Σπανίως θαυμάζω τούς πολυδιαφημισμένους ηθοποιούς τού Main stream και τής αναγνωρίσιμης μανιέρας.
Αντιθέτως, προτιμώ τους χαμηλόφωνους εκείνους εργάτες τού Λόγου και τής Τέχνης που εργάζονται αθόρυβα ως μεταξοσκώληκες και ξαφνικά μάς καταπλήσσουν με ρόλους αναπάντεχους, ποιητικούς, διαφανείς, διεθνείς…

Κι επειδή «το Καλό σαφώς και πρέπει να λέγεται, να εξαίρεται, να προβάλλεται, να επιβραβεύεται, να επαινείται… (και όλα τα συνώνυμα)», έρχομαι σήμερα με το θάρρος τής έγκυρης γνώμης μου (και με την πλέρια έξωθεν καλή μαρτυρία που διαθέτω, ως ειλικρινής κριτικός) ΝΑ ΠΡΟΤΕΙΝΩ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΕΓΙΣΤΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΔΑ για ΌΛΑ ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΗΣ ΕΠΙΔΟΘΟΥΝ.

Κι αυτό γιατί:

• 1. Η αέρινη κίνησή της ήταν αντάξια μεγάλης χορεύτριας. Η πλαστικότητα των μεταμορφώσεών της, σε διαφορετικά είδη «θεάτρου εν θεάτρω» τα οποία εκλήθη να υπηρετήσει, άλλοτε με μάσκα, άλλοτε με ένα απλό, αρχαιοπρεπές κάλυμμα κεφαλής), η αρμονία όψεως, κινήσεως, φωνής, τής ανοίγει διάπλατα τις πόρτες τής Επιδαύρου (μεγάλης τε μικρής).
• 2. Η φωνή της ήταν σαν κελάδημα χιλιάδων μυριάδων φυλακισμένων ωδικών πτηνών, καταδεικνύοντας έτσι την περιφερειακή θέση τής παντρεμένης αστής στην Αθήνα τού Περικλή.
• 3. Η μελετηρή της εμβρίθεια ανέδειξε το περικαλλές ποιητικό κείμενο σε όλα του τα ημιτόνια, διατηρώντας το αμείωτο το αισθητικό «ύψος» στο οποίο κινήθηκε αρμονικά η τέλεια ενορχηστρωμένη παράσταση, σκηνοθετημένη από τον ίδιο τον σύγχρονο δραματικό ποιητή, τον μέγιστο Χριστόφορο Χριστοφή.
• 4. Αυτή η ενότητα σώματος, ψυχής, διάνοιας και αδιαπραγμάτευτης πνευματικότητας, αυτή η ανατολίτικου τύπου αφαίρεσις, ο εκλεπτυσμένος μινιμαλισμός και ο διαχρονικός αισθητισμός είναι τόσο περιζήτητη που καθιερώνει αμέσως τους κορυφαίους ηθοποιούς ως ερμηνευτές υψίσυχνων δονήσεων τής Συλλογικής Πανανθρώπινης Ψυχής.

Έρχομαι λοιπόν σήμερα εδώ ευθαρσώς να υπερθεματίσω για κάτι δίκαιο, αληθές και αδιαμφισβήτητο.
Ακόμα κι οι ζωντανές φωτογραφίες από την παράσταση καταδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Τόπο λοιπόν στο εξελισσόμενο ταλέντο, στις ανήσυχες συνδημιουργικές ψυχές που δεν βολεύονται με τα λίγα και αναζητούν διακαώς την διέξοδο προς την Ελευθερία, που μόνον οι υψηλές αιθερικές πτήσεις μπορούν να εξασφαλίσουν.

Η Μελιτώ αποδρά μέσα από την Τέχνη, και μέσα από τον Άχρονο χώρο των ακασικών αρχείων έρχεται σήμερα κι εμπνέει έναν λεπταίσθητο ποιητή τής Εικόνας, τού Λόγου, τού Ήχου, του Χορού, της πνευματοποιημένης κίνησης, τον καταξιωμένο διεθνώς Χριστόφορο Χριστοφή που τού αξίζει όχι μόνον η Επίδαυρος αλλά και όλα τα φεστιβάλ, όλα τα μεγάλα θέατρα τού κόσμου τού ασφυκτικού, που τόσο μικρός φαντάζει όταν η Γνώσις, το ταλέντο, το μεράκι, η Εργατικότητα, η Πνευματικότητα τον αξιοποιούν στο έπακρο, καθιστώντας τον ένα ευλογημένο μέρος για να αναπτύξει καθείς την παραδείσια διάστασή του.

(οι φωτογραφίες από την πρεμιέρα στο «Θέατρο Κατίνα Παξινού» στο Αττικό Άλσος στο πλαίσιο τού επιτυχημένου θεσμού τής Περιφέρειας Αττικής «2ο Διαβαλκανικό Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος»).

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
https://konstantinosbouras.gr

info:
https://www.ticketservices.gr/event/i-ekdikisi-tis-melitos-theatro-frynixos/?lang=el

«Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΜΕΛΙΤΩΣ»
(Τραγωδία)
του Χριστόφορου Χριστοφή

Σκηνοθεσία: Χριστόφορος Χριστοφής
Μουσική: Νίκος Ξανθούλης

30 Ιουλίου 2023, ώρα έναρξης 21.00
Θέατρο «Φρύνιχος» στους Δελφούς

Ο λογοτέχνης και σκηνοθέτης Χριστόφορος Χριστοφής, ο οποίος τιμήθηκε φέτος από την Ένωση Ελλήνων Κριτικών Θεάτρου και Μουσικής με το βραβείο Κάρολος Κουν 2020-2021 για το “Το κάλεσμα του Προμηθέα” αλλά και για το σύνολο των έργων του, επανέρχεται και παρουσιάζει για το καλοκαίρι του 2023 μια σύγχρονη τραγωδία με τίτλο “Η εκδίκηση της Μελιτώς”, σε κείμενα και σκηνοθεσία του ιδίου.

«Μήτε μέλι μήτε μέλισσα σε εμένα» τραγουδάει η Σαπφώ και η Μελιτώ του Χριστόφορου Χριστοφή έρχεται από τα βάθη της Ιστορίας για να μας θυμίσει οικεία κακά και να αναμοχλεύσει τα βάθη του αστικού δράματος.

Εκεί που ο Στρίντμπεργκ συναντιέται με έναν άλλο «γιο της δούλας», τον Ευριπίδη.

Η τραγωδία είναι σύμφυτη με την ανθρώπινη κατάσταση και ο «τραγικότερος των τραγικών» είναι κατ’ εξοχήν τραγικός ήρωας, όχι μόνον εξ αιτίας του μαρτυρικού θανάτου του (πέθανε, καθώς λένε, κατασπαραγμένος από τα σκυλιά), αλλά χάρη στην εξορία του, αμέσως μετά την παράσταση των «Τρωάδων» στο αρχαίο θέατρο του Διονύσου, εκεί που ο μεγάλος διανοητής ετόλμησε να μαλώσει τους Αχαιούς για τις πολεμικές ακρότητες στην Τροία και να ανασκαλέψει τον εφησυχασμένο βούρκο των συνένοχων συνειδήσεων.

Ο Ευριπίδης είναι σύγχρονός μας, όχι για τί γράφουμε όλοι σήμερα για αυτόν, αλλά γιατί γράφουμε σχεδόν εξ ονόματός του.

Ο Χριστόφορος Χριστοφής γράφει αυτό το δράμα με πλήρη επίγνωση των ορίων του φαντασιακού, όμως τα υπερβαίνει, γιατί είναι κι αυτός ένας χαμηλόφωνος ήρωας του καιρού μας, ένας μαχητής της αλήθειας, ένας Πνευματικός Άνθρωπος ισοϋψής της αποστολής του.

Τεχνίτης της γραφής και της σκηνής, αριστοτέχνης της εικόνας αφουγκράζεται τους ήχους διαστάσεων άλλων, παραλλήλων συμπάντων και κόσμων που δεν έχουν κτιστεί ακόμη.

Γιατί είναι κυρίως Ποιητής, ο Χριστόφορος Χριστοφής, υψιπετής, ακροβατεί ανάμεσα στην καθαρή τραγωδία και στην ηθογραφική τραγικωμωδία σε αυτό του το δράμα, συναγωνιζόμενος τους μεγάλους θεατρικούς συγγραφείς παγκοσμίως.

Είμαστε τυχεροί που γράφει στα ελληνικά, ενώ υπερτοπικός και υπερχρονικός, πολίτης ενός Παραδείσου που τον θυμόμαστε βαθιά στα κύτταρά μας. Αυτό το «ωκεάνιο συναίσθημα» μας μεταλαμπαδεύει.

Λίγα λόγια από τον συγγραφέα για το έργο :

Η Μελιτώ , δεύτερη σύζυγος του Ευριπίδη, είχε την φήμη πως τον εγκατέλειψε και μάλιστα αφού τον απατούσε, πολύ πιθανόν με δούλο, μέσα στο ίδιο τους το σπίτι …εξαφανίζεται .

Ο Ευριπίδης, στα πενήντα του, έβρισκε ως γνωστό, καταφύγιο, στο κτήμα του, στην Σαλαμίνα, όπου στην κορφή ενός λόφου, μια σπηλιά, του προσέφερε καταφύγιο δροσιάς και απομόνωσης το καλοκαίρι, τα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου.

Εκεί έγραψε τα σπουδαιότερα έργα του, πριν αποφασίσει να εξοριστεί στην Μακεδονία .

Ο συγγραφέας του έργου, έχει γράψει μια τριλογία με τίτλο : Ευριπίδης Μαινόμενος, βασισμένη στην απόκρυφη , δύσκολη προσωπική ζωή του Ευριπίδη .

Η Μελιτώ είναι το τρίτο μέρος, όπου περιγράφονται με χιούμορ, ειρωνεία και ποίηση, τα συμβάντα στον οίκο του μεγάλου δραματουργού.

Η Μελιτώ, έχει εραστή έναν απελεύθερο δούλο.. τον Κανέναν, στον οποίο προσβλέπει να την βοηθήσει να φύγει από την Αθήνα.

Όνειρο της, να μπορούσε να ερμηνεύσει ηρωίδες του Ευριπίδη, παρόλο που οι γυναίκες δεν έπαιζαν στο θέατρο εκείνη την εποχή.

Απ’ ό,τι μας λέει ο μύθος, έφυγε με την βοήθεια μιας εταίρας και του Κανένα… και έκανε την ζωή της…

Μέσα απ’ αυτή την συγκλονιστική γυναικεία προσωπικότητα, περιγράφεται, μια άγνωστη πτυχή της αρχαίας Αθήνας.. ένας κόσμος άγνωστος που ζούσε παράλληλα και σιωπηλά δίπλα στα γνωστά γεγονότα που περιγράφουν Ιστορικοί.

Χριστόφορος Χριστοφής

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΜΕΛΙΤΩΣ
(Τραγωδία)
Κείμενο – Σκηνοθεσία: Χριστόφορος Χριστοφής
Μουσική: Νίκος Ξανθούλης

ΗΘΟΠΟΙΟΙ:

Μελιτώ: η Κωνσταντίνα Τάκαλου / Κανένας: ο Γιώργος Χρανιώτης
Φανώ: η Μαρία Παπαφωτίου / Αγάθων: ο Δημήτρης Σαμόλης
& Δάος: ο Δημήτρης Μαύρος

Μουσικός επί σκηνής: Σόνια Χαραλαμπίδου
Βοηθός Σκηνοθέτη/ τραγούδι: Σοφία Παπουλάκου

Σκηνογράφος: Άση Δημητρολοπούλου
Συνεργάτης στα σκηνικά και κοστούμια: Σταύρος Μπαλής

Φώτα: Αζαντ Χαραλάμπους
Ηχολήπτης: Νίκος Καραπιπέρης
Δ/ση παραγωγής: Αναστασία Παπαγεωργίου
Βοηθός παραγωγής: Ερμιόνη Μπερτάνη
Φωτογραφίες: Ρούλα Ρέβη
Παραγωγή: Τέχνης Πολιτεία

Τα πρόσωπα του Έργου:
Μελιτώ: σύζυγος Ευριπίδη –
Κανένας: ένας ψαράς – απελεύθερος δούλος –
Αγάθων: θεατρικός συγγραφέας –
Φανώ: γνωστή εταίρα της Αθήνας –
Δάος: πιστός δούλος του Ευριπίδη –

Υπεύθυνος επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης
Εmail: [email protected]
και
[email protected]