Ένας ύμνος στον Έρωτα, πέρα από προκαταλήψεις, δεισιδαιμονίες, προκατασκευασμένες ιδέες και στερεότυπα, εις πείσμα των καιρών που επιμένουν στην ποσοτική κατανάλωση έρωτα χωρίς αγάπη, μία παράσταση που σπάει όλα τα ταμπού, ακόμα και των ατόμων με ειδικές ικανότητες, τα οποία μέχρι τώρα εθεωρείτο άνιση και προσβλητική, υποτιμητική ίσως μεταχείριση να εκτεθούν επί σκηνής και μάλιστα εν πλήρει γυμνότητι. Υπερθέαμα, υπερπαραγωγή, με τη συμμετοχή δεκάδων συντελεστών, με τη χρήση video art, με εκπληκτικά σκηνικά και κοστούμια, υπέροχους φωτισμούς, μια παράσταση της οποίας η «όψις» θα μου εντυπωθεί στη μνήμη μου για χρόνια, αφού συνομιλούσε με τον θεατή σε πολλά επίπεδα. Δεν είναι τυχαίο που το κοινό αποθέωσε όρθιο για πολλά λεπτά της ώρας τους ηρωϊκούς ηθοποιούς που υπηρέτησαν τον Διόνυσο και με την τελευταία ίνα του κορμιού τους. Αυτή η σωματικότητα δεν είχε κάτι πρόστυχο ή χυδαίο αφού το θέμα ήταν η πραγματική, η αθώα ανάγκη των ανθρώπων να αγγιχτούν, σε έναν σύγχρονο πολιτισμό που προαγάγει την όραση και την ακοή εις βάρος της αφής και της γεύσης, της όσφρησης ακόμα, τυραγνισμένης από τόσα συνθετικά αρωματικά. Δεν έχω δει τίποτα πιο άρτιο σαν υλοποιημένη πρόταση τα τελευταία χρόνια. Μερικοί θεατές (γυναίκες κυρίως) αποχωρούσαν σταδιακά κατά τη διάρκεια του θεάματος που εξελισσόταν προσεκτικά κατά βαθμίδες ενδιαφέροντος και τολμηρότητος. Εύγε και πάλι εύγε. Ειδικά για το «νούμερο» της άψογης εμφανισιακώς υπάρξεως που ομολογεί ευθαρσώς ότι είναι …αγάπητη. Τόσο καλά. Ενώ όλοι οι άλλοι είχαν το ελεύθερο, την ετοιμότητα και την εντιμότητα να αγγίζονται με την ειλικρίνεια των εντόμων όταν πλησιάζουν τα φορτωμένα με γύρη λουλούδια. Κάθε μεταφορά και παραβολή αδυνατεί να περιγράψει αυτό το υπερ-βολικό θέαμα με την παραβολική εξακτίνωση των συμμετεχόντων σε ένα ανατριχιαστικό πανόραμα ανθρώπινης κραυγής. Ειδικά εκείνο το ασπρόμαυρο βίντεο με τα άλογα να τρέχουν ελεύθερα ενώ στη σκηνή τα γυμνά κορμιά των συμμετεχόντων καλπάζουν απελευθερωμένα παρά τις όποιες παραμορφωτικές ή άλλες «ελλείψεις» τους που δεν ήταν σε καμία περίπτωση «αναπηρίες», αυτό το συναίσθημα που γεννήθηκε εκείνη ακριβώς τη στιγμή θα δονεί για πάντα την ευαίσθητη ποιητική καρδούλα μου. Μπράβο και πάλι μπράβο. Και μόνο για αυτή την παράσταση δικαιώνεται η χρήση της Πειραιώς 260 (τα παλαιά Υφαντήρια) ως χώρο πρωτοποριακής γραφής και θεατρικής έρευνας. Δείτε αυτό το πλούσιο σε νοήματα και σήματα θέαμα. Απαιτείστε να ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα, να το δουν όλοι μπας κι απελευθερωθούν, ειδικά «οι τα φαιά φορούντες» κι οι ενοχοποιημένοι γονείς ή συγγενείς των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες. Λατρεία της ζωής, αυτή είναι η διονυσιακή άποψη της ζωής για εμάς που έχουμε το προνόμιο να βρεχόμαστε στη Μεσόγειο και να κολυμπάμε σε αυτόν τον εκτυφλωτικό ήλιο της Ελλάδας που μας φορτίζει με οργόνη κατά Βίλχεμ Ράϊχ. Ο εμπνευστής του «Άκου ανθρωπάκο!» θα χειροκροτούσε αυτή την παράσταση μέχρι να πονέσουν τα χέρια του, λέγω. Μπράβο ξανά και ξανά. Η Συλλογική Συνειδητότητα προχωράει πάντα χάρη σε μερικούς ανιχνευτές προδρόμους, το περίφημο «άλας της γης», η κρίσιμη μάζα που είναι αρκετή για να επιτύχει και το επόμενο «ποιοτικό της άλμα» η Ανθρωπότητα (κατά Σόρεν Κίρκεγκααρντ). Ελένη Ευθυμίου δεν σε ξέρω, αλλά επικροτώ απόλυτα αυτό που έκανες και σε εκλιπαρώ να συνεχίσεις όσα εμπόδια κι αν συναντήσεις. Όμως τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες εμπρός σου δεν θα βρεις γιατί ΔΕΝ «τους κουβανείς μες την ψυχή σου» (σύμφωνα πάντα με τον Μεγάλο Αλεξανδρινό). Κάποιες φορές είμαι υπερήφανος που είμαι Έλληνας, ειδικά μετά από δύσκολες μέρες στο γραφείο όταν βλέπω έκθαμβος και παρακολουθώ ενεός τέτοια θεάματα. Ας είναι καλά όλοι άνθρωποι που μας χάρισαν αυτή την ευωχία.
Κωνσταντίνος Μπούρας
Info:
