Πολλές φορές έχω λιμπιστεί φρούτα που βρίσκονται σε δέντρα μέσα σε αυλές. Λίγες όμως είναι αυτές που έκανα το βήμα και άπλωσα το χέρι μου. Όσες φορές το έκανα όμως, μετά ένιωθα μια γλυκιά ενοχή – ίσως το φρούτο εκείνο να είχε και καλύτερη γεύση από τα αγορασμένα.

Στην Αθήνα δε βρίσκεις συχνά σε κοινή θέα οπωροφόρα δέντρα των οποίων τα φρούτα να μπορούν να φαγωθούν ως έχουν. Οι νεραντζιές είναι άπειρες, αλλά δυστυχώς μπορούν να γίνουν μόνο γλυκό νεραντζάκι, και πάλι δεν προτιμώνται. Οι λεμονιές όμως είναι επίσης πολλές και συνήθως βρίσκονται μέσα στα όρια των πρασιών ή των αυλών των οικοδομών. Η μάνα μου δεν ξέρω από πότε έχει να αγοράσει λεμόνια· τη βγάζει με αυτά που της δίνει το δέντρο στην αυλή μας, στο Γαλάτσι, τα οποία τα μοιράζεται όλη η πολυκατοικία.

Πάντα παρατηρώ τις λεμονιές της Αθήνας. επειδή κυκλοφορώ πολύ στην πόλη με τα πόδια και με τα μέσα, έχω τον χρόνο να αφήνω το βλέμμα μου να ανακαλύπτει πράγματα. Με τις λεμονιές παίζω χρόνια: προσπαθώ να τις ανακαλύψω. Υπάρχουν γειτονιές που είναι μεγάλες λεμονομάνες –όπως η Νέα Φιλαδέλφεια–, αλλά υπάρχουν και κάποιες λίγες λεμονιές πάνω στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας Αυτό το κίτρινο που ξεχωρίζει μες στο γκρι της πόλης είναι δελεαστικό… Και τρώγεται!

Πριν λίγες μέρες, ένας 80χρονος οδηγήθηκε στη ΜΕΘ, επειδή θέλησε να κόψει λίγα λεμόνια από λεμονιά μέσα σε πρασιά σπιτιού, πλάι στο πεζοδρόμιο. Ο 65χρονος στον οποίο ανήκε το δέντρο τον είδε, τον έσπρωξε, με αποτέλεσμα ο παππούς να χτυπήσει το κεφάλι του.

Μία ιστορία που θα μπορούσε απλά να τελειώνει με τον 80χρονο να καταφέρνει να ζήσει την αδρεναλίνη που αναλογεί στην ηλικία του: δηλαδή να απλώνει το χέρι του εντός της αυλής κάποιου άλλου, να φτάνει τον «απαγορευμένο καρπό» και να επιστρέφει περιχαρής στο σπίτι του για να νοστιμίσει τα χόρτα του.

Αμ δε! Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Τώρα τι φταίει ακριβώς γι’ αυτό δεν μπορώ να ξέρω με σιγουριά. Σκέφτηκα ότι οι άνθρωποι έχουμε γίνει πιο σκληροί, αλλά κατευθείαν θυμήθηκα παλαιότερες ειδήσεις που έχουμε ακούσει για αντίστοιχα περιστατικά που μέχρι και καραμπίνες βγήκαν για να διώξουν τον καρπουζοκλέφτη για παράδειγμα. Μετά σκέφτηκα ότι ο 80χρονος ήταν απλά άτυχος, γιατί τον είδαν. Έπειτα ότι ήταν ακόμη πιο άτυχος γιατί όχι μόνο τον είδαν, αλλά αυτός που τον είδε δεν ήταν και στα καλά του.

Πολλές οι σκέψεις, αλλά πάντα στο άκουσμα τέτοιων ειδήσεων αναρωτιέμαι: Μα καλά, βρε άνθρωποι, για δυο τρία φρούτα;

Φαντάζομαι παραμύθια, ταινίες, βιβλία, όπου ο ιδιοκτήτης της λεμονιάς θα καμάρωνε τόσο για το δέντρο του που θα άφηνε όλους τους περαστικούς να κόβουνε λεμόνια – και ας έμενε μετά αυτός με είκοσι τριάντα όλο τον χειμώνα. Αλλάζω την ιστορία και τοποθετώ τον ιδιοκτήτη πίσω από το παράθυρο, να βλέπει τον γεράκο και να σκάει ένα χαμόγελο. Ή, το πολύ πολύ, να είναι πολύ παράξενος, να ανοίγει το εν λόγω παράθυρο και να φωνάζει: «ουστ ρε γεροκλέφτη που πας να μου πάρεις τα λεμόνια μου!»… Αλλά μέχρι εκεί.

Όλα τα άλλα, παρότι πραγματικότητα, μου μοιάζουν με κακογραμμένα σενάρια επιστημονικής δυστοπίας.

Ακολουθεί πραγματική ιστορία:

Πριν κάποια χρόνια μετακόμισα στους Αμπελόκηπους. Εκεί υπάρχει ακόμα μία φοβερή μονοκατοικία, με μία εξαίσια αυλή. Για καιρό περνούσα από μπροστά και έβλεπα ένα δέντρο φορτωμένο με κάτι τεράστια στρόγγυλα φρούτα που δεν τα είχα ξαναδεί. Το μόνο που καταλάβαινα εξ όψεως είναι ότι πρόκειται για εσπεριδοειδή.

Μία μέρα είδα έναν μεσήλικα να μπαίνει στο σπίτι. Του αποκρίθηκα για να τον ρωτήσω τι σόι δέντρο είναι αυτό. Μου είπε ότι το δέντρο είναι φράπα και πως το σπίτι αυτό είναι το πατρικό του. Στη μονοκατοικία έρχεται για να φροντίζει την ηλικιωμένη πια μητέρα του, η οποία όταν ήτανε νεότερη, άφηνε όλες τις νοικοκυρές της γειτονιάς να παίρνουν φράπες για να τις κάνουν γλυκό του κουταλιού· ήταν κάτι σαν το τελετουργικό του χειμώνα.