Η επαναληψιμότητα ξέρει

Η επαναληψιμότητα δουλεύει

Η επαναληψιμότητα είναι

βολική, άρα καταραμένη.

[Midway on a midsummer night, πίνω τον τρίτο καφέ στο μπαλκόνι στην Ζαΐμη και βρίζω.]

Φτιάχνονται καινούργιες λούπες συνεχώς, μήπως ξεγελαστούν τα για όλους εμφανώς αναπόδραστα. New dawns fade. Όμως αυτά, είναι σαν να φτιάχτηκαν για να τα κοιτάζω, σαν να φτιάχτηκα για να συγκρούομαι μαζί τους.

[άρα διαλυτικό στοιχείο ολίγον τι] [πάλι καλά]

Πόσο γκροτέσκα αυτή η σχολαστική αυτορρύθμιση; της συχνότητας της λούπας, του μεγέθους της, της βιτρίνας της σε σχέση με τις λούπες των άλλων; Η μπάμπουσκα μπορεί να αλλάζει μεγέθη όμως δεν αλλάζει μέθοδο, άρα ουσιαστικά, δεν αλλάζει καθόλου, παραμένει, απλά κούφια.

Αυτή η κανονικότητα [στολισμένη σαν χριστουγεννιάτικο δώρο από τα Lidl κάτω από το φρεσκοκομμένο δέντρο] είναι εργαλείο, είναι εθισμός χωρίς high [τόσο την εκλιπαρούν να επιστρέψει όταν διαταράσσεται έστω και λίγο].

Με κρύβει από το κενό μου, γεμίζοντας το με εντελώς αχρείαστα data, insta stories και κανόνες. Δηλαδή με γεμίζει,αδειάζοντας με.

Δύσκολο να το κοιτάξεις, οκ,  και ακόμη δυσκολότερο να συνεχίζεις να το κοιτάς πού και πού, αλλά γαμώτο αυτή δεν είναι λύση.

Η αυταπάτη ποτέ δεν είναι λύση, ο αυτισμός δεν είναι ρυθμός, η ιδιοκτησία δεν έχει [ούτε φέρει] ψυχή, οι ζαρντινιέρες εν σειρά δεν είναι δάσος, δεν είναι καν τάξις,

το να τις γράφεις δεν είναι αξιοσημείωτη ανυπακοή.

Πού καταλήγει όλο αυτό το άνευρο zeitgeist? Δεν ξέρω.  Αναπαράγεται σαν καρκίνος, οπότε μάλλον δεν καταλήγει καλά.

Ξέρω μόνο ότι this is not all there is.

Υ.Γ. Όσο περισσότεροι αναμετρώνται με τα κενά, τόσο αυτά γίνονται λιγότερο αυτοόμοια, πιο ανεκτικά και κατοικήσιμα. Δηλαδή τόσο διαφοροποιούνται και ομορφαίνουν , παράγοντας φως.

[κάθε αξιόλογη έκπληξη γεννιέται εκεί: μες στην default -υπαρξιακή και όχι μόνο- αβεβαιότητα, εκτός σειράς, εκτός παραλληλίας, ex vacui].

Χαμογέλα λοιπόν.