–Πότε σας έγινε η πρόταση για να είστε επικεφαλής; Σας είχε περάσει ποτέ η ιδέα;

Όταν έχεις μεγαλώσει και ζεις σε αυτή την πόλη, καθημερινά βλέπεις μια σειρά από προβλήματα που σε θυμώνουν και σε απογοητεύουν. Βλέπω την εγκατάλειψη σε διάφορες γωνιές της πόλης και, ειδικά, τις δυνατότητες αυτής της πόλης να πηγαίνουν χαμένες. Κάθε άνθρωπος που αγαπάει αυτή την πόλη έχει θέληση να συμβάλλει, με όποιον τρόπο μπορεί, για να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Η πρόταση μιας παράταξης ιστορικής, όπως είναι η Ανοιχτή Πόλη, με τιμά βαθιά και σκοπεύω να ανταποδώσω την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν οι άνθρωποί της.

– Και ο Αλέξης Τσίπρας έτσι ακριβώς ξεκίνησε. Το έχετε σκεφτεί;

Ειλικρινά, όχι. Ίσως γιατί η ένταξή μου στην αριστερά, όπως και στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα, ξεκίνησε πολύ νωρίτερα. Σκεφτείτε, επίσης, ότι εγώ έκανα την επιλογή να φύγω από την κεντρική πολιτική σκηνή και το Υπουργείο Εργασίας, για να ασχοληθώ με την Αθήνα.

– Σας ελκύει η κεντρική πολιτική ζωή ή η αυτοδιοίκηση; Υπάρχουν ομοιότητες και διαφορές;

Αυτό που με ελκύει είναι η πρόκληση. Εκεί που όλοι πιστεύουν ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, να αποδεικνύει κανείς ότι υπάρχει η δυνατότητα για μεγάλες μεταβολές. Αυτή είναι και η εμπειρία που προσκομίζω από το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας και το Υπουργείο Εργασίας στη συζήτηση για το δήμο Αθηναίων. Πουθενά δεν υπάρχουν ιδανικές συνθήκες. Δική μας δουλειά είναι να τις δημιουργούμε. Και όταν αυτή η πρόκληση αφορά την πόλη μου, την πόλη που μεγάλωσα και ζω, δεν σας κρύβω ότι πεισμώνω ακόμα περισσότερο. Δεν είμαι περαστικός από την πόλη.

– Η υποψηφιότητα κάθε υποψήφιου συνδυασμού και κάθε υποψήφιου δημάρχου πλαισιώνεται από μια προεκλογική καμπάνια, που σημαίνει μπόλικη φωτογράφηση, βιντεοσκόπηση, συνεντεύξεις. Υπάρχει κάτι σε όλη αυτή την ξαφνική «έκθεση», που σας κάνει να νιώθετε άβολα;

Η καθημερινή επικοινωνία και ο διάλογος με τους ανθρώπους στις γειτονιές μου δίνουν δύναμη και με γεμίζουν με αισιοδοξία, ότι υπάρχουν πολλοί που ακόμα αγαπάνε αυτή την πόλη. Αυτό το στοιχείο της “έκθεσης” είναι το πιο σημαντικό για εμένα. Η αδιαμεσολάβητη ζωντάνια των ανθρώπων αυτής της πόλης. Το άλλο στοιχείο της έκθεσης, για το οποίο με ρωτάτε, είναι αλήθεια ότι δεν το έχω συνηθίσει. Ακόμα και στο Υπουργείο Εργασίας είχα επιλέξει να δίνω το βάρος στην δουλειά και όχι στην επικοινωνία. Αυτό για το οποίο σίγουρα χαίρομαι, είναι ότι δεν έχω αλλάξει κάτι στην καθημερινότητά μου. Εξακολουθώ να περπατώ στις γειτονιές της πόλης. Εντάξει, με χαιρετάνε περισσότεροι, αλλά αντέχω!

-Πώς αισθανθήκατε όταν σας παρομοίασε ο Α. Τσίπρας με τον «Καθηγητή», από την τηλεοπτική σειρά La Casa de Papel;

Γέλασα και την ίδια στιγμή είπα “ω ρε, δούλεμα που θα φάω!”Ευτυχώς μου αρέσει η σειρά. Και αν πρέπει να κρατήσω κάτι από τον “Καθηγητή” είναι ένα πράγμα: η σημασία του σχεδίου. Πρέπει να ξέρουμε τι θέλουμε, να δουλεύουμε με σχέδιο, πρόγραμμα και κυρίως με φαντασία.

– Έχει γίνει αρκετή συζήτηση για την επαγγελματική εμπειρία σας, το λεγόμενο «βιογραφικό» σας. Τι απαντάτε σε όσους αποδοκιμάζουν το περιεχόμενό του;

Σε έναν βαθμό ήταν η παραδοσιακή κριτική που γίνεται όταν ένας νέος άνθρωπος αναλαμβάνει μια θέση ευθύνης. Δεν γίνεται να θες νέους ανθρώπους στην δημόσια σφαίρα και να απαιτείς ταυτόχρονα σπουδές και δέκα χρόνια εργασιακή εμπειρία. Είμαι ένας άνθρωπος 35 χρονών που σπούδασα στην ΑΣΟΕΕ και συνέχισα το μεταπτυχιακό και το διδακτορικό μου στο ΠΑΝΤΕΙΟ. Μέσα από την δουλειά μου στην Επιθεώρηση Εργασίας και στο Υπουργείο, απέδειξα ότι η εμπειρία δεν είναι το μόνο στοιχείο που χρειάζεται. Την ίδια στιγμή, με πείσμωσε η κριτική “αυτός ποιος είναι κλπ”. Με πείσμωσε, όχι επειδή το πήρα προσωπικά, αλλά επειδή αποκαλύπτει μια ελιτίστικη και αριστοκρατική αντίληψη για την πολιτική στο Δήμο. Ε, σήμερα θέλω να γίνω δήμαρχος για να δείξω ότι στο Δήμο μπορεί να είναι ένας από εμάς. Ένας άνθρωπος που μεγάλωσε και ζει σε μια γειτονιά της πόλης.

– Ποιο είναι το αγαπημένο σας σημείο στην πόλη και ποιο αυτό που αποφεύγετε πιο πολύ;

Περπατάω πολύ στην πόλη και, κάθε φορά, ανακαλύπτω νέες, αξιαγάπητες γωνιές. Θα σας πω την τελευταία μου ανακάλυψη: το πέταλο πίσω από το Καλλιμάρμαρο. Όποτε μπορώ πηγαίνω και ηρεμώ. Δεν αποφεύγω κάποιο σημείο.

– «Οι πολιτικοί σήμερα αποφεύγουν την αντιδημοτικότητα σχεδόν με κάθε τίμημα». Πρόκειται για άποψη του Tony Judt, αριστερού διανοούμενου. Πόσο αυτό αφορά τους πολιτικούς κάθε ιδεολογικού χώρου και πόσο αφορά εσάς προσωπικά;

Ισχύει. Και προφανώς δεν υπάρχει κανένας ιδεολογικός χώρος που έχει αντίσωμα σε αυτήν την τάση. Αλλά θα ήθελα να σας θυμίσω κάτι άλλο που είχε πει ο Judt: ότι το κριτήριο για μια πολιτική απόφαση είναι το κατά πόσο βοηθάει στην κατεύθυνση μιας άλλης, πιο δίκαιης κοινωνίας. Νομίζω ότι εκεί κρίνεται η αποφασιστικότητα και, εν μέρει, και η αντιδημοφιλία του καθενός και της καθεμιάς. Όταν επέβαλα πολύ υψηλά πρόστιμα στις τράπεζες για υπερωριακή, αδήλωτη εργασία δεν ήμουν ιδιαίτερα δημοφιλής στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Αδιαφορώ. Έκανα το σωστό.

– Μεγαλώσατε στον Άγιο Νικόλαο, στη δεκαετία του ’80 και του ’90. Τι έχει αλλάξει από τότε στην περιοχή; Υπάρχουν και θετικές αλλαγές;

Φυσικά υπάρχουν θετικές αλλαγές! Μεγάλωσα τη δεκαετία του 1990 που επικρατούσε παροξυσμός για την έλευση και εγκατάσταση των μεταναστών στη γειτονιά μας. Τώρα ξέρουμε ότι οι φωνές εκείνες – για το αδύνατο της ενσωμάτωσης των Αλβανών, για παράδειγμα, μεταναστών στην ελληνική κοινωνία – είχαν άδικο. Η ομαλή ένταξη των μεταναστών είναι ένα επίτευγμα για το οποίο όλοι μας πρέπει να είμαστε περήφανοι.

– Υπάρχουν σημεία στα οποία μπορεί να υπάρχει συμφωνία και μέτωπο με άλλες παρατάξεις;

Προφανώς, από οποιαδήποτε συμφωνία αποκλείω τη Χρυσή Αυγή, αφού με εγκληματικές οργανώσεις νεοναζί δεν υπάρχει κανένα περιθώριο διαλόγου. Από εκεί και πέρα με νοιάζει η πόλη μου και θα στηρίξω οποιαδήποτε τεκμηριωμένη πρόταση την εξυπηρετεί. Για παράδειγμα, μπορώ να δηλώσω από τώρα ότι θα υπερψηφίσω, ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος, την άμεση λειτουργία χώρων εποπτευόμενης χρήσης για ουσιοεξαρτημένους και δημοτικού αποτεφρωτηρίου. Όπως σας είπα και πριν, το κριτήριο είναι ένα: αν κάθε απόφαση αλλάζει τα πράγματα προς το καλύτερο.

– Μερικοί υποστηρίζουν πως δεν υπάρχουν πια διαφορετικά στρατόπεδα και αντιλήψεις στη διοίκηση του Δήμου. Συμφωνείτε;

Κάτι τέτοιο λέει ο κύριος Μπακογιάννης, ίσως επειδή του αρέσουν τα εύπεπτα σλόγκαν. Δυστυχώς τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Φυσικά υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις. Θα σας πω ένα παράδειγμα: όλοι φυσικά θα συμφωνήσουμε ότι το πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων είναι σημαντικό. Ο κύριος Μπακογιάννης προτείνει να εκχωρήσουμε το μέτωπο αυτό σε ιδιώτες, γιατί πιστεύει ότι αυτός είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος. Εμείς λέμε ότι κάνει λάθος. Ότι είναι μια επιλογή που κοστίζει πολλαπλάσια και, στο τέλος, έχει αποδειχτεί αναποτελεσματική. Η τάση σε όλη την Ευρώπη είναι οι Δήμοι να παίρνουν πίσω υπηρεσίες που είχαν παραχωρήσει σε ιδιώτες. Αδυνατώ να κατανοήσω ποια ιδεοληψία ή ποιο συμφέρον οδηγούν τον κύριο Μπακογιάννη να υπερασπίζεται μια αποτυχημένη πολιτική.

– Σας ανησυχεί ο θυμός και η ένταση που έχει συσσωρευτεί στον κόσμο; Και δεν μιλώ για τη Χρυσή Αυγή αλλά για τη διάχυτη αίσθηση βίας που υπάρχει στην καθημερινότητα.

Η διάχυτη αυτή αίσθηση δεν έρχεται ουρανοκατέβατη. Προέρχεται από αυτούς που συνειδητά καλλιεργούν το εθνικιστικό μίσος και το φόβο για το διαφορετικό. Χωρίς το μίσος αυτό δε θα είχαμε ζήσει το λυντσάρισμα και τη δολοφονία ενός νέου ανθρώπου στο κέντρο της Αθήνας, μέρα μεσημέρι. Εμείς θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, προκειμένου κάθε κάτοικος και επισκέπτης της πόλης μας, ανεξάρτητα από φυλή, θρησκεία και σεξουαλικό προσανατολισμό, να νιώθει και να είναι ασφαλής.

-Υπάρχουν τρεις παράγοντες. Πόροι, διαχείριση και πολιτισμός με την ευρεία έννοια. Πού υστερούμε περισσότερο;

Σίγουρα στη διαχείριση. Ο Δήμος της Αθήνας είναι ένας πλούσιος Δήμος με πολύ φτωχή, όμως, διαχείριση είτε γιατί δεν αναγνώρισε έγκαιρα τα προβλήματα των κατοίκων του και προτίμησε κινήσεις εντυπωσιασμού είτε γιατί δεν θέλησε να συγκρουστεί, όταν χρειάστηκε.

– Ένας δήμαρχος από την αριστερά! Πείτε μου τρεις διαφορετικές κινήσεις που θα έκανε.

Πρώτον, την επόμενη μέρα θα συνεχίσω να περπατάω στις γειτονιές της πόλης και να ακούω τα μικρά και μεγάλα προβλήματα των ανθρώπων της. Η Αθήνα, μέχρι σήμερα, είχε διοικήσεις που ήταν πολύ κοντά στο κεντρικό πολιτικό σύστημα και πολύ μακριά από τις γειτονίες. Δεύτερον, στροφή στα απαραίτητα έργα που χρειάζονται οι γειτονιές. Να σπάσουμε το αίσθημα εγκατάλειψης που υπάρχει με το που απομακρύνεσαι από την βιτρίνα της πόλης. Τρίτον, μια ουσιαστική κοινωνική πολιτική του Δήμου, ειδικά στο ζήτημα της αξιοποίησης των αδιάθετων κτηρίων που ανήκουν στον Δήμο, για κοινωνικές και πολιτιστικές χρήσεις. Για εμάς, η κοινωνική πολιτική δεν αποτελεί απλώς ένα δίχτυ προστασίας για τους αποκλεισμένους, αλλά μια διαφορετική οπτική για το σύνολο της καθημερινής μας λειτουργίας.

– Οραματίζεστε μια δημοτική αρχή που θα λειτουργεί ως «ασπίδα δημοκρατίας απέναντι στην άνοδο της ακροδεξιάς». Πρακτικά και συγκεκριμένα, με ποιους τρόπους σχεδιάζετε να το κατορθώσετε αυτό;

Η άνοδος της ακροδεξιάς συνιστά πρόβλημα για την ασφάλεια στις γειτονιές μας, όπως αποδεικνύεται από τα περίπου 35 περιστατικά δολοφονικών επιθέσεων με ρατσιστικά κίνητρα, μέσα στα όρια του Δήμου Αθηναίων. Η δική μας απάντηση: ζωντανές και ασφαλείς γειτονιές: φως, κίνητρα εμπορικής δραστηριότητας, κοινωνική κατοικία. Τέλος, στήριξη σε κάθε πρωτοβουλία που αντιστρατεύεται το φόβο και τις διακρίσεις. Συνολικά, δηλαδή, μια πόλη που θα προσφέρει περισσότερα στους ανθρώπους της.

– Έχει δημιουργηθεί ένα δίπολο, από τα ΜΜΕ περισσότερο. Ο Δεξιός με την ασφάλεια, ο Αριστερός με τα δικαιώματα. Πώς στέκεστε σε αυτό;

Για εμάς η ασφάλεια είναι δικαίωμα. Δεν είναι προνόμιο. Μια πόλη ανασφαλής είναι μια πόλη με φοβισμένους πολίτες και, άρα, δεν μπορεί να είναι δημοκρατική.

– Υπάρχουν πολλοί δημόσιοι χώροι στους οποίους φοβάσαι να περπατήσεις, ακόμα και μέρα μεσημέρι, και αυτό αφορά κυρίως το γυναικείο πληθυσμό. Ο λόφος του Φιλοπάππου και ο Λυκαβηττός, για παράδειγμα. Συμφωνείτε με το ενδεχόμενο της οργανωμένης, 24ωρης φύλαξής τους;

Η ανασφάλεια στην Αθήνα είναι, σε μεγάλο βαθμό, αποτέλεσμα της εγκατάλειψης των γειτονιών της από τη διοίκηση του κυρίου Καμίνη. Είναι συγκλονιστικό ότι το 2018 ο Δήμος δεν ξόδεψε ούτε ένα ευρώ για έργα ηλεκτροφωτισμού! Πώς μπορούμε να νιώθουμε ασφαλείς, όταν ολόκληρες συνοικίες βρίσκονται στο σκοτάδι; Χαίρομαι πολύ που βάζετε και την έμφυλη διάσταση στο ζήτημα της ασφάλειας. Είμαστε σε μια χώρα που μόνο το τελευταίο διάστημα έχουν αναδειχτεί τρεις υποθέσεις γυναικοκτονίας. Υπάρχουν πόλεις, όπως το Παρίσι, που έχουν ειδικό πρόγραμμα, με έμφαση στην ασφάλεια των γυναικών μέσα στην πόλη. Πρέπει να μελετήσουμε αυτή την εμπειρία. Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μια κοινωνία με ισχυρή δημοκρατική κουλτούρα είναι μια πιο ασφαλής κοινωνία.

– Θα έλεγε κανείς ότι είναι αναμενόμενο να στηρίζετε τη συνεργασία του Δήμου Αθηναίων με το φορέα «Ανάπλαση Αθήνας ΑΕ», αφού ιδρύθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ. Τι απαντάτε σε όσους υποστηρίζουν ότι αυτό θα υποβαθμίσει και θα παρακάμψει το ρόλο του Δήμου;

Πρόκειται για ένα φορέα που στελεχώνεται από εξαιρετικούς επιστήμονες και μας έχει δώσει, ως τώρα, μόνο θετικές ειδήσεις. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ανάπλαση των προσφυγικών κατοικιών στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας αλλά και μια σειρά διαγωνισμών και προτάσεων που φαίνεται ότι μπορεί να αλλάξουν άρδην την εικόνα της πόλης. Να αυξήσουν το πράσινο, την ομορφιά και τη λειτουργικότητά της. Βρίσκω, λοιπόν, πολύ φοβική και μίζερη τη στάση των κ. Μπακογιάννη και Γερουλάνου. Ο Δήμος σήμερα χρειάζεται αυτό το επιστημονικό δυναμικό και τις συνεργασίες, εκτός και αν η αντιπρόταση είναι να καταργηθεί μια δημόσια δομή για να δώσουμε τα έργα ξανά σε εργολάβους.

-Πολλοί από τους κατοίκους των Εξαρχείων οργανώνονται προκειμένου να διεκδικήσουν συνθήκες ασφαλούς διαβίωσης στην περιοχή τους. Πώς στέκεστε απέναντί τους;

Στα Εξάρχεια υπάρχει όντως πρόβλημα. Πρωτίστως, γιατί και εκεί ο Δήμος έχει αφήσει τα πράγματα στην τύχη τους, με αποτέλεσμα μια ολοκληρωτική εικόνα εγκατάλειψης. Ο λόφος του Στρέφη είναι ο πιο εγκαταλελειμμένος χώρος πρασίνου της Αττικής. Οι προτάσεις των κατοίκων, σε συνδυασμό με ήπιες παρεμβάσεις ανάπλασης της περιοχής, είναι για εμάς οδηγός για την συνολική αναβάθμιση της καθημερινότητας σε αυτή την ιστορική γειτονιά.

– Είστε υπέρ στο να περάσει το Πεδίον του Άρεως στο Δήμο; Πώς σκέφτεστε την ανάπτυξή του; Θα δεχόσασταν την μικρή ιδιωτική πρωτοβουλία;

Ομολογώ ότι δεν θεωρώ το ζήτημα της αρμοδιότητας το μείζον. Σας θυμίζω ότι ο Δήμος έχει στα χέρια του διάφορα πάρκα που δύσκολα κανείς θα θεωρούσε υποδείγματα! Η δική μας πρόταση: πάρκο ανοιχτό, φυλασσόμενο, ζωντανό, με δράσεις και δημοτικές πρωτοβουλίες. Για την ιδιωτική παρέμβαση, προφανώς και είναι θετικό το να θέλουν φορείς να συνεισφέρουν στο έργο του Δήμου. Απλώς – και είναι αστείο ότι πρέπει να το πω αυτό – και εδώ θέλουμε κανόνες.

– Περιγράψτε μια συνηθισμένη σκηνή καθημερινής αλληλεγγύης ανάμεσα σε πολίτες της Αθήνας, που σας συγκινεί και μια συνηθισμένη σκηνή απανθρωπιάς, που σας εξοργίζει.

Θα σας πω κάτι απλό, που κατά τη γνώμη μου συμπυκνώνει την ουσία. Όταν κάποιος ή κάποια πέφτει, πάντα ένας περαστικός θα τρέξει να βοηθήσει. Αυτό πρέπει να κάνουμε. Να δίνουμε το χέρι μας στον αδύναμο. Στον αντίποδα, αυτό που με φρικάρει είναι όταν βλέπω αυτοκίνητο να μπλοκάρει ράμπα. Εκεί είναι ο πυρήνας της απανθρωπιάς.

– Ζω σε κεντρική περιοχή της Αθήνας, όπου καθημερινά γίνεται εμπόριο ναρκωτικών. Έχω καλέσει την αστυνομία πολλές φορές, το ίδιο και οι γείτονές μου αλλά εξακολουθούμε να βλέπουμε τα ίδια πρόσωπα στις συναλλαγές. Πώς θα το αντιμετωπίσετε;

Το ζήτημα της ουσιοεξάρτησης στους δρόμους της Αθήνας αποτελεί για εμάς προτεραιότητα. Αποτελεί θέση μας εδώ και χρόνια, αλλά είναι πλέον ώριμες οι συνθήκες για την άμεση εφαρμογή λύσεων, όπως οι χώροι εποπτευόμενης χρήσης, τα κέντρα ημερήσιας περίθαλψης, καθώς και η αναβάθμιση των street work και των προγραμμάτων ένταξης. Φυσικά θα συνεργαστούμε στενά με όλες τις δομές που ασχολούνται με το θέμα και θα ενισχύσουμε την πρόληψη.

-Έχω ακούσει πολύ συχνά Αθηναίους να λένε για ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (όπως η Βιέννη, το Βερολίνο, το Άμστερνταμ), πως είναι «πιο ανθρώπινες πόλεις» από την Αθήνα. Συμφωνείτε;

Πλάκα έχει αυτό, διότι εγώ σίγουρα έχω ακούσει πολλούς Βερολινέζους να έρχονται εδώ και να λένε «επιτέλους, ανθρώπινη και χαλαρή καθημερινότητα». Το γρασίδι πάντα είναι πιο πράσινο στην αυλή του γείτονα! Από την άλλη, πρέπει να δούμε το εξής: η Aθήνα είναι μια ανθρώπινη πόλη, ενώ βρίσκεται τέσσερις φορές κάτω από τα όρια του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για την έκταση πρασίνου ανά κάτοικο. Σκεφτείτε να τα καταφέρουμε εκεί. Να κάνουμε τα 500 σχολεία, εστίες πρασίνου. Ε, τότε θα έχουμε μια μαγική πόλη!

– Έχετε δηλώσει πως θα υπερασπιστείτε τον πλούτο των μεταναστευτικών κοινοτήτων της πόλης. Για να γίνει αυτό θα χρειαστεί πρώτα να επιτευχθεί η πολιτισμική και κοινωνική εξοικείωση του ντόπιου πληθυσμού με τον μεταναστευτικό, που βρίσκεται στη βάση κάθε επιτυχημένης μεταναστευτικής πολιτικής. Αυτό είναι ένα «στοίχημα». Πώς θα το προσεγγίσετε;

Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό. Ήδη η Αθήνα είναι μια ανοιχτή, δυναμική και πολύχρωμη πόλη με σημαντική μεταναστευτική παρουσία. Ο ρόλος του Δήμου είναι απλός: να διασφαλίσει τα δικαιώματα όλων των πολιτών και να υπερασπιστεί, ως προσόν, την πολυπολιτισμικότητα της πόλης μας.

– Είστε εξοικειωμένος με τη λειτουργία και το έργο του ΣυνΑθηνά, που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της θητείας του κύριου Καμίνη; Υπάρχει κάτι που θα αλλάζατε ή θα συμπληρώνατε στον τρόπο λειτουργίας του;

Η ιδέα είναι πολύ ενδιαφέρουσα και θα μπορούσε να αποτελέσει ένα σύγχρονο και πολύ δημιουργικό εργαλείο, στο βαθμό που διευκολύνει τις ομάδες και τους πολίτες στην πραγματοποίηση πρωτότυπων και λειτουργικών, για την πόλη, δράσεων. Το ζητούμενο είναι, κατά πόσο έχει υπάρξει και αποτελεσματικό, καθώς δεν φαίνεται να έχει αφήσει ένα διακριτό αποτύπωμα στην πόλη και στους κατοίκους της. Πιστεύω ότι έχει λειτουργήσει πιο συγκεντρωτικά από όσο θα χρειαζόταν, προκειμένου να δώσει ελεύθερο βήμα στην πρωτότυπη έκφραση της πόλης. Θα προτιμούσα να διασπάσω το σχήμα σε επτά μονάδες – μία σε κάθε Κοινότητα. Να δημιουργηθεί, δηλαδή, ένα κέντρο αναφοράς, έκφρασης και συμμετοχής πιο άμεσο και οικείο για όλους και όλες, ακόμα και στις πιο άγνωστες γωνιές των γειτονιών. Επιπλέον, θα τη θεωρούσα ως δίοδο άμεσης επικοινωνίας, που θα υπαγόρευε πολιτικές προτεραιότητες και θα μπορούσε να μετασχηματίσει την ίδια τη λειτουργία του Δήμου.

– Πολλές φορές ένας Δήμαρχος οφείλει να έρθει σε αντιπαράθεση με την κεντρική εξουσία. Τι γίνεται στην περίπτωση που είναι το κόμμα που ανήκει στην κυβέρνηση;

Δε νομίζω ότι αλλάζει κάτι. Τα ξαναείπα: Δεν είμαι περαστικός από την Αθήνα. Εδώ γεννήθηκα, εδώ ζω και θα συνεχίσω να αγωνίζομαι για το καλό της πόλης και των ανθρώπων της. Αν με απασχολούσε αυτό που περιγράψατε στην ερώτησή σας, δεν θα είχα παραιτηθεί από το Υπουργείο για να διεκδικήσω τον Δήμο. Με νοιάζει η πόλη μου περισσότερο από οποιαδήποτε διατήρηση ισορροπιών και για αυτό είμαι έτοιμος για κάθε απαραίτητη συνεργασία, αλλά και σύγκρουση, όταν αυτό απαιτηθεί.

– Πείτε μας την γνώμη σας για το Airbnb. Πως στέκεστε απέναντι στην κριτική ότι χάνεται η κοινωνική συνοχή;

Η εξάπλωση της βραχυχρόνιας μίσθωσης στην Αθήνα έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση των ενοικίων και την «έξωση» των μόνιμων κατοίκων από ολόκληρες γειτονιές. Δεν με ενοχλεί να παραχωρεί ένας μικροϊδιοκτήτης ένα διαμέρισμά του προς βραχυχρόνια μίσθωση. Πρέπει, ωστόσο, να μπουν εισοδηματικά και χρονικά όρια και κανόνες, πρωτίστως για τις μεγάλες εταιρίες που έχουν μετατρέψει ολόκληρες γειτονιές σε «άβατα».

– Εφόσον εκλεγείτε και ολοκληρώσετε τη θητεία σας στο Δήμο Αθηναίων ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που θα θέλατε να πει κάποιος για εσάς;

Έχω ένα βασικό στόχο, να πείσω τους Αθηναίους και τις Αθηναίες ότι η Αθήνα δεν είναι μια χαμένη υπόθεση. Να αλλάξει αυτή η αίσθηση που έχουμε βιώσει όλοι σε αυτή την πόλη, ότι δεν μπορεί τίποτα να αλλάξει και ότι οι γειτονιές μας είναι καταδικασμένες στην εγκατάλειψη. Επομένως η χειρότερη έκφραση θα ήταν «Κι αυτός μια από τα ίδια ήταν».

– Πώς σας φαίνεται η καθιέρωση δημοψηφισμάτων για βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η πόλη; Και πού θα είναι αυτά δεσμευτικά για το Δήμαρχο;

Πρέπει να αφήσουμε πίσω μας το απαρχαιωμένο δημαρχοκεντρικό μοντέλο διοίκησης και να βρούμε νέα εργαλεία που δίνουν στους πολίτες φωνή. Τα τοπικά δημοψηφίσματα είναι ένα τέτοιο εργαλείο, που εννοείται πως θα υιοθετήσουμε. Δεν είναι όμως το μόνο. Θα εμπιστευτούμε τα Κοινοτικά συμβούλια, θα εφαρμόσουμε συμμετοχικό προϋπολογισμό, θα αξιοποιήσουμε τις νέες τεχνολογίες. Ο Δήμος έχει ανάγκη τη συμμετοχή των πολιτών! Αλλιώς, θα κάνουμε μια τρύπα στο νερό.