Γυναίκες της πόλης | Έφη Θεοχάρη: Η σκυτάλη της νοστιμιάς από γυναίκα σε γυναίκα

Η μαγειρική ήταν πάντα η μεγάλη μου αγάπη. Θες γιατί το κληρονόμησα από τη γιαγιά μου που ήταν από την Πόλη, από τη μαμά μου που μαγείρευε δυο φορές τη μέρα και με κάθε ευκαιρία έκανε τραπέζια που ακόμα τα θυμούνται; Δεν ξέρω. Με γοήτευε να δημιουργώ και να προσφέρω ευχαρίστηση μέσα από τις γεύσεις.

Θεωρώ πως το καλομαγειρεμένο φαγητό προσφέρει μια ψυχική απόλαυση πέρα από την ικανοποίηση της πείνας. Είναι μια δύναμη που μοιάζει σαν την έγνοια ή τη συμπαράσταση ενός δικού σου ανθρώπου. Πιστεύω πως γι’ αυτό υπάρχει και ο όρος comfort food.

Η πρώτη επαγγελματική επαφή μου έγινε το 1997, που αποφάσισα να μοιράζομαι αυτό το μεράκι και με άλλους ανθρώπους εκτός από τους αγαπημένους μου. Το πέτυχα φτιάχνοντας τρία εστιατόρια και μια μονάδα παραγωγής. Μετά την κρίση, το 2009, αποφάσισα να φτιάξω μια κουζίνα. Πειραματίστηκα πιστεύοντας πως δεν χρειάζεται να βρίσκεσαι σε περίοπτη θέση για να διαθέτεις το προϊόν σου αν αυτό είναι πολύ καλό.

Έτσι, τρεις γυναίκες μαζί, που μοιραζόμασταν τις ίδιες επιθυμίες, φτιάξαμε το Cheffie’s. Δεν φαινόμασταν πουθενά. Εξού και το ghost kitchen. Μοιράζαμε τον κατάλογο με τα φαγητά και ό,τι άλλο φτιάχναμε, στη γειτονιά. Αλλάζαμε μενού ανάλογα με την εποχή. Ψώνιζα μόνη μου όλα τα υλικά διαλέγοντάς τα ένα-ένα. Μόνο πολύ καλά και μόνο φρέσκα.

Έτσι, από «στόμα σε στόμα» μεγαλώσαμε. Μας αγάπησε ο κόσμος και κυρίως οι γυναίκες που ήξεραν να μαγειρεύουν, αλλά δεν είχαν χρόνο. Αναλαμβάναμε μικρά τραπέζια για το σπίτι ή μικρές εκδηλώσεις. Όλα μαγειρεμένα την ίδια μέρα, όπως θα το κάναμε για το σπίτι μας αν είχαμε καλεσμένους.

Μετά από λίγα χρόνια μπήκαν στη ζωή μας οι πλατφόρμες διανομής φαγητού. Η αγορά αυτόματα άλλαξε. Μας έβλεπε περισσότερος κόσμος. Τότε έγινε το SOUPA. Το δεύτερο παιδάκι μας. Ήταν κάτι που έλειπε από την αγορά. Ακολουθήσαμε πάλι την ίδια συνταγή. Όλα φτιαγμένα από εμάς, με αγάπη, προσοχή και σεβασμό στους πελάτες μας. Έτσι δουλεύουμε μέχρι τώρα.

Έχουμε μαζευτεί περισσότερες. Όλες γυναίκες με πείρα και αγάπη για το καλό αυθεντικό φαγητό. Τη σκυτάλη θα την πάρει η κόρη μου, η Εύα, που έχει κι αυτή την ίδια αγάπη. Είμαστε πολλά χρόνια μαζί και οι φρέσκιες ιδέες της έχουν φέρει άλλο αέρα στη δουλειά μας. Το στοίχημα το κερδίζεις, όταν προσφέρεις σε κάποιον κάτι που επιθυμεί πριν ακόμα το ζητήσει. Δεν εφησυχάζουμε ποτέ. Καμαρώνουμε πολύ όταν μεγάλοι άνθρωποι, που δε μας γνωρίζουν προσωπικά, μας λένε πως το φαγητό ήταν σαν της γιαγιάς τους ή τους θύμισε τη μητέρα τους. Είναι η καλύτερη ανταμοιβή.