Πίνακας περιεχομένων
Ένα μικρό -μεγάλο- μυστήριο παράλληλο σύμπαν, που ταξιδεύει στο χρόνο, που αλλάζει μορφές και χώρους, που μεγαλώνει, δυναμώνει, προσαρμόζεται στους καιρούς, αγαπάει κι αγαπιέται όλο και περισσότερο.
Γιορτάζουμε το Μικρό Πολυτεχνείο και τις 3 δεκαετίες ζωής του, τις γεμάτες σεμινάρια τέχνης (γραφής, εικαστικών, φωτογραφίας, ραδιοφώνου, κοπτικής ραπτικής, διακόσμησης, ορθοφωνίας κ.λπ.) και δημιουργικές συναντήσεις σε πόλεις, βουνά και νησιά. Σε συνεχή κίνηση και «άσκηση» στην ένωση, στη γνώση, στο μοίρασμα, στην έκφραση. Μαθητές, εισηγητές σεμιναρίων και οι εμπνευστές του, μας ξεναγούν στη γενεαλογία του Μικρού Πολυτεχνείου και μας αφήνουν να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά σε αυτό το ατόφιο φυτώριο τέχνης της πόλης.
Ατάκες δασκάλων που έγραψαν ιστορία
ΛΙΝΑ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ (διδάσκει αυτόματη γραφή)
- Μια οικογένεια είμαστε κι εμείς εδώ, με τα πάνω της και τα κάτω της.
ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ (εποπτεύει τα προχωρημένα τμήματα στίχου)
- Ο στιχουργός ο νέος καλό να ξέρει πως είναι δύσκολα τα πράγματα τα απλά.
ΜΕΛΙΝΑ ΤΑΝΑΓΡΗ (συνεργάζεται στα σεμινάρια της Δημιουργικής Γραφής)
- Το σκοτεινό γίνεται φωτεινό όσο γράφουμε και μιλάμε γι’ αυτό.
ΕΛΛΗ ΚΑΚΟΥΡΗ (συντονίζει τα σεμινάρια Ψυχογραφήματος και Αστυνομικής Λογοτεχνίας)
- Άμα δεν σου κατεβαίνει κάποια ιδέα για να γράψεις κάτι συναρπαστικό, μήπως στο μεταξύ να κάνεις κανένα σεμινάριο κοπτικής ραπτικής;
ΝΙΚΟΣ ΖΟΥΔΙΑΡΗΣ (διδάσκει Ποίηση)
- Κολύμπα εσύ, κι εγώ θα βάζω θάλασσα (σε αρχάριο μαθητή που είχε ξεχάσει τις σημειώσεις του ενώ ξεκινούσε μια ραδιοφωνική συνέντευξη μαζί του)!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ (συντονίζει τα μαθήματα Personal Styling & Make-up)
- Ενός τρελού, μύριοι έπονται (σε καλοκαιρινό ταξίδι).
ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΟΥΛΗΣ (συντονίζει τα μαθήματα Διακόσμησης)
- «Σπίτι»… Ίσως, η επόμενη πιο οικεία λέξη μετά την «αγάπη».
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΛΤΣΑΣ (συντονίζει τμήματα Τραγουδοποιίας)
- Όσο πιο ποιητικούς πασχίζουμε να κάνουμε τους στίχους μας τόσο πιο αντιποιητικό το αποτέλεσμα.
ΝΙΚΟΣ ΚΟΛΛΑΡΟΣ (διδάσκει Διαδραστική γραφή)
- Σε κάποιες περιπτώσεις γράφονται και κείμενα για να τα κλαίνε οι ρέγκες — άραγε πως κλαίνε οι ρέγκες;
ΦΩΤΗΣ ΒΛΑΣΤΟΣ (διδάσκει Μυθοπλασία)
- Με συναρπάζει στην ταράτσα του ΜΠ ένα σπάνιο φαινόμενο: η διπλή δύση του ήλιου κάθε απόγευμα (όλοι το ακούνε εντυπωσιασμένοι αυτό, μέχρι να ανέβουν στην ταράτσα για να απολαύσουν το φαινόμενο και να εντοπίσουν πως απέναντι από το ηλιοβασίλεμα έχει στηθεί ένα καθρέφτης πίσω από το μπαρ, που αντανακλά τη δύση).
Η Γεωγραφία του Μικρού Πολυτεχνείου
του Θράσου Καμινάκη
- ΛΕΣΧΗ ΛΟΓΟΥ & ΤΕΧΝΗΣ
Κοραή 49 Μοσχάτο (Αρχές του ’90)
Άρχισε να φτιάχνεται η πίσω αυλή της Μονοκατοικίας στο Μοσχάτο με σλόγκαν σε όσους καλούσε, να καταφτάσουν με το ποτό τους ανά χείρας κι ένα κείμενο: «ΓΥΡΩ-ΓΥΡΩ, ΙΣΑ-ΙΣΑ, ΟΠΩΣ-ΟΠΩΣ». Άνοιγε κάθε Παρασκευή. Μετά μπήκε ο χειμώνας κι άνοιξε το σαλόνι του σπιτιού. Στην κρεβατοκάμαρα πίσω, πετάγανε τα παλτό τους. Κύλησαν πολλοί χειμώνες και καλοκαίρια έτσι, με καλεσμένους εκδοτικούς οίκους (Άγρα, Κέδρος κ.λπ.), περιοδικά (Μανδραγόρας, Ιχνευτής κ.λπ.), ποιητές (Γιάννης Κοντός, Κωστής Γκιμοσούλης και άλλοι), ηθοποιούς που έγραψαν βιβλία (Σπεράντζα Βρανά, Κατερίνα Ραζέλου και άλλοι), παραστάσεις («Η Κυρία Αόι» του Γιούκο Μίσιμα, «Ο Ανακριτής έρχεται» κ.λπ.) κι έγινε κι ολοσέλιδο στην Ελευθεροτυπία η όλη δράση. Έτσι γεννήθηκε από τη Λέσχη Λόγου και Τέχνης, το Θέατρο Τσέπης. - ΘΕΑΤΡΟ ΦΟΥΡΝΟΣ ΚΑΙ ΝΗΣΙΑ
(Τέλη του ’90)
Ανέβηκαν παραστάσεις στο Θέατρο «Φούρνος»: «Ένα κομμάτι θάνατο όλοι παίρνουν μαζί τους για το δρόμο», «Συγχύσεις» του Άλαν Είκμπορν κ.λπ. Αρχίσανε τα ταξίδια με δημιουργικά σεμινάρια σε Σέριφο και Μήλο. Ήρθε και το πρώτο Μουσικό Ταξίδι στη Μήλο, με Χαΐνηδες, Apurimac, Παλαιϊνά Σεφέρια κι άλλες μουσικές παρέες. - ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΓΙΩΝ ΑΣΩΜΑΤΩΝ 7
(Αρχές 2000)
Γεννιέται το Μικρό Πολυτεχνείο με μπαμπά τον Θράσο και νονό τον Φώτη. Στο δίπατο της Ασωμάτων στο Θησείο, όπου ζει ακόμα. Με την ταράτσα που βλέπει αστεροσκοπείο και Ακρόπολη να μεσουρανεί. Αρχίζουν να παρελαύνουν ηθοποιοί, μουσικοί, συγγραφείς και πληθώρα μαθητών κάθε ηλικίας, από όλες τις γειτονιές της πόλης. Στήνεται σε Φούρνο, Booze, Bios, Τριανόν, Μικρόκοσμο, Τεχνόπολη, το Pocket Theatre Festival και το Storytelling Festival, που ζουν 7 χρόνια. - LIGHTS ON
στη Ναυάρχου Αποστόλου στου Ψυρρή το 2004
Ένα θεατρικό Ατελιέ προετοιμάζει νέους ηθοποιούς για την Παράσταση «Φεγγαροβδομάδα» που ανεβαίνει στο Φούρνο και αφήνει ηχηρό αποτύπωμα τη χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων. - LOFT
Ιεράς Οδού 14 (Μέσα 2000)
Ζωντανεύει στην αρχή της Ιεράς Οδού, μεσοτοιχία με το VOX, στον τέταρτο όροφο, ένα loft διακοσίων τετραγωνικών, όπου αρχίζει να παραδίδει μαθήματα στιχουργικής το ΜΙΚΡΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, με Δήμητρα Γαλάνη, Λίνα Νικολακοπούλου, Γιώργο Ανδρέου, Νίκο Αντύπα, Νίκο Ξυδάκη, Νίκο Ζούδιαρη, Μελίνα Τανάγρη, Φωτεινή Λαμπρίδη και άλλους. - ΝΥΧΤΕΣ ΑΝΟΙΧΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ
(2003–2023)
Κάθε Καλοκαίρι σε νησιά όπως Αμοργός, Ανάφη, Σίκινος, Σύρος, Τήνος, Φολέγανδρος, Δονούσα, Σχοινούσα, Κουφονήσια, αλλά και Κύθηρα, Λευκάδα, Αστυπάλαια, μέγα πανηγύρι σεμιναρίων φωτογραφίας, δημιουργικής γραφής, στιχουργικής και αυτοσχεδιαστικού θεάτρου, που οι παρέες γράφουν ιστορία. - ΜΑΥΡΟ ΛΙΘΑΡΙ
GUEST HOUSE ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ (2011–2017)
Ένα συγκλονιστικό νησιώτικο σπίτι, στις διακοπές και τις αργίες φιλοξενεί έως και 15 άτομα σε Privé & exclusive workshops, που συνδυάζουν διαμονή σε υπέροχα δωμάτια με θέα στον Αργοσαρωνικό, με σπιτική κουζίνα και happenings, που μόνο το ΜΠ ξέρει να διοργανώνει για τις ξεχωριστές μικρές παρέες που φτιάχνουν μια οικογενειακή ατμόσφαιρα, με συντονιστές σεμιναρίων τους πιο εκδρομικούς τύπους της οικογένειας. Τα ηλιοβασιλέματα παροιμιώδη! - ΓΚΑΖΙ, ΒΟΤΑΝΙΚΟΣ & ΠΕΤΡΑΛΩΝΑ
(2010–2020)
Πριν τον Covid-19 και για μια δεκαετία, στην οδό Τριπτολέμου 7 και στην Τριών Ιεραρχών στα Άνω Πετράλωνα, στήνονται, σε pocket studios, μαθήματα, εικαστικά και film school, που συγκεντρώνουν πλήθος μαθητών. Παράλληλα, το Μικρό Πολυτεχνείο οργανώνει παραστάσεις pocket theatre με θεατρικές ομάδες στο θέατρο ΟΛΒΙΟ στο Βοτανικό, υπό την καθοδήγηση δασκάλων όπως η Σοφία Σεϊρλή, η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, η Σοφία Φιλιππίδου, ο Κοραής Δαμάτης, ο Δημήτρης Κανέλλος, η Ανδρομάχη Δαυλού και άλλοι. - ON LINE ΜΠ
ΠΑΝΤΟΥ ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΛΛΗΝΕΣ
Με τις έκτακτες συνθήκες τις πανδημίας, το ΜΠ έστησε μια υπερσύγχρονη διαδικτυακή πλατφόρμα που υποδέχεται μαθητές από όλες τις πόλεις της Ελλάδας, αλλά και από όλον τον πλανήτη, «παντού όπου υπάρχουν Έλληνες». Και με το πέρας της πανδημίας η online παρακολούθηση σεμιναρίων συνεχίζεται δυναμικά, μεγαλώνοντας τη συντροφιά. - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΕΤRΑ & LIVING ROOM ΣΤΟ ΓΚΑΖΙ
Στο ισόγειο και στον πρώτο όροφο της Τριπτολέμου 7, ο νέος εκδοτικός οίκος του ΜΠ φιλοξενεί από το 2023 Λέσχες Ανάγνωσης που ακούνε στο όνομα LIVING ROOM. Για να ξεσκάμε πέρα από μαθήματα και workshops. Και το ΜΠ κλείνει τρεις δεκαετίες ζωής και δράσης, μετά από την απόβαση των Καμινάκη και Βλαστού από το Παρίσι στην Αθήνα του τέλους του εικοστού αιώνα!
Ο Φώτης Βλαστός για το ΜΠ
There is a light that never goes out*
Η τελευταία δεκαετία του 20ού αιώνα βρήκε την Ελλάδα σε μετα-σοσιαλιστικό transition.
Τα ομαδικά οράματα είχαν από χρόνια αποχρωματιστεί, οι πρώτοι αναχωρητές είχαν ήδη παιδιά στο Γυμνάσιο και τραπεζικό δάνειο να εξυπηρετήσουν, κάποιοι άνοιξαν τουριστικές επιχειρήσεις στα νησιά, η slang των Εξαρχείων έλιωνε μέσα σε μια βροχή από πολυσύλλαβες λέξεις: επιχειρηματικότητα, ανταγωνιστικότητα, παραγωγικότητα. Οι Έλληνες θα αποχαιρετούσαν τον 20ό συζητώντας για 2 άλλες πολυσύλλαβες λέξεις: το νεοφιλελευθερισμό και την παγκοσμιοποίηση.
Περπατώντας ένα χειμωνιάτικο βράδυ του 1991 στο δεξιό πεζοδρόμιο της οδού Ακαδημίας, ένιωθα σαν να είχα πέσει μόλις με αλεξίπτωτο σ’ αυτή τη πόλη που κάποτε ήταν η πόλη μου. Επάνω μου έπεφτε, σαν ταφόπλακα, ο τεράστιος νάιλον θόλος του. Είχα λείψει έξι χρόνια και με βασάνιζε το κλασσικό δίλημμα «εγώ έχω αλλάξει ή ο κόσμος που άφησα και τώρα προσπαθώ και πάλι να κατοικήσω;» Ήξερα πως η ορθή απάντηση ήταν «και τα 2», αλλά ο υποκειμενισμός μου πληγωνόταν μόνο από το δεύτερο. «Και τι κάνουμε τώρα; Αυτό θα είναι από δω και πέρα η ζωή σου;» συνέχισε αμείλικτη η φωνή μέσα μου, καθώς έφτανα στην πλατεία πίσω από την Εθνική Βιβλιοθήκη. Έτσι, έκατσα στο πρώτο, διαθέσιμο παγκάκι.
Κοίταξα το σκοτεινό κτίριο του Χάνσεν και θυμήθηκα τις βραδιές ποίησης με τις οποίες είχα αποχαιρετήσει το Παρίσι ένα μήνα πριν. «Αφού εκεί κρύβονταν δεκάδες ανώνυμοι άνθρωποι που διάβαζαν με βουλιμία κι έψαχναν παρέα για να μοιραστούν τη βιβλιοφιλία τους, γιατί να μην κρύβονται κάποιοι κι εδώ;» Τελικά, τι είναι η πόλη πέρα από τους κατοίκους της; Γιατί πρέπει να περιμένουμε από τις λακκούβες στην άσφαλτο και τα κακοφτιαγμένα κτίρια να γίνουν η πόλη μας; Έπρεπε να βρω τους ανθρώπους! Προηγουμένως όμως, έπρεπε να βρω τον άνθρωπο. Αυτόν για τον οποίον θα μπορούσα να τραγουδήσω «and if a double-decker bus crashes into us, to die by your side is such a heavenly way to die». Μαζί θα μπορούσαμε να κάνουμε το διώροφο λεωφορείο κουρδιστό παιχνίδι. Ήξερα πως ο Θράσος θα επέστρεφε αργά ή γρήγορα απ΄ το Παρίσι και θα έκανε κι εκείνος την πρώτη βραδινή βόλτα του στην οδό Ακαδημίας…
How soon is now?
Πώς βρίσκεις τη βελόνα μέσα στα άχυρα ενός απρόσωπου πλήθους; Σε μια κοινωνία χωρίς μέσα μαζικής δικτύωσης, χωρίς ούτε καν κινητό τηλέφωνο, η λύση ήταν μία: οι πίνακες αγγελιών στα φοιτητικά στέκια και οι… κολόνες της οδού Ακαδημίας! Εκεί περίμεναν υπομονετικά οι προσκλήσεις μας, εκτυπωμένες από έναν printer Apple ImageWriter μοντέλο του 1985. Τι είδους άνθρωποι θα έμπαιναν στον κόπο να τηλεφωνήσουν, διαβάζοντας ένα σημείωμα που έγραφε «Αν αγαπάτε τη Λογοτεχνία, διαλέξτε το αγαπημένο σας βιβλίο κι ένα μπουκάλι κρασί κι ελάτε σε μια αυλή του Μοσχάτου να τα μοιραστείτε μαζί μας»;
Πόσο άντεχε η Αθήνα του 1991 μια τέτοια πρόσκληση; We go about things the wrong way? Πόσο μακριά θα μπορούσε να μας πάει το εγχείρημα; We are humans and we need to be loved, just like everybody else does. Αυτή η αίσθηση του αναπόφευκτου μας εμψύχωνε τις πρώτες μέρες της αμφίβολης αιώρησης. Το τηλέφωνό μου άρχισε να χτυπά τα βράδια. Αραιά στην αρχή, συχνότερα καθώς κυλούσαν οι εβδομάδες. Δεν έδινα τη διεύθυνση της αυλής παρά μόνο στις φωνές που μου γεννούσαν την υπόσχεση μιας φιλικής σχέσης. Πόσο ασφαλείς ήμασταν στηριγμένοι σ’ ένα τέτοιο κριτήριο; Προφανώς καθόλου. Με τον καιρό, το τηλεφωνικό φίλτρο δεν έφτανε για να φιλτράρει τους επισκέπτες που έφταναν από νέα μονοπάτια. Παλίρροια!
Στην αμήχανη Αθήνα των αρχών της δεκαετίας του ’90 γεννιόταν ένα κύμα νέας εξωστρέφειας. Η δυσπιστία στην πολιτική καθοδήγηση και η επιστροφή στην ιδιώτευση δεν σήμαιναν μονάχα εσωστρέφεια, αλλά ενθάρρυναν τις συναντήσεις σε νεοσχηματιζόμενες ετεροτοπίες μέσα στη πόλη: σε μπαρ, σε λέσχες, σε ομάδες. «Γύρω-γύρω, ίσα-ίσα,
όπως-όπως». Άνθρωποι που ήθελαν να μοιραστούν την ευαισθησία τους, να βουτήξουν το πόδι τους στο φως έστω για λίγο, έστω για ένα βράδυ. Κάθε Παρασκευή ένα καινούργιο πλήρωμα, ένα καινούργιο μεθυσμένο καράβι. Κάθε αυγή Σαββάτου, ο ίδιος άνθρωπος να πέφτει κατάκοπος για ύπνο ανάμεσα σε γεμάτα τασάκια και αναποδογυρισμένες μαξιλάρες: ο Θράσος Καμινάκης!
Περίεργοι απέναντι στην περιέργεια των άλλων, αυτοσχεδιάζοντας ανάμεσα σε ανθρώπους που αυτοσχεδίαζαν, ενθουσιασμένοι για το αμέσως επόμενο βήμα, δεν καταλάβαμε πώς βρεθήκαμε μπροστά στη μεγάλη πρόκληση της επαγγελματικής οργάνωσης «όλου αυτού». Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ήμουν πλέον γιατρός του ΕΣΥ. Ο Θράσος αποφάσισε να αφιερωθεί στη μετεξέλιξη της «Λέσχης Λόγου και Τέχνης» σε κάτι άλλο: έναν χώρο εκπαίδευσης στη δημιουργία. Πώς να τον βαφτίσουμε;
Όρθιος και στρυμωγμένος, μια Δευτέρα πρωί, μέσα σ’ ένα λεωφορείο της γραμμής Α5 «Κηφισιά-Πειραιάς» και την ώρα που αυτό εγκατέλειπε τη στάση «Σίδερα», τηλεφώνησα από το καινούργιο κινητό μου τηλέφωνο στον Θράσο. «Μικρό Πολυτεχνείο!», «Είσαι ο νονός!»
A Rush and a Push and the Land Is Ours
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η Αθήνα επιτάχυνε προς την αντίθετη κατεύθυνση, σπρωγμένη λες από ένα αόρατο χέρι που χρόνια τώρα την τραμπαλίζει σ’ ένα παιχνίδι εναλλαγής της πολιτικής αυθεντίας και της πολιτικής οικειότητας. Ο Θράσος όλο και πιο δραστήριος, όλο και πιο αβοήθητος. They said, «There’s too much caffeine in your bloodstream and a lack of real spice in your life». I said, «Leave me alone because I’m alright, dad. Surprised to still be on my own». Μόνιμος κάτοικος Μικρού Πολυτεχνείου. Όσο εκείνος τρελαίνεται να φτιάχνει και να κατοικεί τόπους, τόσο εγώ ειδικεύομαι στο να φεύγω και να κατοικώ χρόνους.
Οι τόποι του ΜΠ άρχισαν να αυξάνονται, φιλοξενώντας όλο και περισσότερους ανθρώπους —
δάσκαλους και μαθητές. Άρχισαν να ηχογραφούνται τραγούδια, να στήνονται θεατρικές παραστάσεις, να εκδίδονται βιβλία, να οργανώνονται εκθέσεις, ταξίδια, εκπομπές. Η εξάπλωση της νέας οικειότητας έφερε στην Αθήνα κι άλλους «χώρους σεμιναρίων τέχνης»: carpe diem.
Στην οδό Αθηνάς άρχισαν να ξεπροβάλουν απαστράπτοντα νέα ξενοδοχεία, ενώ τα Εξάρχεια γέμισαν airbnb. Περπατώντας ένα χειμωνιάτικο βράδυ στο αριστερό πεζοδρόμιο της οδού Ακαδημίας, με κατεύθυνση προς την πλατεία Κάνιγγος, σκεφτόμουν πως χάρη στο ΜΠ δεν ένιωθα πια αλεξιπτωτιστής σ’ ένα βαλκανικό χωνευτήρι ψυχών. Ήξερα πως παντού τριγύρω μου ανασαίνουν άνθρωποι που μας μοιάζουν, που έχουν συνειδητοποιήσει την πολιτική «κούνια-μπέλα» και παλεύουν να ζήσουν τις ζωές τους με όνειρα και χωρίς αυταπάτες.
Η μέρα των απαγορεύσεων λόγω covid-19: a double-decker bus crashes into us! Ήταν μια δύσκολη Τετάρτη. Πώς θα συνεχιζόταν ένα εγχείρημα εξ ορισμού στηριγμένο στην ανθρώπινη συνάθροιση; To MΠ έμοιαζε να βυθίζεται αύτανδρο. Μέσα σε λίγα 24ωρα, το double-
decker bus έγινε κουρδιστό παιχνίδι. Στήθηκαν τότε οι διαδικτυακοί τόποι επικοινωνίας που για χρόνια υποκατέστησαν τις επικίνδυνες αίθουσες της πλατείας Ασωμάτων. Νέοι φίλοι και φίλες από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα άνοιξαν την κάμερά τους για να «συναντηθούν» μέσα στις ζοφερές συνθήκες της πανδημίας. We are humans and we need to be loved, just like everybody else does.
Πάντα θα πέφτουν στην πόλη μας αλεξιπτωτιστές με νάιλον αλεξίπτωτα, όπως κάποτε εγώ. Μέσα σε 30 περίπου χρόνια, η Αθήνα άλλαξε πολλές φορές αλλά συνέχισε να κατοικείται από ανήσυχους κι ευαίσθητους ανθρώπους. Που καταφέρνουν όλο και καλύτερα να συγχρονίσουν τα πόδια τους με το μυαλό τους. Αν είσαι ένας απ’ αυτούς, πέρνα κάποια στιγμή από την πλατεία Ασωμάτων 7. There is a light that never goes out.
*Χρησιμοποιήθηκαν στίχοι από τραγούδια των Smiths.
Οι Μαθητές του ΜΠ
- Το διψασμένο κορμί αναζητά μιαν όαση, τα παγωμένα χέρια τη ζεστασιά της φωτιάς και το κουρασμένο πνεύμα το Μικρό Πολυτεχνείο, να γίνει ανήσυχο και δημιουργικό.
Δημήτρης Δεριζιώτης - Κάθε φορά που φεύγω από το ΜΠ ρίχνω μια αποχαιρετιστήρια ματιά με θαυμασμό στο μικρό κτίριο που κρατάει ζεστά και θρέφει τα όνειρα τόσων πολλών ανθρώπων. Μικρό στο μάτι…
Νικόλας Μυλωνάς - Μικρό Πολυτεχνείο
Θα φύγω με ένα πλοίο
με τους συνοδοιπόρους
Χωρίς δεσμά και όρους.
Κελλυ Αλεφάντου - Το ΜΠ είναι το προσωπικό μου spa. Αφαιρεί τις τοξίνες από το μυαλό, ηρεμεί την καρδιά και κάνει μασάζ στην ψυχή μου. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Θρασύβουλος Αγγελόπουλος - Σε γνώρισα στην καμπή της ζωής
Μ’ αγάπησες
Μ’ άκουσες
έδωσες χώρο και φωνή
κι ένα πατρικό φιλί.
Σήμερα υπάρχω αλλιώς
Αλίνα Τριανταφύλλου
Στην οικία των ατίθασων πνευμάτων
Μικρό Πολυτεχνείο
φωτιά μέσα στο κρύο
μία μεγάλη πόρτα με μπρίο
ωδείο
οδός καλύτερα
μια σκέψη ακόμα
μέσα στο σώμα
να γίνεις εικόνα
λέξεις και χρώμα
για κάθε ανοιχτό οπτικό πεδίο
Μικρό Πολυτεχνείο
εδώ πολυτεχνείο
φωνή συριγμός απ’ τη γη
εκεί που οι άρρωστοι
γίνονται καλά
και εκείνοι που δεν έχουν ελπίδα
καλλιτέχνες
Με ρακέτες τις πέννες
τις φωνές
τις παλέτες
να ζωγραφίσουμε με λέξεις
να σχεδιάσουμε με λόγια
να τραγουδήσουμε με πίνακες
να υμνήσουμε για λίγο
εκείνη τη μούσα
την απούσα
απ’ τις ζωές που κάνουμε
στις αστικές πληγές
Η τέχνη θέλει έμπνευση
μα θέλει κι ένα σπίτι
κι εγώ το βρήκα στη γωνία
της πλατείας Ασωμάτων
στην οικεία των ατίθασων πνευμάτων
που δίνουνε τη φλόγα
στον μέσα μας χειμώνα
ν’ ανθίσουνε οι σπόροι
που φυλάγαμε για χρόνια
εκεί που συναντιούνται
οι θεοί με το Θησείο
γεννήθηκα ξανά
στο Μικρό Πολυτεχνείο
Πάνος Δρακόπουλος
