Οι ανεξήγητες «βροχές» από πέτρες με εντοπισμένους στόχους σπίτια και ανθρώπους ήταν ένα φαινόμενο που αναφερόταν τακτικά στις εφημερίδες των αρχών του 20ου αιώνα.
Υπάρχει μια παράξενη «υλιστική» παράμετρος η οποία αφορά μια ολόκληρη κατηγορία παραφυσικών φαινομένων. Πρόκειται για το φαινόμενο της ανεξήγητης πτώσης λίθων. Πέτρες (και άλλα ομοειδή αντικείμενα) πέφτουν μυστηριωδώς από ψηλά χωρίς να υπάρχει κανένας πετροβολητής.
Το κύριο γνώρισμα είναι ότι οι πέτρες αυτές, παρότι μπορεί να προκαλούν ζημιές, πολύ σπάνια προκαλούν σωματική βλάβη. Αυτό το χαρακτηριστικό μπορεί να αποτελέσει και την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα στο αυθεντικό παραφυσικό περιστατικό και την απάτη ή την παρερμηνεία.
Η παραφυσική λιθοβολία είναι παλιά ιστορία. Ο Μιχαήλ Ψελλός έγραφε ότι τα δαιμόνια συνηθίζουν να λιθοβολούν τους ανθρώπους για εκφοβισμό. Ένα συναξάρι του 7ου αιώνα αναφέρει ότι ο ‘Όσιος Θεόδωρος απάλλαξε το σπίτι του βασιλικού στράτωρα στις Άνω Πύλες της Φρυγίας από λιθοβολισμό ο οποίος προερχόταν από δαιμόνια.
Το Μάρτιο του 1893…
…αλλεπάλληλα κρούσματα λιθοβολισμών αναστάτωσαν τους κατοίκους της οδού Σίνα, στο κέντρο της Αθήνας. Το σπίτι ενός Αντώνη Τζουμάρα έγινε στόχος πετρών από το πουθενά που άρχιζαν να πέφτουν από τις 9 το βράδι μέχρι τα μεσάνυχτα. Τα τζάμια του σπιτιού έγιναν θρύψαλα, αλλά κανείς δεν τραυματίστηκε. (Νέα Εφημερίς, 14.3.1893) Αστυνομικοί που προσήλθαν δεν μπόρεσαν να ρίξουν φως στο μυστήριο.
Τα φαινόμενα της μυστηριώδους λιθοβολίας στην Αθήνα των αρχών του 20ου αιώνα ήταν σχεδόν στην ημερήσια διάταξη. Τον Ιούνιο του 1900, στην οδό Κανάρη, από τις δέκα το βράδυ έως τα μεσάνυχτα έπεφταν πέτρες σε ορισμένα σπίτια προκαλώντας κύμα πανικού ότι «εστοίχειωσεν η οδός». (Καιροί, 6.6.1900) Σε μια άλλη περίπτωση λιθοβολισμού ενός σπιτιού στο Κολωνάκι, το Μάιο του 1901, η αστυνομία τοποθέτησε φρουρά. «Δουλικά συνελήφθησαν, χείρες εξητάσθησαν, πάροικοι ανεκρίθησαν, είκοσι ημέραι παρήλθον» (Σκριπ, 30.5.1901)
Το Σεπτέμβριο του 1902…
…άρχισε να βρέχει πέτρες στο Μεταξουργείο, με στόχο ένα σπίτι στην οδό Μαραθώνος 84. Η λιθοβροχή είχε ξεκινήσει στις 21 του μηνός και συνέχισε με ελάχιστες διακοπές, εντεινόμενη τα βράδια και εξασθενώντας την ημέρα. Στη γειτονιά επικράτησε πανικός. Όπως ήταν φυσικό, έφεραν έναν ιερέα να κάνει αγιασμό, ο οποίος όμως δέχτηκε μια πέτρα στην πλάτη τη στιγμή που έβγαινε. Μια κοπελίτσα ένοικος του σπιτιού αναφέρεται ότι δέχτηκε συνολικά πέντε πέτρες κατακέφαλα, αλλά δεν φαίνεται να τραυματίστηκε. Το αρκετά μεγάλο δημοσίευμα καταλήγει: «Η Αστυνομία δεν κατώρθωσε επί μίαν εβδομάδα να ανακαλύψη τους αηδείς αυτούς ανθρώπους οι οποίοι παίζουν με τα κεφάλια των κατοικούντων εις το σπίτι αυτό της οδού Μαραθώνος. Αν τα εξωτικά έκαμαν ένα λάθος είνε ότι δεν επρόφθασαν να σπάσουν κανένα από τα αστυνομικά κεφάλια τα οποία εδοκίμασαν να τους ανακαλύψουν».
Το Μάρτιο του 1903…
…το σπίτι ενός Γελαδάκη στην οδό Αιόλου 133, δέχτηκε σφοδρό λιθοβολισμό για τρεις μέρες. Οι υποψίες στράφηκαν στην αδελφή του Γελαδάκη, Ελένη Ζώταλη, με την οποία είχε τσακωθεί και η οποία υποτίθεται ότι ήθελε να τον εκδικηθεί διώχνοντας τους ενοικιαστές. (Εμπρός 26.3.1903) Όμως τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά. Στις 28 Μαρτίου ο βομβαρδισμός επαναλήφθηκε και πλήθος κόσμου συνέρρευσε. Με την αστυνομία να προσπαθεί να εντοπίσει σώνει και καλά ένοχες υπηρέτριες και πλήθη περιέργων που συρρέουν να «εκτρέπονται εις γιουχαϊσμούς και συριγμούς ενώ άλλοι εκ των παρακειμένων οίκων εξέρχονται εις τους εξώστας και… αγορεύουσι κατά των φαντασμάτων!» (Σκριπ 29.3.1903), τα Οριακά Φαινόμενα της λιθοβολίας, διείσδυαν λάθρα στην Συναινετική Πραγματικότητα.
Στο Μεσοπόλεμο…
…οι λιθοβολίες έπαψαν πια να είναι «φαντάσματα» δεισδαιμόνων και αμόρφωτων και έγιναν «τηλεκινητικά φαινόμενα» υποκείμενα σε επιστημονικές έρευνες.
Ήταν η χρυσή εποχή της Ψυχοφυσιολογίας και του πρωτοπόρου παραψυχολόγου Άγγελου Τανάγρα. Στις 20 Σεπτεμβρίου 1927 σφοδρή λιθοβροχή άρχισε να πέφτει στο σπίτι του Κωνσταντίνου Στούκα, στη Λαμία. Από το πρωί ως τις 9 το βράδυ έπεφταν περίπου 20 πέτρες από μεγέθους χαλικιού μέχρι 2 κιλά χωρίς να προξενούν καμία βλάβη.
Μαζί με την οικογένεια Στούκα έμενε και η 13χρονη υπηρέτρια Μαρία Χανή από το κοντινό χωριό Φτέρη. Η οικογένεια απέδωσε τα φαινόμενα σε κακοβουλία, αλλά η αστυνομία δεν μπόρεσε να βγάλει άκρη.
Ωστόσο η λιθοβολία συνεχιζόταν και οι πέτρες έπεφταν διαρκώς με μια μικρή διακοπή το καλοκαίρι του 1928 όταν η οικογένεια πήγε διακοπές στο χωριό Καστανιά ελπίζοντας πως το φαινόμενο θα καταλάγιαζε.
Όμως αυτό τους ακολούθησε. Στη διάρκεια των δυόμιση μηνών της παραμονής τους, οι πέτρες έπεφταν τακτικά αν και αραιότερα. Το φθινόπωρο γύρισαν στη Λαμία –μαζί τους και το φαινόμενο. Και πάλι οι πέτρες δεν συμπεριφέρονταν σαν πέτρες. «Οσάκις έθιγον άτομα ήτο ως να είχον χάση το βάρος των, εις δε χωροφύλαξ δεχθείς μίαν εξ αυτών ωσεί παλάμης το μέγεθος, μόλις την ησθάνθη.
Μία εξ αυτών ωσεί 1,5 οκάς εστάθη εις τις βέργαις της κληματαριάς, άλλη δε επίσης ογκώδης δεν έσπασε καν το πλακάκι της εισόδου όπου έπεσεν». Στις 15 Νοεμβρίου άρχισαν να παρατηρούνται μετακινήσεις αντικειμένων. Ο αγιασμός που ακολούθησε έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα «ου έμεινε εντελώς αλυσιτελής αλλά και προυκάλεσε την βιαίαν εκσφενδόνισιν των εικόνων, των λιβανιστηρίων κτλ της οικίας».
Η οικογένεια είδε και αποείδε και τελικά σκέφτηκε να ακολουθήσει τη συμβουλή του Δημήτριου Γαρδίκα, ενός απόστρατου ταγματάρχη που ενδιαφερόταν για την Ψυχοφυσιολογία, να καλέσουν την Ελληνική Εταιρεία Ψυχικών Ερευνών. Έτσι ο Τανάγρας ερεύνησε την περίπτωση. Στο πλαίσιο της γνωστής του προσέγγισης, θεώρησε πως το «δυναμόλυτον» ήταν η υπηρέτρια και πρότεινε την απομάκρυνσή της. Αυτό έγινε και τα φαινόμενα σταμάτησαν. (Ψυχικαί Έρευναι, Ιανουάριος 1929)
