Open air σημερα.
Ανοιχτός αέρας, ανοιχτή ορχήστρα μια χαρά.

Για να αποσυμπιέζονται οι ήχοι, να αναπτύσσονται οι σκέψεις, ακόμη και οι ακούσιες. Κυρίως οι ακούσιες.

Σημείο αναφοράς και περιστροφής το φωτεινό μωβ κοκαλάκι της κοπέλας. Η υπεραναγκαία αντίστιξη στο γκρι, ένα άλλο μαργαριταρένιο σκουλαρίκι.
Αυτές οι μικροκινήσεις με τις μεγάλες φιλοδοξίες.

Οι άνθρωποι με τα όργανα εργάζονται. Γύρω τους, άνθρωποι [με] δεμένα σκυλιά [αφού τόσο τους φοβίζουν οι άνθρωποι] βαδίζουν ικανοποιημένοι. Ο καθένας στο πεδίο του I guess.

Οι φωνές έρχονται κατά κύματα από το απέναντι κοίλο. Χορικό από σύγχρονο μυστήριο, αρχαίο rave.

Και εγώ ακόμη σ αυτό το σώμα αέρα, ανάμεσα στο τότε και το τώρα.
Αυτά τα ενδιάμεσα πάντα με δυσκόλευαν.
Αυτά τα μετακινούμενα εδώ, όπου ο χώρος είναι δύσκολα προσδιορίσιμος και ο χρόνος κάπως σαν να κολλάει.

Εκεί που ετοιμάζομαι να φύγω οι φωνές ρωτάνε: “which side are you on?”.

Είμαι με την μπλε των Madrugada.
Αυτή, που με λίγο κόκκινο carmine, επιστρέφει στο αρχικό μωβ.

Δείτε ακόμα

Φαινόμενο Johatsu: Άνθρωποι στην Ιαπωνία εξαφανίζονται

Γιατί δεν έχει μι ο Οκτώβριος;