Σπούδασε υποκριτική στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, παρακολούθησε μαθήματα Acting on Camera στο Royal Central School of Speech and Drama, πέρασε στην πρώτη πεντάδα ως υποψήφια συμπρωταγωνίστρια του Jeremy Irons για το The Borgias και βρέθηκε μια ανάσα κοντά στον ρόλο της Sansa Stark, στο Game of Thrones. Συμπρωταγωνιστεί στην παράσταση “Γκέμμα”, τρέχει σε γυρίσματα ζώντας μεταξύ Ελλάδας και Λονδίνου. Η Κρυσταλλία Κεφαλούδη, έχει επιλέξει μία πορεία επιβεβαιώνοντας το γνωμικό: “Οι καριέρες χτίζονται με τα όχι”. Είναι όμορφη, χαμογελαστή, αγαπά το καλό φαγητό, χορεύει και ζει την ζωή όπως ακριβώς της αρμόζει… Χωρίς εκπτώσεις!

Το ραντεβού μας ορίστηκε στο Παγκράτι. Ήταν απομεσήμερο και σήκωνε μία μπυρίτσα. Politically incorect?Μόλις μας σερβίρει ένας ευγενέστατος και χαμογελαστός σερβιτόρος. Η συνέντευξη ξεκινά αμέσως τώρα…

Είναι ελκυστικοί οι άνθρωποι που χαμογελάνε…

Ε, δεν είναι; Δε μπορώ τους βαρείς πια. Με κουράζει πολύ.

Μιας και μιλάμε για άνδρες, είναι καχύποπτοι ως προς το επάγγελμα σου; 

Προσωπικά, δεν μου έχει συμβεί. Καταλαβαίνω όμως τι εννοείς. Ίσως συνδυάζουν την καλλιτεχνική μας υπόσταση με μία ελευθεριότητα ή με την έννοια της ελαφρότητας. Δεν είναι όμως σωστό. Πολλές φορές μπορεί να είναι και προσβλητικό. Σ’ έναν βαθμό κατανοώ την καχυποψία, λόγω των ερεθισμάτων, του τρόπου ζωής- εξαιτίας αυτού του επαγγέλματος, της επικοινωνίας με πολύ κόσμο, των πειρασμών- αυτόματα φοβίζει. Είναι λογικό εν μέρει. Από την άλλη, είμαι κατά της προκατάληψης.  Δεν είναι άδικο να στιγματίζεις έναν άνθρωπο;

Ήμουν τυχερή γιατί το πρώτο γυμνό κι η πρώτη ερωτική σκηνή που έπρεπε να κάνω ήταν για την σειρά The Borgias, με τον Jeremy Irons.

Αφορμή για χωρισμό έχει αποτελέσει; 

Ναι, αυτό μου έχει συμβεί. Δεν αποτέλεσε ακριβώς αφορμή για χωρισμό όσο αφορμή για σύρραξη.(γέλια) Θα έκανα ένα επεισόδιο σε γνωστή τηλεοπτική σειρά, όπου θα έπρεπε να εκθέσω κι ένα μέρος του στήθους μου. Όταν λοιπόν, πήγε η συζήτηση σ’ αυτό, ξαφνικά επικράτησε σιωπή. Αν ήταν τα παλιά τηλέφωνα, εκείνα με τα καλώδια θα ακουγόταν το τουτ τουτ (γέλια)

Η συζήτηση που ακολούθησε ήταν απίστευτη. Μας πήρε ένα δεκαήμερο διαπραγματεύσεων, γκρίνιας και μάλιστα είχε πέσει και ατάκα: “Αν φιληθώ εγώ με κάποια, σ’ ένα μπαρ, πως θα αισθανθείς;” Με τέτοιου είδους συγκρίσεις, δε μπορούμε να συνεχίσουμε τη συζήτηση. Κάπου εδώ τελειώνουν τα όρια της λογικής κι αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση.

Θυμάσαι την πρώτη ερωτική σκηνή που έπρεπε να κάνεις ούσα μαθητευόμενη… Πώς ένιωσες; 

Ήμουν τυχερή γιατί το πρώτο γυμνό κι η πρώτη ερωτική σκηνή που έπρεπε να κάνω, ήταν για την σειρά The Borgias, με τον Jeremy Irons. Εκεί είναι ένα άλλο σύστημα. Όταν περνάς το κάστινγκ κι είσαι ανάμεσα στις πέντε επιλαχούσες ένα στοιχείο που μετράει για να σε πάρουν, εν τέλει, πέρα από την χημεία με τον συνάδελφο, είναι το σώμα. Οπότε, κλήθηκα να με περάσει από ακτινογραφία ένα ολόκληρο συνεργείο. Με κοιτούσαν με τον φακό, μετρούσαν διαστάσεις, μιλούσαν μεταξύ τους χαμηλόφωνα.

Γίνεται ένας ενδελεχής έλεγχος, για να σε προστατεύσουν, αλλά εσύ, που δεν είσαι οικείος μ’ αυτή την διαδικασία, αισθάνεσαι φοβερά άβολα. Όσο κι αν είσαι σε μία ομάδα φοβερά επαγγελματιών, η πρώτη εμπειρία είναι λίγο σοκαριστική. Ήταν όμως μία καλή γέφυρα για το επόμενο στάδιο που έπρεπε να περάσω. Την τελική δοκιμασία με τον πρωταγωνιστή της σειράς! Στη συγκεκριμένη περίπτωση  ήταν ο Jeremy Irons.

Θυμάμαι, έλεγα στον ατζέντη μου: Δεν πάω! Θα λιποθυμήσω!  Με απείλησε με απόλυση- δεν συμβαίνει συχνά να απολύει ο ατζέντης τον πελάτη- κι έτσι πήγα. (γέλια) Είχα την αίσθηση ότι πραγματικά θα λιποθυμήσω. Τελικά, όμως- κι αυτή είναι η διαφορά των καλλιτεχνών του εξωτερικού σε σχέση με την Ελλάδα- οι σταρ έξω είναι τόσο άνετοι, ανοιχτοί και γενναιόδωροι και δεν έχουν καμία ανάγκη να το παίξουν κάποιοι.

Ο Jeremy Irons, εκτός από υπέροχος ηθοποιός, είναι κι ένας υπέροχος άνθρωπος. Είχα ένα δεκάλεπτο ενσταντανέ  μαζί του, κατάλαβε κατευθείαν ότι τρέμω και προσπάθησε να με κάνει να αισθανθώ άνετα. Μου μιλούσε για την Ελλάδα -είναι λάτρης της-, έκανε λογοπαίγνιο με τ’ όνομα μου κι έτσι μ΄ έκανε να αισθανθώ οικεία. Στη σκηνή, αφού είχα πια “ενδώσει” στη γοητεία του έπρεπε να μου φορέσει μία τιάρα και να με στέψει κυρία επί των τιμών της αυλής, του Βατικανού, για να με κάνει να αισθανθώ άνετα, μου φόρεσε το καουμπόικο καπέλο του και μάλιστα με δύναμη! (γέλια) Είναι από τις μαγικές στιγμές που, ανεξάρτητα απ’το αποτέλεσμα, χαίρεσαι που τις έζησες.

Game of Thrones. Πως φτάσαμε ως εκεί; 

Εκεί έφτασα πολύ κοντά. Είχα περάσει cast για τον ρόλο της Sansa Stark, που τελικά πήρε η Sophie Turner. Πρασινομάτα, κοκκινομάλλα με την διαφορά ότι ήταν πιο ψυχρή, πράγμα που απαιτούσε κι ο ρόλος. Οπότε,  δυστυχώς δεν τα κατάφερα.

Το σύστημα στην Ελλάδα πως είναι; Πρέπει τελικά να συμμετάσχει ο/η ηθοποιός σε μία τηλεοπτική σειρά  για να καταφέρει να κλείσει δουλειές στο θέατρο;

Την εποχή που βγήκαμε εμείς, δεν ήταν η χρυσή εποχή της τηλεόρασης. Δεν είχαμε σειρές όπως “Λόγω τιμής”  που έβγαλαν καινούριες φουρνιές κι ανέδειξαν νέα πρόσωπα. Ζήσαμε την πτώση της τηλεόρασης. Μετέπειτα ό,τι υπήρχε ήταν -κατά την άποψη μου- ένα φθηνό προϊόν, στο οποίο δεν με ενδιέφερε να συμμετάσχω. Στην Ελλάδα της κρίσης άρχισε να έχει μεγαλύτερο πρόβλημα και το θέατρο. Το κακό είναι ότι τώρα στην ανάκαμψη, συνεχίζουμε και βλέπουμε υποδεέστερα concepts.

Δεν μπορώ όμως να καταλάβω πως γίνονται σειρές στην Ελλάδα αυτή την στιγμή, που έχουν την όποια εταιρεία παραγωγής πίσω, την όποια χρηματοδότηση, μ’ αυτό το αποτέλεσμα; Θα μου πούνε: “Δεν έχουμε χρήματα.” Κι εγώ θα έρθω να ρωτήσω; Πόσα χρήματα έχετε ρε παιδιά; Γιατί ζούμε ακόμα στην εποχή που δεν πληρώνουμε καλά τον ηθοποιό, τον cameraman, την εποχή του ¨θα τα πάρεις¨, ¨δεν τα παίρνεις”. Άρα, που πάνε αυτά τα λεφτά; Τα όποια λεφτά; Αναρωτιέμαι! Πραγματικά, θα ήθελα να γίνει μια κουβέντα ανοιχτή πάνω σ’ αυτό το θέμα.

Είχα πρόταση για τηλεοπτική σειρά και μπήκα στο δέλεαρ, μήπως να το κάνω γιατί λόγω αναγνωρισιμότητας ίσως με βοηθήσει στο θέατρο, και είπα, όχι! Δε μπορούμε να λέμε όλοι ότι μας φταίει το σύστημα και δεν γίνονται δουλειές ή δεν είναι αξιοκρατικά. Δεν μπορεί να υφίσταται διαμαρτυρία χωρίς μαρτυρία! Κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσουμε! Να διεκδικήσουμε την αξιοκρατία μας, το δίκιο μας,την διαφάνεια σε όλα τα επίπεδα. Δεν μπορεί να ψάχνουμε για δράκους στην πολιτική σκηνή και να μην κοιτάμε την κοινωνική. Δεν γίνεται. Ίδια κοινωνία είμαστε.

«Να χαίρεσαι την ζωή σου την ανεπίστροφη…»

Τι ακολουθεί τώρα; Ποια είναι τα πλάνα για τη νέα χρονιά;

Συνεχίζουμε την παράσταση Γκέμμα για τρίτη χρονιά. Τελειώνουμε τα γυρίσματα του Destiny (Ελληνο-Κολομβιανής παραγωγής) ξενόγλωσση ταινία και συζητάμε διάφορα.

Να μιλήσουμε για την Γκέμμα; Μία παράσταση μνεία στο ακαδημαϊκό φαινόμενο, τον σύγχρονο φιλόσοφο Δημήτρη Λιαντίνη…

Ο μεγάλος δάσκαλος, όπως τον αποκαλούν όλοι. Τι να πρωτοπούμε. Όταν έπρεπε να καταπιαστούμε μ’ αυτό το εγχείρημα και με το όνομα Λιαντίνης,  αισθανθήκαμε τον ιδρώτα να μας λούζει. Η αλήθεια είναι, ότι ο Πάνος Αγγελόπουλος έκανε  σπουδαία δουλειά στο κείμενο, ως προς τα βασικά νοήματα του έργου του Δ. Λιαντίνη. Η Γκέμμα ως θεατρική παράσταση είναι αποτέλεσμα χρόνιας διατριβής, βαθιάς μελέτης κι έρευνας του Π. Αγγελόπουλου.

Η συνδρομή της συζύγου του Λιαντίνη, της κ. Νικολίτσας Γεωργοπούλου ήταν πολύ σημαντική! Έτσι μπορέσαμε και αποκωδικοποιήσαμε κάποια από τα κρυφά νοήματα- κλειδιά του Λιαντίνη, όπου μέσα σ’ αυτά βρισκόταν κι η πεμπτουσία της φιλοσοφίας του ίδιου.

Η φιλοσοφία του οποίου είναι απόρροια της έρευνας και του θαυμασμού των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, του Νίτσε… Όλα αυτά τα στοιχεία τα συνέθεσε σε μία δική του εμβληματική φιλοσοφία. Η Γκέμμα (βιβλίο) στην ουσία αυτό είναι. Μία σύνθεση των μεγάλων ανθρώπων που έχει διαβάσει, όλων όσων έχει δοκιμάσει κι έχει κάνει πράξη γι’ αυτό και μπορούσε να “μιλήσει” τόσο καλά στις καρδιές του κοινού. Όποιο κοινό ήταν αυτό. Η μεγάλη αίγλη του Λιαντίνη είναι ότι μπόρεσε και πέρασε όλες αυτές τις μεγάλες ιδέες στην ζωή μας. Είναι τόσο ανθρώπινος. Όμως δεν μπορώ να λέω εγώ: «Να χαίρεσαι την ζωή σου την ανεπίστροφη αλλά μέσα στον ρυθμό και την τάξη» και να μην το ζω ή να μην το πιστεύω και να μην έχει περάσει μέσα μου βαθιά.

Πόση προσωπική μελέτη χρειάστηκε για την προετοιμασία αυτής της παράστασης;

Διαβάσαμε πάρα πολύ. Είδαμε διαλέξεις, διαβάσαμε τα βιβλία του Λιαντίνη, το Συμπόσιο του Πλάτωνα, Νίτσε. Δεν είχε νόημα να περάσουμε μια στείρα γνώση γιατί θα είχαμε αποτύχει παντελώς. Αυτό που θέλαμε να κάνουμε ήταν ότι είμαστε ρόλοι- συγγραφείς, αρχέτυπα- που καλούμαστε να εκφράσουμε κάποιες αλήθειες. Ο Λιαντίνης δεν μπορούσε να διαπραγματευτεί ότι θα σε έχει απέναντι του και θα σου μιλάει, χωρίς να  έχει διασταυρώσει πρώτα ο ίδιος αυτά που σου λέει.

Άρα, έχουμε την ευθύνη της αμεσότητας του λόγου. Που αν είναι μία φορά αναγκαία σε μία άλλη παράσταση, εδώ ήταν δέκα φορές.  Ήμουν πολύ τυχερή γιατί συνέπεσε η Γκέμμα σε μία δύσκολη περίοδο της ζωής μου.

Ποια οπτική σου άλλαξε; Πως ευεργετήθηκες;

Ήταν σαν να με οδήγησε σ΄ ένα άλλο μονοπάτι και με “τράβηξε” από μία σκοτεινή- ψυχολογική παγίδα που είχα πέσει. Είχα έρθει αντιμέτωπη με όλα αυτά τα ερωτήματα και με τους προβληματισμούς που διεγείρει ένας χωρισμός. Μπήκα σ’ έναν κυκεώνα, παγιδευμένη στην ίδια μου την δίνη. Το έργο αυτό με ξεκλείδωσε και με λύτρωσε. Με επανέφερε στο τώρα! Ξέρεις, καμιά φορά ξεχνάμε ότι κι ο πόνος δίνει δύναμη κι ότι είναι μία πολύ δημιουργική κι αναγεννησιακή διαδικασία. Πεθαίνουμε κι ανασταινόμαστε. Μου συνέβαιναν πολλά όμορφα πράγματα που δεν τα βίωνα κι έχανα ουσιαστικά τις στιγμές μου.

Ο Λιαντίνης στην Γκέμμα ξεκινά  απ’ την ιδέα του θανάτου και  πάει στον έρωτα. Γιατί σου λέει, όταν έχεις στο μυαλό σου ότι κάποια μέρα θα πεθάνεις, όταν κοιτάς την ζωή σου μέσα από το καλειδοσκόπιο του θανάτου, κάπως αλλιώς -ξαφνικά- την παίρνεις την στροφή. Όταν ξεκινάει με αυτό το δίδαγμα για να σε πάει στον έρωτα, που είναι επί της ουσίας, ένας μικρός θάνατος λες: “Δε μπορεί σ’ ένα φως θα με βγάλει“. Πρέπει να το ζήσω. Σου δίνει να καταλάβεις πόσο “λίγοι”, “μικροί”, εφήμεροι και φθαρτοί είμαστε και ξαφνικά σε πάει στην ενότητα του έρωτα που συνδέεται με τον θάνατο. Σε γεννά και σε πεθαίνει. Είναι ένας κύκλος ζωής. Όπως είναι ο χωρισμός. Χωρίζοντας κάποιον, τον πεθαίνεις αλλά και τον ανασταίνεις. Είναι δισυπόστατο. Άρα όταν  φτάνει στον έρωτα σου λέει: «Αν εκείνος πονάει τρεις, εσύ να πονάς εννέα». Δηλαδή Πονάς; Ζήσ’ το. Έχεις το μαχαίρι στην πληγή; Βούτηξε το κι άλλο.

Σε οποιαδήποτε μηδαμινή ιδέα συναισθήματος που μπορούμε να νιώσουμε έχουμε πάθει,τουλάχιστον, μια κρίση πανικού

Μπορεί να αναστηθεί μια αγάπη;

Δεν πεθαίνει μια αγάπη.

Επικρατεί ένα οξύμωρο σχήμα στις μέρες μας.  Ενώ υπάρχει μεγάλη αδυναμία σύνδεσης από την άλλη- μέσω της τεχνολογίας- όλο και περισσότεροι εκφράζουν την ανάγκη τους γι΄αυτήν…

Ζούμε στην εποχή που είναι ακριβώς αντίθετη στην θεωρία του Λιαντίνη. Σε μια εποχή που κυριαρχεί ο φόβος κι η ανασφάλεια. Δεν θέλω να είμαι αφοριστική, αλλά θυμάμαι κάποια χρόνια πριν που συναντιόμασταν σε ένα μπαράκι, σε μια καφετέρια, ανταλλάσσαμε ματιές, τηλέφωνα, βγαίναμε ραντεβού… Πήγαινε δεν πήγαινε το πράγμα. Ήταν όλα τόσο αβίαστα και ξέγνοιαστα. Τώρα είναι σαν να έχουμε αναγάγει το συναίσθημα σε επιστήμη.

Σε οποιαδήποτε, μηδαμινή ιδέα συναισθήματος που μπορούμε να νιώσουμε έχουμε πάθει, τουλάχιστον, μια κρίση πανικού. Διακρίνω μια δειλία στο να συνδεθούμε. Όσο το θέλουμε, άλλο τόσο το φοβόμαστε. Και το ρήμα “φοβάμαι” το “φτύνουμε”  λίγο. Kακώς!  Γιατί ο φόβος, μερικές φορές, είναι πιο ισχυρός ακόμα κι απ’ την αγάπη. Εάν δεν έχουμε την δύναμη να τον αντιμετωπίσουμε, να τον κοιτάξουμε κατάματα και το τέρας αυτό από πίσω να το φέρουμε μπροστά- που σημαίνει αυτόματα να αντιμετωπίσουμε και τις ανασφάλειες μας, τα σκοτάδια μας- δε μπορούμε να προχωρήσουμε παρακάτω.

Δέχεσαι διαδικτυακό φλερτ;

I do! (γέλια) Από το πιο ρομαντικό «Καληνύχτα φεγγαροπρόσωπη, η ομορφιά σου φωτίζει τούτο τον κόσμο», μέχρι το πιο αισχρό.

Με φωτογραφίες;

Ναι, έχει συμβεί κι αυτό.

Κρυσταλλία είσαι παιδί της πόλης, του κέντρου. Μίλησε μου για την περιοχή σου…

Κυψέλη για πάντα! Είμαι καθαρόαιμο παιδί του κέντρου. Και ως φοιτήτρια την περπάτησα την Αθήνα, αλλά και τώρα. Ώρες ατελείωτες. Κινούμαι  Κολωνάκι, Εξάρχεια, Παγκράτι. Μου αρέσει πολύ η γειτονιά μου. Φωκίωνος, πλατεία Αγίου Γεωργίου…

Ποια πεζοδρόμια σε έχουν παρηγορήσει; Μιλάμε για κλάμα.

Ου! Έχω περπατήσει από το Παγκράτι μέχρι την Κυψέλη κλαίγοντας. Όλη την διαδρομή. Καλλιμάρμαρο, Στήλες Ολυμπίου Διός, Σύνταγμα…

Θέτοντας την πλέον τιτανομέγιστα κοινότυπη ερώτηση, ποιον ρόλο θα ήθελες να υποδυθείς, η συζήτηση παίρνει άλλη τροπή… Διακαής πόθος ρόλου.

Θα φανεί κλισέ αλλά θα το πω. Μια Μήδεια την θέλω. Την αγαπώ πολύ. Είναι ένας ρόλος που με συνεπαίρνει.

Η Μήδεια, έχει πολλές αναγνώσεις. Άλλοι την παρουσιάζουν σαν ένα τέρας που  την τυφλώνει το μίσος κι άλλοι ως μία ευαίσθητη γυναίκα…

Τα μεγάλα έργα δεν τελειώνουν ποτέ. Όποια ανάγνωση κι αν επιλέξεις συνήθως είσαι μέσα. Κακά τα ψέματα σε μία παράσταση δεν μπορείς να εντάξεις και τις εκατό πτυχές. Καταντά μια μουτζούρα. Θα επιλέξεις μία. Αυτή που εκφράζει εσένα. Παρόλα αυτά όχι. Η Μήδεια δεν είναι μια απάνθρωπη, κτηνώδης, γυναίκα. Είναι μία πονεμένη γυναίκα. Η Μήδεια εκφράζει την φύση. Είναι μεγάλη πρόκληση. Στο αρχαίο δράμα το θέμα δεν είναι να δικαιολογήσεις. Είναι να αιτιολογήσεις. Αυτή είναι η μεγάλη τραγωδία στην ζωή. Όταν όλοι έχουν δίκιο.