Ο Robert Allen Zimmerman, όπως είναι και το πραγματικό του όνομα, το 1960 μετακομίζει στη Νέα Υόρκη αφού έχει παρατήσει τις σπουδές του κι αφού έχει ήδη προλάβει να φτιάξει τις δικές του μπάντες στο κολέγιο. Ένας από τους πολλούς λόγους είναι ότι θέλει να επισκεφθεί το είδωλό του, Woody Guthrie, που νοσηλευόταν εκείνη την περίοδο στο νοσοκομείο. Φυσικά και το κάνει, ενώ ξεκινά να εμφανίζεται σε μικρά καφέ της πόλης με τη διάσημη φυσαρμόνικα και κιθάρα του παίζοντας κυρίως διασκευές αγαπημένων του folk τραγουδοποιών καθώς και bluesmen. Ενώ κατά τη δεκαετία του ’50 η τρέλα του calypso επηρέαζε από τα rhythm n blues μέχρι τους crooner της εποχής, το όλο πράγμα στα γεννοφάσκια της καινούργιας μουσικής εποχής άρχιζε να ξεθυμαίνει, λόγω φυσικά και των πολιτικών καταστάσεων.
Η συνεργασία με τον Belafonte
Ένας από τους μουσικούς που ήθελε να κάνει στροφή στον ήχο του ήταν και ο Harry Belafonte, ίσως ο πιο προσοδοφόρος μαύρος τραγουδιστής, με τα κομμάτια του να εμπερικλείουν την jazz, τα blues, τη folk και τη μουσική της Καραϊβικής σε ένα pop λουστραρισμένο φτιασίδωμα. Είναι η άνοιξη του 1961 και ο Belafonte θα μπει στα στούντιο της RCA για να ηχογραφήσει το νέο του άλμπουμ σε εντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις από το προηγούμενό του “Jump up Calypso” που είχε κυκλοφορήσει την ίδια χρονιά. Προσλαμβάνει μια ολιγομελή ορχήστρα, τον Hugo Montenegro στην παραγωγή (διάσημος συνθέτης soundtracks), κι έναν εικοσάχρονο πιτσιρικά για να παίξει φυσαρμόνικα στο τραγούδι που θα ανοίξει και θα βαφτίσει το δίσκο. Ο δίσκος και το κομμάτι ονομάζονται “The Midnight Special”, ενώ ο πιτσιρικάς, που έχει αλλάξει το επίθετό του, λόγω της αγάπης του για τον μεγάλο Ουαλό ποιητή Dylan Thomas, δεν είναι κανένας άλλος από τον θαυμαστή του Woody Guthrie. Ο περιβόητος παραγωγός της RCA, Bob Bollard, όταν πια έχει ολοκληρωθεί η ηχογράφηση του δίσκου κι έχοντας ακούσει το τελικό αποτέλεσμα, ξεκινάει γράφοντας στο σημείωμα που προοριζόταν για οπισθόφυλλο του άλμπουμ: «Αυτό το άλμπουμ αρχίζει με έναν μοναχικό φυσαρμονικίστα που φυσάει με όλη του την ψυχή μέσα σε μια φτηνιάρικη φυσαρμόνικα». Οι ήχοι που ανοίγουν το «The Midnight Special» και βάζουν τα υπόλοιπα όργανα καθώς και τη φωνή του Belafonte στη σειρά προέρχονται από τον Bob Dylan, το εικοσάχρονο αγόρι από την Duluth της Minnesotta που περιπλανιόταν στους δρόμους και τα καφέ της Νέας Υόρκης με την κιθάρα του και μια φυσαρμόνικα στην τσέπη για να βγάλει μερικά δολάρια.
Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή του που έμπαινε σε ένα επαγγελματικό στούντιο για να ηχογραφήσει και θα έδειχνε την προσωπικότητά του με τον πιο αυθάδη τρόπο. Οι τελειομανείς Belafonte και Montenegro ζητούν από τον Bob Dylan να παίξει την εισαγωγή του Midnight Special κάμποσες φορές μέχρι να τους ικανοποιήσει το αποτέλεσμα. Ο Dylan γκρινιάζει, εκνευρίζεται κι ενοχλείται συνεχώς από τη στάση των δύο, με αποτέλεσμα να συμμετάσχει μόνο σε αυτό το κομμάτι. Θα σολάρει στη μέση του κομματιού, θα γραφτεί το όνομά του στα credits και θα φύγει από τα στούντιο της RCA με 50 κολαριστά δολάρια για να πάει να βρει την Carolyn Hester, περιβόητη folk περσόνα στις αρχές εκείνης της δεκαετίας. Belafonte και Dylan θα ξανασυναντιόντουσαν κι άλλες φορές μετέπειτα, με πιο σημαντική εκείνη που ο Martin Luther King έβγαλε τον “I Have a Dream” λόγο του.
H Carolyn Hester
Η Carolyn Hester ετοίμαζε τον τρίτο της δίσκο και συναντήθηκε με τον Dylan στο Folk City Festival, όπου συμμετείχαν και οι δύο τους με live εμφανίσεις. Η πρώτη κάθισε και του είπε για το πόσο την είχε βοηθήσει ο Buddy Holly στο ξεκίνημά της, ενώ ο δεύτερος για την επίσκεψή του στο νοσοκομείο, ώστε να γνωρίσει τον Woody Guthrie. Η Hester είδε κάτι διαφορετικό στον Dylan σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους μουσικούς που έπαιξαν εκεί και δεν άργησε να του προτείνει να παίξει φυσαρμόνικα στον δίσκο της που θα είχε το όνομά της. Ο Dylan έπαιξε φυσαρμόνικα σε 3 τραγούδια. Τα Come Back Baby, σύνθεση του σπουδαίου αφροαμερικανού μπλουζίστα Walter Davis, και τραγούδι που πρότεινε ο ίδιος ο Dylan στην Hester για να το τραγουδήσει, το Swing and Turn Jubilee, καθώς και το I’ll Fly Away. Για την ιστορία, σε εκείνο το άλμπουμ, μπάσο έπαιζε ο πατέρας του σκηνοθέτη Spike Lee, ο Bill Lee. Μάρτης του 1962 και στις 19 του μήνα ο Bob Dylan θα κυκλοφορούσε το ντεμπούτο του άλμπουμ με το όνομά του. Την ίδια περίοδο η «ταλαιπωρημένη» μπλουζίστρια Victoria Spivey θα ιδρύσει την Spivey records και θα κυκλοφορήσει το “Three Kings And The Queen”. Η βασίλισσα ήταν εκείνη, ενώ οι τρεις βασιλιάδες που τη συντρόφευαν άκουγαν στα ονόματα Roosvelt Sykes, Lonnie Johnson και Big Joe Williams, ιερά τέρατα της Blues μουσικής. Ο Bob Dylan θα «χωθεί» ανάμεσά τους με τη φυσαρμόνικά του και θα κάνει backing vocals σε δύο τραγούδια. Το άλμπουμ θεωρείται αρκετά σπάνιο και δύσκολο να βρεθεί.
Το συμβόλαιο με την Columbia
Οι χρονιές 1961 – 62 ήταν εκείνες που ο Bob Dylan αναζητούσε να ξεκινήσει το μουσικό του όχημα και το έκανε με αυτές τις πρώτες του συμμετοχές. Άρχισε τις πρώτες του live εμφανίσεις και σε μία από αυτές ο δημοσιογράφος Robert Shelton των «New York Times» τον είδε, έγραψε ενθαρρυντικά σχόλια, τον πρότεινε στον άνθρωπο που είχε ανακαλύψει την Billie Holiday (John Hammond) κι εκείνος τον έβαλε να υπογράψει συμβόλαιο με την Columbia. Ο Bob Dylan φοράει το μαύρο του κασκέτο, γράφει το Song to Woody αποτίνοντας φόρο τιμής στον άνθρωπο που τον ενέπνευσε όσο κανένας άλλος μουσικά – και ποιος ξέρει τι του είπε εκείνη την ημέρα στο νοσοκομείο – ξεκινώντας μια τραγουδοποιητική εποποιία που όμοιά της σίγουρα δεν πρόκειται να ξανά-υπάρξει.
Απόσπασμα από το κείμενο του Γιάννη Ζελιαναίου που δημοσιεύτηκε στο ένθετο Ηδύφωνο της εφημερίδας Σημερινής στις 19 Απριλίου 2015.
Για περισσότερα άρθρα, επισκεφθείτε την ιστοσελίδα www.perithorio.com
