Πρώτη φορά Πουλικάκος

Τι συνέντευξη, μωρέ, να κάνεις με τον Μήτσο Πουλικάκο το 2025; Έχει δώσει εκατοντάδες συνεντεύξεις. Γιατί είναι πάντοτε ανοιχτός και γενναιόδωρος. Και τι να τον ρωτήσεις, δηλαδή; Για το «Υπάρχω»; Για το ελληνικό ροκ; Τα έχει πει. Και ξαναπεί. Στις ανατολές όμως μιας καινούργιας χρονιάς, μπορείς να τον ρωτήσεις για όλες εκείνες τις πρώτες φορές που καθορίζουν έναν άνθρωπο. Το πρώτο φιλί, το πρώτο σπίτι, τον πρώτο έρωτα, την πρώτη ήττα. Κι εκείνος μπορεί, εάν το θέλει και όπως το επιλέγει, να σου απαντήσει.

Έτσι συνέβη λίγες μέρες πριν αυτός ο απόλυτος, αεράτος και άχρονος Υδροχόος, αυτός ο ρεμπετορόλ και βαθιά μορφωμένος (με όλες τις σημασίες της έννοιας) Πουλικάνθρωπος γιορτάσει τα 82α γενέθλιά του. Στο σπίτι του, στο σαλόνι του, με το BBC ανοιχτό για ενημέρωση επί των διεθνών και φλεγόμενων, με μαστιχόνερο και το κινητό στο On, κάναμε αυτήν την κουβέντα που σας παραδίδω αυτουσιότατη. Άλλωστε, έγινε για την χαρά της συνάντησης μαζί του. Με την προσδοκία της χαράς των αναγνωστών που αγαπούν τον Πουλικάκο.

Σκέφτηκα να σε ρωτήσω πράγματα για τις αρχές, για τις πρώτες φορές της ζωής σου. Με την αφορμή της νέας χρονιάς, ας πούμε.

Δηλαδή; Τα βαφτίσια μου, ας πούμε;

Αν τα θυμάσαι!

Κάτι θυμάμαι. Γιατί με βάφτισαν σχετικά μεγάλο. Στην εκκλησία της Αγίας Ζώνης, στην Κυψέλη. Θυμάμαι να με κρατάει στην αγκαλιά της η μάνα μου. Εμείς μέναμε τότε Θήρας και Ιεροσολύμων.

Έκλαψες πολύ στην βάφτιση;

Μπα, δεν ήμουν κλαψιάρης. Γέλαγα περισσότερο, παραδόξως για την εποχή. Εντάξει, υπήρχαν και πράγματα που με ενοχλούσαν. Πιστολιές το βράδυ, στα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου, δύσκολες καταστάσεις, εκεί στην πλατεία Αγάμων νυν Αμερικής…

Πρώτη μέρα στο σχολείο.

Πρώτη δευτέρα δημοτικού θυμάμαι λίγα πράγματα. Με φρόντιζαν οι παππούδες μου τότε, πολύ. Ο παππούς ο Σωκράτης και η γιαγιά η Ναταλία, από την μεριά της μάνας μου. Η Ναταλία ήταν από τα Γιάννενα, ο Σωκράτης από την Πόλη.

Σου άρεσε το σχολείο;

Παράπονο δεν είχα. Δεν ήταν άσχημα. Βέβαια, όσο προχώραγε η κατάσταση, έπεφτε πολλή μαλακία. Ως προς τους τρόπους μαθήσεως και τις μεθόδους επιβολής. Έχω φάει βιτσιές αρκετές.

Πρώτη μέρα στο στρατό.

Στην Αεροπορία έκανα φαντάρος. Στον Άραξο. Έκανα φιλικές γνωριμίες στον στρατό, δεν θα έλεγα όμως φιλίες. Δεν έχω παράπονα από την θητεία μου, ήμουν και μικρός τότε. Εκ περιεργείας ορμώμενος κινούμουν και ζούσα καταστάσεις.

Όλη σου την ζωή εκ περιεργείας ορμώμενος την ζεις, νομίζω.

Κάπως έτσι. Εντάξει, από ένα σημείο και μετά έχεις κάποιες κατασταλαγμένες ιδέες. Μια δική μου κατασταλαγμένη ιδέα είναι η περί δικαίου, ας πούμε.

Και περί ωραίου;

Ναι και περί ωραίου. Η αισθητική είναι περίεργο πράγμα. Άλλοι ανέχονται τα έτσι, άλλοι τα αλλιώς. Άλλοι δεν ανέχονται τα έτσι, άλλοι δεν ανέχονται τα αλλιώς. Έτσι, αρχίζει να μπλέκει η κατάσταση. Και αυτό είναι η ζωή.

Θυμάσαι μήπως το πρώτο «όχι» που είπες για αισθητικούς λόγους; Στα καλλιτεχνικά σου;

Εδώ δεν θυμάμαι τα «ναι» που έχω πει, θα θυμάμαι τα «όχι»; Δεν θυμάμαι αυτά που έχω κάνει, θα θυμάμαι αυτά που δεν έχω κάνει; Δεν βρίσκω και τον λόγο να θυμάμαι ή προσπαθώ να θυμάμαι. Δεν έχω χρόνο γι’ αυτά.

Άρα, δεν είσαι καθόλου νοσταλγός.

Νοσταλγός είμαι και είσαι και είμαστε έτσι κι αλλιώς. Είναι αδύνατο να μην σκέφτεσαι τι έχεις ζήσει, να μην σου λείπουν άνθρωποι. Το μυαλό είναι περίεργο πράγμα.

Το πρώτο σου φιλί.

Με ένα κοριτσάκι τριών-τεσσάρων χρονών εκεί στο Φάληρο, στους παππούδες, παίζαμε όλα τα παιδιά μαζί. Τα πρώτα φιλάκια τα αντάλλαξα με εκείνη.

Και ο πρώτος έρωτας;

Με αυτό το κοριτσάκι, φυσικά. Πρώτο φιλί και πρώτος έρωτας μαζί. Η Έφη. Έτσι τη λέγανε.

Το πρώτο live;

Με τους MGC, κάπου στο 1967 σε μια συναυλία στον Πειραιά, νομίζω, ή στη Νίκαια. Τραγούδησα τρία κομμάτια: ένα του Χέντριξ, ένα του Ντίλαν και ένα των Kinks.

Πρώτο μεγάλο σουξέ Πουλικάκου. Πρώτη φορά που σε χαιρετάνε άνθρωποι στο δρόμο, από κάτι που έχεις κάνει που πήρε αναγνωρισιμότητα.

Say whaaaat? (γέλια) Μην μου λέτε τέτοια, τώρα.

Η σιωπή σου προς απάντησή μου. Και ρωτώ αν θυμάσαι το πρώτο ολόδικό σου μέρος, το πρώτο σπίτι ίσως, εκεί που είχες τα δικά σου κλειδιά ως νέος και ένιωσες την πρώτη αίσθηση αυτονομίας από την οικογένεια.

Ένα υπόγειο δωμάτιο είχαμε με δυο φίλους, συμμαθητές ήμασταν, στην Σόλωνος χαμηλά, στα Εξάρχεια. Κάναμε διάφορες μαλακίες, εκεί, παίζαμε χαρτιά, ήταν σαν φωλίτσα.

Πρώτο ταξίδι στο εξωτερικό.

Με τον θείο μου, τον Μπάρμπα Βάγγελο όπως τον λέγαμε, και τη γυναίκα του, την αδερφή της μάνας μου, μαζί και τις εξαδέρφες μου, τις δυο κόρες τους δηλαδή, στη Ρώμη.

Θα μπορούσες να ζήσεις μόνιμα εκτός Ελλάδας;

Θα μπορούσα, ναι. Έχω ζήσει στο Βερολίνο, στο Λονδίνο κυρίως. Και στο Παρίσι. Μόνιμα πουθενά δεν ζεις, ούτως ή άλλως.

Το πρώτο πένθος;

Για την θεία την Ευανθία. Από την μεριά του πατέρα μου. Αυτός ήταν ψύχραιμος και προσπαθούσα να είμαι κι εγώ. Να μην κλαίω, να μην κάνω α και ου. Έχω μάθει γενικώς στην ζωή να είμαι ψύχραιμος ως επί το πλείστον.

Αν και θερμόαιμος σε άλλα θέματα…

Ναι, και όταν εκνευρίζομαι, για καλό ή για κακό, θερμόαιμος είμαι.

Υπάρχει και καλός εκνευρισμός, δηλαδή;

Αυτά πάνε κάπως μαζί.

Θυμάσαι να μου πεις για την πρώτη φορά που η μουσική, κάποια συνεργασία, κάποιος χώρος, σε στενοχώρησε; Ξέρεις, να έχει συμβεί κάτι που να σου πάρει λίγη από την μαγεία σου, την πίστη σου για τα πράγματα. Σαν μια πρώτη σφαλιάρα για τον καλλιτέχνη Πουλικάκο.

Δεν υπάρχει καλλιτέχνης Πουλικάκος. Υπάρχει Δημητράκης, Μήτσος, Πουλίκα, Πουλίκας, Πουλικάνθρωπος. Αυτό το Πουλικάνθρωπος μού το έβγαλε ο Πανουσόπουλος όταν γυρίζαμε στην Μακρόνησο το Happy Day του Βούλγαρη. Και βέβαια υπάρχει ο Πουλικάκος ως Γέροντας Παλούκιος.

Είσαι αδιαίρετος, ε;

Εννοείται. Σκέψου να αρχίσω να διαχωρίζω. Θα έπρεπε μετά να κόψω ένα δάχτυλο, ένα αυτί. Όλα είμαι. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε έτσι και, ακόμα και αν κάνουν πως δεν το γνωρίζουν ορισμένοι, το γνωρίζει το μυαλό τους.

Αφού δεν θυμάσαι να μου πεις απογοήτευση και τέτοια σε σχέση με τα μουσικά, τότε ρωτώ: το πρώτο σου μεροκάματο, η πρώτη σου δουλειά.

Σε μια ασφαλιστική εταιρεία. Ήμουν δεκατεσσάρων χρονών περίπου και κρατούσα την ξένη αλληλογραφία, μιας που ήξερα αγγλικά και γαλλικά, ενώ μάθαινα ιταλικά και γερμανικά. Κι από τότε, έχω κάνει ένα σωρό δουλειές. Και σε στριπτιτζάδικο έχω δουλέψει.

Πρώτη φορά Αριστερά.

Είμαι γέρος άνθρωπος, μην με βασανίζετε! (γέλια)

Πρώτος δίσκος που σε μάγεψε.

Μεγάλωσα κυρίως με κλασική μουσική, που την αγαπούσε ο πατέρας μου. Κι εγώ την αγάπησα, μεγαλώνοντας. Άκουγα και ό,τι ακουγόταν στο ραδιόφωνο, τα παλιά αθηναϊκά τραγούδια της εποχής. Δανάη, Αττίκ… Και ρεμπέτικα, ακόμα, στην φάση που ήταν ακόμη παράνομα, προτού μπουν στο mainstream.

Πρώτη φορά Κύτταρο.

Ε, πού να θυμάμαι. Το ’72, νομίζω ξεκίνησα και ως τώρα συνεχίζω. Παίζαμε κάθε μέρα εκτός Δευτέρας, για σεζόν ολόκληρες.

Έχεις κάποιο αγαπημένο μέρος που έχεις παίξει; Μια μουσική σκηνή συγκεκριμένη;

Δεν λειτουργεί το μυαλό μου έτσι. Αγαπημένο και καλύτερο είναι αυτό που κάνουμε τώρα, αυτή τη στιγμή. Με ρωτάνε και για κιθαρίστες καμιά φορά, ποιον θεωρώ τον καλύτερο. Αγαπάω και τον Ζάπα, αγαπάω και τον Σεγκόβια. Τη στιγμή που θα διαλέξεις να ακούσεις κάτι, αυτό είναι που σου αρέσει περισσότερο.

Και σταθερό τι μένει;

Το ξερό σου το κεφάλι! (γέλια)

Εσένα είναι χλωρό το κεφάλι σου. Μποστάνι και βγάζει διαφορετικές σοδειές, συνεχώς.

Άμα το λέτε!