Ίσως το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό που διακρίνει την εποχή που διανύουμε είναι η καθημερινή διαστρέβλωση του κοινωνικού ορθολογισμού προς όφελος ενός τρελού κύματος παραλογισμού που κατέστρεψε την πολιτική λογική και ισοπέδωσε τα θεμέλια της ηθικής συμπεριφοράς.

Η χιονοστιβάδα των μηνυμάτων και των πληροφοριών που μας κατακλύζουν καθημερινά σε ένα κορεσμένων και περιττών δεδομένων σύννεφο, δεν επιτρέπει πλέον καμία ικανότητα επεξεργασίας ή συναισθηματική ευαισθησία. Η διαδικτυακή γλώσσα απενεργοποιεί την κριτική ικανότητα, ακυρώνει τη δυνατότητα της σε βάθος μελέτης και καθιστά αδύνατη τη διάκριση μεταξύ αλήθειας και ψεύδους, μεταξύ καλού και κακού.

Γίνεται επομένως δυνατός ο μετασχηματισμός της κοινωνικής αλληλεγγύης σε μνησικακία της ταυτότητας, του διεθνούς πνεύματος του σοσιαλισμού σε εθνικιστική διεκδίκηση, της δημοκρατικής ηθικής αξίας σε ελευθεριακό ξέσπασμα.

Η ψηφιακή πλημμύρα που μας έπληξε έχει καταπιεί κάθε πιθανότητα κριτικής διάκρισης, αντικαθιστώντας τις λέξεις με μια σημειωτική μυθολογία που δεν χρειάζεται εξηγήσεις και που δεν μπορεί να συζητηθεί. Οι λέξεις χάνουν την ικανότητά τους να πείθουν και γίνονται μεταφορές φανταστικών και αινιγματικών περιεχομένων που μεταφράζονται σε σημάδια πολιτισμικού ανήκειν.

Έτσι, σε μια τέτοια κατάσταση, δεν πρέπει να εκπλαγούμε, αν μερικά εκατομμύρια άνθρωποι πιστεύουν ότι η Χίλαρι Κλίντον τρέφεται με το αίμα αθώων παιδιών που φυλακίζονται στο υπόγειο μιας πιτσαρίας, ότι ο Τζον Κένεντι είναι ακόμα ζωντανός και συνομιλεί με τον Τραμπ για να σώσει την Αμερική από τους κακούς, ότι οι Εβραίοι θέλουν να κυριαρχήσουν στον πλανήτη με τη βοήθεια του Σόρος (που όπως πάντα εμπλέκεται σε οποιαδήποτε συνωμοσία) κ.λπ.

Δεν πρέπει επίσης να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι οι αβάσιμες μυθολογίες καταλαμβάνουν ιδιαίτερα τη δυτική μεσαία τάξη, που στερείται τώρα την ασφάλεια της αποικιακής κληρονομιάς και το προνόμιο του ιμπεριαλισμού. Μια μεσαία τάξη στο έλεος της οικονομικής ανασφάλειας και θύμα ενός αβέβαιου μέλλοντος και μιας συνεχούς κρίσης.

Η λογική έχει εκμηδενιστεί από την ψηφιακή καταιγίδα που μας αναγκάζει να απορρίψουμε κάθε αμφισημία, να αδιαφορούμε για τις αποχρώσεις, να αρνηθούμε περαιτέρω μελέτη. Ο ανθρώπινος νους αναγκάζεται να προσαρμοστεί στην αλγοριθμική γλώσσα, που ακυρώνει την άπειρη πολλαπλότητα της συναισθηματικής σφαίρας και μας φυλακίζει σε ένα ντετερμινιστικό μέλλον από το οποίο είναι αδύνατο να ξεφύγουμε.

Θυμάμαι τα πρώτα σχολικά τεστ, όπου μας ζητούσανε να απαντήσουμε σε ένα ερωτηματολόγιο πολλαπλών επιλογών. Έπρεπε να διαλέξουμε ανάμεσα στην απάντηση «Α», «Β» και «Γ». Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Το θέμα της εξέτασης μου φαινόταν εξαιρετικά απλοποιημένο. Δεν χρειάζονταν ιδιαίτερες γνώσεις. Ένα «Χ» στο σωστό κουτί ήταν αρκετό και η επιτυχία ήταν εξασφαλισμένη. Με τον ίδιο αριθμό από σωστά κουτάκια, η βαθμολογία ήταν ίδια για όλους. Λίγη σημασία είχε, αν κάποιοι είχαν πολύ ευρύτερη γνώση του εν λόγω θέματος.

Ήταν οι πρώτες προσπάθειες προσαρμογής της ανθρώπινης γλώσσας στη γλώσσα της μηχανής. Τα πρώτα βήματα για να απλοποιηθεί η ανθρώπινη λογική και να γίνει συμβατή με την ψηφιακή λογική που θα χαρακτήριζε το διαδίκτυο. Ο αλγόριθμος θα αναγκαζόταν να θεωρήσει τη συναισθηματική εμπειρία μόνο ως πλεονασμό, θρόισμα χωρίς λόγο, έπρεπε να πολώσει την ευαισθησία, να την κάνει δυαδική. Με αυτόν τον τρόπο, όμως, το μέλλον φυλακίζεται σε μια ντετερμινιστική λογική που επιβάλλει το πιθανό ως αναγκαιότητα. Οποιαδήποτε μελλοντική συμπεριφορά θα πρέπει να προσαρμοστεί αυτόματα στο προληπτικό μοντέλο.

Όταν η πολλαπλή επιλογή μειώνεται σε τρεις πιθανές απαντήσεις, κατά συνέπεια, κάθε άλλη εναλλακτική απάντηση αποκλείεται. Ο ορίζοντας της δυνατότητάς μας αναμφίβολα συρρικνώνεται σε έναν περιορισμένο πιθανολογικό χώρο. Όπως είπε ο Wittgenstein: «το όριο του κόσμου μας συμπίπτει με το όριο της γλώσσας μας».