Νίκος Ζούδιαρης, Αλεξάνδρα Γκουντούλια, Αριστείδης Χατζησταύρου

Μερικές φορές η ζωή σού προσφέρει αναπάντεχα αυτό που χρειάζεσαι αλλά δεν το ξέρεις.

Μία δύσκολη Τετάρτη, από αυτές που με κάνουν να αναρωτιέμαι πώς βρίσκουν οι άνθρωποι τη διάθεση να βγουν, βρέθηκα στο Μουσικό Κουτί. Ο Νίκος Ζούδιαρης πριν μερικές μέρες μου είπε θέλω να το δεις από κοντά, μιλώντας για το λάιβ της Αλεξάνδρας και του Αριστείδη που φέρει και τη δική του σφραγίδα. Τον εμπιστεύτηκα, όχι χωρίς κόπο, είναι αλήθεια.

Από το πρώτο κομμάτι, η Τετάρτη μου άρχισε να αποκτά ενδιαφέρον. Έψαξα ένα χαρτί, βρήκα κι ένα μολύβι και άρχισα να σημειώνω. Λέξεις, ερωτήσεις, στίχους. Δεν έχει νόημα να μεταφέρω τις σκέψεις και τα συναισθήματα που μου δημιούργησε αυτό τα ταξίδι γιατί ταξίδι ήταν. Ροκ, μπαλάντες, ελληνικό, παραδοσιακό. Εκπλήξεις. Αλλαγές στο ηχόχρωμα της Αλεξάνδρας, αλλαγές στις κιθάρες του Αριστείδη. Αναρωτιέμαι πώς επέλεξαν τα κομμάτια; Με τι κριτήριο; Δεν με νοιάζει! Ούτε θα τους ρωτήσω. Δεν χρειάζεται να ερμηνεύονται όλα.

Αλεξάνδρα: Ορμητική και αδημονούσα.
Αριστείδης: Δωρικότητα και Νέα Υόρκη.

Υ.Γ.
1. Αριστείδη, όταν κρατάς τον ρυθμό με το πόδι γίνεται κάτι μαγικό.
2. Αλεξάνδρα, αυτό που ξεκινάς έχει τις ευχές των θεών της μουσικής.
3. Άρχισα να συμπαθώ τις Τετάρτες.

Νίκος Ζούδιαρης

• Είσαι 25 χρονών, τώρα, υπό αυτές τις συνθήκες. Τι κάνεις; Πώς ξεκινάς;

Η σύνθεση ενός μουσικού έργου και οι συνθήκες διοχέτευσής του στην αγορά, συνιστούν εξαρχής,
για εμένα, ένα οξύμωρο σχήμα. Κάτι σαν «εκκωφαντική σιωπή». Ειλικρινά δεν ξέρω τι άλλο θα έκανα τώρα, απ’ ό,τι έκανα όταν ήμουν 25 χρονών. Ο μηχανισμός, λίγο-πολύ, είναι κοινός και ίδιος. Οπότε, θα παρέμενα αφοσιωμένος στο να εκφράζω ανεπηρέαστος από εξωτερικές συνθήκες ό,τι με συν-αρπάζει. Το άπιαστο, το ονειρικό, το ουτοπικό. Έχω, δε, την πεποίθηση ότι στο κάτω κάτω της γραφής, γράφει, πως κάτι το ωραίο, το εμπνευσμένο, θα βρει το δρόμο του. Θα βρει τους ανθρώπους του. Θα προκαλέσει από μόνο του τη δική του συγκυρία.

• Αλήθεια, τι πραγματικά συμβαίνει σήμερα;

Με το κόστος παραγωγής να πέφτει αποκλειστικά στις πλάτες τους, όπως και η προώθηση του έργου τους, οι νέοι δημιουργοί βιώνουν ένα δυσάρεστο αίσθημα αποθάρρυνσης. Οι δισκογραφικές εταιρείες σπάνια και με μεγάλη επιφύλαξη επενδύουν σε δημιουργούς. Με τα γνωστά υπάρχοντα εργαλεία (live, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πλατφόρμες), προχωρούν μόνοι τους. Η καινοτομία, ο πειραματισμός –στη μουσική και στο λόγο– θα ψάχνουν πάντα να βρουν τη «σοφή» χαραμάδα. Τα «πράγματα» όσο κι αν δεν επιδιώκουν το «καινούργιο» άλλο τόσο ζωογονούνται νομοτελειακά από αυτό.

• Αλλάζεις απόψεις; Σπάνια; Συχνά;

Διαμορφώνω τις απόψεις μου, το δυνατόν, εμπεριστατωμένα. Υπήρξαν φορές που αναδιαμόρφωσα μια άποψή μου και είμαι πάντα ανοιχτός σ’ αυτό. Έχω μάθει να αφήνω στο μυαλό μου χώρο γι’ αυτό που δεν έχω καταλάβει.

• Έρχεσαι σε επαφή με πολλούς νέους ανθρώπους. Δυσκολεύεσαι;

Να πω ότι, επιλεκτικά συναντιέμαι με «διψασμένους» και όχι με «πεινασμένους». Ξέρω να τους καταλαβαίνω. Έτσι, πώς να νιώσω δυσκολία, όταν πλαταίνει ο νους μου και ανοίγει η ψυχή μου μαζί τους; Το να βλέπω τον κόσμο μέσα από τα μάτια των νέων ανθρώπων, να αφουγκράζομαι την ψυχή τους, να ανταλλάσσουμε απόψεις, να συζητάμε τα σχέδιά τους, τα όνειρά τους, τις ανάγκες τους, με γοητεύει και με εξιτάρει.

• Υπάρχει, υποθέτω, πρωτογενές υλικό για καινούργια τραγούδια…

Τα τελευταία χρόνια αναζητούσα μια πρωταγωνίστρια για τα τραγούδια μου. Την βρήκα καθοριστικά στο πρόσωπο της Αλεξάνδρας. Μιλάω πια για έναν δίσκο (θα εκδοθεί σε βινύλιο) που επεξεργαζόμαστε με την Αλεξάνδρα. Κρατάμε κάποια τραγούδια από το έτοιμο υλικό, προσαρμοσμένα στις εντυπωσιακές ιδιαιτερότητες της φωνητικής της ιδιοσυγκρασίας, και προχωράμε σε καινούρια. Η ίδια η Αλεξάνδρα είναι κάτι ολότελα καινούργιο για εμένα, που με ξεσηκώνει δημιουργικά από την αρχή έως πρωτόγνωρα. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της φωνής της, το καλλιτεχνικό της ταπεραμέντο, η αισθητική και η καλλιέργειά της, την κάνουν μια ιδανική συνοδοιπόρο. Ωστόσο, οσονούπω κυκλοφορεί ένα τραγούδι μου που αγαπώ πολύ, με τον εξαιρετικό ερμηνευτή, φίλο μου Κώστα Τριανταφυλλίδη και τίτλο «Χιόνι Πορφυρό». Ο Κώστας, με την ευγενική και δωρική φωνή του, που αντανακλά την ποιότητα της ψυχής του, αποτελεί για εμένα μια άλλη πρόκληση. Ένα άλλο ταξίδι.

• Μία συνηθισμένη σου βόλτα-τόπος που σε ηρεμεί;

Βράδυ στους ανυποψίαστους δρόμους της πόλης. Τελευταία και στα δρομάκια της Ερμούπολης.

• Συγκυρίες; Μοίρα; Σχέδιο; Τι είναι τελικά η ζωή;

Ναι, σχεδιάζουμε κι εμείς και τη συγκυρία προκαλούμε και τη μοίρα μας σπέρνουμε. Αλλά, όταν μιλήσει η ζωή… τελειώνει η συζήτηση.

• Τι κάνουμε όταν ηττούμαστε;

Παραδοχή και πάμε. Την πικρή ελιά που θα μας τύχει στο τραπέζι της ζωής, δεν την πετάμε ούτε τσακωνόμαστε με το δέντρο. Ταιριάζει τέλεια με τυράκι, τσίπουρο και παρέα.

• Στα συρταράκια της ψυχής σας, έχετε κάποιες φυλαγμένες εικόνες, τετράστιχα που δεν έχουν ωριμάσει ακόμα για να τα προχωρήσετε;

Υπάρχουν εκεί μέσα όλα τα αρχινισμένα, τα μισοφτιαγμένα, τα παρατημένα. Εικόνες, λόγια, μουσικές… Τα περισσότερα θα τα πάρω μαζί μου, έτσι άφτιαχτα, σαν κι εμένα. Κάτι, κάποτε, χρειάζεται να μπαλώσει κάτι καινούργιο που φτιάχνω. Καμιά φορά, κάτι από αυτά, σαν θαμμένος σπόρος, φυτρώνει και παίρνει ζωή απροσδόκητα, από μια απροσδόκητη βροχή.

• Όταν σε αποκαλούν δάσκαλο, τι γίνεται;

Δεν έχω πού να κρυφτώ. Ντρέπομαι γιατί δεν έχω πού να κρυφτώ, γιατί την θεωρώ βαρύνουσα προσφώνηση. Σημασία έχει ποιοι με αποκαλούν έτσι. Πρόκειται για αγαπημένους μου ανθρώπους, που χρόνια τώρα συμμετέχουν στα σεμινάριά μου στο Μικρό Πολυτεχνείο. Είναι του πολιτισμού τους, της αγάπης τους και της ευγνωμοσύνης τους. Δεν έχω καταφέρει να τους το στερήσω. Κι εγώ τους αγαπώ και τους είμαι ευγνώμων. Η δίψα τους, η εμπιστοσύνη που μου δείχνουν και το ταλέντο τους, με αναγκάζουν διαρκώς να βελτιώνομαι και να μαθαίνω μαζί τους και απ’ αυτούς.

• Σηκώνεις τα μανίκια και ετοιμάζεσαι να μορφοποιήσεις μία ιδέα. Περίγραψέ μας τη στιγμή.

Την ησυχία την αποζητώ συχνά. Συνήθως, όταν μου μπει μέσα μου κάτι που με συνταράζει, παίρνω τους δρόμους με παρέα την αίσθησή του και την πιθανή μελωδία του. Είμαι της περιπατητικής σχολής, θα έλεγα. Σκέφτομαι κι αισθάνομαι βήμα το βήμα. Βέβαια, περνάει και από στάδια επεξεργασίας στο σπίτι. Αν με βρει η όρεξη, ενώ παίζει εκείνη την ώρα το ραδιόφωνο ή και η τηλεόραση, δεν θα τα πειράξω. Τη μια η «φασαρία» με ξεκουμπώνει σαν background, την άλλη η ησυχία με συγκεντρώνει. Και ξανά στους δρόμους, μέσα κι έξω στη ζωή, ώσπου κάποια στιγμή, επιτέλους, ολοκληρώνεται η ιδέα.

Nίκος για Αλεξάνδρα

Ποιος δεν θα καλωσόριζε στη ζωή του έναν τόσο χαρισματικό και αυθεντικό άνθρωπο όπως η Αλεξάνδρα Γκουντούλια ένα τόσο υπέροχο τώρα και αύριο! Είμαι τυχερός! Η Αλεξάνδρα είναι ένας σπάνιος χαρακτήρας. Εύθραυστη και δυνατή, συνάμα αυθόρμητη και μεθοδική. Βάζει μακρινούς στόχους και πάει, παίρνοντας τα ρίσκα της χωρίς να χρεώνει γιÕ αυτά κανέναν. Ευγενική, με ενσυναίσθηση και πάντα με το θάρρος της γνώμης της. Η καρδιά της κατοικεί στο νου της. Καταλαβαίνει τον κόσμο και τα πράγματα νιώθοντάς τα… Αντιλαμβάνεται βαθιά και ακριβώς έτσι ερμηνεύει¯ βαθιά και ξεχωριστά, όπως ξεχωριστή είναι και η ίδια..

Νίκος Για Αριστείδη

Τι να πρωτοπώ για τον Αριστείδη; Τον αισθάνομαι φίλο μου, από εκείνους που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Τον αγαπώ και τον θαυμάζω. Η αντίληψή του για τη μουσική και η εκτέλεση αυτής της αντίληψης θα έλεγα πως συνιστούν σχολή μουσικής και όχι μόνο σχολή κιθάρας, που είναι το όργανό του. Χαζεύει κανείς παρακολουθώντας την ενστικτώδη, αστραπιαία κίνησή του προς την καινοτομία, την αφαίρεση και το ουσιώδες, με όποιο είδος τραγουδιού ή μουσικής καταπιαστεί. Κι ως ο πρίγκιπας των rif που είναι, χαρακτηρίζει αμέσως το αποτέλεσμα όπου έχει εμπλακεί κιθαριστικά. Ως συνθέτη-τραγουδοποιό, τον απασχολεί πολύ ο λόγος, οι στίχοι που κάθε φορά αναδεικνύει μουσικά. Από τα έργα του συγκροτήματος Θέρος μέχρι τον προσωπικό του δίσκο Ινώ -ένα υπόδειγμα διασκευής/ανασύνθεσης παραδοσιακών τραγουδιών- εκτυλίσσεται ολοφάνερα η καλλιτεχνική του ιδιοφυία.

Αλεξάνδρα Γκουντούλια

• Πρώτη μέρα, πρώτο τραγούδι, πρώτο δευτερόλεπτο στη σκηνή του «Μουσικού Κουτιού». Ποιο τραγούδι; Ποιο συναίσθημα; Τι χρώμα; Περίγραψέ μας!

Είναι ένα ανέκδοτο κομμάτι από τη δουλειά που ετοιμάζουμε με τον Νίκο Ζούδιαρη. Έχω αγωνία. Πώς θα το ερμηνεύσω, αν θα το περάσω στους ακροατές, πώς θα ακουστεί η φωνή μου απ’ τα ηχεία του μαγαζιού. Βλέπω χρώμα μπλε· από τα φώτα που χτυπάνε το πρόσωπό μου στη σκηνή. Και κοιτάζω προς την πόρτα που βρίσκεται απέναντί μου, για να ξέρω ότι ανά πάσα στιγμή, αν δεν κυλήσουν τα πράγματα όπως τα φαντάζομαι, θα μπορέσω αυθόρμητα να τρέξω. Τελικά ακούγεται η πρώτη νότα της κιθάρας και με παρασέρνει μαζί της, στον κόσμο αυτής της μουσικής παράστασης, που τόσο ανυπομονούσα να ξεκινήσει.

• Την απόφαση να έρθεις στην Αθήνα να δοκιμάσεις το όνειρό σου πότε την πήρες; Τι άφησες πίσω σου;

Ήταν τέλη Αυγούστου του περασμένου καλοκαιριού. Βρισκόμουν σε μια παραλία της Θάσου που τραγουδούσα τα τελευταία καλοκαίρια και κάπου εκεί αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να μετακομίσω! Άφησα πίσω όλες εκείνες τις μνήμες και τις στιγμές που με καθόρισαν και με διαμόρφωσαν αυτά τα επτά χρόνια που έζησα στη Θεσσαλονίκη. Την αδερφή μου την Κατερίνα, που τόσο αγαπώ, και τις βραδιές που τραγουδούσαμε παρέα. Φίλες και φίλους που γίναμε οικογένεια.
Άφησα εκεί πάνω και μια σχολή που κουράστηκα πολύ να ολοκληρώσω, αυτή της Φαρμακευτικής, που δεν συμπάθησα στιγμή και με έσπρωξε με φυσικότητα στη μεγάλη μου αγάπη, το τραγούδι.

• Σε ενοχλεί όταν μιλούν για μία «απαίδευτη νέα γενιά»;

Είμαστε μια μεταβατική γενιά και προσπαθούμε να καταλάβουμε έναν κόσμο, ο οποίος όπως φαίνεται είναι δυσλειτουργικός. Ψάχνουμε να ταυτιστούμε με κάτι σε μια κοινωνία που έχει χάσει τον ρομαντισμό της και φανερώνει έκδηλα πια τα σκοτάδια και τις τρύπες της. Ποιος άραγε να γνωρίζει τις ιδέες και τα κίνητρα όλων αυτών των ατόμων και μπορεί να τους χαρακτηρίζει με αυτό τον απόλυτο τρόπο;

• Αν και είναι νωρίς ακόμα, πώς αυτοπροσδιορίζεσαι ως τραγουδίστρια, σε ποιο φάσμα εντάσεις τον εαυτό σου;

Όντως, είναι ακόμη νωρίς να αυτοπροσδιοριστώ ως τραγουδίστρια συγκεκριμένου φάσματος. Συνήθως αδυνατώ να κατατάξω τη μουσική σε συγκεκριμένα είδη. Πάντοτε τραγουδούσα κομμάτια που με αγγίζουν, συνθετικά και στιχουργικά.
Αγαπώ συνθέτριες και συνθέτες που με κινητοποιούν καλλιτεχνικά. Θαυμάζω έργα διαφόρων ειδών και όταν αυτά με εμπνέουν και με διαμορφώνουν, παύουν πια να κατηγοριοποιούνται κι εκείνα μέσα μου.

• Είσαι έτοιμη να διαχειριστείς μια επιτυχία;

Δεν ξέρω πώς να ορίσω την επιτυχία. Αν καταφέρω να επικοινωνήσω σ’ ένα κοινό, μέσω της ερμηνείας μου, τραγούδια που αγαπώ, αυτό για μένα είναι επιτυχία. Αν αγαπηθεί ένα κομμάτι με τη φωνή μου, αυτό είναι επιτυχία. Ένα άτομο που δεν γνωρίζει τίποτα για μένα και βρίσκεται τυχαία στο μαγαζί που τραγουδάω και αγγίζω κάτι στην ψυχή του, αυτό για μένα είναι επιτυχία.

• Περίγραψε ένα μέρος που θα ήθελες να τραγουδήσεις.

Νομίζω πως θα ήταν ένα μέρος με τα πράγματα που αγαπώ περισσότερο. Σίγουρα θα υπήρχε θάλασσα και μαζεμένα τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Θα ήταν βράδυ και θα είχε τόσο φωτεινό ουρανό που θα ήταν και ο φωτισμός της παράστασης και να τραγουδάμε μαζί τα αγαπημένα μου τραγούδια όλο το βράδυ, μέχρι να ανατείλει ο ήλιος.

Αλεξάνδρα για Νίκο

Είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Νιώθω ευγνωμοσύνη που βρεθήκαμε. Έχει μια τρυφερότητα απύθμενη και μια βαθιά ενσυναίσθηση για τον κόσμο και τους ανθρώπους. Και έτσι όπως είναι ως άνθρωπος, τελικά, είναι και ως τραγουδοποιός. Με συγκινούν βαθύτατα τα τραγούδια του. Δίνει ήχο και λέξεις στα όνειρα, στους ανεκπλήρωτους και εκπληρωμένους έρωτες, σε στόματα που φιμώνονται, σε στερημένους φαντασίας και ονείρων.
Αυτό που θαυμάζω περισσότερο σε εκείνον είναι πως έχει επιλέξει να βλέπει τον κόσμο με μια αγνότητα, με τη γλυκιά αθωότητα αλλά και τη σκληράδα ενός παιδιού – και τα χαρίζει απλόχερα στον κόσμο μέσα από τις δημιουργίες του, την ευαισθησία του, την αγάπη του. Είναι ποιητής κόσμων. Ένας ποιητής χωρίς όρια!

Αλεξάνδρα για Αριστείδη

Με εμπνέει η αισθητική του. Θαυμάζω τον μουσικό κόσμο που κουβαλάει, θαυμάζω τις κιθαριστικές του ικανότητες. Σε κάθε κομμάτι χτίζει κι έναν κόσμο, καινούργιο, μοναδικό, και θέλω να μπω κι εγώ σε αυτόν τον κόσμο, να χαθώ εκεί. Είμαι πολύ τυχερή που έχει φτιαχτεί αυτό το ντουέτο και που επικοινωνώ επί σκηνής με έναν τόσο εμπεριστατωμένο μουσικό. Μου χαρίζει απλόχερα τις εμπειρίες του κι εγώ προσπαθώ να τις αφουγκραστώ, να οικειοποιηθώ κάτι από τις κατακτήσεις του και τον ευχαριστώ γι’ αυτό.

Αριστείδης Χατζησταύρου

• Με το που ακούω τις πρώτες νότες, σημειώνω στο μπλοκάκι μου «νιου γιόρκερ». Κάνω λάθος;

Πολλές φορές, για να επεξεργαστώ ανεπηρέαστος κάθε μορφή της μουσικής δημιουργίας μου, φαντάζομαι να την συναντώ ως τυχαίος περαστικός στη Νέα Υόρκη, κι αν μου αρέσει, να λέω και κάποιο επιφώνημα ικανοποίησης.
Το κάνω και με την Κωνσταντινούπολη. Οι καταβολές μου όμως είναι από την Κοκκινιά και οι ρίζες μου από τη Μικρά Ασία. Αισθάνομαι τυχερός ως μουσικός που γεννήθηκα σε ένα γεωγραφικό σταυροδρόμι που φέρνει μυρωδιές από όλες τις κατευθύνσεις. Η μουσική είναι μια απλή πράξη διακτίνισης, αν αφεθεί κάποιος στα χέρια της.

• Αμέσως μετά, όμως, η διασκευή του παραδοσιακού «Γιωργίτσα», από τον δίσκο Ινώ, μας οδήγησε βαθιά σε κοινότητες δικές μας, βαλκανικές, της Ιωνίας…

Θέλησα στον προσωπικό μου δίσκο με τίτλο ΙΝΩ (αρχαιοελληνική θεότητα της θάλασσας και του λευκού των κυμάτων) να πω με ένα όργανο της Δύσης το πώς αντιλαμβάνομαι τον τόπο μου και το ιδιαίτερο παρελθόν του. Επιχείρησα να στείλω και κάτι πίσω –ως ελάχιστη ανταπόδοση– στις υπέροχες επιρροές από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

• Σε μία τέτοια εποχή είναι δύσκολο ή εύκολο να προκύψουν νέες μορφές;

Μετά τους βίαιους εγκλεισμούς μας, πιστεύω φανερώθηκαν έντονα οι διαφορές της τέχνης της μουσικής από το εμπόριό της. Η προαιώνια ενασχόληση του ανθρώπου με τις χορδές που περιβάλλονται από ένα καύκαλο-ηχείο γύρω τους (έγχορδα), δεν μπορεί παρά να είναι η διαρκής μετεξέλιξη όσον αφορά τη μουσική και ανακύκλωση όσον αφορά τους νόμους του εμπορίου.
Οι εποχές αλλάζουν ως οφείλουν. Είναι ζωτική για όλους αυτή η αλλαγή για τη δουλειά μας… Οι φόρμες σπάνε διαρκώς, στα ήσυχα δωμάτια των δημιουργών.

• Δεν μπορώ να μην ρωτήσω τη γνώμη σου για τον όρο έντεχνο…

Πιστεύω ότι μετά την εμφατική επικράτηση του άτεχνου, του πρόχειρου, του ίδιου ως κόπια, θα υπήρξε η ανάγκη αυτής της λέξης ως εργαλείο για να κατηγοριοποιούνται οι μουσικές στα σημεία πώλησης και προβολής τους.
Προσωπικά με αφήνει αδιάφορο. Η ελαφρότητα και η ιδιοτέλεια εμφανίζεται σε όλα τα είδη της μουσικής.

• Τι κάνουμε, όταν είμαστε ντάουν και πρέπει να παίξουμε;

Η μουσική πράξη δεν είναι αυτονόητη για κανέναν, ευτυχώς. Σε υποχρεώνει να κοπιάσεις πολύ για το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ο κάτω κυματισμός είναι η ωραία στιγμή που ξεκινά ο πάνω. Η ανάδυση. Πιάνομαι από αυτό που επέλεξα και θέλω να εκφράζομαι. Τα υπόλοιπα τα κάνει η μεγάλη αγαπημένη και οι άνθρωποι που έλκονται από αυτήν.

• Με τι κριτήριο δέχεσαι ή αρνείσαι συνεργασίες;

Η ανοιχτή ματιά, το νοιάξιμο, το μεράκι και η αγάπη. Τότε παίρνουν νόημα τα ταλέντα και οι δεξιότητες. Ίσως είναι ο λόγος που από τότε που θυμάμαι είμαι μέλος συγκροτήματος σε όλες τις θέσεις και τους ρόλους. Ό,τι δεν διαθέτω και το έχει ο συμπαίκτης μου, με ελκύει από μόνο του. Εκεί εκπληρώνεται η διαρκής μαθητεία. Αρνούμαι να είμαι διακοσμητικός — όχι πάντα με επιτυχία.

• Έχεις παίξει σε πολλές συναυλίες στο εξωτερικό. Διακρίνεις διαφορές σε σχέση με την Ελλάδα;

Ζηλεύω τα κτίρια που διαθέτουν. Είναι ανοιχτά και συνυφασμένα με τη μουσική. Θέατρα, πάρκα, δρόμοι, κήποι, ναοί. Στην Ελλάδα, που έχουμε τέλειο κλίμα, παλεύουμε ακόμη να ακουγόμαστε. Υποσιτιζόμαστε.