Είχα καιρό να δω κάτι τόσο συναρπαστικό, τόσο μοναδικό, τόσο καθηλωτικό, τόσο άρρωστο. Την περασμένη Κυριακή είδα όλα τα επεισόδια της σειράς – σαν βουλιμικός ήθελα κι άλλο.
Σαν υπνωτισμένος παρακολουθούσα τον πρωταγωνιστή να βυθίζεται σε μια παρανοϊκή ιστορία και πνιγόμουνα μαζί του. Από τις σπάνιες φορές που ο κεντρικός ήρωας είναι τόσο αντιφατικός που τη μια τον μισείς, την άλλη θέλεις να του πεις «ξεκόλλα επιτέλους», μετά «σ΄αγαπάω ρε».
Αυτό που παρακολουθείς δεν είναι καθόλου διασκεδαστικό, αν και είναι η ιστορία ενός standup comedian. Σαν βαρόμετρο και θερμόμετρο της ψυχικής υγείας, η σειρά δείχνει ότι η δυτική υγεία βρίσκεται στο κατώτατο σημείο της. Είμαστε άρρωστοι. Οι κοινωνίες που ζούμε μας αρρωσταίνουν. Ό,τι δεν μπορούν να περιγράψουν δηθενιές τύπου Ripley, δίνεται εδώ με χειρουργική ακρίβεια.
Πρόκειται για την αληθινή ιστορία του Richard Gadd (που πρωταγωνιστεί συγκλονιστικά επιπλέον) που διηγείται την τρομακτική εμπειρία του να καταδιώκεται από μια μεσήλικη γυναίκα την οποία γνωρίζει στην παμπ όπου εργάζεται ως μπάρμαν. Αυτή η αθώα πρώτη συνάντηση δημιουργεί ένα big bang παράνοιας, σύγχυσης, αμφιθυμίας, ψυχικών διαταραχών, κακοποίησης, ναρκωτικών, αποτυχημένων σχέσεων, αυτοκαταστροφής, ναρκισσισμού και ανάγκης, βαθιάς ανάγκης για αγάπη, για συμπάθεια, για κατανόηση.
Η σειρά αυτή θα μείνει στην τηλεοπτική ιστορία ως αρχετυπική απεικόνιση της δεκαετίας των 20’s. Η δεκαετία της πόλωσης, του κυνηγιού του χρήματος και της φήμης, της εξάντλησης των σχέσεων, της χειραγώγησης, της αποξένωσης και της απελπισίας σε εφτά επεισόδια που στην πραγματικότητα αποτελούν την εικονογράφηση εφτά ψυχαναλυτικών συνεδριών στις οποίες αλλάζουν συνεχώς οι ρόλοι θύματος/θύτη σε μια ζωή που μοιάζει, αν δεν είναι, μια παρατεταμένη κρίση πανικού.
Κι ο θεατής; Χωρίς woke διδακτισμούς και κορώνες, χωρίς μελοδραματικές εξάρσεις η σειρά με εξαίσιους ηθοποιούς και διαρκείς ανατροπές, σαν τρενάκι του τρόμου, προκαλεί δυσφορία, έκπληξη, αμηχανία, θυμό, ταραχή, άγχος. Η σειρά δεν ηθικολογεί, δεν δείχνει με το δάκτυλο, δεν μας υποδεικνύει το σωστό. Δεν κρίνει. Δεν μας κουνάει το δάκτυλο. Κάτι πάει εντελώς λάθος στον κόσμο που ζούμε. Κι αυτή τη διαπίστωση η σειρά δεν τη λέει απλώς. Τη φωνάζει.
