννιάτικες αναµνήσεις άλλο τίποτα. Έχω άπειρες αλλά θα µοιραστώ µαζί σας την πιο σηµαντική. Ήταν η χρονιά που για πρώτη φορά ο Άγιος Βασίλης έκανε την παρουσία του πάρα πολύ αισθητή. Δεν θυµάµαι χρονολογία. Θυµάµαι όµως ότι, όπως κάθε Πρωτοχρονιά έτσι και τότε, ξυπνήσαµε σχεδόν αξηµέρωτα µαζί µε τα αδέρφια µου – πράγµα που ποτέ δεν είχαµε κάνει για το σχολείο – και αντικρίσαµε το εξής θέαµα: ο Άγιος Βασίλης είχε γεµίσει το δέντρο µε δώρα και εκτός αυτού, είχε µισοφάει το µελοµακάρονο που του είχαµε αφήσει στο τζάκι κι είχε πιει όλο το λικέρ βύσσινο που του είχαµε επίσης βάλει για να ζεσταθεί. Λίγο αργότερα, αφού ανοίξαµε τα δώρα µας και ξεκινήσαµε να τρώµε πρωινό, ο πατέρας µου πηγαίνοντας να ανάψει το τζάκι, βρήκε κάτω από την καµινάδα ένα ακόµα δώρο, µέσα στις στάχτες. Θα είχε πέσει φαίνεται από τον Άγιο, καθώς προσπαθούσε να ανέβει την καµινάδα για να φύγει. Η τυχερή ήταν η αδερφή µου, καθώς το δώρο αφορούσε περισσότερο εκείνη, αλλά δεν µας ένοιαζε αυτό. Για πρώτη φορά νιώσαµε τόσο κοντά µας τον Άγιο Βασίλη. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Τι θα θέλατε να μείνει ίδιο στην Αθήνα;

Γ.Λ. Στην Αθήνα θα ήθελα να µείνουν όλα ίδια. Αλλά να αλλάξουν οι άνθρωποι.

Κ.Ρ. Είναι μια πόλη που αγαπώ πολύ, γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ και έχω δει την φρίκη και την κακοποίηση που έχει δεχτεί και αυτό με θλίβει. Λατρεύω το Φιλοπάππου και θα ήθελα να μείνει έτσι όπως είναι. Και επιθυμώ κάποια στιγμή όλα αυτά τα σπίτια που έχουν ανακηρυχθεί διατηρητέα να φτιαχτούν και να αξιοποιηθούν για να ομορφύνει η πόλη.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ:Μικρές κυρίες της Louisa May Alcott: Το μυθιστόρημα των παιδικών μας χρόνων ζωντανεύει στη σκηνή του θεάτρου Αλάμπρα