Σκεφτείτε έναν μεταλά, έναν ροκά, έναν λάτρη της ρέγκε ή έναν ράπερ. Τους καταλαβαίνεις από χιλιόμετρα!

Μπορείς να ξεχάσεις το ντύσιμο δεκαετιών που ορισμένα είδη μουσικής -βλ. ποπ και δεκαετία 80’- μεσουρανούσαν και κατά πόσο επηρέασαν το στυλ; Αξέχαστες βάτες… Α προπό κάνουν την επανεμφάνισή τους με λιγότερη ένταση.

Ή θα λησμονήσεις ποτέ τους αγαπημένους emo;

Επ ουδενί! Μαύρη είναι η νύχτα… με μαύρα νύχια, μαλλιά, ρούχα και φράντζα να κρύβει την «θλίψη» του βλέμματος. Παρεμπιπτόντως υπάρχουν ακόμα κάπου ανάμεσα μας;

Κι όμως αν σκεφτεί κανείς ότι Rap ίσον Rhythm and poems ή κατά το αρχαιοελληνικό ραψωδοί, δεν θα φανταζόταν ότι το τέρμα φαρδύ παντελόνι κάπου στην μέση του κόκκυγα είναι το κατάλληλο σήμα κατατεθέν. Κι όμως είναι! Είναι όλα φαρδιά! Λες παιδιά, ώπα, από κάπου μπάζει. Το ίδιο και στο χΙπ ΧοΠ. Το καλοκαίρι φοριέται πολύ το κοντό παντελονάκι στην μέση της κνήμης, τύπου μπασκετικό για να βοηθά στις χορευτικές φιγούρες.

Μπλούζες μακριές, σα να φοράς το φόρεμα της καλής σου -και αντίστοιχα για τα κορίτσια- σα να φοράς την φανέλα της αγαπημένης ομάδας του δικού σου. Για τα τζίγκιριμίγκιρι στο λαιμό και τις καδένες, ούτε λόγος. Εντάξει, ομολογώ ότι αυτό το στοιχείο το δανείστηκαν και σπουδαίοι λαϊκοί αοιδοί (βλ. Λεπά)

Από αξεσουάρ έχουμε οπωσδήποτε «το καπελάκι μου στραβά φόρεσα κι άντε γεια χαρά!»

Λίγο λιγότερα φαρδουλά ρουχαλάκια συναντάμε και στην ρέγκε κοινότητα. Λινά πουκάμισα και παντελόνια φαρδιά, χαλαρά να μην σε πιέζουν -βέβαια δεν έχεις και το άγχος να μην σε εκθέσουν άμα και φας κατιτίς παραπάνω- και από αξεσουάρ τίποτα.

Λι…νά και απέριττα. Άντε να φοράς δύο χαϊμαλιά στο ένα χέρι και ένα στο άλλο με τη σημαία της Τζαμάικα. Εκτός αν έχεις ράστα ή ένα ράστο και το διακοσμείς με τις κλωστούλες που φτιάχνουν ένα φίνο αποτέλεσμα στην «μπουρδουκλωμένη» κόμη σου.

Στον αντίποδα του απόλυτου «εξαερισμού» βρίσκεται το τέρμα τσίτα παντελόνι. Αυτά που για χρόνια παρατηρείς… τον Slash και παρακαλάς να –μην- του σκιστεί, το βινύλ ή το τζινάκι το κολλητό.

Και μάνι- μάνι σας έβαλα στην Ροκ. Hard ή μη, το τσίτα «δε μπορώ θα εκραγώ μανούλαμ», είναι θεσμός. Ποτέ όμως δεν παραμελούμε και την απίθανη –επιμελώς σκισμένη- ξεμανίκωτη μπλούζα μας στην οποία πάντα δεσπόζει το λογότυπο της μπαντάρας! Εδώ για αξεσουάρ – αν είσαι ο Slash- βάζεις και μία αλυσίδα ποδηλάτου στο χέρι.

Δεν θα μιλήσω για μαλλιά. Είτε έχεις, είτε σου λείπουν λίγα από το πρόσθιο μέρος του τριχωτού της κεφαλής, μία κοτσίδα λασπωτήρα την χρειάζεσαι. Αν και συνήθως αρέσει το αφημένο.

Η μέταλ μουσική είναι ένα παρακλάδι της ροκ, άρα, δικαιολογούνται απόλυτα τα στυλιστικά στοιχεία που έχει «τσιμπήσει» η απόγονος και τα μεταλόπαιδα.

Ένα είδος μουσικής με απόλυτα αριστοφανικό χαρακτήρα, με πρόσωπα που μας θυμίζουν συχνά θαρρώ προσωπεία Αρχαίας Τραγωδίας, ένα είδος μουσικής με θεατρικότητα. Είσαι μεταλάς και δεν βάφεσαι; Δε βάζεις λίγο μαύρο μολύβι στα ματάκια σου; Δεν έχεις πετάξει την μπλούζα που για αυτόν ακριβώς τον λόγο την φόρεσες; Δεν έμαθες ακόμα να εκτείνεις μεγάλο, δείκτη και μικρό δάκτυλο, ταυτόχρονα;

Εδώ, από μπιζού προτιμάτε κάτι σε πρόκα και καρφί. Από μαλλί, κυρίως μούσι, αλλά και τρίχες κεφαλής να αγγίζουν ώμους.

Όλα τα προαναφερθέντα είδη φοριούνται με ένα ζευγάρι μανίκια (τύπου τατουάζ) ή με ένα ζευγάρι μανίκια με την τεχνική της δερματοστιξίας.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι οι στυλιστικές επιλογές αυτόματα σε κατατάσσουν σε μία μικρή κοινωνική ομάδα και πιο συγκεκριμένα σε μία μουσική κοινότητα. Ωστόσο, λίγοι είναι εκείνοι που με την πάροδο των ετών θα παραμείνουν «πιστοί» σε αυτόν τον τρόπο ντυσίματος. Αν παρατηρήσει καλύτερα κανείς, οι -μεγαλύτερης διάρκειας- λάτρεις και ακόλουθοι συγκεκριμένου στιλ είναι οι χαρλεάδες.

Μία ξεχωριστή κατηγορία που ενέχει την αγάπη για την μουσική, την καψούρα για την ταχύτητα αλλά και το πάθος για το αγαπημένο δίτροχο. Την Harley Davidson!

*«FACERE» ξεφασέρε…
η μόδα είναι παντού

Η λέξη fashion προέρχεται από την λέξη «facere» που σημαίνει «κάνω». Οι δύο βασικοί λόγοι που συνειδητά ή ασυνείδητα μας κάνουν να επιλέγουμε, με κάποιο τρόπο, να ακολουθούμε την μόδα είναι οι εξής: α. για να ανήκουμε σε ένα σύνολο β. για να ξεχωρίζουμε από αυτό.Ο διακαής πόθος της διαφοροποίησης, παρά την κονσερβοποίηση της μόδας!