Ο Βίκτωρ Ουγκώ, ο μεγάλος Γάλλος συγγραφέας των «Αθλίων» και της «Παναγίας των Παρισίων», δεν ήταν μόνο ένας ακούραστος υπερασπιστής των φτωχών και κατατρεγμένων, αλλά και ένας άντρας με ακόρεστη σεξουαλική δίψα – ίσως ο διασημότερος sex addict για να μιλήσουμε με σύγχρονους όρους του 19ου αιώνα.
Η προσωπική του ζωή ήταν γεμάτη πάθη, απιστίες και έντονα ερωτικά συναισθήματα. Αυτή η πλευρά του χαρακτήρα του ήταν τόσο γνωστή που ακόμα και μετά τον θάνατό του στις 22 Μαΐου 1885, οι οίκοι ανοχής του Παρισιού αποφάσισαν να κλείσουν τις πόρτες τους για μια μέρα, ως φόρο τιμής στον πιο διάσημο πελάτη τους.
Η πρώτη αγάπη
Ο Ουγκώ παντρεύτηκε την παιδική του φίλη, Αντέλ Φουσέ, το 1822, και η σχέση τους ξεκίνησε με πάθος και βαθιά αγάπη. Μαζί απέκτησαν πέντε παιδιά. Ωστόσο, η άρνηση της Φουσέ να αποκτήσει περισσότερα παιδιά την οδήγησε στην απόφαση της αποτελεσματικότερης μεθόδου αντισύλληψης: την αποχή! Το γεγονός αποτέλεσε την αφορμή για τον συγγραφέα να στραφεί αλλού. Όταν υποψιάστηκε δε ότι η γυναίκα του είχε συναισθήματα για τον κοινό τους φίλο και λογοτεχνικό κριτικό, Σαρλ Ογκουστίν Σεντ-Μπεβ, ο Ουγκώ πληγώθηκε βαθιά. Αν και η σχέση της Φουσέ με τον Σεντ-Μπεβ δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, η προδοσία ήταν αρκετή για να τον οδηγήσει στην αγκαλιά ακόμη περισσότερων γυναικών.
Η Διαχρονική Ερωμένη
Το 1833, ο Ουγκώ γνώρισε τη Ζυλιέτ Ντρουέ, μια ηθοποιό που πρωταγωνιστούσε σε ένα από τα θεατρικά του έργα. Η σχέση τους κράτησε πάνω από 50 χρόνια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι της ήταν πιστός. Είχε πολλές ερωτικές παρτενέρ, από νεαρές ηθοποιούς μέχρι σεξεργάτριες, και η ερωτική του ζωή ήταν τόσο έντονη που λέγεται πως κατά τη διάρκεια τεσσάρων μηνών λίγο πριν τον θάνατό του, κατέγραψε 83 σεξουαλικές συνευρέσεις στο ημερολόγιό του. Μάλιστα, ο βιογράφος του Γκράχαμ Ρομπ έγραψε στο βιβλίο του “Victor Hugo: A Biography” ότι «μια στατιστική ανάλυση δείχνει ότι, από το 1847 έως το 1851, έκανε σεξ με περισσότερες γυναίκες αριθμητικά από όσα ποιήματα έγραψε».
Οι Οίκοι Ανοχής, η Κηδεία-Θρύλος και το baby boom
Ο Βίκτωρ Ουγκώ δεν ήταν απλώς ένας συχνός επισκέπτης των παρισινών οίκων ανοχής. Ήταν ένας άνθρωπος που γοήτευε τις γυναίκες, αλλά και ένας πελάτης που δεν ξεχάστηκε ποτέ. Όταν πέθανε το 1885, η κηδεία του μετατράπηκε σε εθνικό γεγονός, με πάνω από δύο εκατομμύρια ανθρώπους να τον συνοδεύουν στην τελευταία του κατοικία. Ωστόσο, φημολογείται ότι η κίνηση των σεξεργατριών του Παρισιού ήταν να κλείσουν τις πόρτες των οίκων ανοχής για μία μέρα, ώστε να πενθήσουν τον πιο διάσημο πελάτη τους. Κάποιες φήμες μάλιστα το… τερματίζουν και αναφέρουν ότι κάλυψαν τα γεννητικά τους όργανα με μαύρα πανιά σε ένδειξη πένθους.
Επιπλέον, η κηδεία του έμοιαζε περισσότερο με πανηγύρι παρά με πένθιμη τελετή, με τον λαό να γιορτάζει τη ζωή του μεγάλου συγγραφέα. Ένας ακόμη αστικός παρισινός μύθος αναφέρει ότι εννέα μήνες μετά την κηδεία του Βικτόρ Ουγκώ, ακολούθησε ένα μίνι… baby boom!
Για την ιστορία, αν και η τελευταία του επιθυμία ήταν να ταφεί φτωχικά, θάφτηκε με τιμές και δόξα στο Πάνθεον, δίπλα σε άλλες σπουδαίες προσωπικότητες όπως ο Βολταίρος και ο Ρουσό.
