Γεωργία, πως αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;
Η αλήθεια είναι πως ακόμη δεν το έχω αποφασίσει!! Με την υποκριτική έχω τη σχέση ενός 6χρονου παιδιού με το λούνα παρκ, όπου η μητέρα του τού λέει, ότι πέρασε η ώρα και πρέπει να φύγει αλλά εκείνο θέλει ακόμα λίγο… ακόμα λίγο…
Το 6χρονο κορίτσι μέσα μου, λοιπόν, επαναστατεί συνεχώς ενάντια στη μεγαλύτερη έκδοση του εαυτού μου και, προς το παρόν, κερδίζει! Είναι εκείνη η ηλικία που άρχισα να ανακαλύπτω τη μαγεία του θεάτρου. Έστηνα μικρές παραστάσεις με τη μικρότερη αδελφή μου και τις παρουσιάζαμε στους γονείς και στη γιαγιά μου. Πριν ξεκινήσουμε, ανέβαινα σε ένα μικρό σκαμπό που είχε η γιαγιά μου στο μπάνιο, κοιτούσα στον καθρέφτη και έλεγα «πάμε»! Αυτή η εικόνα μου έρχεται κάθε φορά, πριν βγω στη σκηνη! Κάθε φορά…
Θυμάσαι ποια ήταν η πρώτη παράσταση που είδες; Και ποια ήταν η πρώτη παράσταση στην οποία συμμετείχες;
Θα σας πω, ποια ήταν η πρώτη παράσταση που θυμάμαι να με μαγεύει. Ήταν «Ο Βιολιστής στη Στέγη», με τον Γρηγόρη Βαλτινό στον ρόλο του Τέβιε. Θυμάμαι να παρακολουθώ, σχεδόν, ακίνητη. Έβλεπα τόσους ηθοποιούς πάνω στη σκηνή, να τραγουδούν, να χορεύουν. Τους θαύμασα απεριόριστα! Ήξερα, ότι ήθελα να γίνω σαν αυτούς.
Η πρώτη παράσταση που συμμετείχα, ήταν η «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων», στο πλαίσιο των θερινών, καλλιτεχνικών εκδηλώσεων του σχολείου μας. Ήμουν 7 ετών.
Αυτήν την περίοδο, ανεβαίνει στο BIOS η παράσταση «Ιστορία Έρωτα και Αναρχίας». Τι πραγματεύεται αυτή η παράσταση;
Πρόκειται για τη διασκευή της ομότιτλης, θρυλικής ταινίας της Λίνα Βερτμίλερ. Βρισκόμαστε στην Ιταλία, λίγο πριν ξεσπάσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο Τουνίν, ένα απλό αγροτόπαιδο, μαθαίνει ότι ο αναρχικός αδερφικός του φίλος και μέντοράς του, εκτελέστηκε από το φασιστικό καθεστώς μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα να δολοφονήσει τον Μπενίτο Μουσολίνι. Παρόλο που είναι εντελώς άπειρος και απροετοίμαστος, αποφασίζει να αναλάβει αυτός την ημιτελή αποστολή και να πάει στην Ρώμη για να δολοφονήσει, ο ίδιος, τον Μουσολίνι. Κρύβεται σ’ έναν πολύ γνωστό οίκο ανοχής στη Ρώμη, που διευθύνει η Μαντάμ Αΐντα. Εκεί καταστρώνει τα σχέδια της δολοφονίας του δικτάτορα με τη βοήθεια μιας ιερόδουλης, της Σαλώμης, η οποία επίσης δραστηριοποιείται στο χώρο της αναρχίας. Εκεί ξεκινούν όλα…
Εσύ ποιο ρόλο έχεις αναλάβει; Τι σου αρέσει περισσότερο στο ρόλο σου;
Είμαι η Μαλίτσια! Η Μαλίτσια από την Μπολόνια! Είμαι μία νεαρή ιερόδουλη, απόλυτα συνειδητοποιημένη για αυτό που κάνω. Έχω μία πολύ έντονη προσωπικότητα, η οποία προσιδιάζει σε συμπεριφορά μεγάλης ντίβας. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο που τα υπόλοιπα κορίτσια στο «σπίτι» με φωνάζουν «βαρόνη». Γνωρίζω ότι είμαι η «ωραία» του οίκου και ότι μπορώ να κερδίσω πολλά εκμεταλλευόμενη την ομορφιά και την αυτοπεποίθησή μου. Στην πραγματικότητα, όλο αυτό είναι το σκληρό προσωπείο ενός κοριτσιού που μεγάλωσε γρήγορα και απότομα.
Αυτό που μου αρέσει στη Μαλίτσια είναι ότι δεν έχει καμία σχέση με την Γεωργία, για αυτό και αποτέλεσε μεγάλη πρόκληση για εμένα. Έπρεπε να διαρρήξω σημαντικά τη ζώνη ασφαλείας μου και να κάμψω όλες μου τις οργανικές αντιστάσεις! Χαίρομαι, ιδιαίτερα, διότι όσοι με γνωρίζουν προσωπικά και έχουν δει την παράσταση με ρωτούν: « Εσύ ήσουν αυτή; Όντως, τώρα; » Ήταν ένα προσωπικό στοίχημα και το κλειδί για να το καταφέρω ήταν η απόλυτη εμπιστοσύνη που έδειξα στον σκηνοθέτη μας, Γιάννη Λασπιά. Του χρωστάω πολλά.
Για ποιο λόγο πρέπει να έρθει κάποιος να δει αυτήν την παράσταση;
Πρωτίστως για το ίδιο το έργο. Πρόκειται για ένα διαμάντι του παγκόσμιου ρεπερτορίου που πραγματεύεται με μία αριστοτεχνικά δοσμένη «αφέλεια», ορισμένα από τα διαχρονικότερα ζητήματα που απασχολούν τον άνθρωπο και την κοινωνία, όπως η ελευθερία, ο έρωτας, ο θάνατος και το καθήκον.
Επιπλέον, ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό. Πιστεύω, ότι με αυτήν την παράσταση προσπαθήσαμε περισσότερο να θέσουμε ερωτήματα παρά να δώσουμε απαντήσεις. Ένα από τα ωραιότερα σχόλια που άκουσα από θεατή, μετά το τέλος της παράστασης, ήταν: «Είμαι πολύ μπερδεμένη, αλήθεια. Έχω τρομάξει, γιατί αναγνώρισα στοιχεία του εαυτού μου σε σημεία που δεν θα ήθελα»
Το έργο, μεταξύ άλλων, είναι και ένα ισχυρό μήνυμα κατά του φασισμού. Πόσο επίκαιρο είναι αυτό το ζήτημα στις μέρες μας; Πόσο «φασιστική» είναι σήμερα η κοινωνία, που θέλει να λέγεται προοδευτική;
Τι είναι πραγματικά ο φασισμός; Είναι ο εθνικιστικός παροξυσμός, η πίστη στην ανωτερότητα του εαυτού μας ή της ομάδας μας, η οποιαδήποτε κατάχρηση εξουσίας, ο φόβος απέναντι στο διαφορετικό και το άγνωστο, οι οποιεσδήποτε αντιδημοκρατικές και βίαιες πράξεις, ο γείτονας που κρεμάει την ελληνική σημαία; Τι από όλα αυτά είναι, τελικά, ο φασισμός;
Ξέρετε, οι σπουδές μου πέρα από τον χώρο της υποκριτικής με βοήθησαν να είμαι ιδιαίτερα προσεκτική και συγκεκριμένη, όταν χρησιμοποιώ τέτοιους όρους. Φοβάμαι, ότι στις μέρες μας γίνεται υπερβολική χρήση έως και κατάχρηση των όρων «φασισμός» και «φασίστας» και αυτό, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν είναι καθόλου τυχαίο. Μακάρι να διαψευστώ αλλά όσο χρησιμοποιούμε ανεξέλεγκτα τον όρο για οτιδήποτε μας μοιάζει «φασιστικό» και βάζουμε εύκολα ταμπέλες κρίνοντας και στοχοποιώντας ανθρώπους και καταστάσεις, τότε ανοίγουμε πολύ πιο εύκολα τον δρόμο στον πραγματικό φασισμό, το πρόσωπο του οποίου δεν θα μας αρέσει καθόλου και εύχομαι να μην το δούμε ποτέ.
Εντούτοις, μπορώ να αναγνωρίσω στοιχεία – προδρόμους φασισμού στις σύγχρονες, δημοκρατικές κοινωνίες. Άλλωστε, ήταν αναμενόμενη η εμφάνισή τους εξαιτίας της ασυδοσίας των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που προκάλεσε τόσο την έξαρση των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών όσο και την παγκόσμια οικονομική κρίση και ύφεση. Ένα από τα στοιχεία αυτά είναι οι ρατσιστικές επιθέσεις εναντίον συνανθρώπων μας, που οδηγούν ακόμα και σε απώλεια ανθρώπινων ζωών. Στη χώρα μας γίναμε, πρόσφατα, μάρτυρες σε τέτοια περιστατικά. Ο ρατσισμός είναι ένα πραγματικό αγκάθι των σύγχρονων κοινωνιών, το οποίο, υπό συνθήκες μπορεί να αποτελέσει τη σπίθα που θα ανάψει τη φωτιά του φασισμού.
Πώς ήταν η συνεργασία με έναν τόσο μεγάλο αριθμητικά θίασο;
Η σύμπραξη ενός πολυμελούς θιάσου δεν είναι ένα συχνό θέαμα τα τελευταία χρόνια στο ελληνικό θέατρο, γεγονός στο οποίο συνέβαλλε σημαντικά η οικονομική ύφεση. Προσωπικά, νιώθω τυχερή, διότι και πέρσι συνεργάστηκα με επτά υπέροχους ανθρώπους στο « Για να ψοφήσουν οι Πρωταγωνιστές », (σκηνοθ. Πάνος Κούγιας) και φέτος μου δόθηκε, ξανά, η ευκαιρία να είμαι μέλος ενός πολύ μεγάλου θιάσου. Η επαφή και η συνεργασία με τόσες διαφορετικές προσωπικότητες είναι σημαντική εμπειρία. Με βοήθησε να εξελιχθώ ως άνθρωπος, ως ηθοποιός και ως συνεργάτης.
Ένας εξαιρετικός σκηνοθέτης, μία εμπνευσμένη κινησιολόγος, έντεκα ηθοποιοί και μία μουσικός ενώσαμε τις δυνάμεις μας και δουλέψαμε σκληρά για το τελικό αποτέλεσμα, στο οποίο συνέβαλαν σημαντικά τόσο το αφαιρετικό και απόλυτα χρηστικό σκηνικό της Αρετής Μουστάκα, όσο και τα μοναδικά κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα. Παρά τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίσαμε, μας ένωνε μία βαθιά πίστη και αφοσίωση σε αυτό που κάναμε και η καλύτερη ανταμοιβή μας είναι η, ειλικρινά, ανιδιοτελής αγάπη που παίρνουμε από τον κόσμο μετά το τέλος της παράστασης.
Τι είναι το θέατρο για σένα με τρεις λέξεις;
Στιγμές, Εξάντληση, Ελπίδα
Είναι οι ΣΤΙΓΜΕΣ από τις πρόβες και τις παραστάσεις που συμμετέχω είτε ως συντελεστής είτε ως θεατής και μένουν για πάντα χαραγμένες μέσα μου.
Είναι η ψυχική και σωματική ΕΞΑΝΤΛΗΣΗ που προκαλούν οι απαιτητικές πρόβες και η αναμέτρηση με έναν ρόλο που, όταν τον πρώτο – συναντάς είναι ένας ξένος που θες να του επιβληθείς και δεν τα καταφέρνεις.
Είναι η ΕΛΠΙΔΑ πώς αφήνεις ένα μικρό λιθαράκι που έχει την υπογραφή σου και μπορεί να φανεί χρήσιμο σε κάποιον συνάνθρωπό σου.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;
Επαγγελματικά, αυτή την περίοδο, βρίσκομαι σε συζητήσεις για έναν πολύ ελκυστικό ρόλο σε μία ταινία μεγάλου μήκους, που εύχομαι να τελεσφορήσουν και μόλις τελειώσουν οι παραστάσεις θα ξεκινήσω γυρίσματα για μία ταινία μικρού μήκους με στόχο την «έξοδό» της σε σημαντικά φεστιβάλ. Όσον αφορά το θέατρο, υπάρχουν κάποια σχέδια για την επόμενη σεζόν αλλά είναι πολύ νωρίς ακόμη, για να τα αναφέρω με βεβαιότητα.
Προσωπικά, θα ήθελα να δώσω στον εαυτό μου ορισμένες στιγμές χαλάρωσης και να δω τους αγαπημένους μου ανθρώπους, που μου λείπουν πολύ! Ιδιαίτερα τις μικρές μου ανηψιές!
*Η Γεωργία Παντέλη σπούδασε Υποκριτική, Σωματικό Θέατρο, Ορθοφωνία και Χορό. Τα τελευταία 2 χρόνια δούλεψε εντατικά πάνω στη Βιοδυναμική μέθοδο υποκριτικής. Από το 2012 – 2015 ήταν μέλος της Θεατρικής Ομάδας Πυξίδα, με την οποία όλα αυτά τα χρόνια ανέβασαν πλήθος παραστάσεων. Το 2017 υποδύθηκε την Χούλια στην παράσταση «Για να ψοφήσουν οι Πρωταγωνιστές», σε σκηνοθεσία Πάνου Κούγια και φέτος υποδύεται την Μαλίτσια στο «Ιστορία Έρωτα και Αναρχίας» σε σκηνοθεσία Γιάννη Λασπιά. Επιπλέον, το 2017 διατέλεσε βοηθός σκηνοθεσίας στην παράσταση Deathtrap και το 2018 στην παράσταση Grace & Glorie. Πέραν των θεατρικών της σπουδών, έχει τελειώσει το Πολιτικό Τμήμα της Νομικής Αθηνών.