Μετά την επιτυχία της παράστασης «Για Γυναίκα καλή είναι» και μια συνεχόμενη sold out χρονιά, η γνωστή stand up comedian Ήρα Κατσούδα επιστρέφει με την τρίτη solo παράσταση της, το “MINIMAL”, στο Θέατρο Αλκμήνη τις Πέμπτες.
Σε αντίθεση με το σαλόνι στο πατρικό της, η Ήρα προσπαθεί να ξεφορτωθεί όλα τα περιττά από τη ζωή της και να την κρατήσει με τα απολύτως απαραίτητα, σε minimal επίπεδα. Όμως η διάσπαση προσοχής που έχει, μια ομηρία που λαμβάνει χώρα στον νιπτήρα της, τα κριτήρια με τα οποία επιλέγονται τα Ιερά Ζώα, οι τοξικές σχέσεις, οι θεωρίες συνομωσίας, ο Νομός Ηλείας και πολλά ακόμα, δεν την αφήνουν να τα καταφέρει.
Στο να απαντήσει αυτήν την συνέντευξη, πάντως, τα κατάφερε μια χαρά ομολογουμένως. Άλλωστε, κάναμε λόγο για ό, τι αγαπά περισσότερο και, επίσης, μας εξήγησε ποιο είναι το καλύτερο συναίσθημα στον κόσμο.
Πώς γίνεται κάποια stand up comedian; Πώς ξεκινάς; Υπάρχει κάποια εκπαίδευση;
Πλέον είναι πολύ εύκολο και είναι πολύ καλά οργανωμένη όλη η συνθήκη ώστε να ξεκινήσει κάποι@ το stand up comedy.
Ουσιαστικά το μόνο που έχει να κάνει είναι να γράψει ένα πρωτότυπο κείμενο 5 λεπτών και να δηλώσει συμμετοχή σε κάποιο open mic. Όταν λέω πρωτότυπο εννοώ να είναι δικά τους τα αστεία. Όχι κλεμμένα, όχι ίντερνετ. Αποκλειστικά δικό τους υλικό. Το γράφεις, το προβάρεις, το μαθαίνεις απ’ έξω και μπαίνεις στην σελίδα Open Mic Athens Gr και δηλώνεις συμμετοχή.
Τα open mic τώρα, είναι ένας θεσμός στον οποίο όλοι έχουν 5 λεπτά στην διάθεση τους και είτε πάει κόσμος και δοκιμάζει για πρώτη φορά τις δυνάμεις του στο stand up είτε κωμικοί δοκιμάζουν νέο υλικό. Έτσι μπορείς και να δοκιμάσεις το κείμενο σου και να έρθεις και σε επαφή με την ελληνική σκηνή, να γνωρίσεις κωμικούς, να συζητήσεις για κείμενα, για δομή αστείων κτλ.
Τα open mics είναι μια πολύ ασφαλής συνθήκη για να μπεις στον χώρο της κωμωδίας. Αλλά και σαν κοινό να πάτε να παρακολουθήσετε, το συστήνω ανεπιφύλακτα γιατί έχουν μεγάλο ενδιαφέρον σαν βραδιές.
Τι κάνεις όταν δεν γελάνε;
Τους κλειδώνω μέσα μέχρι να γελάσουν.
Εναλλακτικά, επειδή δεν τρεντάρει πολύ η ομηρία σε θέατρο, είμαι εκεί και δεν τα παρατάω μέχρι να τους πάρω μαζί μου.
Μεταφορικά μιλώντας πάντα, γιατί σαν ομήρους είπαμε δεν τσουλάει.
Αυτό νομίζω ότι είναι το πιο δύσκολο κομμάτι που έχει να μάθει να διαχειρίζεται ένας κωμικός γιατί και αυτό έχει τον τρόπο του.
Πολύ κοινό γνώρισμα σε νέους συνήθως κωμικούς όταν τους τυχαίνει κάτι τέτοιο, είναι αυτόματα σαν φυσική αντίδραση να τα παρατάνε.
Δηλαδή να αρχίσουν να «τρέχουν» τα κείμενα τους για να κατέβουν από την σκηνή όσο πιο γρήγορα μπορούν. Όσο αποκτάς εμπειρία, μαθαίνεις να χειρίζεσαι τέτοιες καταστάσεις και όχι μόνο να μην τα παρατάς αλλά να είσαι εκεί και να το ιδρώνεις μέχρι να φέρεις το κοινό στο σημείο που θέλεις.
Και πώς νιώθεις όταν γελάνε;
Του κλειδώνω μέσα μέχρι να κλάψουν.
ΔΕΝ ΗΡΘΑΜΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΓΕΛΑΣΟΥΜΕ.
Πλάκα κάνω.
Νιώθω ότι όλα πάνε όπως θα έπρεπε να πάνε και περνάω και εγώ καλά μαζί με τον κόσμο. Είναι το καλύτερο συναίσθημα στον κόσμο!
Θα έπαιζες σε κωμικό σήριαλ;
Θα έπαιζα αν ήταν κάποια σειρά έτσι με ωραίο χιούμορ, με νέους ανθρώπους, χωρίς επαναλαμβανόμενα στερεότυπα.
Δυστυχώς η ελληνική τηλεόραση είναι πάρα πολύ πίσω και δεν φταίει ότι δεν έχουμε καλούς σεναριογράφους ή ηθοποιούς. Έχουμε πολλούς και πολύ καλούς και από τα δύο, αλλά βλέπεις σχεδόν όλες οι σειρές έχουν μείνει σε μια συνταγή του 2000 και δεν ξεκολλάνε από εκεί.
Μου κάνει πραγματικά μεγάλη εντύπωση που βγαίνουν νέες κωμικές, ας το πούμε σειρές, και βασίζονται σε τσιρίδες, υστερίες και με χιούμορ του πατέρα μου. Κλασικά, υπάρχει κάποιο ζευγάρι στην σειρά που θα αναπαράξει ΟΛΑ τα έμφυλα και μη στερεότυπα από τις απαρχές του κόσμου.
Επίσης το άλλο θέμα με τις ελληνικές κωμικές σειρές είναι η διάρκεια του επεισοδίου. Στη ελληνική τηλεόραση υπάρχει η απαίτηση να είναι τα επεισόδια 50 λεπτά το καθένα. Εγκληματικό μιας και μοιραία όταν κρατάει κάθε επεισόδιο 50 λεπτά, θα υπάρξει μεγάλη κοιλιά. Δεν ξέρουν οι Αμερικάνοι και οι Άγγλοι που τα κάνουν 30’. Βλάκες είναι αυτοί δεν ξέρουν από τηλεόραση.
Εδώ, Ελλαδάρα, βάλτο να ναι μπόλικο να χωρέσουν διαφημίσεις. Μια ζωή της ποσότητας και όχι της ποιότητας.
Στο «Για Γυναίκα καλή είναι» μας έβαλες για τα καλά μες στον κόσμο σου, μες στο κεφάλι σου, ουσιαστικά. Στο «Μίνιμαλ» τι άλλο κάνεις επιπλέον;
Εδώ να δεις τι γίνεται μέσα στο κεφάλι μου. Αρχικά το ΜΙΝΙΜΑΛ είναι τελείως διαφορετική παράσταση από την προηγούμενη. Και σαν κείμενα και σαν σκέψεις και σαν αστεία και σαν θεματικές. Έχει πιο «καμένες» σκέψεις και αρκετή βλακεία ας το πούμε έτσι και πάει πάρα πολύ καλά. Το καλό είναι ότι δεν το βλέπω μόνο εγώ αυτό και όσοι την έχουν δει λένε ότι είναι τους αρέσει περισσότερο από την προηγούμενη και με χαροποιεί πάρα πολύ γιατί,όσο να πεις, αυτός είναι και ο στόχος κάθε κωμικού. Κάθε του δουλειά να είναι και καλύτερη από την προηγούμενη.
Σε ποια παράσταση, ποιου κωμικού, θυμάσαι να πέφτεις κάτω από τα γέλια;
Κοίτα. Επειδή οι κωμικοί ασχολούνται επαγγελματικά με την κωμωδία, δύσκολα να πας και να γελάσεις όπως το κοινό. Την ώρα που βλέπω δηλαδή μια παράσταση σταντ απ θα σκέφτομαι την δομή των αστείων, το
γράψιμο, θα λέω «ααα τι ωραία σκέψη αυτή» και τα λοιπά. Φυσικά θα γελάσεις και θα διασκεδάσεις αλλά κρύβει μια πιο επαγγελματική ματιά όλο αυτό. Οπότε διασκεδάζουμε κυρίως με πράγματα εσωτερικής κατανάλωσης, συνθήκες και αστεία.
Σε ποια πόλη της Ελλάδας ή του κόσμου ανυπομονείς να επιστρέψεις για παράσταση;
Να σου πω την αλήθεια, θα ήθελα να επαναλάβω όλη την Ευρωπαϊκή περιοδεία που κάναμε τον Μάιο με την Δήμητρα Νικητέα. Και ο λόγος που το λέω αυτό είναι πρώτον επειδή έγιναν παραστασάρες και είχαν όλες τρομερό φίντμπακ και δεύτερον επειδή δυστυχώς είχαμε πέσει σε πολύ κακό παραγωγό που ταξίδευε και αυτός μαζί μας και μας είχε βγάλει το λάδι. Μας μιλούσε άσχημα, ήταν απαράδεκτος και δημιουργούσε πολύ κακό κλίμα με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να χαρούμε στο φουλ την περιοδεία μας. Οπότε θέλω να το ξανακάνουμε για να είμαστε χαλαρές και να περνάμε όμορφα χωρίς να μας ρουφάει κάποιος την ψυχή.
Σας το εύχομαι! Με τι άλλο ασχολείσαι αυτή την εποχή εκτός από τις παραστάσεις;
Ξεκινάμε τώρα τον 3ο κύκλο του ΜΠΡΑΗΤ ΣΑΗΝΤ του podcast που συνδυάζει κωμωδία και αναπηρία και κάνουμε με την Δήμητρα. Σε κάθε επεισόδιο καλούμε έναν απλό άνθρωπο με κάποια χρόνια πάθηση και σε ένα πολύ χαλαρό και ισότιμο κλίμα χωρίς μοιρολατρίες και μιζέριες και «ήρωες της διπλανής πόρτας», κάνουμε συζήτηση, πλάκα και βλέπουμε πώς βιώνει ο εκάστοτε καλεσμένος μας την πάθηση μέσα από τα απλά τα καθημερινά. Έχουμε βραβευτεί πολλές φορές και το πιο σημαντικό, έχουμε βοηθήσει έστω και λίγο στο να εξαλειφθεί το στίγμα σχετικά με τις παθήσεις και την αναπηρία, που δυστυχώς υπάρχει ακόμα στην ελληνική κοινωνία. Είναι από τα πιο ωραία project που έχω κάνει ποτέ. Κατά τα άλλα, σιγοψήνονται διάφορα πράγματα που ακόμα δεν είναι έτοιμα για να σας πω. Εν καιρώ!
Εσύ ακούς ραδιόφωνο, podcasts, βλέπεις σήριαλ; Τι κάνεις γενικώς στον ελεύθερό σου χρόνο;
Ναι, ναι και ναι. Όλα τα παραπάνω. Ραδιόφωνο ή spotify ακούω από το πρωί που ξυπνάω. Βάζω να παίζει και ξεκινάω τις δουλειές μου. Δεν μπορώ να υπάρχει ησυχία στο σπίτι, πάντα κάτι ακούγεται. Και podcast ακούω αρκετά κυρίως όταν πρέπει να κάνω δουλειές του σπιτιού. Ακούω και ξεχνάω το πόσο βαριέμαι να ξεσκονίσω. Σειρές και ταινίες βλέπω, αλλά επειδή είμαι επιρρεπής στο να κοιμάμαι (ναι, είμαι από αυτούς τους ανθρώπους) μπορεί να αργήσω να τα τελειώσω και τα δυο.
Αυτό που μου αρέσει πολύ να κάνω αλλά δεν τα καταφέρνω τελευταία, είναι το διάβασμα. Μου αρέσουν τα βιβλία, οι εικόνες και το εγκεφαλικό γαργάλημα που σου προκαλούν, αλλά τελευταία δεν έχω καμία συγκέντρωση, οπότε κάθομαι και διαβάζω ΜΙΑ σελίδα 30 φορές και αν με ρωτήσεις τι λέει, πάλι δεν μπορώ να σου πω γιατί χάζευα. Και μετά εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου και το παρατάω. Πού θα πάει, θα ξανασυγκεντρωθώ να αρχίσω!
Έχω την περιέργεια να μάθω ποια είναι τα συναισθήματά σου απέναντι στον Γιάννη Φλωρινιώτη που πρωταγωνιστεί στο επικό σου τρέιλερ.
Αχ, τι καλός που είναι ο κύριος Γιάννης! Είναι ο πιο γλυκός, ευγενικός και βοηθητικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Όταν τον προσέγγισα στο ξεκούδουνο για να κάνουμε το τρέηλερ, ήταν φουλ θετικός και όταν τελειώσαμε το γύρισμα και του έλεγα 100 φορές ευχαριστώ για την συμμετοχή, μου είπε «Κορίτσι μου, εγώ την έκανα την καριέρα μου, χορτασμένος είμαι. Γιατί να μην βοηθήσω νέα παιδιά;»
Πίστεψε με, δεν είναι κάτι που ακούς κάθε μέρα και ούτε είναι προφανές ότι κάποιος θέλει να σε βοηθήσει, ειδικά όταν δεν γνωρίζεστε κιόλας. Ξέρουμε πολλά παραδείγματα φτασμένων καλλιτεχνών που όχι μόνο δεν βοηθάνε νεότερους αλλά βγάζουν και μια χαζή ανταγωνιστικότητα. Ο κύριος Γιάννης Φλωρινιώτης σίγουρα δεν είναι από αυτούς, είναι σπάνιος άνθρωπος και θα έχω να το λέω πόσο τιμή μου είναι που τον γνώρισα.
