Είμαι σιωπηλός και απέχω όταν μπροστά μου αραδιάζονται απαξιωτικά σχόλια για πολλά από όσα έχουν γίνει, έχουν υπάρξει και έχουν παραχθεί. Δεν θέλω, αλλά βασικά δεν μπορώ να πείσω πως ένας Λοΐζος, ένας Βάρναλης, ένας Γκαίτε κάτι έχουν κάνει σε αυτή την ρημαδοζωή. Και πως δεν ξεκινάνε όλα από το ‘90 και το 2000. Η λογική “ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΩ ΑΡΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ” και “ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΩ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ” δεν παλεύεται.
Πριν καιρό στο διαδίκτυο είδα ένα βίντεο που μου έκανε εντύπωση. Ένας πιτσιρικάς, 5-6 χρονών, έκλαιγε όταν άκουγε κλασική μουσική σε ένα κονσέρτο, σε μία πολύ μικρή αίθουσα. Είχε συγκινηθεί τόσο που προσπαθούσε να κρατήσει τα δάκρυά και τις μύξες του… Αν η μάνα τον είχε πάει σε μπουζουξίδικο πιθανόν το παιδί να έκλαιγε -για άλλους λόγους βέβαια.
Ο Ηλίας, πιτσιρικάς 7 χρονών, βγήκε από την τάξη βουρκωμένος. Ο πατέρας του τον ρώτησε τι έχει. Εκείνος του ‘πε πως έκλαιγε όταν άκουσε ένα τραγούδι από την δασκάλα του που τους το τραγούδησε μέσα στην τάξη. Ο πατέρας δεν τον πίστεψε. Του φάνηκε αδιανόητο. Να έκλαιγε επειδή του έκανε bulling ο Ίγκορ, επειδή πήρε Β’ στα Μαθηματικά, επειδή τον κορόιδεψε ένα Δευτεράκι, όλα αυτά ναι. Αλλά από ένα τραγούδι;
Η δασκάλα τραγούδησε τον Μέρμηγκα του Λοΐζου. Και ο Ηλίας έκλαψε. Ένοιωσα ότι υπάρχει μία συνωμοσία ανάμεσα σε ανθρώπους και καταστάσεις και μάλιστα χωρίς να το ξέρουμε, χωρίς κεντρική καθοδήγηση και επιτελεία. Μία συνωμοσία που οικοδομεί συναισθηματική νοημοσύνη. Που αναιρεί τόνους βλακείας και απανθρωπιάς. Που απελευθερώνει εγκεφαλικά κύτταρα από την μέγγενη της καθημερινής ακύρωσης ανθρωπιάς. Που εξανθρωπίζει τους ανθρώπους.
Πάλι σιωπηλός θα συνεχίσω να είμαι όταν η βλακεία ξεχειλίζει. Απλά θα σφυρίζω τον σκοπό του Μέρμηγκα. Και θα χαμογελώ στον Ηλία.
υ.γ.: Η δασκάλα χωρίς να το ξέρει συνωμοτεί και αυτή
υ.γ. 2: Ο πατέρας μάλλον πήρε και αυτός το μάθημα του
υ.γ. 3: Το δάκρυ είναι βενζίνη