Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στις 4 Απριλίου του 2018. Το ξαναθυμόμαστε σήμερα, με αφορμή τη συμπλήρωση των 44 χρόνων από την τελευταία φορά που ο μαγικός κόσμος της Λιλιπούπολης ταξίδεψε στον αέρα των ερτζιανών.

Η Λιλιπούπολη, το κοινό μας μυστικό

Η Λιλιπούπολη, ονειρόκοσμος από τους λίγους, γεννήθηκε το 1975, σαν πνευματικό παιδί της Ρεγγίνας Καπετανάκη, της Μαριανίνας Κριεζή και της Ελένης Βλάχου. Νονός της θα μπορούσε να θεωρηθεί ο Χατζιδάκις, που εκείνη την εποχή ανέλαβε τη διεύθυνση του τρίτου προγράμματος. Το 1976 ξεκίνησε να μεταδίδεται κάθε πρωί και να μαγεύει μικρούς και μεγάλους γύρω από τα ραδιόφωνα. Σαν παιδί μεγάλωνε και έφερε στην παρέα της εκπληκτικούς μουσικούς (Δημήτρης Μαραγκόπουλος, Λένα Πλάτωνος), θεατρίνους (Άννα Παναγιωτοπούλου, Σαπφώ Νοταρά, Λευτέρης Βογιατζής) και τραγουδιστές (Σαββίνα Γιαννάτου, Σπύρος Σακκάς). Έχοντας πάρει τη Λιλιπουπολίτικη υπηκοότητα, οι άνωθι αναφερόμενοι και άλλοι πολλοί, ξεκίνησαν να χτίσουν έναν κόσμο καινούριο, μαγικό, και τόσο ίδιο με τον δικό μας. Η Λιλιπούπολη μπορούσε να μιλήσει με απόλυτη σοβαρότητα για θέματα αστεία, ή να γελάσει με τα πιο σοβαρά προβλήματα του τόπου. Έμπλεκε σε έναν τρελό σουρεαλιστικό χορό αλήθεια και ψέμα, σβήνοντας τα όρια της φαντασίας για τους πιο μικρούς και κάνοντας τους μεγαλύτερους να κλείσουν συνωμοτικά το μάτι. Η καφέ αρκούδα τρέχει κουβαλώντας έναν μπουφέ, η Πιπινέζα μαλώνει τον Παπαγάλο, ο Μπιξ Μπιξ ερωτεύεται τη Μπομπίλα, ο Χαρχούδας φτιάχνει τράπεζα και ο Δυστροπόπιγγας κάνει τη σκληρή αντιπολίτευση. Όπως σε κάθε κόσμο, το καλό πολεμάει το κακό, και φυσικά το κακό δεν είναι απόλυτα κακό και το καλό δεν είναι αποκλειστικά καλό για όλους. Έτσι είναι σχεδιασμένη η ιστορία, που σε επαναπαύει σε ένα γλυκό παραμύθι και αμέσως σε κάνει να τιναχτείς από τη γευστικότατη ένεση σάτιρας. Πάντα σε επαγρύπνηση, πάντα συντονίζοντας καλύτερα το ραδιόφωνο, για να μη χάσεις λέξη. Η επιτυχία της εκπομπής διήρκεσε για τέσσερα ολόκληρα χρόνια, ώσπου οι αλλαγές στην ΕΡΤ σώπασαν για πάντα τον σταθμό του δημοσιογράφου Μπρίνη. Στην πραγματικότητα όμως δεν σταμάτησε να ζει ποτέ. Μέσα από τους δίσκους και τα τραγούδια, τις λίγες ηχογραφημένες εκπομπές, την «υπόγεια» διακίνησή της με κασέτες από γονείς σε παιδιά και ανίψια, φτάνει ολοζώντανη και γεμάτη θράσος μέχρι σήμερα. Κάπου κάπου κάνει την εμφάνιση του ένα θεατρικό ή μια συναυλία, μια ανάρτηση στο διαδίκτυο ή ένα σχόλιο σε ένα βίντεο. Κάπως έτσι, μαζί με τη Λιλιπούπολη και συχνά χάρη σε αυτή, επιβιώνει και η παιδικότητά μας, τα όνειρα και τα γεμάτα νόημα χαμόγελα που ρίχνουμε απέναντι στις κακοτοπιές του αιώνα.

Η φαντασία, οι ήρωες, η ιστορία

Εν αρχή είναι η φαντασία! Ο ανθρώπινος νους που δημιουργεί εικόνες, ήρωες και φανταστικούς κόσμους. Με το ίδιο μέσο λοιπόν, τη φαντασία, οι ήρωες της Λιλιπούπολης, που μας έκαναν παρέα στα παιδικά μας χρόνια μέσω του ραδιοφώνου, παίρνουν «σάρκα» και «οστά» και γίνονται εικόνα για πρώτη φορά, μέσα από τη δημιουργική ματιά και το πενάκι των σπουδαστών του Κέντρου Εφαρμοσμένων Τεχνών ΟΡΝΕΡΑΚΗΣ. Τους ευχαριστούμε λοιπόν που έπειτα από δεκαετίες, έφεραν στο σήμερα αυτούς τους ήρωες και τους έδωσαν τη δυνατότητα να ξαναπάρουν τη θέση τους στην ιστορία.

Ελένη Ορνεράκη

Συντονιστείτε… Εδώ Λιλιπούπολη!

Σε απευθείας μετάδοση από τα σοκάκια της Λιλιπούπολης, συναντηθήκα με τον Λάμπρο-Παπαγάλο-Γλυκόσαυρο-Τσάγκα, κάπου ανάμεσα στο κλουβί και στο ζαχαροπλαστείο του και μιλήσαμε για τα μυστικά της αγαπημένης εκπομπής, για εποχές παλιές και νέες, για ελευθερία και τέχνη.

Η Λιλιπούπολη υπήρξε ένα φαινόμενο για πολλά χρόνια, χάρη στη φαντασία της, την ευστοχία της, τις αξέχαστες ερμηνείες της. Πώς δημιουργήθηκε αυτή η καταπληκτική ομάδα;

Ο Χατζιδάκις το ανέθεσε στη Ρεγγίνα (Καπετανάκη) και στην Ελένη (Βλάχου) και φέρανε τη Μαριανίνα την Κριεζή. Εμείς κάναμε όλοι παρέα με ένα δύο χρόνια διαφορά στη σχολή (σ.σ. του Εθνικού Θεάτρου) ο Φασουλής, η Παναγιωτοπούλου, ο Μπογιατζής. Η Ρεγγίνα ήξερε ας πούμε ότι εγώ κάνω λαρυγγισμούς όταν κάναμε πλάκα. Έτσι έγινα Παπαγάλος. Μια γενιά ήμασταν, μια παρέα, μέσα από τη Λιλιπούπολη κάναμε επανάσταση. Μας είχε τελείως ελεύθερους ο Χατζιδάκις, έλεγε «ξέρετε εσείς πού αρχίζετε και πού σταματάτε».

Οπότε ήταν εντελώς ελεύθερο και αυτοσχεδιαστικό;

Υπήρχαν κείμενα. Η Ρεγγίνα η Καπετανάκη, η Μαριανίνα (Κριεζή) και η Ελένη η Βλάχου έγραφαν, αλλά μέχρι ενός σημείου. Μετά έλεγαν «τώρα Λάμπρο, ξέρεις εσύ… Πόσο θα μιλήσεις, τι θα πεις για να φτάσει στον χρόνο της εκπομπής». Γράφανε την ίδια μέρα το επεισόδιο, φτιάχναμε επί τόπου το παιχνίδια. Εγώ ήξερα ότι ήμουν ο Παπαγάλος και ο Γλυκόσαυρος. Ήμασταν τόσο μέσα σε αυτήν την ψυχολογία, μέσα στην ατμόσφαιρα της Λιλιπούπολης, που έβγαιναν τελείως φυσικά οι διάλογοι. Παίρναμε το κείμενο και το ζωντανεύαμε. «Όφη-σόφη να φάω σοκολατάκι, ευχαριστώπαρακαλωευχαριστώ». Τα έλεγα μόνος μου. Ήταν ένα παιχνίδι αυτό, πάρα πολύ ωραίο παιχνίδι, με κέφι με όρεξη.

Η Λιλιπούπολη όμως «έπαιζε» με πολλά ευαίσθητα θέματα…

Να, ας πούμε μια φορά έκανε επίσκεψη ο πρόεδρος στην ΕΡΤ και είχαν κλείσει τις τουαλέτες, τις γέμισαν λουλούδια, μήπως θελήσει να πάει. Αμέσως μετά γράψανε επεισόδιο, η επίσκεψη του Χαρχούδα στο σπίτι της Πιπινέζας. Η Πιπινέζα καθάριζε, σφουγγάριζε, έτριβε και μετά φώναξε τον Μπιξ Μπιξ να με κρατήσει για να πάει να ψωνίσει. Και την ώρα που το είχε τελειώσει το σπίτι όλο, λέω «Πιπινέζα, θέλω κακά!» – «Ξέχνα το!». Δεν με αφήνει. Δεν μπορώ εγώ και αρχίζω και κουτσουλώ. Και να σου στο κρεβάτι και να στον καναπέ, να το τραπέζι, κουτσούλισα όλο το σπίτι. Ο Μπιξ Μπιξ από δίπλα λέει «Δεν κρατιέμαι» και άρχισε να κατουράει. Την άλλη μέρα τηλέφωνο στη ΕΡΤ από την προεδρία της δημοκρατίας: «Να πείτε σε αυτά τα παιδιά να προσέχουν». Το καταλάβανε. Ο Χατζιδάκις, προσωπικός φίλος του Καραμανλή, γέλαγε σαν τρελός. Άλλη φορά πάλι καθόμασταν με τον Χατζιδάκι και τον είχε πάρει τηλέφωνο κάποιος από την προεδρεία για να παραπονεθεί. Λέει ο Χατζιδάκις στη γραμματέα: «Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ. Έχω δουλειά. Και αν θέλει και κάτι να του πείτε να με απολύσει. Αν μπορεί!».

Υπήρχαν πράγματα που δεν περάσαν γιατί φοβηθήκατε;

Όχι, ουδέποτε υπήρξε λογοκρισία. Εμείς σατιρίζαμε, αλλά το κάναμε σαν παιχνίδι. Γι’ αυτό παραμένει επίκαιρο, δεν το κάναμε προμελετημένα. Δεν είχε σκοπιμότητα, δεν ήταν κομματικό, ήταν πολύ αγνό. Ήταν η ευστροφία και η φαντασία των κοριτσιών που έκαναν κριτική. Ήμασταν εξάλλου μια γενιά που βγήκαμε από τη δικτατορία, ανατρέπαμε ένα κατεστημένο που το είχαμε φάει πάρα πολύ.

Μεγάλοι τότε άκουγαν Λιλιπούπολη, είχατε την συναίσθηση της εμβέλειάς της;

Στη Σουηδία άκουγαν Λιλιπούπολη, στην Αυστραλία, όπου υπήρχαν κοινότητες. Από τα πιο σημαντικά κομμάτια που βγήκαν προς τα έξω. Όχι, ούτε που φανταζόμασταν τι ήταν αυτό που φτιάχναμε, κάναμε μια πλάκα, μια αντίδραση, παίρναμε κάποια λεφτά για να μπορέσουμε να ζήσουμε. Κάναμε το κέφι μας, ξέραμε ότι αρέσει, δεν ξέραμε τι θα γίνει όμως. Δεν είχαμε συναίσθηση του τι δημιουργούνταν. Παίζαμε… Ήταν μια φορά η Μπρουνχίλντα (Σαπφώ Νοταρά), εγώ και ο Τσιλούνης. Εμείς «πάφα πούφα» με τα τσιγάρα και η Σαπφώ: «Σας παρακαλώ, με ενοχλεί το τσιγάρο, βρε παιδιά!» – «Κυρία Νοταρά συγγνώμη», τσακ, το σβήνουμε το τσιγάρο. Πάμε να αρχίσουμε και κάνει ένα τσαφ η Νοταρά και πιάνει τα δικά της τα τσιγάρα. Εμείς να έχουμε ρίξει το γέλιο της αρκούδας. Σαν παιδιά που ήμασταν λοιπόν, παίρνει ο ένας και πάει με αναμμένο τσιγάρο στο συναγερμό. Ουρλιάζει η σειρήνα, «αμάν,τι έγινε παιδιά» λέει η Νοταρά. «Το τσιγάρο σας κυρία Νοταρά…»

Γιατί σταμάτησε η Λιλιπούπολη;

Όταν έγινε η μεγάλη απεργία στην ΕΡΤ, απεργήσαμε και κόψανε τη Λιλιπούπολη. Το 1980. Μετά δεν ξαναξεκίνησε, μας πελεκήσανε. Σώθηκαν λίγες εκπομπές, κάναμε πάνω από 400. Δυστυχώς τις σβήσανε. Και οι δίσκοι που βγάλαμε δεν είχαν την ζωντάνια της εκπομπής, τις χτένιζαν, δεν είχαν τον ίδιο αέρα. Είχαμε εξοικειωθεί τόσο με το μικρόφωνο που δεν το υπολογίζαμε. Δεν υπήρχε μικρόφωνο. Θέατρο ήταν, τόσο ευφάνταστο, που έδινε την αίσθηση ότι μετακινούμαστε, ότι αλλάζαμε σκηνές, ενώ βρισκόμασταν στο στούντιο… Οι χαρακτήρες κουβαλάγανε έναν ολόκληρο κόσμο μαζί τους.

Ο Παπαγάλος ας πούμε είναι καταπιεσμένος από τη Πιπινέζα και συχνά αντιδράει…

Ο Παπαγάλος ήταν ένα ελεύθερο πουλί που ήταν αναγκασμένο να μπει σε καλούπια, τα οποία δεν ήταν πάντα θετικά. Ήταν μια επανάσταση ενάντια στον καθωσπρεπισμό.

Υπήρχε σκέψη να ξαναβγεί;

Ποτέ. Αν το ξανακάναμε θα είχε μπει σκοπιμότητα, να εκμεταλλευτούμε το όνομα. Ήταν μια συγκυρία που δεν θα μπορούσε να επαναληφθεί.

Γιατί ήταν αγαπητή σε μικρούς και μεγάλους;

Γιατί είχε μια κοινωνική διάσταση. Πολλοί έρχονται και μου λένε: «Ο πατέρας μου με έβαζε να ακούσω Λιλιπούπολη», «Με μύησαν στη μουσική και στα τραγούδια μέσα από τη Λιλιπούπολη». Τα παιδιά καταλαβαίνουν αυτή τη κοινωνική διάσταση,την εισπράττει εγκέφαλός τους, λειτουργεί η φαντασία τους. Μπορεί να μη ξέρουν τι ακριβώς είναι, αλλά το παίρνουν. Και είναι κάτι που το χρειάζονται. Να ξέρουν ότι η ανθρώπινη εμπειρία είναι ίδια για όλους, ότι αυτό που του συμβαίνει συμβαίνει και αλλού. Ότι δεν είναι μόνα.

Τα θέματα της Λιλιπούπολης ήταν η διαφθορά, οι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις των πολιτικών… Και παραμένουν πολύ επίκαιρα. Ανακυκλωνόμαστε στον τόπο μας;

Κύκλος είναι, το σύστημα αναπαράγεται δυστυχώς. Αν έμπαιναν ξανά όλες οι εκπομπές θα βλέπαμε ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα και είμαστε και στα χειρότερα. Κυβερνάνε καινούριες γενιές αλλά με τα παλιά πρότυπα, ψάχνουν να λειτουργήσουν στην κοινωνία όπως οι προηγούμενοι. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, Κάποτε ήταν η Ελένη η αιτία της καταστροφής της Τροίας, τώρα η Ελένη έγινε η ενέργεια. Και εγκληματούμε σε βάρος των επόμενων γενιών. Ελπίδα υπάρχει μόνο για τους νέους ανθρώπους αν δεν δεχτούν να μυηθούν στη βρωμιά. Η τέχνη όμως μπολιάζει με νέες ιδέες συνήθως, είναι το κλειδί για να βγούμε… Δυστυχώς δεν υπάρχει σήμερα κριτική μέσω τέχνης και δεν γίνεται. Φροντίζουν η τέχνη να βρίσκεται σε επίπεδα που δεν ενοχλεί. Να δημιουργεί ανθρώπους που δεν έχουν κοινωνικό βάθος μέσα. Τα μέσα ενημέρωσης ελέγχουν το τι θα βγει προς τα έξω. Πως να λειτουργήσει η τέχνη μέσα από αυτό; Τώρα παίζει τεράστιο ρόλο η τηλεόραση, για να καθοδηγεί, να τους χαλάει το όραμα,να τους το συννεφιάζει, έτσι δεν έχουν στόχο. Τα νέα παιδιά είναι απελπισμένα, φεύγουν έξω, ειδικά όσοι έχουν ένα πιο υγιές σκεπτικό. Εμείς είχαμε ελπίδα, παρ’ ότι βγήκαμε από μεγάλη δυσκολία, από φτώχεια, από δικτατορία.

Έστω ότι αλλάζει κυβέρνηση στη Λιλιπούπολη, και ο Παπαγάλος ως δυστροποπιγγικός έρχεται στην εξουσία. Ποιο υπουργείο αναλαμβάνει και τι διάταγμα βγάζει;

Θα αναλάμβανε το υπουργείο Νέας Γενιάς. Σπάστε τα κλουβιά, θα ήταν το πρώτο διάταγμα. Κάποια στιγμή όλα τα παιδιά ζητάνε την ελευθερία. Γιατί ο κόσμος έξω καταπιέζει. Όπως λέει και ο Πίθηκος που παίζω τώρα, το μόνο που κατάφερα είναι να ζω σε ένα τεράστιο κλουβί, που δεν βλέπω τα κάγκελα.

Λιλιπουπολίτες

Δήμαρχος Χαρχούδας

«Χαρχουδική Δημοκρατία, με μένα τον Χαρχούδα, αρχηγό!» Ιδρυτής της Χαρχουδικής Δημοκρατίας, ο κυβερνήτης αυτός είναι άπληστος, διεφθαρμένος και κουτοπόνηρος. Συνωμοτεί σε βάρος του λαού, ούτως ώστε να παραμένει πάντα στα ινία και συχνά φλομώνει τον λαό στο ψέμα, με υποσχέσεις και παρακάλια, ενώ ύπουλα ξεπουλάει ή υφαρπάζει την λιλιπουπολίτικη ιδιοκτησία, ρυπαίνει το περιβάλλον και «μαγειρεύει» διαγωνισμούς.

Δυστροπόπιγγας

«Λίγα λόοοοοογια» Ο πολυμήχανος αντιχαρχουδικός ταβερνιάρης πολεμάει με όλα τα αντιπολιτευτικά μέσα τα πανούργα σχέδια του Χαρχούδα. Αν και το μαγαζί του «Το τρελό μπαρμπούνι» φαίνεται να περνάει από περίοδο ύφεσης, δεν το βάζει κάτω και συνεργάζεται με άλλους Λιλιπουπολίτες για να ανατρέψει την εξουσία. Είναι παιδί λαϊκό, δεν του αρέσουν οι φιοριτούρες και τα πολλά πολλά. Αντιπροτείνει στη χαρχουδική δικτατορία, τη δική του δημαρχία, για να προκόψει ο τόπος.

Παπαγάλος

«Ως πότε Παπαγάλοι θα ζούμε στα κλουβιά;» Το καταπιεσμένο τέκνο της Πιπινέζας είναι ένα πουλί που αμφισβητεί τα πάντα. Οι αυθεντίες στη ζωή του προσπαθούν να το μάθουν τρόπους και να τον «βολέψουν» κάπου, και αυτός δεν συμβιβάζεται. Είναι βαθιά δυστροποπιγγικός και απεχθάνεται την εξουσία του Χαρχούδα, ενώ με την Πιπινέζα έχουν μια σχέση αγάπης και μίσους.

Η Πιπινέζα

«Παπαγάλε κάτσε σούζα!» Παριστάνει την ευγενή και κοσμοπολίτισσα κυρία και συμμαχεί με τον Χαρχούδα για να πετύχει τα σχέδιά της. Δέσμια του καθωσπρεπισμού, είναι η μικροαστή γειτόνισσα και η υπερπροστατευτική μαμά της διπλανής πόρτας. Αρκετά ξύπνια, δεν μπορεί ωστόσο να συνειδητοποιήσει ότι παλεύοντας για το δικό της συμφέρον και την αποδοχή από την ανώτερη τάξη, βλάπτει τη Λιλιπούπολη.

Ο Πρίγκιπας και η Χιονάτη

«Εγώ, ο πρίγκιψ!» – «Αχ, πρίγκiπά μου!» Ένας συντηρητικός μονάρχης, που προσπαθεί με τη βοήθεια του Χαρχούδα να κλέψει λίγη εξουσία. Στη Χιονάτη το παίζει «πολλά βαρύς» και την θέλει καλή και ήσυχη νοικοκυρά. Φυσικά οι απειλές του είναι μόνο λόγια και δεν καταφέρνει να φέρει εις πέρας κανένα σχέδιο. Η Χιονάτη (η ίδια από το γνωστό παραμύθι) είναι φεμινίστρια και φιλελεύθερη, δεν δέχεται την καταπίεση. Από τότε που παντρεύτηκαν οι ανώτεροι κοινωνικοί κύκλοι αποκλήρωσαν τον πρίγκηπα λόγο της ταπεινής καταγωγής της γυναίκας του. Εκείνη όμως δεν νοιάζεται ιδιαίτερα ούτε για την κοινωνική θέση, ούτε για πλούτη. Καταλήγουν σε συνεχείς τσακωμούς αλλά πάντα μένουν μαζί στο τέλος, γιατί αγαπιούνται πολύ.

Ο Μπιξ Μπιξ και η Μπομπίλα

«Σας μιλάει ο Μπιξ Μπιξ… της Μπομπίλας, αυτός!» Ένα γλυκό και ερωτευμένο ζευγάρι Λιλιπουπολιτών. Ο Μπιξ Μπιξ συχνά αναλαμβάνει την μετάδοση των εκπομπών από τη Λιλιπούπολη, και το baby sitting του Παπαγάλου, με τον οποίο είναι φίλοι. Είναι νέος και δραστήριος, αντιστέκεται στον Χαρχούδα και στην εξουσία του. Αγαπάει τρελά τη Μπομπίλα του, για χάρη της οποίας βρίσκει το φημισμένο Χρυσαλιφούρφουρο που θα της φωτίζει το δρόμο για να γυρίσει κοντά του από ένα ταξίδι.

Ο Μπέμπαντας

«ΜΠΕ-ΜΠΑ-ΝΤΑΣ ΧΟΥ-ΧΟΥ!» Ένας άσπρος ελέφαντας που βγήκε από την οδοντόπαστα ήρθε για να μείνει με τον Μπιξ Μπιξ και τη Μπομπίλα. Τους πηγαίνει βόλτες πάνω στην πλάτη του, πετώντας πάνω από τη Λιλιπούπολη και πλέκει την προβοσκίδα του με συννεφάκια.

Ο Δρ. Δρακατώρ

«Ατρόμητος καλπάζει ο Δόκτωρ Δρακατώρ» Ένας πολυμήχανος επιστήμονας, αρχαιολόγος, φυσιοδίφης, αθλητής και εφευρέτης ζει στον πύργο του, στη Λιλιπούπολη. Εκτελεί χρέη δασκάλου, φιλόσοφου και σοφού μάγου, ενώ συχνά εμφανίζεται σαν από μηχανής θεός για να καταλύσει τις ραδιουργίες του Χαρχούδα.

Η μάγισσα Μπρουχίλντα

«Και γω μεγάλωσα παιδί, αλλά με αρχές!» Είναι μια καλή μάγισσα, παιδική φίλη του Δρ. Δρακατώρ και η μητριά από το παραμύθι της Χιονάτης. Φαίνεται όμως ότι το ξέρουμε λάθος, γιατί δεν τη δηλητηρίασε αλλά συνεργάστηκαν για κάνουν τον πρίγκηπα να την ερωτευτεί. Αγαπά πολύ τη Χιονάτη, και δεν χωνεύει καθόλου τον πρίγκηπα, ο οποίος τρέμει στο άκουσμα του ονόματός της.

Όφις-Σόφι

«Θα μου πεις ΠΑ-ΡΑ-ΚΑ-ΛΩ!» Μια καλλιτέχνις, που διδάσκει στο Καναρίνειο ωδείο και εμφανίζεται στο νυχτερινό κέντρο «Πρωινό φίδι». Είναι κοσμική κυρία με τρόπους και μόρφωση και παραδίδει ευχαρίστως μαθήματα τραγουδιού και καλής συμπεριφοράς, όχι όμως πάντα με επιτυχία. Ανήκει στην υψηλή κοινωνία της Λιλιπούπολης και συνεργάζεται με την Πιπινέζα και τον Χαρχούδα.

Δημοσιογράφος Μπρίνης

«Εδώ Λιλιπούπολη, εδώ Λιλιπούπολη, σας μιλάει ο δημοσιογράφος Μπρινης». Ο Ανταποκριτής της Λιλιπούπολης έχει θέση αφηγητή και μας μεταδίδει πάντα τα πιο καυτά νέα. Ο πιο ανθρώπινος από τους Λιλιπουπολίτες, δεν συμμετέχει ο ίδιος στη δράση, αλλά μας ανοίγει το παράθυρο για τη μαγική πόλη.

Κουκουτούζ

«Πέφτω πάνω στην κολόνα κι αγκαλιά με μια κοτρόνα κουτρουβαλώ». Ένας ρομαντικός ποιητής που εξυμνεί τους αρχαίους προγόνους, την πατρίδα και τον έρωτα. Είναι μορφή σουρεαλιστική και ονειρική. Είναι αποκομμένος από την πραγματικότητα και αφηρημένος.

Λιλι-τόποι

Πόρτο-Λίλι

Λιμάνι που χρησιμοποιούν οι ήρωες για να ταξιδεύουν. Ένα ρομαντικό τοπίο που θυμίζει παλιό Πειραιά ή ένα νησιώτικο λιμανάκι το καλοκαίρι.

Λιλιδάσος, Λιλιλίμνη, Λιλιλιβάδι, το βουνό Λιλιμπάγια

Τα περίχωρα της Λιλιπούπολης, που κρύβουν όμορφες εκπλήξεις όπως το Χρυσαλιφούρφουρο, αλλά και δοκιμασίες για τους ήρωες.

Φεγγαρονήσι και Κάβο Μπλουμ

Όμορφες τοποθεσίες που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί ο Χαρχούδας με τον Πρίγκιπα, κάνοντας αγοραπωλησίες και οικοπεδοποίηση.

Πλατεία Βροντοσαυρίνας-Γλυκερίνας

Η κεντρική πλατεία της Λιλιπούπολης, που χρησιμοποιείται για τις επίσημες τελετές και συνάξεις

Η Λεωφόρος Γαλάζιας Πεταλούδας

Η Λιλιπουπολίτικη εκδοχή της ιστορίας με τη Λεωφόρο Συγγρού που δημιούργησε έντονες αντιδράσεις.

Ζαχαροπλαστείο «Η ιπτάμενη Χαλβαδόπιτα»

Το ζαχαροπλαστείο του Γλυκόσαυρου, γεμάτο λουκουμάδες, μαρμελάδες και κρέμες. Αποπειράθηκε κάποτε να φτιάξει το πιο γλυκό γλυκό του κόσμου.

Αγαπημένη Λιλιπούπολη, σου γράφει το ίντερνετ

Την Λιλιπούπολη πολλοί την άκουσαν, πολλοί φαντάστηκαν τους εαυτούς του να περιδιαβαίνουν στα λαγκάδια της και να χαιρετούν την Μπομπίλα και τον Δυστροπόπιγγα. Ακόμα περισσότεροι άκουσαν τα τραγούδια της, τυχαία ή μη, μέσα στα 30 χρόνια που πέρασαν. Ανασκαλεύοντας τα βάθη και τα ύψη του διαδικτύου βρήκαμε τα ραβασάκια και τα μηνύματα αγάπης που αφέθηκαν, σαν γράμματα σε μπουκάλια χωρίς παραλήπτη, για να φτάσουν μέσα από τους ωκεανούς και θάλασσες στους ήρωες και τους δημιουργούς της Λιλιπούπολης. Σας παραθέτουμε λοιπόν (διατηρώντας την ορθογραφία και τη γραφή ακέραιες) ένα μικρό δείγμα από τα σχόλια ανώνυμων και μη λιλιπουπολιτόφιλων, που εκφράζουν καλύτερα από οποιοδήποτε άρθρο τι εννοούμε όταν λέμε οτι η Λιλιπούπολη άφησε εποχή.

Ανώνυμος-η: Έργο τέχνης μοναδικό η “Λιλιπούπολη” (όπως και η “Ντενεκεδούπολη”). Μ’ αυτήν “μεγάλωσαν” παιδιά και μεγάλοι.

Ανώνυμος-η: Υπέροχα τραγούδια, καταπληκτικά σκετσάκια, ηθοποιοί ένας κι ένας. Συλλογική δουλειά εξαίσια, διαχρονική. Εννοείται ότι στην κυριολεξία έλιωσα τις κασέτες από την πολλή χρήση, μέχρι που έχω πια τα τραγούδια σε cd (από κάποια εφημερίδα).

Ανώνυμος-η: Ό,τι έκανε ο Μάνος Χατζηδάκις, αριστοτεχνικά καμωμένο! κ.κ. ενα τα πιο ομορφα τραγουδια που εγιναν ποτε υ.γ. να πω και γω τις νοσταλγιες μου; να τις πω! ε, η λιλιπουπολη παιζοταν γυρω στις 8 με 9 το πρωι (δεν θυμαμαι ακριβως ωρα) και ηταν η ωρα που πηγαινα στη δουλεια μου (ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΣΧΟΛΙΑ ΕΠ’ ΑΥΤΟΥ ), ετσι για να μη χανω επεισοδια ειχα ενα τρατζιστορακι και την ακουγα στον ηλεκτρικο (δουλευα κεντρο αθηνας).

Ανώνυμος-η: Μούργε, εγώ πάλι ήμουν προσχολικής ηλικίας και ξύπναγα τη μάνα μου για να μου ανοίξει το ραδιόφωνο! Ευτυχώς, σκέψου δράμα αν πήγαινα ήδη σχολείο! Αντί να ακούω Λιλιπούπολη, θα είχα «Η γλώσσα μου»! Το ’81 δεν σταμάτησε; Ε, το ’81 πήγα νηπιαγωγείο! (θα ανεβάσω κι άλλα, μείνετε συντονισμένοι!)

Ανώνυμος-η: HELLO! Πρώτη φορά βρίσκομαι στο χώρο σας και ήδη νιώθω πολύ βολικά. Η Λιλιπούπολη ήταν και δική μου αδυναμία. Είχα πάει και στην ομώνυμη παράσταση στο «Αερικό» (έχει κλείσει πια θαρρώ} και έχω 4 CDs με ιστορίες. Γράφω για να προτείνω κάτι. Ισως η επιθυμία μας να ξανακούσουμε όσα επεισόδια έμειναν, εισακουστεί αν βομβαρδίσουμε με mails το Γ Πρόγραμμα ή μάλλον το Ράδιο Κόσμος. Δεν ξέρω πόσοι το θυμάστε,αλλά είχαν παιχτει στον Κόσμο πολλά και υπέροχα επεισόδια πριν 7 περίπου χρόνια. Ανάμεσά τους και μια εκπληκτική σειρά με τη Μάγισσα Μπρουχίλντα (απίστευτη η Σαπφώ Νοταρά!) που συναντά μετά απο χρόνια τη Χιονάτη και ανατρέπει την ιστορία με ξεκαρδιστικό τρόπο. ΛΑΕ ΤΗΣ ΛΙΛΙΠΟΥΠΟΛΗΣ ΣΗΚΩΣΕ ΠΙΑ ΠΑΝΤΙΕΡΑ!

Ανώνυμος-η: 10 χρόνον ειμαι .Όλοι από την τάξη μου ακούνε “cool”τραγούδια. Εμένα μου αρέσουν τα συναισθηματικά τραγούδια

Geo Vidis: Zousa sth kaso ena nisaki sta 12nisa kai o nonos mou mou eixe ferei aytes tis 2 kasetes me tis ekpompes den eixame thleorash kai to kasetofono htan mia diaskedash…. akouga aytes tis kasetes mexri pou tis eliosa apires fores .gemize oikones to mualo mou…

Niki1968 Niki1968: Δν υπαρχει καλυτερη εκπομπη απο αυτη οταν ακουγοταν απο το πρωτο προγραμμα!!κ με ποση λαχταρα περιμενα να την ακουσω!!οι καλυτερες αναμνησεις κ ποσα καυτηριαζε τοτε!!!

Ele0queen: h ekpomph auth paizotan 20 xronia prin gennh8w. par’ola auta akoma kai tra sta 17 m xronia th latreuw… ein mia paidikh kai oxi paidiastikh ekpomph gia mikrous kai e3upnous megalous!!! Mono mia fora ginontai auta ta aristourghmata. Krima pou ta paidia auths ths genias dn exoun tetoia akousmata…

grstalikas: Τι μου θύμισες τώρα… Όταν ήμουν πιτσιρικάς ο πατέρας μου με φώναζε “δημοσιογράφος Γκρίνης”. Νομίζω καταλαβαίνετε γιατί!

Necro Pethamenos: Πιό έπος πεθαίνεις.

James Kong: Οταν ήμουν μικρός 5 ετών..τα πρωτοάκουσα…25 ετών τώρα…έκλαψα λίγο αλλα το άκουσα..

marianna liliks: ειμαι 16 χρονων και το ακουω ακομα απο μικρο παιδακι…με θυμουνται που το εβαζα να το ακουσω και το χορευα τραγουδωντας με ενα ροζ φορεμα κανοντας την ροζαλια…δεν εχω σταματησει να λεω τι τελειος που ειναι ο χατζηδακις!!!!

Γιατί βάζω στο παιδί μου Λιλιπούπολη

Ο γιος μου είναι ένας τιτάνιος μπέμπης 7 μηνών. Τα γλωσσικά του επιτεύγματα βρίσκονται στο επίπεδο του ΜΠΡΡΡΡ και του ΑΠΟΥΦ. Κι όμως, κάθε μέρα, με θρησκευτική –σχεδόν– ευλάβεια, βγάζω το πράσινο cd της Λιλιπούπολης, και τραγουδάω μαζί με τη Σαβίνα το Χρυσαλιφούφουρφουρο την ώρα που ξεκαρδίζεται στα γέλια. Είμαι 27 ετών και η Λιλιπούπολη κυκλοφόρησε μια δεκαετία πριν γεννηθώ. Την πρωτάκουσα παρέα με τον μικρό μου και μας κέρδισε και τους δυο. Κέρδισε εμένα, γιατί δεν ένιωθα ότι έχει γραφτεί πριν 30 χρόνια, δεν μιλούσε για τα γεγονότα τότε, αλλά για τα σημερινά μου βιώματα. Με ένα αθώο, καλοσυνάτο, εγκάρδιο χιούμορ που μου θύμιζε ότι οι μεγάλοι δεν είναι πάντα για να σε διατάζουν, αλλά και για να σου λένε συναρπαστικές ιστορίες και να κλείνουν συνωμοτικά το μάτι. Κέρδισε τον μικρό γιατί ξέρει ότι όταν χαμογελάει η μαμά και χορεύει ο μπαμπάς κάτι πάει σωστά στον κόσμο. Γιατί δεν χρειάζονται πάντα ειδικά εφέ για να πηγαίνεις μακρινά ταξίδια με τη φαντασία, ούτε μοδάτοι ήρωες. Οι Λιλιπουπολίτες είναι πρόσωπια κοντινά και αγαπημένα, κρύβονται και μπαινοβγαίνουν από φίλους και συγγενείς, από τα παραμύθια και την πραγματικότητα. Και όταν φτάνει η ώρα που τραγουδάμε «Αντίο Λιλιπούπολη, αντίο, αντίο!» λιγάκι βουρκώνω. Ευτυχώς μένει στο κοντινό ράφι, και μπορούμε να επιστρέψουμε όποτε χρειαστεί.

Ταξιδεύοντας…

Κύλα γιαουρτοπόταμε – 1980
Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή
Μουσική: Νίκος Κυπουργός
Τραγούδι: Σπύρος Σακκάς                                                                           

Πέρα στο μυζηθρόκαμπο και στο γιαουρτοπόταμο
μια νύφη με τα πέπλα της σαπούνιζε τ’ ασπρόρουχα.

Τα ξέπλενε τα στέγνωνε
τ’ αλάτιζε τ’ αλεύρωνε
τα ζαχαροσιδέρωνε
και τραγουδούσε κι έλεγε
και τραγουδούσε κι έλεγε:
​
Κύλα γιαουρτοπόταμε ν’ ασπρίσεις τ’ άσπρα ασπρόρουχα
κι οι γλάροι θα τα πάρουνε στο γυάλινο παγόβουνο.

Και πάνω στο παγόβουνο σ’ ένα σταμνί μαρμάρινο
κάθεται μένα ο άντρας μου ο σιωπηλός χιονάνθρωπος.

Μες στο μουσείο – 1980
Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή
Μουσική: Νίκος Κυπουργός
Τραγούδι: Σπύρος Σακκάς

Μες στο μουσείο, μες στο μουσείο μια μέρα μπήκα με φόρα κι εγώ.
Μη με τραβάτε, μη μου κολάτε απ` το μουσείο δε θέλω να βγω.
Τρέχω τρέχω μες στα δωμάτια μ` όλου του κόσμου τους θησαυρούς που δεν τους χωράει ανθρώπου νούς.
Αχ το μουσείο, αχ το μουσείο φεγγοβολάει σαν άστρο χρυσό.
Δε θέλω μπάλα ούτε τραμπάλα, δε θέλω ούτε να παίξω κουτσό.
Θέλω, θέλω, θέλω μουσείο θέλω να βλέπω τους θησαυρούς που δεν τους χωράει ανθρώπου νους.
Μη με τραβάτε, μη μου κολάτε απ` το μουσείο δε θέλω να βγω, μες στο μουσείο, μες στο μουσείο θέλω να γίνω πορτραίτο κι εγώ.

Το μικρό και το μεγάλο – 1980
Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή
Μουσική: Δημήτρης Μαραγκόπουλος
Τραγούδι: Αντώνης Κοντογεωργίου & Μαριέλλη Σφακιανάκη

Το μικρό και το μεγάλο μια ανοιξιάτικη αυγή
πιάστηκαν από το χέρι να γυρίσουνε τη γη.

Μπρος να πάνε κάνει ζέστη, πίσω κρύο τσουχτερό.
Πάγωσε και το μεγάλο έβρασε και το μικρό.

Κι έτσι μπήκανε τα δυο τους μ’ ένα βάζο τραχανά
σ’ ένα χαμηλό σπιτάκι πάνω στα ψηλά βουνά.

Και με κλάματα και γέλια παίζανε στον καναπέ
κι έμειναν εκεί για πάντα, δεν σηκώθηκαν ποτέ.

Κι από το παραθυράκι αγναντεύανε μαζί
μια την ασημένια νύχτα, μια τη μέρα τη χρυσή.

Το μικρό και το μεγάλο κάνανε κι ένα μωρό
που δεν ήτανε μεγάλο αλλά ούτε και μικρό.

Και πιασμένα από το χέρι ζήσανε πολύ καιρό,
το χοντρούλι το μεγάλο και τ’ αδύνατο μικρό.

Μεγάλη συνεισφορά στη δημιουργία του αφιερώματος υπήρξε η διατριβή της Άννας Βούη «Η επικαιροποίηση στη Λιλιπούπολη. Πολιτικές προεκτάσεις και διαχρονικότητα μιας θεατρικής ριαδιοφωνικής εκπομπής». Την ευχαριστούμε.