Ο Νίκος Χριστόπουλος είναι ένας τραγουδοποιός που σίγουρα θα ξεχωρίσει ανάμεσα στις επιλογές της Αθήνας.

Τον άκουσα πρώτα φορά ζωντανά σε ένα υπέροχο μέρος, στα Μεζεκλίκια της Λαχαναγοράς, σε ένα πρόγραμμα που είχε απ’όλα: λαϊκά, έντεχνα, καινούργια και παλιά ακούσματα. Μου έμεινε στο μυαλό τόσο η φωνή του, όσο και η επικοινωνία με τον κόσμο που άφησε τους μεζέδες του και σηκώθηκε για χορούς. Μόλις είδα ότι κυκλοφόρησε το νέο του τραγούδι, έπρεπε κάπως να τον γνωρίσω καλύτερα. Εμπνευσμένο από ένα κείμενο του Πάνου Σουρούνη, ήρθε για να χαϊδέψει νοσταλγικά τα αυτιά μας. Απολαύστε το και απολαύστε τον!

Πώς νιώθεις με την κυκλοφορία της νέας σου δουλειάς; Μίλησέ μας ακριβώς για την έμπνευση που είχες!

Τα πίσω μπαλκόνια είναι ένα τραγούδι αφιερωμένο σε όλα αυτά που δεν φαίνονται, που χάνονται πίσω από τα εντυπωσιακά φώτα και που, τις περισσότερες φορές, κρύβουν τα πιο σημαντικά και ουσιαστικά. Εκτός από το προφανές, πίσω μπαλκόνι μπορεί να είναι μια δημιουργία, μια σκέψη, ένας άνθρωπος. Πηγή έμπνευσης για το τραγούδι ήταν ένα κείμενο του Πάνου Σουρούνη για τα πίσω μπαλκόνια και το πώς μένουν αστόλιστα και παραμελημένα τις ημέρες των γιορτών. Το τραγούδι συνοδεύει η υπέροχη έμπνευση του Παναγιώτη Ανδριανού, ένα βίντεο κλιπ που γέμισε φως ένα μοναχικό πίσω μπαλκόνι!

Από πού εμπνέεσαι γενικώς;

Θεωρώ πως τα πάντα μπορούν να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης. Αν θα έπρεπε να συνοψίσω σε μία λέξη αυτά που με εμπνέουν αυτή θα ήταν η “καθημερινότητα”. Σε όλες τις πτυχές της. Και σε αυτές που φαίνονται και σε αυτές που ζουν μοναχικά σαν τα πίσω μπαλκόνια, περιμένοντας το φως της προσοχής μας.

Από πού θεωρείς ότι έχεις επηρεαστεί για να βρεις τον ήχο σου;

Θα ξεκινήσω με το γεγονός του ότι δεν θεωρώ πως έχω βρει τον ήχο μου! Νιώθω πως αυτή τη στιγμή δεν έχω έναν ήχο και αυτό φαίνεται και από τα τραγούδια που ετοιμάζω για τον δίσκο. Επηρεάζομαι συνεχώς από ανθρώπους, καλλιτέχνες που θαυμάζω, έργα παλαιών και νέων μουσικών και το απολαμβάνω. Αυτή η διαρκής αναζήτηση είναι κάτι το μοναδικό και δεν θα επιδιώξω να σταματήσει σε έναν ήχο.

Προτιμάς να παίζεις ζωντανά ή να ηχογραφείς; Και γιατί;

Υπάρχει ξεκάθαρος νικητής εδώ. Δεν μπορώ να συγκρίνω με κάτι άλλο την εμπειρία της ζωντανής εμφάνισης. Είναι μια τελετουργική ανταλλαγή. Με το κοινό, με τους μουσικούς, με τον ίδιο σου τον εαυτό. Και όταν δίνεις ό,τι έχεις, τότε αυτό σου επιστρέφεται και με το παραπάνω.

Παρεΐστικο τραπέζι ή μεγάλη μουσική σκηνή;

Το κάθε ένα έχει τη χάρη του και την ώρα του. Αυτήν την περίοδο είμαι προσανατολισμένος στην εμπειρία της μουσικής σκηνής και σε αυτό έχουν παίξει πολύ μεγάλο ρόλο οι άνθρωποι που έχω δίπλα μου. Η μουσική ομάδα που έχουμε φτιάξει μου επιτρέπει να οραματίζομαι πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για το μέλλον!

Πες μας μια αγαπημένη σου βόλτα στην Αθήνα.

Μου αρέσουν οι μεσημεριανές βόλτες σε μικρές γειτονιές. Έχουν πάντα μια κρυφή ομορφιά. Σαν τα πίσω μπαλκόνια.

Τα Χριστούγεννα και οι γιορτές σου αρέσουν τελικά;

Φυσικά! Και η γιορτινή και η μελαγχολική πλευρά τους. Η μελαγχολική λίγο περισσότερο.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδια;

Αυτή τη στιγμή ετοιμαζόμαστε για την ηχογράφηση των υπόλοιπων τραγουδιών του δίσκου “Ενδιάμεσος Σταθμός” και για κάποιες εμφανίσεις στην Αθήνα. Παράλληλα, κάθε Κυριακή με βρίσκει στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο στην παιδική παράσταση “Ρομπέν των Δασών”.